Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Εσύ τι μέρος του λόγου είσαι?


Άρθρο;
Γιατί να είσαι Άρθρο!? Για να αρθρώνεις και να ενώνεις! Θα μου πεις, τι να αρθρώσεις ως Άρθρο που καμιά φορά τρως τέτοιο άδειασμα με αυτά που βλέπεις γύρω σου που όχι απλά δεν αρθρώνεις κουβέντα, αλλά χάνεις φωνή, μιλιά και λαλιά ταυτόχρονα! Φθόγγος δεν βγαίνει από το στόμα σου! Άσε που τα Άρθρα δεν έχουνε καμία αξία μόνα τους! Εξαρτημένα μια ζωή. Δίπλα σε κάτι! Τρέμουν τη μοναξιά! Γι’ αυτό πάντα σε κάτι δίπλα θα ακουμπούν: Μα δίπλα σε Ουσιαστικό θα βρίσκονται, δίπλα σε Επίθετο θα είναι, σε Αντωνυμία ή σε Μετοχή? Πάντως το Άρθρο μοναχικό δεν το λες! Δεν μένει μόνο του, ο κόσμος να χαλάσει, εκτός εάν κάποιος το διακόψει....Συνήθως τα Αποσιωπητικά...

Ουσιαστικό;
Κάτι μας είπες! Ποιος είναι αυτός που δεν θεωρεί τον εαυτό του Ουσιαστικό?  Όλοι είμαστε Ουσιαστικοί και Ουσιαστικά. Όντα! Από εκείνα που υπάρχουν επί της ουσίας... Και μάλιστα Ουσιαστικά είτε συγκεκριμένα είτε αφηρημένα. Είτε είμαστε πρόσωπα, με προσωπεία ή άνευ, είτε ζώα (όλοι εξ ημών, δίποδα), είτε πράγματα. Και αφηρημένα, γεμάτα από ενέργεια, βρισκόμενα σε μία κατάσταση ή έχοντας απλά μιαν ιδιότητα! Τα Ουσιαστικά είναι οντότητες αυθύπαρκτες. Όχι σαν τα Άρθρα, που φοβούνται τη μοναξιά!

Επίθετο;
Προσδιοριστικό δλδ. Μωρέ μπράβο! Δίνεις μια πινελιά στο ουσιαστικό ε? Κάνεις τον κόσμο ομορφότερο και πιο συγκεκριμένο! Πας πακέτο βέβαια με το ουσιαστικό. Το ελέγχεις τρόπον τινά. Εάν εξαφανιστείς από δίπλα του, «το αδειάζεις». Το αφήνεις μοναχό και απροσδιόριστο. Κενό. Σκέτο. Μην ξεχνάς όμως ότι ως προσδιορισμός λέγεσαι «επιθετικός»!!! Προσδιορισμός ή όχι δεν έχει σημασία. Επιτίθεσαι πάντως! Εναντίον ενός Ουσιαστικού. Επίθεση! Κατά πάνω του! Να του αποδείξεις ότι χωρίς να προσδιορίζεται, δεν υπάρχει! Τέτοια επίθεση το επίθετο. Σφοδρή. Ύπουλη λίγο ε?

Αντωνυμία;
Μια σκιά! Ποτέ δεν ξέρει να απαντήσει. Αμφιταλαντεύεται. Τη μια είναι όλο περιέργεια και ρωτάει. Ποιος? Ποια? Ποιο? Τι? Πόσος? Την άλλη και καλά καταδεικνύει χωρίς να τολμάει να ονοματίζει: Εκείνος, Αυτός εδώ. Την άλλη αόριστη: Κάποιος! Κάποια! Κάποιο! Και την άλλη αναφορικά με κάτι άλλο: Όποιος... Όποιος δεν, δλδ, τότε να μην... Πάντως ονομαστικά και ξεκάθαρα σου το δηλώνει εξ ονόματος! Είναι Αντί- των Ονομάτων! Πλαγίως και αφηρημένα. Άσε που ακόμη και προσωπική Αντωνυμία να είσαι, ένας διπρόσωπος θα είσαι. Ή και τριτοπρόσωπος! Διότι τι σημασία έχει εάν είσαι το Εγώ? Ανάλογα ποιος το λέει, αλλάζει και πρόσωπα. Κι εγώ λέω Εγώ και εσύ λες Εγώ, αλλά είμαστε διαφορετικά πρόσωπα. Όλο κρυψίνοια η Αντωνυμία. Μάντεψε «ποιος»!

Ρήμα;
Δηλ μιλάς! Λες ρε παιδί μου...ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι. Είσαι ρητός και ξεκάθαρος! Σαν τους αριθμούς! Τους ρητούς όμως, όχι τους άρρητους. Υπάρχεις. Υφίστασαι! Είσαι όλη η ουσία μιας πρότασης! Είσαι ουσιαστικός όρος, όχι όμως Ουσιαστικό. Ρήμα. Χωρίς το ρήμα δε στέκει πρόταση. Χωρίς εσένα δεν υπάρχει ο κόσμος και τέτοια. Όλα περιστρέφονται γύρω από εσένα. Ο κόσμος, η γη, το φεγγάρι. Ακόμη κι ο ήλιος. Ακόμη και ο ίδιος σου ο εαυτός. Πω πωωω εγωκεντρισμός! Μα πού τον βρίσκει τόσο! Κι ό,τι πει αυτό, αυτό ισχύει! Εάν πάλι δεν πει, δεν ισχύει τίποτε! Είσαι το κέντρο του κόσμου! Μπράβο! Συγκεντρωτικό σε βρίσκω, αλλά το παρακάμπτω!

Μετοχή;
Άλλη αλλοπρόσαλλη! Λίγο ρήμα, λίγο επίθετο! Λίγο απ’ όλα και τίποτα. Μισά χαρακτηριστικά από τον έναν, μισά από τον άλλο. Ερμαφρόδιτη δλδ! Τρομερός συνδυασμός πάντως να είσαι και Ουσιαστικό και Επίθετο και Ρήμα μαζί! Ε πώς να μην ανεβαίνουν οι μετοχές σου μετά! Περιζήτητος!

Επίρρημα;
Επί του ρήματος? Ευτυχώς που τα Επιρρήματα δεν υπηρετούν δουλικά μόνο ρήματα, αλλά και ομοίους τους, δλδ άλλα Επιρρήματα ή Επίθετα! Κι αυτά σαν τις Αντωνυμίες περίπου! Μπορείς να θεωρηθείς ότι ανά πάσα στιγμή γνωρίζεις πού βρίσκεσαι, και άλλοτε είσαι εκτός τόπου και χρόνου! Γιατί άραγε? Άλλοτε κουτσομπόλικο γεμάτο περιέργεια, Πού? Πώς? Πότε? Γιατί?.. Ενοχλητικό δλδ! Και άλλοτε αφηρημένο και αόριστο.... Κάποτε, Κάπου... Ε καλά! καμιά φορά συγκεντρώνεται κιόλας! Αλίμονο: Σήμερα, Εκεί, Έτσι! Και φυσικά αναφορικά και σε σχέση με άλλα: Όπου, όποτε. Όπως ξυπνήσεις! Ε δε σε λες και τον πιο σταθερό άνθρωπο στον κόσμο!

 Πρόθεση;
Άλλο κάρο! Σαν το άρθρο. Ποτέ μόνη! Ποτέ! Αλλά σε διπλό ταμπλό! Μην πω τριπλό. Πες μου με ποια πτώση να σου πω τι είσαι! Διπρόσωπη. Διότι άλλο να μου λες «κατά τον Αριστοτέλη...» και άλλο «κατά του Αριστοτέλη!!!» (και ενδεχομένως υπέρ του Πλάτωνα!). Είναι θέμα πτώσης. Συνεπώς δεν έχεις και πολλά περιθώρια. Ψιλοδεσμεύεσαι από αυτόν που έχεις δίπλα σου. Και όσο καλές προθέσεις και να ‘χεις, να ξέρεις πως οι πτώσεις σε κουμαντάρουν φίλε μου! Εσύ απλά σέρνεσαι από τη μύτη μιας Πτώσης!!! Κεφάλι δεν πρόκειται να σηκώσεις ποτέ!

Σύνδεσμος;
Ποιο απ’ τα δύο είδη? Παρατακτικός? Συνδέεις όμοια? Ή υποτακτικός? Υποτάσσεις τον έναν κάτω από τον άλλον και ναι μεν του κάνεις παρέα, αλλά τον θεωρείς κατώτερο, υποδεέστερο και εξαρτημένο? Όσο να πεις έχει μία διαφορά! Συνδετικός κρίκος. Χάρη σε σένα συνδέονται και τα πιο άσχετα πράγματα μεταξύ τους. Συνδυάζεις τα ασυνδύαστα. Φέρνεις σε επαφή ανθρώπους που δεν σχετίζονται μεταξύ τους και μετά ανάλογα τους τακτοποιείς σε κλίμακες, κλίκες και τα συναφή. Αλλά όταν σε πιάνει εκείνη η περηφάνια σου, εσύ είσαι και κανείς άλλος. Όλοι είναι κάτω από σένα και γίνεσαι το πλέον διαλυτικό στοιχείο. Διαζευτικός και πολύ σου είναι!


Επιφώνημα;
Αχ αυτόν τον ενθουσιασμό με τα πάντα πια.... δεν τον μπορώ! Και με τους πόνους και με τις χαρές! Και Ωχ και Αμάν και Πωπώ! Και τι έπαθα! Και Φευ! Και Αλίμονο. Και Ουαί και Αλίμονο! Και Αλί και τρισαλί! Καλά Πια! Κανείς δεν έκανε παιδί, μόνο η Μαριώ τον Γιάννη! Ο μόνος στον κόσμο είσαι που έπαθες!? Κοίτα λίγο γύρω σου! Αλλά ούτε και εκείνο το συνεχές «Αχ τι ωραία!!! Τέλεια! Θαυμάσια! Εξαίσια!» Όλα πια μες στην τρελή χαρά! Και η ζωή που είναι έτσι, και γιουβέτσι, και να λέμε ακόμα κι αν δεν πιστεύουμε όλες τις θυμοσοφίες περί ζωής, μόνο και μόνο για να πείθουμε τον εαυτό μας και τους άλλους ότι είμαστε κάτι που στην πραγματικότητα δεν είμαστε, αλλά θα θέλαμε να γίνουμε!

Τέλος πάντων! Αποφάσισε! Πάνω-κάτω τα Μέρη του Λόγου σαν τα ζώδια είναι. Με μια μικρή έκπτωση βέβαια: αντί για δώδεκα, μόλις δέκα! Όλα σχετίζονται μεταξύ τους. Όλα έχουνε χαρακτηριστικά που τα μοιράζονται μεταξύ τους. Κάποια σχετίζονται περισσότερο από ό,τι με άλλα και ορισμένα είναι θανατηφόρος συνδυασμός μεταξύ τους ή απλά ανύπαρκτος. Π.χ. το Άρθρο δεν πάει ΠΟΤΕ δίπλα σε ένα Ρήμα, ούτε η Πρόθεση με Επιφώνημα. Δεν θα στεριώσει ο γάμος εκ προοοιμίου! Περισσότερες πιθανότητες έχει να ταιριάξει Ζυγός με Αιγόκερω παρά αυτά τα δύο!
Και για να πω τη μαύρη αλήθεια, πιο πολύ πιστεύω στο «Τι μέρος του Λόγου» είναι κάποιος, παρά στο τι ζώδιο, γιατί, όπως λένε και οι Φυσικοί, περισσότερη επιρροή την ώρα που γεννιέσαι, ασκεί επάνω σου ο μαιευτήρας που ξεγεννάει τη μάνα σου, παρά οι πλανήτες μεταξύ τους!




Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Μάρκα μ’ έκαψες...


Ερώτηση πρώτη με την έναρξη της σχολικής χρονιάς:
«Παιδιά, έχετε τηλεόραση στο σπίτι σας?»
 Απάντηση: «Φυσικά κυρία!»
 Ερώτηση δεύτερη: «Πόσες?»
 (Οι απαντήσεις ποικίλουν):  
«Τρείς» ο ένας, «Τέσσερις!» όλο ενθουσιασμό και πονηρό μειδίαμα ο άλλος, «Πέντε» ένας άλλος ευτυχισμένος, ανήκων σε τετραμελή οικογένεια, ώσπου να ακούσω εκείνο το καταιγιστικό «Επτά»........!!!!!!!
 «Τι είναι το Επτά?» Προς στιγμή νόμιζα πως δεν κατάλαβε ο μαθητής την ερώτηση. Μετά έκανα διευκρινίσεις του τύπου «Δε ρώτησα πόσες είναι οι μέρες της εβδομάδας, ούτε τα θαύματα του κόσμου, ούτε οι Σοφοί του κόσμου, ούτε οι Νάνοι γύρω απ’ τη Χιονάτη, ούτε πόσοι επιτέθηκαν «...επί Θήβας»!
 Ναι! Καλά άκουσα! Επτά!
Επόμενη ερώτηση: «Τι μάρκα?»
Οι απαντήσεις επίσης ποικίλουν: «Samsung LED 50’», «SMART PHILIPS 42’», «LG 3D 50’» κλπ κλπ...Αν δε, ζητήσω περαιτέρω στοιχεία, θα αρχίσουν λεπτομέρειες τρελές....
..................................................................................................................................
Επόμενος κύκλος ερωτήσεων: «Παιδιά, λεξικό έχετε?». Τότε τα παιδιά αρχίζουν και ξύνονται, συνοφρυώνονται, σκέφτονται και σπάνε το κεφάλι τους, εάν έχουνε ή δεν έχουνε.
Οι απαντήσεις είναι του τύπου: «Είχα ένα» ή «Έχω, αλλά δεν ξέρω πού βρίσκεται», «Σαν να κάτι μου θυμίζει»...
 Στην επόμενη ερώτηση: «Τι “μάρκας” είναι?» ποτέ δεν παίρνω απάντηση αντίστοιχη με εκείνη για την/τις τηλεόραση/τηλεοράσεις.
 Κυμαίνονται ανάμεσα σε απαντήσεις του τύπου: «Έχω ένα κίτρινο», «Ένα κόκκινο με μπλε γραμμές», «Ένα κανελί με βούλες» και γενικώς οι απαντήσεις είναι «άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, καραβάκια στο Αιγαίο δε με βλέπετε καλέ!!!».
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, εάν τα brand name παίζουν ρόλο μόνο σε επίπεδο προϊόντων. Κι αν ναι, σε τι είδους προϊόντα? Κατανάλωσης? Και τι είδους κατανάλωση? Αγαθών? Και τι είδους αγαθά? Υλικά? Πνευματικά? Γιατί η τηλεόραση δεν ξέρω πού κατατάσσεται, αφού το περιτύλιγμα πάει πακέτο με το περιεχόμενο. Ο άνθρωπος δείχνει να επενδύει πολύ στο φαίνεσθαι! Τι μάρκα αυτοκινήτου θα κυκλοφορεί, τι πουκάμισο θα φοράει, εάν η τσάντα που κρατάει θα χτυπάει στο μάτι ότι είναι ακριβή. Καμιά φορά θαρρείς με την ακρίβεια πως εξαγοράζεις και την ποιότητα. Που αυτό μπορεί να ισχύει, αλλά πλέον ανήκει στους κανόνες με τις πολλές εξαιρέσεις.
Στο πνεύμα όμως, πού είναι τα brand name? Γιατί εμπιστευόμαστε για δήθεν γνώσεις τον κάθε άσχετο που άκουσε, νομίζει και μεταφέρει μέσα από σπασμένο τηλέφωνο μία πληροφορία ως γνώση? Η οποία μπορεί να είναι παρα-πληροφορία. Η οποία μπορεί να είναι αποκύημα μιας οργιάζουσας φαντασίας. Ή απλώς μιας επιθυμίας. Και η οποία μπορεί να αποτελεί γνώμη και όχι γνώση. Να είναι οίηση και απλά να αναπαράχθηκε από ημιμαθείς. Η οποία απλά κυκλοφόρησε για λόγους marketing όχι απαραίτητα ώστε να πουλήσει προϊόντα ενός ραφιού, αλλά για να φουντώσει δήθεν εθνικά φρονήματα, για να εξάψει πνεύματα, για να ικανοποιήσει αφτιά που θέλουν χάδια ή για να βυθίσει πιο κάτω, πιο προς τον πάτο, πνεύματα...
Παλιά ακούγαμε γιαγιάδες να λένε «Αλήθεια είναι! Το είπανε στην τηλεόραση!» Σήμερα, το λυπηρό είναι ότι ακούς από ανθρώπους που πήγανε σχολείο πέρα από τη Δευτέρα Δημοτικού (που έφτασε η γιαγιά) και που έφτασαν και στο πανεπιστήμιο και θεωρούνται πιο σύγχρονοι από τη γιαγιά, επειδή χειρίζονται άλλα μέσα (ή κακομεταχειρίζονται ή τους κακομεταχειρίζονται) να λένε το απιστεύτου: «Αλήθεια είναι! Το διάβασα στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ!!»...κι αναρωτιέσαι, εάν πέρασε το σχολείο και ακούμπησε, εάν πέρασε και φύσηξε μακριά, εάν πέρασε, ξαναπέρασε και ξεμάκρυνε χωρίς να αγγίξει καν!
Γιατί, εάν θες να εμπιστεύεσαι τη Sumsung, την mac, την Prada, την Mercedes, την whirlpool, την adidas, την nike, την babolat, την head, την Toyota, την...την ...την... καλά κάνεις, αλλά έχε και έναν Τριανταφυλλίδη ρε φίλε στην βιβλιοθήκη σου για λεξικό, διάβασε έναν Μάνεση ή έναν Μανωλεδάκη για τα νομικά (και όχι μόνο), έναν Κολιόπουλο στην ιστορία, έναν Ζερεφό, έναν Γραμματικάκη, έναν Γιανναρά, έναν Α.-Φ.Χριστίδη, στον τομέα τους. 
 Δε λέω ότι αυτοί δεν επιδέχονται αμφισβητίες και αμφισβητήσεις. Λέω απλά ότι οφείλεις να τους ακούσεις πριν τους πατάξεις!

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Λένε ότι ο Πλάτωνας συνάντησε τον Καποδίστρια



Λένε ότι:
Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο. Οι καινούργιες συνήθως περνούν πρώτα από τα καζάνια της κολάσεως. Οι μεγάλες αγάπες δεν καταλήγουν ποτέ σε γάμο. Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα όσο μεγάλος κι ΑΝ ήταν κάποτε. Και άλλοι λένε πως δεν είναι ο γάμος δολοφόνος, απλά ο έρωτας ως αυτοκαταστροφικός αυτοκτονεί. Και γενικά οι αγάπες, λένε, αργούν από μία μέρα, όπως λέει η Λίλη Ζωγράφου, έως μια ζωή. Κι άλλες πάλι κάποτε περνάνε από δίπλα σου και δεν τις παίρνεις χαμπάρι. Κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου. Θαρρείς πως υπάρχει κάτι καλύτερο, κάτι σωστότερο, κάτι ομορφότερο. Κάτι που αξίζει και σου αξίζει πιο πολύ. Άλλοτε πάλι δεν περνάνε δίπλα σου, αλλά κατασκευάζονται ιδανικά μέσα στο μυαλό σου. Ιδεατά. Χωρίς σάρκα και οστά. Άυλα και ανύπαρκτα. Σαν τα φορέματα που ράβεις στη μοδίστρα. Η σύλληψη γίνεται στο μυαλό και μετά της πας υφάσματα και τρέσες για να σου πραγματώσει τ’ όνειρο. Αλλά δυστυχώς μοδίστρες που ράβουν αγάπες δεν υπάρχουν. Κι αν υπάρχουν πάντα κάτι δεν θα πάει καλά. Ένα κουμπί ξηλωμένο, μια ραφή στραβή, μια πιέτα λεπτότερη από τις άλλες.

Λένε, επίσης, ότι:
Οι αγάπες οι ιδανικές είναι μόνο οι απραγματοποίητες. Εκείνες που δεν ολοκληρώθηκαν και έμειναν μισές. Εκείνες που τις τρώει το μαράζι και τα σωθικά με ένα «γιατί να μην?» και εκείνες που τις τριβελίζουν το μυαλό τα αναπάντητα «Πώς θα ήταν εάν...?». Και γι’ αυτό διαρκούν. Επειδή διάρκεια έχει μόνο ό,τι μένει μισό και ανολοκλήρωτο, γιατί οι στόχοι είναι για να κατακτιούνται και να δίνουν θέση σε άλλους που γεννιούνται. Οι πλατωνικοί έρωτες ευθύνονται απλά για γλυκές και ενίοτε μελαγχολικές αναμνήσεις, από εκείνες που τις καταπίνει ο χρόνος. Αλλά η ιστορία δεν γράφεται με τα «Αν». Το timing παίζει πάντοτε το ρόλο του. Γιατί ναι, την ιστορία τη γράφουν οι συγκυρίες. Η πραγματοποίηση συνδέεται με παράγοντες και μεταβλητές που συντρέχουν στο χρόνο και συνδράμουν την σύζευξη σαν καταλύτες και όχι διαλύτες.

Και λένε ακόμη ότι:
Οι έρωτες οι πλατωνικοί είναι αθώοι, όπως εκείνοι που στα χρόνια ξενοιασιάς τρέχανε πάνω σε ένα ποδήλατο και γυροφέρνανε τριγύρω από ένα σπίτι και μια γειτονιά ευχόμενοι να πέσουν πάνω Του δήθεν τυχαία. Όπως εκείνοι που γεμίζανε τα μαξιλάρια με πουπουλένια όνειρα οι βραδινοί αναστεναγμοί τους. Όπως εκείνοι που φούσκωναν πεινασμένα στομάχια χωρίς να έχουνε βάλει μπουκιά στο στόμα τους. Όπως εκείνοι που κόβανε τα πόδια αναίμακτα, αλλά και πάγωναν  το αίμα ένα καυτό καλοκαιρινό απόγεμα με 40 βαθμούς σαν έπεφτες πράγματι τυχαία επάνω Του. Όπως εκείνοι που σκηνοθετούσαν συνευρέσεις και ίδρωναν σεντόνια χωρίς λαχανιασμένες ανάσες, αλλά έτσι, νοερά και αθόρυβα, στην ιδέα και μόνο μιας χιμαιρικής ζεύξης.

Λένε πως:
Πρόκειται για εκείνους τους έρωτες στους οποίους κάνεις σενάρια τι θα Του πεις εάν..., όπως εκείνοι για τους οποίους κάνεις τα πάντα για να φανείς φυσιολογικός και αυθόρμητος όταν..., αλλά οι άλλοι από γύρω σου μαζεύουν πάντοτε τα σορόπια σου από το πάτωμα με τη σφουγγαρίστρα για να..., όπως εκείνοι που σε εξιτάρουν επειδή δε σου δίνουν καμία σημασία και σε στέλνουν αδιάβαστο για ενδοσκοπήσεις και επανα-αυτοπροσδιορισμούς του «είναι» σου και αναρωτιέσαι «Μα τι έχω? Τι μου λείπει?» και άλλα τέτοια υπαρξιακά για να ακούσεις τελικά δια στόματός Του το ισοπεδωτικό μα τόσο σύνηθες «Εσύ τίποτε! Εγώ δεν είμαι σε φάση... Πρέπει να σκεφτώ καλά», και που εάν πρέπει να σκεφτεί, βράσε όρυζα και φασκελοκουκούλωσ’ τα!! Πρόκειται για εκείνους τους έρωτες που όσο σε φτύνουν, εσύ όντας ρομαντικός νομίζεις ότι βρέχει και άλλο τόσο κολλάς σαν γραμματόσημο, για να βρεθεί κάποιος που θα ερωτευτεί εσένα τελικά, αλλά εσύ θα του αντιγυρίσεις την ίδια συμπεριφορά. Αυτή η διαστροφή είναι μάλλον στοιχείο δυναμικό στις σχέσεις και δείχνει μάλλον πως «ερωτεύομαι, άρα υπάρχω», «αγαπώ, άρα ζω», «απορρίπτομαι, άρα υφίσταμαι». Είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης που σε εξελίσσει και προοδεύεις!

Και τέλος λένε ότι:
Οι πλατωνικοί και οι ανεκπλήρωτοι έρωτες τελικά πάνε στον παράδεισο. Οι ιδανικοί δεν πάνε πουθενά. Μένουν εγκλωβισμένοι στα κάγκελα του νου χωρίς να μπορούν να αποδράσουν από τα «θέλω», τα «πρέπει» και τα «είναι» που σε περικυκλώνουν σαν απόρθητοι φρουροί.

Χρόνια Ποιοτικά στους μη πλατωνικά ερωτευμένους!



Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Σημεία Στίξης: "τα εισαγωγικά"

«Τα εισαγωγικά»
Σε εισάγουν...σίγουρα όχι πάντοτε εκεί που πρέπει. Συνήθως σε αναγκάζουν να φυτρώνεις εκεί όπου δεν σε σπέρνεις. Είσαι αναγκασμένος επί μονίμου βάσεως να λαμβάνεις τις έννοιες όπως τις εννοεί ο «άλλος». Εκείνος που ναι μεν είπε, αλλά δεν το εννοούσε όπως το πήρες εσύ και ξεκίνησε ένα μπαράζ αρχικά παρεξηγήσεων, κατόπιν ένα δεύτερο εξηγήσεων για να καταλήξει παρα-εξηγήσεων και δη κουραστικών. Αυτός «ο άλλος» βέβαια μπορεί να είναι πολλές φορές και «ο άλλος σου εαυτός», το «alter ego» σου. Εσύ λες άλλα, εκείνος άλλα. Γενικά δεν συνεννοείστε, διότι «ορίζετε» και οι δύο διαφορετικά τα πράγματα. Εσύ εννοείς αυτό, εκείνος πάλι το άλλο. Και επειδή όλα τα πράγματα ξεκινούν σε αυτήν τη ζωή εξ ορισμού έρχονται οι παρεξηγήσεις ανάμεσα σε σένα και τον ίδιο σου τον εαυτό. Λες εσύ αυτό και λέει ο άλλος το άλλο, αλλά άλλα εννοούσατε και μάλιστα αλλιώς! Δλδ άλλ’ αντ’άλλων! Και μιαν αντάρα που λέει κι η γιαγιά μου! Και σου ‘ρχεται αντράλα! Τελικά «διχάζεται» το πράγμα, μετά χωρίζεται η «προσωπικότητα», από τη μία το «αγγελουδάκι», από την άλλη το «διαβολάκι» για να καταλήξει στην πόλωση των σκέψεων.
Γι’ αυτό, για να μη χρειάζεται όλη την ώρα να επεξηγείς και να βάζεις υστερόγραφα, αστερίσκους, υπομνήματα, υποσημειώσεις, κάνεις «αφτάκια» με τα χέρια σου, ώστε να μην παρεξηγηθεί ο «άλλος» και να καταλάβει ότι εσύ άλλο εννοούσες καθώς το εκστόμιζες...
Ωστόσο τα εισαγωγικά σου λένε και αλήθειες! Είναι υποχρεωμένα να περιχαρακώνουν λέξεις, φράσεις, προτάσεις ολόκληρες, όπως ακριβώς τις είπε κάποιος και μάλιστα ορισμένες από αυτές κάποιος γνωστός στην ιστορία. Κατοχυρώνουν το copyright! Εξασφαλίζουν την αυθεντικότητα των λόγων και γνωστοποιούν την προέλευση. Τα εισαγωγικά προστατεύουν τις ρήσεις από τη λογοκλοπή, εξυψώνουν τη θυμοσοφία σε γνωμικό για να καταντήσει από σοφία σε κάποιους ανθρώπους σε επίδειξη γνώσης και  δοκησισοφία από κάποιους «άλλους».

Επίλογος
Σε κανένα από τα Σημεία Στίξης  δεν έχω αδυναμία
Όλα για κάποιον λόγο υπάρχουν
Όλα κάποιον σκοπό εξυπηρετούν
Ροπές όμως όλοι έχουμε
Και αδυναμίες επίσης
Απλά αναρωτιέμαι τι γίνεται, όταν εκεί που «πρέπει» να κλείσει (η Παρένθεση), δεν κλείνει. Όταν εκεί που «πρέπει» να βάλεις Τελεία, προκύπτει ένα ασθματικό Κόμμα, ή όταν όλες σου οι καταφάσεις, οι μέχρι κάποια στιγμή τέλος πάντων ακέραιες προτάσεις κρίσεως και ολωσδιόλου αποφαντικές, καταλήγουν τεράστια Ερωτηματικά (?). Και το κακό δεν είναι σε τι καταλήγουν, άλλοτε ίσως πώς  καταντούν (και η κατάντια ανθρώπινη κατάσταση και διάσταση στο διηνεκές του χρόνου είναι), αλλά ότι μένουν αναπάντητα ή αλλιώς ανοιχτά. Ανοιχτά και ευπρόσδεκτα και η μόνη απάντηση είναι τα ατελείωτα Αποσιωπητικά, από εκείνα που δεν τολμούν να ανοίξουν το στόμα τους ή εκείνα που φτιάχνουν space του τύπου «συμπληρώστε τα κενά»......................και που αν τυχόν τα συμπληρώσεις, το πιο σύνηθες είναι να κάνεις «λάθος» και το μόνο πράγμα που σώζει την κατά το δοκούν απάντησή σου είναι να την τοποθετήσεις «εντός Εισαγωγικών». Αλλιώς....