Όμοιος ομοίω αεί πελάζει. Τω διαφορετικώ?

Το διαφορετικό είναι δύσκολα αποδεκτό. Είναι αυτό που δεν μας ταιριάζει με τα μέχρι τώρα, με τα «δικά μας», με τα «γνωστά» μας δεδομένα και το περιθωριοποιούμε. Δεν είναι εύκολο το μάτι να συνηθίσει το extreme σε μία κοινωνία που, όχι απλά αγκαλιάζει το παραδοσιακό, αλλά προσκυνάει το σύνηθες. Το μάτι απλά κολλάει στο «διαφορετικό από εμένα». Το αφτί κουνιέται με το πρόσωπο να συνοφρυώνεται σε μια όψη απορίας σαν ακούσει κάτι ρηξικέλευθο. Κάτι που του γκρεμίζει την πεπατημένη. Την οποία την περπάτησε πρώτος ποιος? Και αποτελεί ένα γνωστό μονοπάτι, χωρίς εκπλήξεις και κακοτοπιές, χωρίς φόβους για άγνωστους προορισμούς, χωρίς κατακραυγές κοινωνικές, χωρίς φωνές συνειδήσεων των άλλων, χωρίς τσιρίδες και μαλώματα των αλλοθρήσκων, χωρίς αμφισβητήσεις και κριτικές, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς στερεοτυπικά μοτίβα, χωρίς μοντέλα καλουπωμένα στο βολικό.

Η κοινωνία, αυτή ή η άλλη ή κάποια άλλη, είναι περισσότερο ή λιγότερο δεκτική στο «έξω από αυτήν». Αγκαλιάζει το γνωστό σαν νεογέννητο βρέφος, αλλά διαστροφικά το βρίζει, ακόμη κι όταν ξέρει πως θα γίνει το πιο κακομαθημένο πλάσμα στον κόσμο που θα της βγάλει το λάδι. Αποδέχεται το στερεοτυπικό, ακόμη κι αν της αποδεικνύει και της υποδεικνύει η ιστορία επανειλημμένως πως πρέπει να το αποβάλει πανηγυρικά. Και υιοθετεί το εκ προοιμίου καταστροφικό, μόνο και μόνο γιατί δεν εμπιστεύεται προφήτες που υπόσχονται απαλλαγή και σωτηρία, γιατί τους θεωρεί αγύρτες προφήτες, όπως οι Φαρισαίοι τον Χριστό.

Άλλωστε τα ώτα, αυτάρεσκα γαρ, θέλουν να χαϊδεύονται. Να ακούνε αυτό που τα κάνει να χαίρονται. Να νιώθουν ικανοποιημένα, όταν ο συνεργάτης τους, η γλώσσα, μιλάει και δεν βρίσκει εμπόδιο σε κανέναν τοίχο, αντίσταση σε καμία συνείδηση, αντεπιχείρημα από καμία άλλη γλώσσα, διαφορετικότητα από κανένα άλλο μυαλό, καινοτομία από άλλον συνδαιτυμόνα.

Και να ‘ναι απλά τα ώτα αυτάρεσκα ή η συνειδησιακή μας ενοχή? Να ‘ναι ο εγωκεντρικός μας χαρακτήρας που θέλει ενδόμυχα ακόμα και τις λαθεμένες του επιλογές να τις δικαιολογήσει? Να θέλει παρέα στην από λάθος επιλογή της μοναξιάς του? Να θέλει η ρουφήχτρα της τρικυμισμένης του ζωής να φέρει στον πάτο της θάλασσας και άλλα ναυάγια? Είναι που ξέρει ότι πνίγηκε κι ότι βρίσκεται στον άλλον κόσμο, τον κολασμένο, αλλά δε θέλει να ‘ναι μόνος του και αναζητάει συντροφιά? Γνωρίζει πως έκανε λάθος και προβληματικές επιλογές, αλλά τραβάει τα καράβια της επιφάνειας που αρμενίζουν στα δικά τους ήρεμα ακρογιάλια για να τα βυθίσει με το έτσι θέλω στον βυθό του? Να τα αποδείξει πως μια μέρα θα γίνουν κι εκείνα θαλάσσια κουφάρια, με μόνη ζωή ανάμεσα στα αλίκτυπα και σκουριασμένα τους σκαριά τα φαντάσματα μιας ονειροπαρμένης ζωής, που δεν στέριωσε όπως την ονειρεύτηκαν? Και στα οποία μπορεί να κυκλοφορεί πού και πού, κανένα ψάρι, αλλά μόνο σαρκοβόρο!?

Δεν ξέρω εάν είναι όλοι αυτοί άνθρωποι «αποτυχημένοι», «απογοητευμένοι», άνθρωποι που αλλιώς τα πίστευαν και αλλιώς τους ήρθανε, είναι όμως σίγουρα άνθρωποι που θέλουν να δικαιολογήσουν για κάποιον λόγο την «αποτυχία» τους και ψάχνουν απεγνωσμένα συνοδοιπόρους στη μιζέρια τους, κλείνοντας τα μάτια στο «άλλο», κλείνοντας τα αφτιά τους στο διαφορετικό, αλλά το στόμα τους το κρατούν απύλωτο, ώστε να επικρίνουν και να εκμηδενίζουν τις διαφορετικές από εκείνους επιλογές.