ΑΙΤΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ

                                           ΠΡΟΣ: Πατέρα ημών

ΟΝΟΜΑ: Χριστός

ΠΑΤΡΩΝΥΜΟ: Θεός

ΜΗΤΡΩΝΥΜΟ: Παρθένος Μαρία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Πανταχού παρών

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ:  τα πάντα πληρών

ΘΕΜΑ: «Η (ανα)γέννησίς  μου

κατά της κρίσεως»

Παρακαλώ σε, πάτερ, όπως συντρέξης το ανθρωπίνον γένος της Ελλάδος το ελάχιστον κατά τας ημέρας των εορτών  ίνα εορτάση και τούτο το δύστυχον τας ημέρας της αγάπης δίχως στερήσεις υλικών, γλυκών και ξέγνοιαστων απολαύσεων, δώρων και εκπλήξεων! Με το πέρας των εορτών θα ηυχόμην να έχη αποκτήση ήδη το μυαλό το οποίο του λείπει ώστε εις τας επικειμένας εκλογάς να προσέχη ποιον θα επιλέξη μαχαραγιά εις την κεφαλήν του, διότι οφείλει να κατανοήση ότι η πολιτικοποίηση και η πολιτική ουκ εστί «Παίξε-Γέλασε» και πως τα κριτήρια επιλογής ου ταυτίζονται με προσωπικά συμφέροντα αλλά αποτελούσι συνισταμένην το ελάχιστον ωρίμου σκέψεως, και ει ακόμη εκπέσουσι έξω αι προβλέψεις των, την επομένη δίνεται υμίν η ευκαιρία να επανορθώσωμεν και ουχί να ποιήσωμεν το αυτό λάθος. Τούτο το έθνος είναι το μοναδικόν παγκοσμίως το οποίον, εν ω βλέπει ότι επιλέγει λάθος ηγεμόνας, ποιεί το αυτό λάθος κατ’ επανάληψιν και απορεί τις πώς γέννησε το «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού» μία χώρα η οποία εξαμαρτάνει ουχί δις, ουχί τρις και τετράκις και πεντάκις αλλά πολλάκις εις θέματα επιλογής αρχηγών.   

Πάτερ, φώτισε έτι τούτους, ίνα καταλάβωσι ότι βιούσι εις μίαν ψευδαίσθησιν κλίματος δημοκρατικού και ότι ενώ διατείνονται δημοσίως στα κατά κόσμον Μ.Μ.Ε. ότι απεχθάνονται τας επισκέψεις του τέως...(χμ! «βασιλέως», Θου, Κύριε, φυλακήν...) κατά τους θερινούς μήνας, ότε εκείνος μετά της οικογενείας του εκδράμει εις τας ελληνικάς νήσους δια τας διακοπάς των, κατά βάθος και εις την πλειοψηφίαν εισί άπαντες φιλοβασιλικοί εφόσον βεβαίως-βεβαίως εκλέγουσι επί σειρά ετών τους (υ)ιούς και τας θυγατέρας παλαιότερων πολιτικών. Ειπέ μοι, ω Πάτερ, ουκ εστι τούτο ένδηλος απόδειξις ότι η χώρα η οποία εγέννησε πάλαι ποτέ την δημοκρατίαν, αυτοαναιρείται διότι το πολίτευμά της εστί η αιρετή βασιλεία?  

Δος αυτοίς, άρα, νουν και γνώσιν και κρίσιν ίνα εξέλθωσιν εκ της κρίσεως (της οικονομικής) -κοινή γαρ η τύχη εστί και το μέλλον αόρατον, ως γνωστόν, δι’ απαξάπαντα τα έθνη της Ευρώπης- και εστί κρίμα κι άδικον δια την Ελλαδίτσαν, την γενέτειραν του πολιτισμού, των τεχνών και των γραμμάτων να κυβερνάται υπό τεχνοκρατών, προδοτών, απολίτιστων και ξένων διοικητών χωρών τας οποίας η ένδοξος Ελλάς κάποτε απέλασε μετά του πλέονος ηρωικού τρόπου. Και επειδή ο πόλεμος ου δύναται να γένη μετά όπλων (διότι ου προβλέπεται να μείνη όρθιον ΤΙΠΟΤΕ), ευκολότερος ταύτην την στιγμήν της ιστορίας εστί ο οικονομικός πόλεμος των εθνών δια να επικρατήσωσι οι βάρβαροι.

Ε ας μην επαληθεύσωμεν άλλην μίαν φοράν τον Καβάφη εις το ομώνυμόν του ποίημα.

Πάτερ, άφες αυτοίς! Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι αλλά ελέησον αυτούς  και κράτα μόνον τα καλά της κρίσεως, διότι το  ανθρώπινον γένος των Ελλήνων είχε ήδη εκπέσει ηθικά και τώρα ευκαιρία εστί να επανεξετάση  «Τις Πταίει?» και δια τί «Δυστυχώς  Επτωχεύσανε»»

Ημερομηνία 22/12/2011

Ο αιτών

Ιησούς Χριστός

(κατά τους αγραμμάτους)

ο ετών (!!!!)

 33

και του Χρόνου

ΥΓ1: Μπορεί ο Χριστός, ετών 33, να προσεύχεται σαν να βρίσκεται στον κήπο της Γεθσημανής και μπορεί το σκηνικό να θυμίζει Πάσχα, ωστόσο η Γέννηση, η Αναγέννηση, το Πάσχα, η Λαμπρή μας έχουν κοινό παρονομαστή: Αγαπάτε Αλλήλους...

ΥΓ2: Μπορεί πέρσι το Γράμμα στον Αϊ-Βασίλη να μην έφτασε ποτέ. Φέτος υποβάλλουμε αίτηση, μήπως με τόσα μέτρα το Δημόσιο εξυγιάνθηκε και δεν πάει η αίτηση στα αζήτητα, αλλά εισακουστούν τα αιτήματά μας!!!

Σύλλογος εργαζομένων ιδιωτικού δικαίου!

Και επί τη ευκαιρία, "Να τα πούμε????"

Καλές γιορτές

Ξανά μαζί το 2012!!!!!

Αλλά...ΖΩ!

Δεν είναι όπως τότε. Όπως πολλά «τότε», δεν είναι ούτε κι αυτό. Κάποτε πετούσα τη σκούφια μου για διασκέδαση. Έβγαζα έξω το κουράγιο μου, γλεντούσα τις τρελαμένες διαθέσεις μου, κερνούσα τη μοναξιά μου συντροφιές και αγκαλιές και στόλιζα το παρουσιαστικό μου με ρούχα εξόδου. Κανόνιζα, κανονίζανε οι άλλοι ή δεν κανόνιζε κανείς, τα «ακανόνιστα είναι τα καλύτερά» ήταν το έμβλημά μας. Και όταν άκουγα πρόταση που να ξεκινάει με το «Πάμε στο...» στη συλλαβή Πα- είχα φύγει! «Για πού?», «με ποιον?», «γιατί?», «για τι?» προφανώς και μου ήτανε αδιάφορο. Ή ακατόρθωτο να προσπαθώ να μαντέψω ποια έκπληξη με περιμένει, ποιον θα συναντήσω που θα ήθελα να δω αλλά δεν μου επιτρεπόταν να προγραμματίσω. Πήγαινα! Έτσι απλά πήγαινα. Αλλά τότε ήτανε αλλιώς. Άνοιγα πρώτη το χορό πάνω στις πίστες ή κυρίως κάτω από αυτές,  σήκωνα ένα μαγαζί στο πόδι κάνοντάς τους όλους να χορεύουν, δε γνώριζα από «βάδην» μόνο από «πετάδην», γιατί βιαζόμουνα...βιαζόμουνα να βγω, να δω, να πιω (?) αλλά όχι να μπω στο καβούκι μου.

Η επιστροφή ήταν κάτι που δε σε απασχολούσε σε αυτές τις περιπτώσεις. Περνάς καλά παρέα με τους φίλους και την επικείμενη ανεξαρτησία σου. Διασκεδάζεις όντως τις έγνοιες σου, διασκορπίζεις πράγματι τον εαυτό σου και μαζεύεις τα κομματάκια σου από το πάτωμα λίγο πριν γυρίσεις στο σπίτι. Ο ήλιος ανατέλλει αλλά τα μάτια σου βασιλεύουν. Το σπίτι ήταν ανοιχτό και απορώ πως οι δικοί μου δε με διώξανε καμιά μέρα (δλδ νύχτα) από το σπίτι.

Αυτά όμως πάνε.  Τώρα πια κανονίζουμε πολλοί και μένουμε στα ακανόνιστα κανονίσματα. Μια πόλη τεράστια, οι εναλλακτικές πολλές, τα κέντρα περισσότερα, τα μέσα πάμπολλα αλλά οι διαθέσεις? Αυτές μαράζωσαν και κούρνιασαν στον καναπέ κάτω από τη ζεστή ακριλική κουβέρτα. Υγιές! Όσο μεγαλώνεις εσύ, αντιστρόφως ανάλογα μικραίνουν εκείνες! Παγκόσμια σταθερά. Αν ήταν αλλιώς, θα ήταν ανησυχητικά τα πράγματα. Φωλιάζεις παρέα με την κούραση, αγκαλιάζεις νοσταλγικά το μαξιλάρι, αγαπάς περισσότερο από ποτέ την πυτζάμα και τρυπώνεις όλο και πιο βαθιά στο κρεβάτι. Μισείς τα τηλέφωνα μετά τις 21.00! Μεγάλωσα! Αν δεν προτείνεις τώρα, να βγούμε τώρα και όχι ύστερα, άργησες! Αμ’ έπος, αμ’ έργον! Αλλιώς πάει. Το ‘χασες το τρένο. Θα κάτσω σπίτι, θα αράξω σπίτι που λέει και ο αοιδός. 

......................................................................................................................

Αν βγαίνω? Πώς! Σπάνια, αλλά βγαίνω. Απλά αυτή τη φορά δε διασκεδάΖΩ αλλά διαβάΖΩ. Απέκτησα και εδώ μια κριτική στάση στη διασκέδαση να βλέπω πίσω από αυτό που κοιτάζω. ΔιαβάΖΩ στα μάτια του κιθαρίστα την ανία που νιώθει, ενώ οι άλλοι διασκεδάζουν κι αυτός θέλει να πάει σπίτι του και κοιτάΖΩ τον επίορκο πιανίστα που μεγάλωσε από τα 5 του στα ωδεία μελετώντας Chopin και Beethoven να τραγουδάει Καρβέλα «Τα πρόστυχα τα μαύρα τα εσώρουχά σου», γιατί μάλλον δεν κατάφερε να μπει στη συμφωνική ορχήστρα της Βιέννης,  αλλά «Ανάγκα και οι θεοί πείθονται».

Αλλά-ζει ο άνθρωπος, αλλά ΖΕΙ...

α-k-@-t-Α-s-T-a-c-I-α

Το πιάτο με το μισοδαγκωμένο τοστ βρίσκεται πάνω σε λευκές κόλλες χαρτί που περιμένουν το στυλό να βολτάρει πάνω τους αφήνοντας ίχνη της μνήμης ανεξίτηλα. Τα βιβλία αντί για σελιδοδείκτες αγκαλιάζουν μολύβια για να υπογραμμίσουν τσιτάτα πρωτότυπα. Το ασύρματο τηλέφωνο μπλέχτηκε σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι μεταξύ ζεστής κουβέρτας  και κυριακάτικης εφημερίδας διακόπτοντας τον μεταξύ τους διάλογο, μεταστρέφοντας το ρόλο του. Ένα καλώδιο ενός τσιγγάνου υπολογιστή που περιφέρεται από δωμάτιο σε δωμάτιο, από γραφείο σε κρεβάτι μέρα-νύχτα, χειμώνα-καλοκαίρι διαπερνάει το ανάμεσο του παπλώματος, των τετραδίων που άραξαν νωθρά επάνω στο κρεβάτι και της νυχτικιάς. Οι σκέψεις δεν ηρεμούν με τίποτα. Τι τις χαϊδεύω, τι τις νταντεύω, τι τις ταΐζω...δε μ’ ακούν. Προτιμούν το επίκεντρο. Αυτές στη μέση της οθόνης, στο φως της δημοσιότητας ενός υπολογιστή φωταγωγημένου υπό τη συνοδεία των λέξεων, γραμμάτων συντεταγμένων, φορέων νοημάτων ανόητων ή μη, με σθένος, με τόλμη, με ορμή. Ξεπηδούν από τις ρήσεις σπουδαίων και χορεύουν στις λεωφόρους του εγκεφάλου. Δρομείς λαχανιασμένοι αλλά πείσμονες μαραθωνοδρόμοι. Φωνασκούν να τις ακούσω σε κενά αέρος που κρύβει ένα κεφάλι ξεχειλισμένο από υποχρεώσεις, ζήτουλας μιας σανίδας σωτηρίας για τα δικαιώματά του. Τρομακτικός αντίλαλος σε θεοσκότεινα τούνελ του «πρέπει». Τρομάζει και η πιο θαρραλέα γλώσσα που τσακίζει κόκκαλα. Καλά τα βιβλία, καλές και οι ρήσεις. Καλά τα τσιτάτα, καλές και οι συμβουλές. Ακαταστασία όμως σε αυτό το δωμάτιο. Και πού βρίσκει εφαρμογή το ρητό που λέει ότι «Ένα ακατάστατο γραφείο (ή υποκατάστατο του γραφείου, εν προκειμένω το κρεβάτι) είναι ένδειξη ενός τακτοποιημένου μυαλού»? Ψέματα! Το καλώδιο εξακολουθεί να μπερδεύεται ανάμεσα στη νυχτικιά και τα τετράδιά μου, το τηλέφωνο να είναι θαμμένο ανάμεσα στα βιβλία και τη ζεστή κουβέρτα, τα μολύβια ετοιμοπόλεμα να χαράξουν ακριβές ρήσεις και οι λευκές κόλλες πλακώνονται η μία με την άλλη, ποια θα πρωτοχαραχτεί από σκέψεις.

Και πιο πέρα ένα εγώ ασάλευτο, παρατηρητής της ακαταστασίας, απεγνωσμένο και ανήμπορο να βάλει τάξη στη νέα τάξη πραγμάτων. Από πού να ξεκινήσω, τι να πρωτοπιάσω?

(γ)λυκοφιλίες!

Το νόμισμα. Αυτό το μικρό στρόγγυλο πραματάκι που έχει πάντα δύο όψεις. Που και να το κόψεις εγκάρσια θα εξακολουθεί να έχει πάλι δύο όψεις. Μα το νόμισμα έχει κορώνα απ’ τη μια μεριά και γράμματα απ’ την άλλη. Ποτέ δεν έχει δύο κορώνες ή δυο πλευρές με γράμματα. Δύο όψεις ναι. Δυο κορώνες όχι.

Τα κελύφη και οι βδέλλες οι αιμοβόρες. Ο μόνος λόγος για να κολλήσουν πάνω σε κάτι ή κάποιον είναι να τραφούν όσο τους παίρνει και να τους πιουν το αίμα και μετά, αντί να το καταπιούν, όπως ταιριάζει στους βρικόλακες να το φτύνουν επιδεικτικά απαξιώνοντάς το. Κατά μία έννοια, την θετική πάντα, δε ‘ν’ κακό!. Θα ήτανε μεγάλη τους τιμή να πιουν το αίμα ανθρώπων που τους πιστεύουν, αλλά δε φαντάζονται τη διττή ψυχή τους.

Το υπερεγώ. Όχι το φροϋδικό, το άλλο. Ένα Εγώ σε υπέρ- και σε –βολικό βαθμό. Τόσο υπέρ- που δεν ξεπερνιέται και τόσο –βολικό που δεν πετιέται. Τα ανθρώπινα ελαττώματα τα αντιλαμβάνονται πάντα οι άλλοι επάνω σου και όχι εσύ που τα έχεις, γιατί στην κοινωνία μπορείς να λειτουργείς μόνο διαδραστικά όχι κατά μόνας.

Το μπάνιο. Κλείνω τα αφτιά μου και βυθίζομαι μες στη μπανιέρα γεμάτη νερό και αφρόλουτρο καρύδας. Μα δε με βοηθάει. Θέλω να ξεπλύνω όχι τα μαλλιά αλλά τα μυαλά της κεφαλής μου. Θέλω να βάλω το τηλέφωνο του ντουζ με κάποιον τρόπο μέσα από το κρανίο και να ανοίξω τη βάνα του νερού στη μεγαλύτερη δυνατή πίεση. Να ξεπλύνω τις βρόμικες σκέψεις που κάνω για τους άλλους... ή που μου προκαλούν οι άλλοι? Δε φταίω εγώ που εκείνοι με κάνουν να τους λυπάμαι, αλλά νομίζω πως έγινα κι εγώ πια εγωίστρια. Δεν έχω χρόνο και αποθέματα ψυχής για να λυπάμαι κάποιον, ούτε για να του αλλάξω μυαλά και ήθος. Εδώ που συναντήθηκαν οι ζωές μας, νομίζω πως ο χρόνος δε μου φτάνει για να ξοδεύομαι με ανθρώπους «λίγους» ή λύκους, με ανθρώπους-λυκανθρώπους, που νομίζουν ότι είναι πάντα πιο άξιοι από τους πολλούς, που θαρρούν πως έχουν το δικαίωμα να κρίνουν τους πάντες καχύποπτα και να αμφισβητούν τη διαδρομή τους σαν να οι ίδιοι έχουν κάτι καλύτερο κάνει στη δική τους ζωή με το αλάθητο του Πάπα σφραγίδα. «Προσωπικότητες» με κακεντρέχειες για τον άλλον και επικρίσεις ότι στη ζωή του δεν έκανε τίποτε σωστά, δηλητηριώδη και πικρόχολα σχόλια, κριτικές, θαψίματα.

Και πάμε από την αρχή: Αυτό το «χάρισμα», τη διπλή κορώνα ή αλλιώς διπροσωπία, που δεν έχουν τα νομίσματα αλλά έχει ο άνθρωπος ή ευτυχώς μερικοί άνθρωποι ή απ-άνθρωποι (?) με φοβίζει. Τους ακούω και τρομάζω που μπορούν να φέρουν τέτοιο βαρύ φορτίο. Δύο πρόσωπα ταυτόχρονα σαν το θεό Ιανό. Και απορώ πώς μπορούν την ίδια στιγμή να ειρωνεύονται κάποιον, να τον αμφισβητούν και κατόπιν να τον κολακεύουν.

Άνθρωποι με διπλό πρόσωπο, μα με καρδιά μισή ή μικρή και ανάπηρη ψυχή, για να ισορροπήσουν. Γιατί αν φέρουν κάτι διπλό παρά φύσιν, φέρουν κάτι άλλο μισό, για να μη γείρει το βαρύ φορτίο από τη μία.

 Άνθρωποι, καιροσκόποι, τυχοδιώκτες, της ευκαιρίας. Την πιάνουν απ’ τα μαλλιά κι αυτήν κι εσένα μαζί, αν χρειαστεί. Αδίστακτοι. Σου παριστάνουν τον φίλο και κυρίως τον κάποιο. Όλοι, λέει, είναι κάποιοι. Είναι τέτοιοι. Είναι δήθεν. Δηλώνουν κιόλας ευθαρσώς πως μας πέφτουν πολύ! Για δες αυτοπεποίθηση! Ή θράσος?

Αυτοί οι άνθρωποι ένα πράγμα πρέπει να φοβούνται: Να μη δαγκώσουν τη γλώσσα τους, γιατί με το δηλητήριο που τρέχει σ’ αυτήν θα πεθάνουν αφ’ εαυτών. 

@ όπως λένε χ@-σμ@ (γενεών) και e- όπως λένε e-λιθιότης!

       Η μαμά μου φωνάζει επί μονίμου βάσεως τη γιαγιά μου, γιατί η τελευταία δεν ξέρει πώς να χρησιμοποιεί το τηλέφωνο. Λογικό! Η γιαγιά, όταν γεννήθηκε, δεν υπήρχε τηλέφωνο. Εγώ φωνάζω επί μονίμου βάσεως τη μαμά μου, γιατί δυσκολεύεται να χρησιμοποιήσει το διαδίκτυο. Λογικό! Η μαμά, όταν γεννήθηκε, δεν υπήρχε διαδίκτυο!  Εδώ δεν υπήρχε όταν γεννήθηκα εγώ! Και εν πάση περιπτώσει οποία απαίτησις από έναν άνθρωπο που λαχανιασμένος και ασθμαίνοντας τρέχει να προλάβει μία τεχνολογία-δρομέα με ταχύτητα sprinter! Μισή ώρα να υπαγορεύω στη μάνα μου τι? το e-mail μου και να της εξηγώ πως όταν λέμε @, κοινώς “παπάκι”, στην ηλεκτρονική διεύθυνση, δεν εννοούμε αυτό που πάει στην ποταμιά, ούτε εκείνο που βάζουμε στην μπανιέρα, όταν παίρνουμε το μπάνιο μας, αλλά το σύμβολο–δείκτη που υποδηλώνει όχι το ταχυδρομείο των ΕΛΤΑ αλλά του κυβερνοχώρου.

Θα μπορούσα να διηγούμαι ώρες και να καταγράφω εκατοντάδες δείκτες χάσματος γενεών σε θέματα τεχνολογίας, ωστόσο θαρρώ πως θα ήταν ανεξάντλητα, χωρίς σταματημό και ως εκ τούτου δίχως νόημα. Ωραία γελάω κι εσείς κι εγώ με τη μαμά να μην ξέρει το παπάκι, η μαμά με τη γιαγιά να μην ξέρει πώς να πάρει τηλέφωνο, η γιαγιά μου με την προγιαγιά μου να μην ξέρει πώς να ανοίξει την τηλεόραση αλλά αντιστρόφως με φαντάζομαι μπροστά σε ένα γιο χάκερ να σπάει κωδικούς υπολογιστών στο «πι και φι» και σε έναν εγγονό ακόμα πιο χάκερ να πραγματώνει μία πραγματικότητα που για μένα προς το παρόν φαντάζει απλά απραγματοποίητη! Ένα χ@σμ@ που χ@σκει χ@οτικά πάνω από γενεές δεκατέσσερις κι όλοι   Σ@ν χ@νοι να προσπαθούμε να το μειώσουμε. Πλάνη!  

Υπολογιστές, σκληροί, μαλακοί δίσκοι, usb, i-pad, i-pod, i-phone i- και άι και...-θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου- διότι όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν. Αλλάζουν τα επιτεύγματα της τεχνολογίας αλλά όχι η τεχνολογία ως οντότης. Αυτή μένει μεταλλάσσοντας απλά τις επαναστάσεις της. Από τον homo faber  στην βιομηχανική επανάσταση, για να ακολουθήσει η ηλεκτρονική επανάσταση με θύτες, θύματα, τροπές, ανατροπές και αναπόφευκτες ντροπές για όσους μένουν πίσω.

Και δεν μας έφταναν οι οργανικά ή οι λειτουργικά αναλφάβητοι προστέθηκαν και οι ηλεκτρονικά. Δε συνεννοείσαι με αυτόν που δεν ξέρει να γράφει το όνομά του, δε συνεννοείσαι με αυτόν που δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις κάθε είδους εξελίξεις, δε συνεννοείσαι  ούτε με αυτόν που κουβαλάει μία e-λιθιότητα! Διότι πρόκειται περί e-λιθιότητος και μάλιστα μεγάλης. Να εξηγείς και να ξαναεξηγείς και ο άλλος να σε κοιτάει σαν χ@νος! Το λες όμως? Δεν το λες! Γιατί αν εγώ το πω στη γιαγιά μου, θα μου απαντήσει πως η γενιά της μπορεί να είναι @χρηστη η δική μου όμως είναι πιο άχρηστη που δεν ξέρει να φτιάχνει μια πίτα και μόνο ετοιματζίδικες  πίτσες ξέρει να αγοράζει από έξω. Και θα ‘χει  και δίκιο. Θα λέει πως η γενιά μου είναι αχαΐρευτη, γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί την κρίση, γιατί δεν μπορεί να ζήσει με τα λίγα, γιατί δεν έμαθε να σέβεται το χειροποίητο, γιατί δεν ξέρει να φτιάχνει κάτι μόνη με τα χέρια της, γιατί είναι σπάταλη και άτσαλη, γιατί μόνο ξοδεύει και δε συμμαζεύει, γιατί μόνο πετάει αλλά δε νογάει, γιατί δε σκέπτεται, δε νοιάζεται, δε σέβεται, γιατί ακυρώνει εύκολα, καταδικάζει ευκολότερα και μετανιώνει πολύ πολύ αργότερα. Και θα αρχίσει να αντιπαρατάσσει καταλόγους ηλιθιότητας έναντι στους δικούς μου καταλόγους e-λιθιότητας, γιατί εγώ περιστρέφω τον κόσμο γύρω από την τεχνολογία και εκείνη γύρω από τη ζωή που δεν έχει μόνο τεχνολογία αλλά και τέχνη: τέχνη είναι η πίτα της, τέχνη τα σεμεδάκια της, τέχνη οι μπλούζες που πλέκει, τέχνη ο λαχανόκηπος στην αυλή, τέχνη ο κήπος με τα λουλούδια της, τέχνη το πεντανόστιμο φαγητό της, τέχνη η γιαγιά με τη σοφία της και κάτσε εσύ κατέβαζε από βιβλιοθήκες τι είπε ο Πλάτων κι ο Επίκουρος φιλοσοφώντας!

Τώρα θυμήθηκα τι μας έλεγαν στο σχολείο στο μάθημα της έκθεσης: ένα κοσκινάκι είναι η παράδοση. Κοσκινίζεις τα γεγονότα, τις καταστάσεις, τα ήθη και τα έθιμα, τις συνήθειες, τον τρόπο ζωής. Ό,τι περάσει από μέσα του, διαιωνίζεται και μένει, ό,τι σκαλώσει στις τρυπίτσες του, πάει...προορίζεται για το μουσείο. Και οι σπιτικές οι πίτες της γιαγιάς δεν πήγαν ακόμη στο μουσείο, ούτε ο λαχανόκηπός της, ούτε τα μυστικά της, ούτε η σοφία της...αυτή δε θα πάει ποτέ. Θα υπάρχει και θα αιωρείται σαν τιμωρός στην ατμόσφαιρα για να σου θυμίζει πως το χάσμα μειώνεται με τη γενιά της καθώς μεγαλώνεις αλλά αυξάνει με την επόμενη γενιά που ξιπασμένη κι εκείνη θα σου κοτσάρει επιδεικτικά στη μούρη τις γνώσεις της για τα νέα επιτεύγματα της τεχνολογίας!!Α ρε πλάνη! Γνώσεις? Ποιες γνώσεις? Χειρισμούς ήθελα να πω. 

Διότι άλλο να χειρίζεσαι την τεχνολογία και άλλο να γνωρίζεις την τέχνη της πίτας!