Θα ήθελα να είμαι αεροπλάνο να πετώ.
Να κόβω τα σύννεφα στη μέση. Να σχίζω καισαρικά τους ουρανούς και να
εγκλωβίζομαι σε παγωμένους αιθέρες. Ψηλά με σιδερένια φτερά να παραβγαίνω τους
αετούς. Να βλέπω αφ’ υψηλού τους ψηλομύτες! Και να μην έχω προορισμό κανέναν.
Θέλω να πηγαίνω. Μονάχα να πηγαίνω χωρίς επιστροφή. Το εισιτήριό μου να είναι one way, μόνο aller! Το retour
θα το σχίσω! Μόνο θα πηγαίνω σε έναν τόπο μακρινό, αλλά δε θα
ξαναγυρίζω, γιατί σημείο αναφοράς θα έχω το εκεί, ποτέ το εδώ. Και θα φεύγω.
Μου αρέσει να φεύγω, όχι να φεύγουν. Είναι μελαγχολικό να μένεις πίσω. Και δεν
είναι καλό να γυρίζεις πίσω. Ο Οδυσσέας είναι passé! Είναι συναρπαστικό να πηγαίνεις
μπροστά. Και να απογειώνεσαι. Ναι! Να απογειώνεσαι σαν τα αεροπλάνα. Να χάνεις έκπληκτος
τη γη κάτω από τα πόδια σου και να αιωρείσαι. Να απομακρύνεσαι με τρόπο από όσα
αφήνεις πίσω και να αποστασιοποιείσαι. Να αρχίσεις να βλέπεις τον κόσμο από
μακριά, πολύ μακριά σαν κουκίδες. Να βλέπεις πως οι άνθρωποι φαντάζουν «ανθρωπάκια»
που εχουν μικρότητες... κι εσύ, ένας μικρός σιδερένιος φτερωτός αετός, να
χλευάζεις τη ματαιότητα του κόσμου, σαν θεός.
Θα ήθελα να είμαι αεροπλάνο...
αλλά δεν είμαι. Μια επιβάτης είμαι απλή που περιφέρεται σε σταθμούς αναχωρήσεων.
Ποτέ αφίξεων. Μια επιβάτης που τη συνεπαίρνει η φινέτσα που τυλίγει σαν θείο δώρο την πτήση. Μου αρέσει η
επιμονή διαχωρισμού των πάντων, η επιμονή για κατάταξη ιεραρχική όλων. Η τομή
ανάμεσα στους αφιχθέντες και τους αναχωρήσοντες, στους ταξιδιώτες και στα
μπαγκάζια τους. Και η προσποιητή –έστω-
ευγένεια! Και τα ακριβά φρου-φρου και αρώματα! Μου αρέσει και η ασφάλεια εν
είδει τελετουργίας απαράβατης! Και η καθαριότης με τα πλακάκια όπου καθρεφτίζεις
την αγωνία σου να πετάξεις! Και οι καλοντυμένοι κύριοι και οι σικάτες κυρίες, η
έλλειψη πλέμπας και η επαιτεία που δεν απλώνει ρακένδυτα χέρια, αλλά είναι
διάφανη και με «ετικέτα»: unicef!
Και μου αρέσει που επιτρέπεται το
φαγητό! Δεν είναι ντροπή! Δεν το ζητάς καν! Σου το κερνάνε! Μου αρέσει και η
μουσική που είναι επιβεβλημένα ορχηστρική!
ΥΓ: Το λεωφορείο.... καλό δε λέω! Αλλά η τελευταία φορά που
είδα κάποιον να τρώει σε λεωφορείο ήτανε μια γιαγιά που καθάριζε ένα αβγό στις
6.00 το πρωί για να πάρει τα χάπια της για την πίεση, το ζάχαρο και την καρδιά και
τον οδηγό να τη μαλώνει σε μουσική υπόκρουση «τέρμα» σκυλάδικων (στις 6.00 το
πρωί ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ!)