Φυσικά και με σκάσατε! Εννοείται πως έφτασα σε σημείο να μην
ξέρω πώς να σας (δια)χειριστώ. Από πέρυσι ακόμα έκανα προσευχές και τάματα να
μου δίνει ο Θεός κουράγιο να σας αντιμετωπίσω. Το αν με κάνατε να κλαίω ή να
βρίζω το έχουμε ξανασυζητήσει. Δε θα λέμε τα ίδια συνεχώς! Το κακό είναι πως,
ό,τι κι αν μου κάνετε -δεν ξέρω πώς τα καταφέρνετε κάθε χρόνο τέτοια μέρα- εγώ
στενοχωριέμαι. Ή θλίβομαι? Δεν ξέρω. Δεν το έχω αποφασίσει ακόμα. Ίσως το πιο
σωστό είναι ότι μελαγχολώ. Από συνήθεια?
Από μαζοχισμό? Από ακρωτηριασμένο ή μεταλλαγμένο καθωσπρεπισμό? Ή από
επαγγελματισμό? Δεν ξέρω. Ίσως οι λόγοι να μην παίζουν ρόλο. Στο κάτω κάτω δεν
ξέρω αν πρέπει να θεωρούμαι και επαγγελματίας. Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως
δεν το ‘χω. Μου λείπει πολύ το τεχνοκρατικό κομμάτι, σιχαίνομαι πιο πολύ να σας
θεωρώ «πελάτες», αποτάσσομαι το γεγονός να σας επιλέγω με βάση τις επιδόσεις σας,
αδυνατώ να κρατάω τα συναισθήματα της σχέσης μας έξω από τον οίκο μου και δεν
θα κατορθώσω, θαρρώ, ποτέ να κρατήσω κακές αναμνήσεις από κανέναν σας. Γιατί
είναι πραγματικά δύσκολο για τη μνήμη να έχει να διαλέξει ανάμεσα στην τεμπελιά
και την αναβλητικότητα από τη μία και την ευστροφία του μυαλού και την καίρια
παρατήρηση από την άλλη, ή ανάμεσα στην ανεκπλήρωτη υπόσχεση των καθηκόντων και
τα λαμπερά μάτια μιας χαρισματικής ψυχής που δείχνει να έχει όρεξη να αλλάξει
τον κόσμο, ή ανάμεσα σε έναν βαρύ και ασήκωτο χαρακτήρα και ένα ήθος λαμπερό με
ένα μυαλό ακόμα πιο φωτεινό, ή ανάμεσα σε νεύρα άνευ λόγου και προηγουμένου και
μια ψυχή γεμάτη λογική, ή ανάμεσα σε χαρακτήρα που παρασύρεται και σε χαρακτήρα
που δίνεται άνευ όρων, ή ανάμεσα σε έναν κλειστό σαν καβούκι άνθρωπο και μια καρδιά ανθισμένη χειμώνα-καλοκαίρι,
ή ανάμεσα σε ένα παιδί ιδιότροπο και δοκησίσοφο και σε ένα μυαλό παράωρα
προσγειωμένο, ή ανάμεσα σε ένα σκεπτικό εγκλωβισμένο στα όρια ενός χωριού και μία
σκέψη αυστηρώς δομημένη με τα κριτήρια του νεοφιλελεύθερου τεχνοκράτη, ή
ανάμεσα σε ένα φλατ και σχεδόν άοσμο παρουσιαστικό και μία άποψη εύστοχη με
χιούμορ πετυχημένο, ή ανάμεσα σε έναν υπερβολικά
ήσυχο χαρακτήρα και σε ένα ακόμη πιο υπερβολικά ανήσυχο προβληματισμό, ή
ανάμεσα σε έναν βαρυκόκαλο άνθρωπο που βαριέται να πιεστεί και σε έναν πρόθυμο
άνθρωπο να πειστεί, εφόσον του παραθέσεις σφοδρά επιχειρήματα. Θεωρώ πως η
μνήμη είναι μια ζυγαριά που γέρνει πάντα προς τα θετικά. Κι αυτή είναι η
δουλειά της. Τα άλλα όλα είναι απλώς φύρα. Απλά για να μας θυμίζουν πως κανείς
δεν είναι τέλειος και για να λειτουργούν ως αντίβαρο στην ανιαρή ησυχία μιας
καθόλου ενδιαφέρουσας καθημερινότητας.
Αγαπητά μου παιδιά, όπως βλέπετε δεν ξέρω ούτε μια έκθεση να
γράφω. Είναι μια ακέφαλη έκθεση των σωψύχων μιας περαστικής από τη ζωή σας καθηγητριούλας
του συρμού. Δεν έχει αρχή, είναι δίχως τέλος, και από δομή «πλίνθοι και κέραμοι
ατάκτως ερριμμένοι». Ωστόσο, ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ ΝΑ ΓΡΑΨΕΤΕ ΑΥΡΙΟ ΕΤΣΙ!!! αχαχαχα!
Τζένη, Μιχάλη, Βαγγέλη, Ανατολή, Ανίτα, Σωτηρία, Ελισάβετ,
Δημήτρη, Γιώργο, Λάζαρε, Δέσποινα και Χρήστο, καθώς και όλα εσείς τα παιδιά που
αγωνίζεστε αύριο, σας εύχομαι Καλή Επιτυχία. Θέλω να θυμάστε πως, ό,τι και να
γίνει, η ζωή σας δε σταματάει εδώ με αυτές τις εξετάσεις. Ίσα-ίσα, αύριο
ξεκινάει!
Σας αγαπώ πολύ κι ας μην το πιστεύετε!
Σήμερα εξετάζομαι μαζί σας για 18η συνεχόμενη χρονιά!