Οι άνθρωποι της διπλανής θέσης

Είναι κάτι σαν τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Από εκείνους που δεν τους διαλέγεις, αλλά κάποια τύχη, ενίοτε και ατυχία σου τους κουβάλησε δίπλα σου. Σαν τα βιβλία στα ράφια ένα πράμα. Μια τύχη τα έβαλε δίπλα δίπλα, μα έχουν τόσο διαφορετικό περιεχόμενο μεταξύ τους! Και φυσικά το εξώφυλλο δεν προεξοφλεί τις περισσότερες φορές το περιεχόμενό τους. Κάπως έτσι συναντιέσαι τετ α τετ με διάφορους τύπους σε κάποιο τραπέζι, σε κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς, σε μια ουρά δημόσιας υπηρεσίας. Εκεί όπου η ώρα ή η ουρά σε θέλει καθηλωμένο και σχεδόν με κεφαλοκλείδωμα παγιδευμένο χωρίς επιλογή να πας πιο πέρα, πιο μπροστά ή πιο πίσω. Και προσπαθείς να σταθείς στο ύψος σου. Το δικό σου και των περιστάσεων. Αναγκαστικά τότε ακούς, βλέπεις, παρατηρείς τι ποικιλία χαρακτήρων κυκλοφορεί. Συστήνεσαι με κάτι έξω από εσένα και παραδέχεσαι πως όντως υπάρχουν πολλοί άλλοι, πολύ διαφορετικοί από εσένα που ζουν δίπλα σου. Χωρίς να τους ζήσεις μπορείς άνετα να πιάσεις τον σφυγμό τους, να νιώσεις την αγωνία τους να σου πουν μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας πού έχουν πάει,να σου αποδείξουν τι σπουδαίο έχουνε κάνει στη ζωή τους, να δείξουν όχι τι διαφορετικό, αλλά τι και πόσο σπουδαιότερα έχουνε από εσένα, από τους άλλους, ή πόσο περισσότερα έκαναν-πέτυχαν τελικά από αυτά που προσδοκούσαν στη ζωή τους και γι’ αυτό αποτελούν έκπληξη για τον ίδιο τους τον εαυτό που τον ξεπέρασαν. Είναι ίσως ο ενθουσιασμός και η περηφάνια. Είναι ο πάγος της πρώτης γνωριμίας που πρέπει να σπάσει, είναι η αμηχανία που πρέπει να ξεκουμπιστεί!

Είναι όμως και αυτή η επιβεβαίωση που μπορεί να ζητιανεύει κανείς εντός ολίγων λεπτών. Είναι η αναζήτηση αναγνώρισης που μπορεί να ζητά από κάποιον άγνωστο. Είναι το να προλάβει μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας ή σε κάποιες ώρες να μάθει ο άλλος για εκείνον και να νιώσει τυχερός που τον γνώρισε! Να ευλογήσει τη μοίρα και να φτύσει τον κόρφο του που είχε την ευτυχή εμπειρία να τον βρει στο διάβα του. Προφανώς όμως και δεν καταλαβαίνει πως η έντονη αγωνία του να σου αποκαλύψει τα ταλέντα του, τη μοναδικότητά του και το σπουδαίο της καριέρας του ίσως προσκρούει επάνω στο προφίλ του ακροατή που έρχεται και προέρχεται από έναν άλλον κόσμο, χαμηλότερων τόνων, πιο μυστηριώδους ιδιοσυγκρασίας, ενδεχομένως με πλουσιότερο βιογραφικό από το δικό του, που δεν έχει τίποτα να αποδείξει σε κανέναν, αφού πρόκειται για αυταπόδεικτες καταστάσεις, πόσω δε μάλλον σε κάποιον φλύαρο τενεκέ ο οποίος πολύ φυσιολογικά κάνει θόρυβο, αφού είναι άδειος (από ουσία)! Τότε ο τελευταίος αντί να σπάσει τον πάγο, καταφέρνει μάλλον να προσκρούει σε παγόβουνο σαν τον Τιτανικό στο παρθενικό του ταξίδι! Συντριβή, πανωλεθρία, ναυάγιο η κάθε προσπάθεια ευόδωσης περαιτέρω σχέσεων!

Το παγόβουνο ζει απλά για τις εξαιρέσεις της ως άνω κατάστασης και ελπίζει μέχρι να βρεθεί όχι ο επόμενος που θα προσπαθήσει να το σπάσει εν αρχή προσκρούοντας επάνω του εντέλει, αλλά περιμένοντας εκείνον που θα το λιώσει!