...η μνήμη θεριεύει και θες να δεις τη ζωή σου μέσα από flash back για να την εμπεδώσεις. Για να πιστέψεις τις βιαστικές κινήσεις του κυνικού και αδίστακτου χρόνου. Την παρακολουθείς πιο χαλαρός πια, με μια νοσταλγία στα μάτια. Τη βλέπεις να περνά από μπροστά σου μέσα από την εικοσασέλιδη περίπου ροή στατικών εικόνων, καλυμμένων από διάφανο σελοφάν, σχισμένο ενίοτε πάνω σε πάλαι ποτέ λευκή, κιτρινισμένη πια από το χρόνο σελίδα με τη γνωστή κολλώδη ουσία.
Όταν η kodak θυμάται...
... οι εικόνες χάρτινες, ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου ενεργοποιώντας τη μνήμη κι ο νους με μια ιλιγγιώδη ταχύτητα τρέχει σε στιγμές που από στατικές γίνονται κινούμενες, ζώσες πραγματικότητες, βιωματικές εμπειρίες. Σκηνές. Εικόνες μικρές και μεγάλες, τετράγωνες και ορθογώνιες, ασπρόμαυρες ή έγχρωμες, με γιρλάντες και με σφραγίδες στο πίσω μέρος τους του φωτο-Μήτσου, του φωτο-Κίτσου ή του φωτο-Δείνα, του φωτο-Τάδε... Εν αρχή είναι το ασπρόμαυρο, κατόπιν το πορτοκαλοκίτρινο, μετά είναι τα χρώματα, κουνημένα ή πεντακάθαρα, ζωντανά, με κόκκινα μάτια ελλείψει του red-eye reduction...μετά...οι σελίδες πέθαναν. Έπεται η «κάθοδος των εκατομ-μυρίων pixels» που κλείνουν το πολυσέλιδο album και φτιάχνουν files στο p/c. Κάθε τύπος φωτογραφίας και μια άλλη δεκαετία απ’ τη ζωή σου.
Σε όλες τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του μπαμπά βλέπω εμένα με κοντά μαλλιά. Πώς γίνεται αυτό, αφού τότε δεν υπήρχα!? Και γιατί όταν ήμουνα μωρό βρίσκομαι στις μισές φωτογραφίες σε μια αγκαλιά και βύζαινα και δεν είχα γάλα Almiron, όπως όλα τα παιδάκια σήμερα!? Και στις άλλες μισές γιατί ήμουνα μέσα σε ένα ξύλινο παιδικό κρεβατάκι χωρίς εναλλακτικές πόζες με άλλο φόντο, στο relax, στο port-bebe, στο παρκοκρέβατο, στο καρεκλάκι φαγητού, στην αλλαξιέρα και στο καθισματάκι αυτοκινήτου...? Θα μου πεις τι να το κάνουμε το καθισματάκι αυτοκινήτου, αφού δεν είχαμε αυτοκίνητο! Βασικό αυτό. Το είχα ξεχάσει. Μόνο με ένα κρεβατάκι? Και γιατί δεν είχα λεκάνη με καθισματάκι μωρού για το μπάνιο? Σ’ εκείνη τη σκάφη που έπλενε η μάνα μου (και εξακολουθεί δλδ και πλένει) τα ρούχα, γιατί έλουζε κι εμένα!? Επειδή ο κόσμος «εξελίσσεται»...?
Και σε εκείνες τις φωτογραφίες στα σπουδαία event της χρονιάς, στα γενέθλια της Μαρίας, στη γιορτή μου, τα Χριστούγεννα, φοράω όλο εκείνο το ροζ πλεχτό φορεματάκι!
Θα γυρίσω σελίδα στη ζωή, να πάω σε εκείνες τις πορτοκαλίζουσες εικόνες όπου ο μπαμπάς και οι φίλοι του φοράνε παντελόνια σε σχήμα καμπάνας, έχουνε φαβορίτες ως τον αφαλό και είναι ακούρευτοι! Δεν υπήρχαν κουρεία τότε? Τα πετσιά τα εξώραφα στους αγκώνες και στα γόνατα τι ρόλο παίζουνε? Και το μαλλί της θείας Νίτσας γιατί ήταν πιο σγουρό? Permanent? Τι είναι αυτό? Permanent σημαίνει διάρκεια! Αυτό σε τι διαρκεί? Στο χρόνο? Μα αν διαρκούσε, τώρα δε θα γελούσα! Είναι σαν αφάνα!
Γυρίζω και ξαναγυρίζω σελίδα και το μοτίβο επαναλαμβανόμενο. Το πασχαλιάτικο εναλλάσσεται με το χριστουγεννιάτικο ανταγωνιστικά. Μια το αρνί στη μέση να τσουρουφλίζεται και ‘μεις να χορεύουμε πανηγυρικά και μια το δέντρο να στολίζεται και ‘μεις να ποζάρουμε αυτάρεσκα και εγωκεντρικά! Λες και το κέντρο του κόσμου δεν ήτανε ποτέ ο Χριστός αλλά τα μουσικά φαγοπότια μας, οι πολύχρωμες μπάλες και οι σκηνές του τσάμικου: Ο πρώτος να χορεύει αγρίως και οι υπόλοιποι να κοιτάζουν ηλιθίως... και το αρνάκι ή το δεντράκι τα εξιλαστήρια θύματα. Εσφάγη και εκόπη (αντίστοιχα) ως ο Ιησούς Εσταυρώθη! Καλό! Καλό! Συμβολικό, αλλά καλό!
Σε άλλη σελίδα, μιαν άλλη μόδα κατακλύζει τα πλήθη των «αμνών»! Με θέλει με παντελόνι ψηλοκάβαλο, κάτι ώμους τεράστιους και φουσκωμένους κι ένα μαλλί φριζαρισμένο και φράντζα πετεινού! Δε θέλει μόνο εμένα αλλά και τις φίλες μου! Αίσχος! Γελώ σαν τη χαζή! Κοροϊδεύω. Και συνεχίζω να ξεφυλλίζω τη ζωή μου.
Και φτάνω στην απόλυτη ανατροπή: την κατάρριψη του παγκόσμιου Άτλαντα. Το άλμπουμ της ζωής ενώνει περιοχές απόμακρες στο χάρτη. Ανακατατάσσει την υδρόγειο. Δίπλα-δίπλα ο Πλαταμώνας με την Ύδρα. Η Κέρκυρα κολλητά στην Καβάλα. Τα Γιάννενα μαζί με τη Βουδαπέστη. Ήταν το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό. Σερβία 1997- Βελιγράδι. Μονεμβασιά Αύγουστος του ’98. Το πρώτο μου ταξίδι με δικά μου λεφτά. Από τον πρώτο μου μισθό! Ζαγοροχώρια Σεπτέμβρης του ’98. Και μετά στο Πήλιο Δεκέμβρης του ’98. Λίμνη Πλαστήρα Μάρτης του ’99. Ξημερώνοντας στην Επανομή Ιούνιος του ίδιου έτους και ακολουθούν η Μήλος, η Σαντορίνη, η Κίμωλος, η Αθήνα, η ορεινή Αρκαδία στην απέναντι σελίδα από τα Βλαχοχώρια Γρεβενών, ο Πύργος του Άιφελ φάτσα φόρα με την πλατεία ταχυδρομείου της Λάρισας, κάτω από το Δουβλίνο και το Άμστερνταμ. Η Πάρος και η Αντίπαρος απέναντι από την Αμοργό, τα Κουφονήσια και η Λέρος μια γειτονιά, η Ρόδος με την Κω και την Κάλυμνο αγκαζέ με τη Θάσο, ενώ η Πάτμος, η Σύμη και η Ρώμη ποζάρουν στην ίδια σελίδα με ένα εκατοστό απόσταση έκαστη από την άλλη! Και τα κανάλια της Βενετίας διασχίζουν τη Βιέννη. Η Νυρεμβέργη αναρτημένη στη μια όψη της σελίδας και η Ιερουσαλήμ στην άλλη, Τρίτο Ράιχ και Ισραήλ ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΜΕ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ. Η Ιεριχώς, το χαμηλότερο σημείο του κόσμου, απέναντι από τη Σαμαρίνα, το υψηλότερο χωριό των Βαλκανίων, η Έδεσσα, η πόλη των νερών, ανάμεσα στους Βεδουίνους με φόντο την Έρημο και τα έργα του Gaudi στη Βαρκελώνη. Η Βίγλα, οι Πρέσπες, η Φιλιππούπολη, η Σόφια και η Κερκίνη συναρμολογούν την πολυπόθητη «ενωμένη Μακεδονία» που κατακερμάτισε κατά πολλούς η ιστορία. Η Άγκυρα, η Κων/πολη, οι χαμένες πατρίδες της Καππαδοκίας με ημερομηνία 24 Μαρτίου του 2002 ανατρέπουν τα ιδεώδη περί ημερομηνιών εθνικής παλιγγενεσίας. Τα Τζουμέρκα, οι Δρακόλιμνες, η βάλια Κάλντα, ο Όλυμπος, η Ραψάνη, το Καρπενήσι και τα Πομακοχώρια έχουν συνισταμένη αυτούς που πήραν τα βουνά. Το Διδυμότειχο, η Σαμοθράκη, η Μυτιλήνη και η Λήμνος έχουν κοινό παρονομαστή τις πινέζες του χάρτη σου, ενώ η Άρτα, η Σκιάθος, η Κεφαλονιά, η Λευκάδα, τα Χανιά, το Ρέθυμνο και το Ηράκλειο, η Μύκονος, η Τήνος, η Σκύρος, η Σκόπελος και η Αλόννησος βρέχονται από την ίδια θάλασσα, τη Μεσόγειο και η Χαλκιδική, η Νάξος, οι Αζόρες, το Μπάρι, το Τέρμολι και οι Παξοί δροσίζονται από τα νερά της ίδιας θάλασσας επίσης, αυτής της υδρογείου και κατοικούνται από τους ίδιους ανθρώπους, αυτούς της Γης...
Όταν η kodak θυμάται...
...το ένα μέρος βρίσκεται αλλεπάλληλα δίπλα στο άλλο κι εναλλάσσουν το σκηνικό τόσο μα τόσο γρήγορα που δίνουν κίνηση στη στατικότητα της φωτογραφίας. Η λογική των κινουμένων σχεδίων...βάζοντας δίπλα-δίπλα εικόνες και προσπερνώντας τες γρήγορα σου δίνουν την αίσθηση ότι κινούνται!! Πού πάνε άραγε? Που ταξιδεύουν τη ζωή μου? Ένα καράβι με πανιά... φυσάει και με πάει με πάει με πάει...σαν άλλον Βεσπούκι να ανακαλύπτω άγνωστες γωνιές αυτής της μικρής μπάλας που τη λένε γη... σε σημεία που δεν τα έχει ο συμβατός χάρτης, σε αεροδρόμια που δεν τα άκουσες ποτέ, σε λιμάνια και ορμίσκους που δεν πιάνουν τα καράβια της γραμμής, μοναχά η φαντασία του μυαλού... βραχώδεις πλαγιές, ηλιόλουστες βουνοκορφές, βροχερές μέρες σε απόμερους σταθμούς με μια βαλίτσα κι έναν σάκο προς αναζήτηση εμπειριών...
«Γιατί?»
«Για να δεις ανθρώπους άλλους, διαφορετικούς από σένα, και να ξεπεράσεις τη μοναξιά σου, να θαυμάσεις μνημεία που έγραψαν ιστορία, να επισκεφθείς μουσεία-πόλους έλξης με τεράστια επισκεψιμότητα, να ακούσεις τις μουσικές τους, τα γευτείς τα φαγιά τους, να χορέψεις στα πανηγύρια τους, να μιλήσεις με τους ηλικιωμένους και να σου εκμυστηρευτούν τις ιστορίες της ζωής τους, να σκαρφαλώσεις στα μοναστήρια τους και να κεραστείς στο αρχονταρίκι λουκουμάκι και καφέ και από κει ψηλά, από τα κρεμασμένα στο υπερπέραν μοναστήρια, από το αεροπλάνο που πετάει σαν τον αϊτό ψηλά να μάθεις να βλέπεις πόσο μικρός είναι αυτός ο κόσμος ΚΑΙ ασήμαντος, πόσες ελάχιστες διαφορές φέρουν μεταξύ τους οι άνθρωποι, πως όλοι είμαστε μια γειτονιά, με κοινά κοινά κοινάάάά, πολλά κοινά...
Και τότε θα δεις πως είναι ωραία να κοιτάζεις το μάταιο αυτό κόσμο από ψηλά, αποστασιοποιημένος, και τότε θα δεις τον μάταιο αυτό κόσμο από μιαν άλλη οπτική, χωρίς γωνίες....