Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Λίζα Λάμδα Πετροβασίλη...αποβάλλεσαι!


-Ατμακίδης, Ιωαννίδης, Βαρνιώτου, Κελεσίδης, Βογιατζής και Βαδάση περάστε ΕΞΩ (!!!!!!!!) όπως είστε!!! Αυτήν τη στιγμή!!!!!!!!!!!!

Ο ένας μιλούσε για το διαγώνισμα που έγραψε την προηγούμενη, ο δεύτερος για τη σχολή που θα δήλωνε πρώτη στο μηχανογραφικό, ο άλλος για τις επιδόσεις του στο σκι στο νεότευκτο τότε χιονοδρομικό του νομού μας και ξαφνικά ο καθηγητής μάς διέκοψε! Τι θράσος! Τι αναίδεια!

-Μα....
-Και μην ακούσω «κιχ»!!!
-Μα δεν έκανα τίποτε κύριε καθηγητά!
-Έκανες! Μιλάς! Και μιλάς πολύ!
-Μα....
-Κι όσο συνεχίζεις να μιλάς δυσχεραίνεις τη θέση σου!

...ποια θέση μου? που άλλαζα θέση πιο συχνά και από όσο οι άντρες τα πουκάμισα. Που είχα γίνει μπαλαντέρ. Που καθόμουνα με τη μία για να πούμε τα γκομενικά, με την άλλη για να πυροδοτήσουμε φιλοσοφικούς προβληματισμούς, με τον άλλον για να τον βοηθήσω στα αρχαία και με τον τέταρτο για να με βοηθήσει στη χημεία! Καταραμένη χΗμεία! Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά μαζί της! Εγώ ήμουν της χΥμείας!
Τελικά ο καθηγητής με έβγαλε έξω. Αποβολή! Ήτανε η πρώτη μου φορά. Και ήτανε μη γίνει η αρχή! Μετά...Μετά αποβαλλόμουνα αφ’ εαυτής! Εγώ! Το καλό παιδί! Η απουσιολόγος! Αποβολή με τη γαλαρία απαρτία και με τους μισούς από αυτούς να κοντεύουν να μείνουν από τις ωριαίες αποβολές!
Έτσι τσούλησε η Δευτέρα λυκείου. Ήταν σαν να δεν υπήρξε ποτέ για μένα! Μια συνεχής απουσία! Σαν να πέρασα από την Πρώτη Λυκείου στην Τρίτη. Προαγωγή με μπόνους την ευθύνη, πηδώντας μία τάξη με πλήρη ανευθυνότητα. Καθηγητές δεν είχαμε! Απαξάπαντες απόντες! Και ότε και εάν είχαμε, για κάποιον λόγο τρέχανε να καλύψουνε κενά. Που δεν τα λες κενά, αλλά ένα συνεχές κενό με διακοπές κάποιες ώρες μαθημάτων. Δεύτερη ώρα άλγεβρα, πέμπτη γυμναστική και έκτη Τέτρις, ή «Όνομα, Ζώα, Φυτά» ή ύπνος! Άντε και κανα Σταυρόλεξο. Θρησκευτικά ήταν αυτά!

-Βαδάση στον πίνακα!
-Πάλι εγώ κύριε καθηγητά!?
-Ε αφού μιλάς! Έλα να κάνεις ένα διάλειμμα για να σταματήσεις! Κάνω παρατήρηση στη Γεωργιάδου με την οποία μιλάς όλη την ώρα, κι εσύ συνεχίζεις!
-Ε στη Γεωργιάδου κάνατε, όχι σε μένα! Και στο κάτω-κάτω, όποιος μιλάει σηκώνεται στον πίνακα?
-Ναι! Για να λέει τουλάχιστον κάτι χρήσιμο. Μιλάει που μιλάει! Και γιατί δεν κάνεις την άσκηση?
-Γράφω τις σημειώσεις της Βιολογίας από χθες! Έλειπα!
-Ναι! Αλλά τώρα έχουμε Φυσική! Γιατί δεν τις γράφεις στο διάλειμμα?
-Να χάσω το διάλειμμά μου γράφοντας σημειώσεις Βιολογίας κ.Καθηγητά?!!!!


Ε είχα γίνει λίγο ατίθαση, αλήθεια είναι! Μια η βαρεμάρα της ηλικίας, την άλλη τα απωθημένα ενός καταπιεστικού μαθητικού παρελθόντος που με ήθελε comme il faut, λίγο ο έρωτας, πολύ η εφηβεία, κάμποσο οι ανησυχίες, μερικώς οι προβληματισμοί, αρκετά η πίεση υπό και επί παντός, μα πιο πολύ η Άνοιξη! Εκείνη η Άνοιξη που για κάποιο λόγο ο Θεός την έφτιαξε, όπως είπε ο Robert Orben, για να μας πει «Πάμε άλλη μία» και εκείνη η Άνοιξη που μαζί της την ίδια μέρα ο Θεός κατασκεύασε και την ελπίδα, την όρεξη για ζωή και την αλλεργία!
 Να μεγαλώνει η μέρα, να ξυπνάει από τη χειμερία νάρκη το χαμόγελο, να κοιμάται εκ περιτροπής η όρεξη για δουλειά, το διάβασμα και το σχολείο. Με λουλούδια να ανθίζουν, πουλιά να τιτιβίζουν και πεταλούδες να ζευγαρώνουν. Με βροχές να ποτίζουν, με δάκρυα ερωτικά να μουσκεύουνε μάτια, με ορμόνες εφηβικές να φλερτάρουν στα παγκάκια! Μια αγκαλιά στα πεζούλια, ένα κρυφό ραντεβού στη γωνία, μια συνωμοσία ανάμεσα σε συμμαθητές, κάτι χαχανιστές παρέες, άσκοπες και πολύωρες ετοιμασίες για εκδρομές, για ένα κρυφό τσιγάρο στην πίσω αυλή, για τάσεις ανεξαρτησίας και στάσεις δήθεν ανταρσίας, κοπάνες, αποβολές, σκασιαρχείο!

-Βαδάση αποβάλλεσαι! Πολυήμερη αποβολή και την επομένη με τον κηδεμόνα σου!

Ποιον κηδεμόνα μου? Αφού η κηδεμονευομένη του μαθήτρια της Τετάρτης, Λίζα Λάμδα Πετροβασίλη, έχει αποφασίσει πως δεν θα πάει στο σχολείο για πολλές μέρες! Θα γίνει κομμάτια, από εκείνα που ξέρει πάντοτε να σκορπάει, αλλά ποτέ να μαζεύει, και θα την κάνει, μπας και απαλλάξει λίγο τους καθηγητές και τους συμμαθητές της από το μπλα μπλα και τον κουραστικό προβληματισμό της! Θα αποβληθεί από μόνη της και θα βάλει απουσία στον εαυτό της. Είναι δύσκολο ο απουσιολόγος να βάζει απουσία στον εαυτό του. Είναι σαν να στρέφει το μαχαίρι επάνω του για να αυτοκτονήσει, σαν να ψαλιδίζει τη γλώσσα του, όπως ο ράφτης την ξεφτισμένη κλωστή που κρέμεται από το καλοραμμένο κοστούμι.

-Αφήστε το κύριε καθηγητά! Μην κοπιάζετε! Την κοπανάω από μόνη μου! Πάω να βρω την Άνοιξη...

                                                                       







Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

Όμοιος ομοίω αεί πελάζει. Τω διαφορετικώ?


Το διαφορετικό είναι δύσκολα αποδεκτό. Είναι αυτό που δεν μας ταιριάζει με τα μέχρι τώρα, με τα «δικά μας», με τα «γνωστά» μας δεδομένα και το περιθωριοποιούμε. Δεν είναι εύκολο το μάτι να συνηθίσει το extreme σε μία κοινωνία που, όχι απλά αγκαλιάζει το παραδοσιακό, αλλά προσκυνάει το σύνηθες. Το μάτι απλά κολλάει στο «διαφορετικό από εμένα». Το αφτί κουνιέται με το πρόσωπο να συνοφρυώνεται σε μια όψη απορίας σαν ακούσει κάτι ρηξικέλευθο. Κάτι που του γκρεμίζει την πεπατημένη. Την οποία την περπάτησε πρώτος ποιος? Και αποτελεί ένα γνωστό μονοπάτι, χωρίς εκπλήξεις και κακοτοπιές, χωρίς φόβους για άγνωστους προορισμούς, χωρίς κατακραυγές κοινωνικές, χωρίς φωνές συνειδήσεων των άλλων, χωρίς τσιρίδες και μαλώματα των αλλοθρήσκων, χωρίς αμφισβητήσεις και κριτικές, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς στερεοτυπικά μοτίβα, χωρίς μοντέλα καλουπωμένα στο βολικό.
Η κοινωνία, αυτή ή η άλλη ή κάποια άλλη, είναι περισσότερο ή λιγότερο δεκτική στο «έξω από αυτήν». Αγκαλιάζει το γνωστό σαν νεογέννητο βρέφος, αλλά διαστροφικά το βρίζει, ακόμη κι όταν ξέρει πως θα γίνει το πιο κακομαθημένο πλάσμα στον κόσμο που θα της βγάλει το λάδι. Αποδέχεται το στερεοτυπικό, ακόμη κι αν της αποδεικνύει και της υποδεικνύει η ιστορία επανειλημμένως πως πρέπει να το αποβάλει πανηγυρικά. Και υιοθετεί το εκ προοιμίου καταστροφικό, μόνο και μόνο γιατί δεν εμπιστεύεται προφήτες που υπόσχονται απαλλαγή και σωτηρία, γιατί τους θεωρεί αγύρτες προφήτες, όπως οι Φαρισαίοι τον Χριστό.
Άλλωστε τα ώτα, αυτάρεσκα γαρ, θέλουν να χαϊδεύονται. Να ακούνε αυτό που τα κάνει να χαίρονται. Να νιώθουν ικανοποιημένα, όταν ο συνεργάτης τους, η γλώσσα, μιλάει και δεν βρίσκει εμπόδιο σε κανέναν τοίχο, αντίσταση σε καμία συνείδηση, αντεπιχείρημα από καμία άλλη γλώσσα, διαφορετικότητα από κανένα άλλο μυαλό, καινοτομία από άλλον συνδαιτυμόνα.
Και να ‘ναι απλά τα ώτα αυτάρεσκα ή η συνειδησιακή μας ενοχή? Να ‘ναι ο εγωκεντρικός μας χαρακτήρας που θέλει ενδόμυχα ακόμα και τις λαθεμένες του επιλογές να τις δικαιολογήσει? Να θέλει παρέα στην από λάθος επιλογή της μοναξιάς του? Να θέλει η ρουφήχτρα της τρικυμισμένης του ζωής να φέρει στον πάτο της θάλασσας και άλλα ναυάγια? Είναι που ξέρει ότι πνίγηκε κι ότι βρίσκεται στον άλλον κόσμο, τον κολασμένο, αλλά δε θέλει να ‘ναι μόνος του και αναζητάει συντροφιά? Γνωρίζει πως έκανε λάθος και προβληματικές επιλογές, αλλά τραβάει τα καράβια της επιφάνειας που αρμενίζουν στα δικά τους ήρεμα ακρογιάλια για να τα βυθίσει με το έτσι θέλω στον βυθό του? Να τα αποδείξει πως μια μέρα θα γίνουν κι εκείνα θαλάσσια κουφάρια, με μόνη ζωή ανάμεσα στα αλίκτυπα και σκουριασμένα τους σκαριά τα φαντάσματα μιας ονειροπαρμένης ζωής, που δεν στέριωσε όπως την ονειρεύτηκαν? Και στα οποία μπορεί να κυκλοφορεί πού και πού, κανένα ψάρι, αλλά μόνο σαρκοβόρο!?
Δεν ξέρω εάν είναι όλοι αυτοί άνθρωποι «αποτυχημένοι», «απογοητευμένοι», άνθρωποι που αλλιώς τα πίστευαν και αλλιώς τους ήρθανε, είναι όμως σίγουρα άνθρωποι που θέλουν να δικαιολογήσουν για κάποιον λόγο την «αποτυχία» τους και ψάχνουν απεγνωσμένα συνοδοιπόρους στη μιζέρια τους, κλείνοντας τα μάτια στο «άλλο», κλείνοντας τα αφτιά τους στο διαφορετικό, αλλά το στόμα τους το κρατούν απύλωτο, ώστε να επικρίνουν και να εκμηδενίζουν τις διαφορετικές από εκείνους επιλογές.

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Μήνυμα χωρίς (υπο)χρέωση!


«Είστε σε γραμμή αβεβαιότητας. Παρακαλώ περιμένετε! Για την ανασφάλειά σας, οι κλήσεις σας διαγράφονται!»
Άλλο ένα χαρτάκι έσκισα σήμερα στο ημερολόγιο. Από εκείνα που από πίσω έχουν το ρητό της ημέρας. «Μην υποτιμάς τον αντίπαλο» έλεγε! Λες και συνεννοήθηκε η μέρα με τις δυνατότητες και τις φουρτούνες που σήκωσε η διαφωνία μου η χθεσινή για άτομα ή ατομάκια, «ανθρωπάκια» που δε θα αλλάξουνε ΠΟΤΕ! Άκου «μην υποτιμάς τον αντίπαλο»!!!
 Κι αν υποτίμησες ή υπερεκτίμησες τι σημασία να ‘χει? Και στις δυο περιπτώσεις βγαίνεις χαμένος. Στη μία αδιαφορείς, ενώ στην άλλη αδιαφορεί. Η δίοδος συνομιλίας υπερβαίνει ενσύρματες και ασύρματες επικοινωνίες, καλωδιώσεις και δικτυώσεις κοινωνικού ή επαγγελματικού περιεχομένου. Εδώ μιλάμε για άλλη συχνότητα. Ο ένας εκπέμπει σε τόσα Hertz κι ο άλλος ούτε στα μισά.
«Τι να σου κάνει αγάπη μου ο γρήγορος επεξεργαστής και το τετραπύρηνό σου κινητό ακόμη κι αν οι ταχύτητες υπερβαίνουν εκείνη των ταχυδρομικών νεύρων που στέλνει ο εγκέφαλος στα ζωτικά σου όργανα να πάρουν μπρος? Όπως στη γλώσσα. Φυσικά και θα σε ξεπεράσει η Mac, αφού δεν έχεις καν συνάψεις στον εγκέφαλο! Και «γιατί να έχεις?» θα μου πεις. Αφού με την καρδιά κοιτάς καλύτερα! Να ‘ταν τόσο ηλίθιος ο Μικρός μας Πρίγκιπας σαν το ‘λεγε ή μεγάλωσε πια και είναι ξεπερασμένος? Χρειάζεται και εκείνος update ε? Ε βέβαια! Διότι εάν έχει έκδοση 2.1.8 και τώρα τρέχει η 9.7.1 δε θέλει απλά ενημέρωση, αλλά να τον στείλεις για ανακύκλωση και να τον κάνεις delete μια για πάντα! Και ασχολήσου με άλλες εφαρμογές. Την καρδιά άσ’ την στην άκρη! Μ’ αυτήν ασχολούνται οι καρδιολόγοι! Εσύ να κοιτάξεις να κάνεις κανένα downloading σε πιο χρήσιμες εφαρμογές. Να αξίζουν και τον κόπο και τον χώρο στη μνήμη βρε αδερφέ! Μη σου πιάνει μόνο GB από άλλα πράγματα που τρώνε και τρέφονται με μνήμη! Χαλάλι τους στο κάτω-κάτω! Αλλά και χάλι τους μερικές φορές. Αρκεί να το καταλάβεις νωρίς! Η μνήμη στον εγκέφαλο θα έπρεπε ώρες ώρες να είναι σαν αυτή του κινητού. Μια καρτούλα! Το ξεκοιλιάζεις και ωπ! Όλα σβήστηκαν με τη μία. Και πάμε πάλι από την αρχή! Φορμαρισμένο και με καινούργιο λειτουργικό πάει ο κόσμος μας μπροστά! Με άλλες ταχύτητες, πιο γρήγορες και με καινούργια γραφικά! Κι ας σε λένε γραφικό! Ένας γραφικός άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του και τη γραφικότητά του φοράει και καινούργια γραφικά! Γκλαμουριά, δε λέω! Αλλά... χωρίς εφέ πού πας βρε μπάρμπα? Στο κάτω κάτω δεν επιβιώνεις στον κόσμο της εικόνας σήμερα!   Ωστόσο έχε κατά νου, εκεί, στο πίσω μέρος της SD σου, πως  ό,τι λειτουργικό και να φοράς, όσα update κι αν κάνεις στο software και όσο συχνά, μια μπακατέλα θεωρείσαι στο hardware πια, τόσο παλιά, όσο η μέρα που γεννήθηκες κι αυτό σου το σκαρί δεν αλλάζει. Και avatar να αλλάξεις, και το μαλλί να κόψεις και να βάψεις, και καινούργια μπαταρία να αποκτήσεις, θα ‘σαι ένα παλιό ξεκούδουνο μηχάνημα. Είδες πολλά pc να γίνονται καινούργια, επειδή τα έβαψες απ’ έξω με λαδομπογιά?
 Γι’ αυτό σου λέω...η επικοινωνία μας εις το εξής ή διακόπτεται ή θα γίνεται παραδοσιακά: άλλοτε με ταχυδρομικά περιστέρια και άλλοτε με καπνό στην ταράτσα!

 Mail received