Της Σαλονίκης μοναχά...

Ζεστό, σχεδόν καυτό τσάι σε λευκό φλιτζάνι, φλερτάρει με φοβισμένα χείλη, παγωμένα από τα κρύα του χειμώνα. Φρεσκοκομμένα κουλουράκια με άρωμα βανίλιας και μία κυκλοφοριακή κίνηση που έχει φορά τόσο προς το «πήγαινε» όσο και στο «έλα» έξω από το παγωμένο και το δακρύβρεχτο τζάμι,  μιλούν ακατάπαυστα και εκκωφαντικά σιωπηλά σε γνώριμο και αγαπημένο, αν και μελαγχολικό σκηνικό. Ο σκοτεινιασμένος ουρανός δε συμβιβάζεται με την αδιακρισία. Ανάψτε τα φώτα, τα τεχνητά, τα ηλεκτρικά, τα κεριά. Ανάψτε πρόωρα το φεγγάρι. Θέλω να βλέπω... Να βλέπω το παραλήρημα της καθημερινότητας σε αυτήν την πόλη, όπως πηγαινοέρχεται πάνω σε ρόδες λεωφορείων και ταξί και όπως σπουδάζει την μηχανική της μάθηση στα αμφιθέατρα του Αριστοτελείου. Όπως καταναλώνει τα κατασκευασμένα του ένστικτα στα εναπομείναντα καταστήματα της ένδοξης μακεδονικής πρωτεύουσας, πανελλήνιας δευτερεύουσας, και όπως συζητιέται σε ομηγύρεις εκλεπτυσμένων κυριών συντροφιά με βραζιλιάνικο καφέ και πικρά αμήχανα χαμόγελα.

Μια αεικίνητη στατικότητα και όχι μια στατική κίνηση. Τα πάντα κινούνται, μετακινούνται, σταματούν για λίγο στο κόκκινο, πάνε πιο πέρα με το πράσινο, αλλά... μένουν στην ίδια θέση. Η γη είναι στρόγγυλη και ό,τι γυρίζει είναι γύρω από εκείνη και όχι εκείνη γύρω από τους άλλους. Οι άνθρωποι, τα αεροπλάνα, τα καράβια έχουν έναν μονάχα άξονα: αυτόν της γης. Δεν την παρατούν, δεν απιστούν, δεν εκτροχιάζονται. Ακόμη κι αν εξοκείλουν, η βαρύτητα θα τα επαναφέρει.

Πού πας ματαιόδοξε διαβάτη? Πού κατευθύνεσαι ονειροπόλε επιβάτη?  Ο τόπος σου, η δουλειά σου, οι άνθρωποί σου, οι πρόγονοι και το μέλλον σου βρίσκονται πάνω στην τρελή μαγνητική αυτή σφαίρα. Σε έλκει με δύναμη και συ κολλάς πάνω της σαν μαγνητάκι-σουβενίρ στο ψυγείο. Όπου κι αν πας, ό,τι κι αν δεις, ό,τι κι αν ψάξεις, ό,τι κι αν βρεις, ό,τι κι αν ανακαλύψεις όλα ανήκουν εδώ. Σ’ αυτήν την μικρομέγαλη πόλη, σ’ αυτήν τη μικρή μαγνητική σφαίρα που καταπίνει είτε με τη βοήθεια της θάλασσας τους ζωντανούς, είτε με τη βοήθεια της ξηράς τους νεκρούς. Σ’ αυτήν που όλα τα θέλει και τα επανεγκαθιστά στα σπλάγχνα της. Αυτοί που γυρίζουν, αυτοί που φεύγουν, εκείνοι που απομακρύνονται κι εκείνοι που ξανάρχονται. Δεν έχουν να παν πουθενά. Πουθενά αλλού. Πουθενά μακριά.

Κι εσύ ζωή, σαν βγάλεις φτερά και καταφέρεις ποτέ να εγκαταλείψεις το επίγειο σώμα, να το σκεφτείς καλά αν ο χωρισμός αυτός αξίζει.

Γιατί μάλλον δεν αξίζει. Είναι ωραίες οι επίγειες απολαύσεις και αυτό το μάταιο καθημερινό τρέξιμο πάνω σε ρόδες ή πεζή, παρακολουθούμενο από μυστικούς πράκτορες μέσα από το τζάμι σε ήχους τζαζ με μυρωδιές βανίλιας και θερμοκρασίες χειμερινού αφεψήματος και μ’ ένα χέρι που υπό τις επιταγές της ξέμπαρκης και άπιστης σκέψης πάει και έρχεται ιχνηλατώντας τις κενές γραμμές ενός λευκού σημειωματαρίου, κάποιο γκρίζο απόγεμα της λατρεμένης όλων Σαλονίκης...σ’ αυτήν όπου ανήκεις! 

Ξενοδοχείο ABC….DEFG….

Είναι 17.00!

Πήρε και βραδιάζει...

Οπτική χωρίς γωνίες

Το σπουδαίο δεν πάει πάντα πακέτο με το κραυγαλέο. Ούτε το αθόρυβο πρέπει να στερείται αναγνώρισης. Υπάρχουν ήρωες που προχωρούν στα σκοτεινά και υπάρχουν και σκοτεινοί άνθρωποι που ηρωοποιούνται. Γενικά υπάρχουν. Πάντα θα υπάρχουν. Θα υπάρχουν οι μεν και οι δε. Ή καλύτερα οι «δεν». Αυτοί που «δεν» γενικώς, αλλά και ειδικώς. Υπάρχουν αυτοί που μπορούν και οι εκείνοι που κουράζονται και μόνο στην ιδέα και δεν μπορούν. Υπάρχουν όσοι προσπαθούν, αλλά υπάρχουν και όσοι προσποιούνται ή κατά το δοκούν προσπαθούν. Υπάρχουν γυναίκες που φορούν το ρούχο και το αναδεικνύουν, υπάρχουν κι εκείνες που τις φοράει το ρούχο και το ξεφτιλίζουν. Υπάρχουν οι πολυπράγμονες, υπάρχουν και οι αφιερωμένοι στο ένα. Και εν γένει υπάρχουν κάποιοι που κάνουν τα χ και κάποιοι που δεν κάνουν καν το ψ, ωστόσο οι δεύτεροι δεν υπάρχουν για τους πρώτους, όπως οι πρώτοι για τους δεύτερους. Εδώ παρεμβαίνει η σχετικότητα. Η οπτική. Η γωνία. Η οπτική γωνία και σπανιότερα η οπτική χωρίς γωνία. Η πανοραμική θέαση είναι μία ιδιότητα της κάμερας. Μιας μηχανής κατασκευασμένης από τον άνθρωπο. Αλλά ο άνθρωπος κατά πόσο είναι έτοιμος και πρόθυμος να αποκτήσει ιδιότητες που έχουν τα κατασκευάσματά του, αλλά όχι ο ίδιος? Είναι δύσκολο να βλέπεις με τα μάτια του άλλου. Είναι δυσκολότερο να μπεις στα παπούτσια του και φαντάζει ακατόρθωτο να αποδέχεσαι εξ ολοκλήρου το διαφορετικό. Πολλές φορές θαυμάζεις και απορείς. Εσύ δεν μπορείς. Ο άλλος μπορεί. Εσύ δεν αντιλαμβάνεσαι το πώς. Κι όμως! Ψάχνεις για ψεγάδια. Λες «Δεν μπορεί! Αυτός ναι μεν...Εγώ όμως αλλά...»! Σπεύδεις να δικαιολογηθείς, μα σχεδόν ποτέ να δικαιολογήσεις. Δεν είναι εύκολο να παραδεχτείς πως κάποιοι τα καταφέρνουν καλύτερα από σένα. Κάποιοι μπορούν να δουλέψουν αθόρυβα χωρίς γκρίνιες, ακόμη κι όταν οι γκίνιες δεν σταματούν να τους χτυπούν την πόρτα. Μπορούν να καταφέρνουν τα ακατόρθωτα χωρίς να μεγαλοποιούν και να ζητιανεύουν δάφνες. Μπορούν τα σμικρύνουν προβλήματα και να τα κατατάσσουν στα ήσσονος σημασίας και να τα λύνουν χωρίς να πανηγυρίζουν. Μπορούν να ρίχνουν το βέλος στο κέντρο χωρίς να αστοχούν κρατώντας τη νίκη για τον εαυτό τους και όχι για τα τρόπαια των άλλων. Οι «άλλοι» όμως, στην αντίπερα όχθη, ακόμη κι αν στην παραμικρή αποτυχία θαρρούν πως ήρθε η καταστροφή, ακόμη κι αν η τύχη τους τα φέρνει βολικά, αλλά από συνήθειο και για γούρι γκρινιάζουν, ακόμη κι αν μεγεθύνουν το πρόβλημα ή το διατυμπανίζουν, δε στέκονται στο τι δεν μπορούν οι ίδιοι να κάνουν ή τι κάνουν, αλλά προσπαθούν να αποδομήσουν ταυτόχρονα τα κατορθώματα των αθόρυβων «ηρώων».

Όχι! Ό,τι δεν μπορείς να καταφέρεις, αγαπητέ γκρινιάρη και απαισιόδοξε, που δεν είσαι μαθημένος σε ζόρια και δυσκολίες, δε σημαίνει πως δεν γίνεται. Και ό,τι δεν καταλαβαίνεις δε σημαίνει πως δεν ισχύει.

Ένα παιδί κοιτάει τ' άστρα

Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει.

Αγάθων, 450-400 π.Χ., Αρχαίος τραγικός

Και αναρωτιέται γιατί πέφτουν τα αστέρια! Γιατί  γκρεμοτσακίζονται για την ακρίβεια. Και αφήνουν εκείνες τις πύρινες ουρές. Γιατί να πέφτουν τα αστέρια? Αφού είναι αστέρια! Αστέρες! Λαμπερά και περίοπτα!
Μήπως τα αστέρια πέφτουν γιατί τίποτε δεν είναι αιώνιο? Καμία λάμψη δεν είναι δεδομένη και ποτέ το γκλάμουρους και το λουξ δεν διαρκεί για πάντα. Η λάμψη πάντα μετά από καιρό χάνεται και δίνει τη θέση της στη θαμπάδα. Τα αστέρια κάποτε χαμηλώνουν τα φώτα τους, σβήνουνε, οπότε και δεν έχουνε καμία θέση επάνω στον ουρανό. Δεν έχουνε θέση πια ψηλά. Οφείλουν να εγκαταλείψουν τα ύψη, τους θρόνους, τα υψηλά αξιώματα και να πάρουν μία θέση κάτω. Χαμηλά. Εκεί δεν θα 'ναι αστέρια πια. Θα είναι απλά σκόνη. Αστρική μεν, αλλά σκόνη. Αν γίνεις -ή σε κάνουνε οι άλλοι- σκόνη, τι σημασία έχει εάν είσαι αστρική ? Η σκόνη είναι σκόνη. Άλλωστε, "περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα θα κλαις...". Το μόνο που θα σου μείνει θα είναι ότι θα αποχωρήσεις πανηγυρικά μέσα στην πτώση σου. Έτσι είναι οι αριστοκρατίες. Ακόμη κι όταν ξεφτίζουν, θέλουν να κάνουν μία εντυπωσιακή έξοδο, κατά αναλογία προς την περίλαμπρη πάλαι ποτέ εντυπωσιακή τους είσοδο. Και οι άλλοι, ενώ θα σε βλέπουν να γκρεμοτσακίζεσαι δεν θα λυπηθούν, αλλά θα κάνουν μια ευχή...Απλά πρέπει να αναλογιστείς πως από τα ψηλά σίγουρα κάποια στιγμή θα βρεθείς στα χαμηλά (νόμος της φύσης), διότι η ζωή πάντα κύκλους κάνει (νόμος της ζωής) και πρέπει να υπακούς στους υψηλόβαθμους και υψηλότερους πια από σένα (νόμος στρατιωτικός). Και φυσικά, θα στεναχωρηθείς. Άλλωστε, δεν είναι λίγο, κάποτε να βασιλεύεις ως γνήσιος ηγεμόνας και μετά απλώς να βασιλεύεις σαν τον καλοκαιρινό ήλιο μετά τις 20.00...

Τήλος,  10 Αυγούστου 2013

...καθώς έβρεχε Περσείδες... 

Τα πρόσημα... το -

Καταρχήν είναι λίγο διαστροφικό εξ ορισμού. Μία αρνητικότητα την κουβαλάει από γεννησιμιού του! Δηλώνει απουσία.... Σε κάνει να νιώθεις μειονεκτικά, λίγος. Πρέπει πάντα κάτι να αφαιρείς. Να μένεις πίσω. Να είσαι σπαρτιάτικος. Δωρικός. Λιτός. (Ή λειψός?). Χωρίς πολλά πολλά. Ενίοτε λόγω ανάγκης, άλλοτε πάλι εκ πεποιθήσεως. Το να είσαι αφαιρετικός είναι άποψη. Το μπαρόκ είναι μπανάλ. Το μινιμαλιστικό είναι in. Λιτότητα σου υπαγορεύει αυτό το - και αποβολή του περιττού.

Από την άλλη πάλι, αυτή η διαστροφική του ταυτότητα, να θέλει να ενώσει, να ζευγαρώσει, να συζεύξει, πώς σου φαίνεται? Δεν είναι περίεργο να βάζεις δίπλα στο όνομά σου ένα άλλο όνομα μετά από ένα - και εκείνο... ή να μοιάζει με το ταίρι σου ή να μοιάζει με αφαιρέτης, ενώ εσύ φαντάζεις ο μειωτέος?! Που μετά την αφαίρεση θα νιώθεις σίγουρα μισός! Το κακό είναι ότι, και σαν ενωτικό να το δεις, πάλι μισός είσαι, αφού θαρρείς πως ο διπλανός σου είναι το έτερον ήμισυ.

Το - πάντως είναι σπαθάτο! Μια ευθεία! Ό,τι είναι να πει, θα σ’ το πει, ακόμη κι αν χρειαστεί να σε πληγώσει. Ωστόσο, δίνει περιθώρια και για αντίλογο. Ναι βέβαια! Δημοκρατικό πολύ! Διαλέγεται. Αλλάζει πρόσωπα...μιλάει μια ο ένας, μια ο άλλος, ακόμη κι αν ο ένας μιλάει πάνω στη φωνή του άλλου!

 Και ως ευθεία είναι και ο συντομότερος δρόμος ανάμεσα σε δύο σημεία. Αλλά όμως έχει και μία μονωτική φύση. Εάν τραβήξει γραμμή και οριοθετήσει, αλίμονό σου έτσι και την περάσεις! Θα σου τραβήξει μία μονοκοντυλιά πέρα πέρα και θα σου τα ακυρώσει όλα! Ακυρωτικό δηλαδή το πλην. Αλλά και εξαιρετικό (!!!) καθότι μονίμως συνοδεύει εξαιρέσεις, επιβεβαιώνοντας κανόνες: πλην όμως... και πλην όμως... Και εξαιρετικό, αφού πολλές φορές βολεύει και ανακουφίζει, όταν συνοδεύει ορισμένα αποτελέσματα που θέλουμε να είναι, και είναι αρνητικά! Και εδώ που τα λέμε δεν είναι και τόσο μονόχνωτο! Εάν βρεθεί δίπλα σε άλλο - αντί να προσθέσει την αρνητικότητά του ή να την τετραγωνίσει, τέλος πάντων, κάνουν μεταξύ τους τέτοια παρέα και τέτοιο κέφι που τους βγαίνει σε καλό! Διότι ως γνωστόν, δυο αρνήσεις τι μας κάνουν?

Και εδώ που τα λέμε μπορεί το + να λάμπει δια της απουσίας του και να εννοείται ή να σπεύδει ναρκισσιστικά να δηλώνει την παρουσία και τη φύση του, αλλά και το - ποτέ δε πρόσβαλε καμία επιστήμη! Ακούμε μονίμως για θετικές επιστήμες! Έχετε ακούσει ποτέ για αρνητικές?