Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Νόστιμον ήμαρ..

 Το καλοκαίρι –θεωρητικά- είναι η ευκαιρία που σου δίνεται να παράγεις το απόλυτο μηδέν. Εκείνα τα διλήμματα της ξαπλώστρας κάτω από την ομπρέλα να διαλέξεις ανάμεσα στις ρακέτες, στο τάβλι, το βιβλίο ή τη θαλασσοσκόπηση και το απέραντο γαλάζιο με τη φραπεδιά στο χέρι, σε παρασύρουν και κοιτάς να αποφύγεις οτιδήποτε σε παραπέμπει στο καθημερινό.  Όλη τη χρονιά πασχίζεις για μία βδομάδα άπλας, ξάπλας και ξεκούρασης. Ξεχνάς δουλειές, μαγειρέματα, υποχρεώσεις. Θαρρείς πως έχεις μονάχα δικαιώματα και λόγο στην ξεκούραση. Ζέστη, ήλιος, άμμος, μπάνιο, σαγιονάρα, συναυλίες, παραστάσεις σε ανοιχτά θέατρα και βόλτες. 
Κάπως έτσι τσουλάει το καλοκαίρι για πολλούς. Για πάρα πολλούς πλέον όχι! Έτσι ή αλλιώς όμως μετά από μια αγρανάπαυση, το μυαλό ετοιμάζεται να αρχίσει να κάνει σχέδια για το χειμώνα. Πολλά σχέδια. Κι ας είναι τα περισσότερα από αυτά πάνω στην άμμο. Κι ας έχτισες πύργους πανύψηλους και κάστρα στον αιγιαλό. Κι ας έρχεται ένα κυματάκι να σου τα ισοπεδώσει όλα!!!
Για μένα πάντως η αγρανάπαυση ήταν μακράάάά...πολύ μακράάά....καταχρηστικά ή από επιλογή, δεν έχει και πολλή σημασία. Σημασία έχει πως άμα τη λήξει της ακαδημαϊκής χρονιάς και των πανελληνίων εξετάσεων (φέτος ήτανε η 16η χρονιά που έδινα Παντρελλαδικές! Μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση ότι δε θα περάσω ποτέ!!!) και άμα τη ενάρξει του φετινού καλοκαιριού, καθισμένη σε μια στάση και περιμένοντας ένα λεωφορείο ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟ έδινα στον εαυτό μου υποσχέσεις που τις κράτησα...ΟΛΕΣ! Ιδού...

Σάββατο, Θεσσαλονίκη 2 Ιουνίου 2012

Μονολογώντας...

«...το βασίλειό μου για ένα μπαράκι με ωραία μουσική δίπλα στην άμμο. Με την άμμο να καίει. Με την άμμο ανάμεσα στα δάχτυλα των ηλιοκαμένων μου ποδιών, μπερδεμένη με τη στεγνή αλμύρα και το υγρό μου μαγιό. Με το φεγγάρι να ανατέλλει, και με τον ήλιο να δύει και με τη θάλασσα να ξεχύνεται από τον ορίζοντα προς τα μένα σαν το λάδι. Δίχως κυματισμούς, χωρίς αντάρες. Και με ένα ποτήρι γεμάτο παγάκια και με τη ζέστη να απειλεί πως θα τα εξαφανίσει. Και λίγο ρούμι που φέρνει ζάλη. Και με όνειρα από αυτά που κάνεις ξύπνιος. Και με μια χαλάρωση που διαπερνά τη ραχοκοκαλιά μου και με λίγους, πολύ λίγους ανθρώπους τριγύρω.  Σε ένα νησί. Σε δυο νησιά, σε τρία, δεκατρία, σε κάποια τους παραλία απόμακρη. Σε κάποιο μπαράκι λιτό.
 Αυτό το καλοκαίρι -το υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι- θα πάρω σβάρνα ό,τι πιο απομονωμένο υπάρχει. Ό,τι έχει σβηστεί από το χάρτη...»


 Όπερ και εγένετο...

Ιούνιος 2012

Νις-Σερβία 
Ακόμη και η πιο αδιάφορη «θεωρητικά» διαδρομή θέλει να την απολαμβάνεις. Ακόμη και την πιο δύσκολη με ένα λεωφορείο που αγκομαχώντας διαγράφει πολύ αργά τα χιλιόμετρα. Με ένα τρένο που τρεκλίζει στις ράγες σαν να θέλει να εκτροχιαστεί. Μ’ ένα πλοίο που θαρρείς πως από τα πολλά κύματα κάποια στιγμή θα εξοκείλει. Λατρεμένα τα ταξίδια εκείνα που θα σου δώσουν την ευκαιρία να δεις, να παρατηρήσεις, να αφεθείς, να σκεφτείς και να σε δεις μέσα από τον τρόπο που σε κοιτούν οι άλλοι, που δε σε ξέρουν, ως επιβάτη στην ίδια διαδρομή με εκείνους.   
Ως και η καθυστέρηση γίνεται απολαυστική. Γι’ αυτό δεν γκρινιάζω! Γιατί ξέρω ότι κανείς δε με περιμένει. Αυτός που περιμένει είμαι μόνο εγώ. Και περιμένω τι? Περιμένω να φτάσω...μα κατά βάθος εύχομαι μέσα μου να είναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες και γνωριμίες με ανθρώπους συνοδοιπόρους στο ταξίδι της ζωής και στα τολμήματα, στα εγχειρήματα, στις προσδοκίες, στις ευτυχίες και στις δυστυχίες. Και εύχομαι να είναι μακρύς ο δρόμος, γιατί σημαίνει ότι δεν πέθανα ακόμα! Ζω!
Και συναντάω έναν ουρανό εξίσου απολαυστικό με τον δικό μας! Καταγάλανο, ζεστό να σκεπάζει μια χώρα πονεμένη, αλλά επιζώσα. Δεν ξέρω τι περίεργο έχει αυτή η χώρα που πρέπει να μυρίζει Βαλκάνια, αλλά τελικά μυρίζει ακόμη μπαρούτι και μοιάζει κυνηγημένη από την εισβολή. Άφιξη μεταμεσονύκτια: Ψάχνω για αλφάβητο γλαγολιτικό στους τοίχους και δεν το βλέπω πουθενά...το μόνο που βλέπω είναι ταμπέλες των ιμπεριαλιστικών Mac Donald’s! Μα κάτι πανέμορφες Σέρβες  ευτυχώς περνούν δίπλα μου. Για κάποια στιγμή νόμισα πως σχόλασαν τα καλλιστεία. Μου θύμισαν όμως πως εδώ ΕΙΝΑΙ Βαλκάνια!

Diabolo Varos-Σερβία
Πιο Βαλκάνια. Πιο σκοτεινός ουρανός. Γκριζάρει όσο πλησιάζεις στα σύνορα για Κόσσοβο. Αλλά το πράσινο μέσα στο πράσινο, οι σαύρες, τα κελαρυστά νερά, οι πέτρες που ψηλώνουν για να φτάσουν τον ουρανό και η εκκωφαντική ησυχία σου τρυπάει τη σκέψη και σου τρυπώνει στο μυαλό μια επιταγή: «Απαγορεύεται να άγχεσαι! Ζήσε σαν άνθρωπος, ειδάλλως...θα σε πάρει ο Διάολος!»
Βασιλεία
Υγρή, μουντή και σχεδόν μουχλιασμένη. Φτιαγμένη από ηρεμία τόση που απορροφά τη βροχή σιωπηλά και ξεχνάω τις στάλες σε ελεύθερη πτώση. Θαρρώ πως τις ρουφάει το χώμα μαζί με την υπερένταση, αφού η αυθυποβολή των διακοπών με κάνει να τα βλέπω όλα ροζ!

Ζυρίχη
Όλη η φινέτσα συγκεντρωμένη παρέα με όλο το χρήμα του κόσμου. Πόλη φτιαγμένη από χωριάτικα σπίτια, γήπεδα πολλά και πράσινο. Πολύ πράσινο όμως! Πόλη φτιαγμένη για μένα. Δέλεαρ! Ερώτηξις εστί: Γιατί οι δικές μας πόλεις να μην παρέχουν ό,τι ένα χωριό, όπως αυτή εδώ?

Ρίγγι
Τη θέα αυτή θα τη ζήλευε και ο πιο μικρός θεός που βλέπει από ψηλά την ανθρώπινη ματαιότητα. Με μια ανάσα πριν τις Άλπεις και δυο βήματα πάνω από τη Λουκέρνη, με 13 λίμνες στα πόδια σου και φτερωτούς αετούς στο κεφάλι σου, καρδιά καλοκαιριού, και το μπουφανάκι είναι must κατά την κατάβαση του βουνού  απαντώντας αγρότες και αγροτόσπιτα των Άλπεων γραφικά σαν να ξεπήδησαν από πίνακα του Van Gogh. Respect!

Σάνη
Ένας κόσμος ιδωμένος ανάποδα. Από μέσα από το νερό προς τα έξω. Από τον βυθό της θάλασσας προς τον ουρανό. Αλλά και προς τα κάτω. Ένας κόσμος από κάτω προς τα πάνω. Δίπλα στα ψάρια και τα κοράλλια, τα ναυάγια και τα φύκια. Χωρίς ήχο, αλλά με πολύ χρώμα!
Θεσσαλονίκη 
Μία πόλη που δε σε προδίδει ποτέ. Που σου επιτρέπει να πας οπουδήποτε στον κόσμο αγαπάς, αλλά που σου θυμίζει πως χωρίς αυτήν δε θα μπορέσεις να ζήσεις πολύ. Μια πόλη από όπου πάντα θα επιστρέφεις...

Ιούλιος 2012

Πάτρα
 Με το ένα πόδι να αποδράσει πέρα από την Αδριατική. Σου δίνει την εντύπωση πως αυτή η πόλη πάντα θέλει να φύγει και να φτάσει απέναντι...Σικελία σου ‘ρχομαι...

Αθήνα
Όσο άσχημη και αφιλόξενη κι αν τη θεωρείς, δεν ξεχνάς πως αποτέλεσε τη μήτρα του παγκόσμιου πολιτισμού. Συνείσφερε πολλά και –πίστεψέ με- ακόμη και σήμερα έχει να σου δώσει πάμπολλα. Σε μένα τουλάχιστον ήτανε γενναιόδωρη πολύ, ακόμα και υπό 40ο C!! Για να μην πω ότι όντας άδεια, είχε μόνο όσους θα έπρεπε και θα ήθελα να έχει!

ΥΓ: έκανες άνετα πικ-νικ στη Σταδίου μέρα μεσημέρι!

Νικήτη
Οι θάλασσες της Χαλκιδικής δε θέλουνε ποτέ συστάσεις, γιατί ποτέ δεν υπόσχονται. Μόνο δίνουν. Εξαρχής!  Νερά καθρέφτες, άμμος χρυσός και  οπτική στον ορίζοντα χωρίς γωνίες!

Άφυτος (της Αθύτου) 
Θα μπορούσα να γράφω ώρες έχοντας τα τροπικά γαλαζοπράσινα νερά στο ύψος των ματιών μου κάτω ακριβώς από τα μαυρισμένα και ξεφλουδισμένα μου πόδια. Θα μπορούσα να κάθομαι απλώς ώρες και να κοιτώ αυτήν τη θελκτική θάλασσα χωρίς να κάνω τίποτε άλλο. Να κλείνω τα μάτια και να βλέπω πάλι θάλασσα.

Αύγουστος 2012

Αυτές οι τάσεις φυγής πάλι που σε πιάνουν καμιά φορά, ενώ οι άλλοι σε θεωρούν άνθρωπο αντοχής, σε κάνουνε να τρέχεις, να είσαι πάντα έτοιμος για να μεταναστεύεις. Να τρυπώνεις μέσα σε καράβια, ακόμη και βουλιαγμένα. Και έχεις την ψευδαίσθηση ότι τα κουφάρια αυτά θα σε ταξιδέψουνε μακριά, αλλά αυτά μόνο στον πάτο μπορούν να σε πάνε. Ταξιδιώτης Γ’ κατηγορίας, λαθρεπιβάτης στην καλύτερη περίπτωση στο ναυάγιο του εφιάλτη σου ή του ονείρου που έγινε εφιάλτης. Δύσκολα μπήκε ο μήνας. Ή, σωστότερα, δύσκολα βγήκε ο προηγούμενος...
Σου μιλούν όμως άλλα πράγματα. Διαλογίζεσαι με τις ομορφιές της φύσης. Σου μιλά η ξέρα, η χώρα με το πολύ καυτερό της φως που κάνει τον κάμπο να φαίνεται όχι ξερός αλλά χρυσός. Σε φωνάζει η θάλασσα η κρυψίνους να ακούσεις τα μυστικά της. Σου μαθαίνει πώς να φεύγεις ακόμα πιο πέρα. Σε διδάσκει να μην είσαι στατικός, αλλά η κίνησή της σε κάνει εκστατικό.
 Σου γελούν τα νησιά απέναντι και τα βράχια που διακόπτουν την ορμή της θάλασσας, ακόμη κι αν βάλουν πλάτη. Θαλασσοδέρνονται και το αντέχουν. Στέκουν υπερήφανα προβάλλοντας στην κορφή εκκλησάκια λευκά. Δέχονται σαν γυναικεία μήτρα τον ήλιο και τον αέρα. Είναι γενναιόδωρα. Εγκλωβισμένα, μα γενναιόδωρα. Αυτά πάλι, σε αντίθεση με τη θάλασσα, δε λεν να φύγουν. Κάθονται! Δέχονται ευλαβικά τη θεόσταλτη μοίρα που τα «καταδικάζει» να είναι απλά νησιά. Νησιά και τίποτε άλλο. Απλά, ξερά, ταπεινά κορφοβούνια, βράχοι ψηλοί που δε νίκησε η πνίχτρα η θάλασσα. Νικητές ή ηττημένοι?
Και τα δύο. Ηττημένα, γιατί είναι εγκλωβισμένα. Θύματα και ανεμο- και θαλασσο-δαρμένα. Νικητές γιατί κατάφεραν έστω και για λίγα μέτρα  να σηκώσουνε κεφάλι πάνω από τη επιφάνεια της θάλασσας. Έτσι ισορροπεί η φύση.
Κάπως έτσι παίρνεις κι εσύ αποφάσεις σε καταστάσεις. Κι ας βγήκε ο προηγούμενος μήνας άσχημα. Δέχεσαι τη στατικότητά σου, αλλά διεκδικείς την υπερηφάνεια σου. Έστω και δαρμένος από τα κύματα της ζωής που σού ‘ρχονται ξανάστροφα το ένα πίσω από το άλλο. 

Τζια
Δεν έχω παρά να καθήσω ήσυχα σε μία γωνία με το κεφάλι άδειο από σκέψεις και τον εαυτό μου γεμάτο προσλαμβάνουσες. Να μην χορταίνει το μάτι, να λυσσά το αφτί να ακούει τα πάντα, από τον πιο ταπεινό ψίθυρο ή τσάκισμα φρυγάνου μέχρι τον φλοίσβο της θάλασσας. Να σιγοτρέμει το κορμί σε κάθε επαφή με το υγρό ή το αέρινο στοιχείο της φύσης, με το άγγιγμα της άμμου και του βότσαλου. Να διψά η γλώσσα μου για αλμύρα και το ιώδιο να γλείφει πικάντικα το κορμί αλλά να γλύφει και το βότσαλο. Να σπάει η μύτη από πρωτόγνωρες μυρωδιές, να γεμίζουν τα πνευμόνια μου από  φρέσκο αυγουστιάτικο αέρα, να ψήνεται το δέρμα μου να ηλιοκαίγεται από τη φωτοδότρα πηγή του τόπου τούτου.
Και διαπιστώνω ότι είναι απίστευτο με πόσο «λίγα» υπάρχοντα μπορείς να περάσεις ωραίες διακοπές! Μια παρέα φίλους, καφέ που μετά το μεσημέρι γίνεται τσίπουρο και άπειρο κουτσομπολιό, άφθονο γέλιο και καλομαγειρεμένο φαγητό, χωρίς να μπεις στην κουζίνα. Από του αυτομάτου! Ζωή χωρίς φιλίες, φαγητό δίχως αλάτι! Τρώγεται? Τρώγεται! Αλλά θα είναι άνοστο!
Υποκλίνομαι ομορφιά του Αιγαίου πελάγους στον κόρφο της μοναχικής και θαλασσοδαρμένης αλμύρας, της σκαρφαλωμένης στα κυματόζωστά σου βράχια. Εκεί που έχει πρόσβαση μοναχά το βλέμμα. Το βλέμμα ενός κουρασμένου και προβληματισμένου ταξιδιώτη που είδανε και έζησαν περισσότερα τα άδεια του βλέμματα. Εκείνα που κοιτάνε μα δε βλέπουνε ώρες-ώρες παρά ένα κενό μέσα στην απόλυτη βαβούρα μιας ζωής απαιτητικής. Βουλιμικής και αδηφάγας. Και επί μονίμου βάσεως βασανιστικής....

Κύθνος 
Αν δεν έχεις πει όντας ευτυχής το «Αν είναι να πεθάνω, θέλω να πεθάνω τώρα!» θα το πεις στα Λουτρά της Κύθνου κάποιο βραδάκι δροσερό του Αυγούστου, όταν τα σπίτια που δείχνουν έτοιμα να γκρεμοτσακιστούν στο λιμάνι καθρεφτίζονται στα μπλάβα νερά του και από το μικρό μικρούτσικο μπαράκι ακούγονται θαλασσινές μελωδίες! 
Έρημο μικρό λατρεμένο νησί. Σπιτάκια λευκά σπαρμένα στις πλαγιές και μια φυσική ομορφιά που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τις μεγαλουπόλεις της χερσαίας Ελλάδας. Πού θα τη βρεις την ομορφιά την εσπερινή που κάνουν οι γειτόνισσες οι καθισμένες στο πεζούλι της πόρτας τους σιγομουρμουρίζοντας?

Ακράγαντας
Καλή η αύρα που σου δίνει η Μεγάλη Ελλάδα, το μεγαλείου του ηφαιστείου της Αίτνας που σιγοβράζει σαν πελώριο καζάνι έτοιμο να εκραγεί, αλλά η απομυθοποίηση του μακρινού αυτού προορισμού έρχεται με τη διαπίστωση ότι οι Σισιλιάνοι είναι una faca una raca με τους Έλληνες!
(επιφυλάσσομαι για λεπτομέρειες)

Άγ. Κων/νος – Θερμοπύλες

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες•
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία•
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε•
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Γιατί και αυτές τιμημένες γινήκαν...Γιατί θα ήτανε πολύ δύσκολο η Ελλάδα να μην είχε τέτοια παραγωγή σε ποιητές και λογοτέχνες. Γιατί ακόμη κι αν δεν υπήρχε ο Ελύτης ή ο Σεφέρης ή ο Καβάφης θα έπρεπε να έχουμε εφεύρει έναν (το ελάχιστον), παραφράζοντας τον Βολταίρο, για να κάνει αυτή τη «δουλειά». Να καλύψει δλδ αυτήν την «υποχρέωση». Γιατί περί υποχρέωσης πρόκειται να εξυμνείς  έναν τόπο που σου χαρίζει τόσο απλόχερα ό,τι έχει ή δεν έχει. Που σου δωρίζει γενναία πολύ από το «είναι» και το «έχειν» του. Τρομάζεις! 
Καμιά φορά δεν μπορείς να πιστέψεις πόσο απλά είναι τα πράγματα. Βλέπεις την απλότητα της φύσης να ξεχύνεται στα πόδια σου και παραδέχεσαι ότι ο άνθρωπος κάνει τα πράγματα δύσκολα, όχι εκείνη. Είναι απλό να είσαι ωραίος. Η ωραιότητα είναι απλότητα. Κι όμως, την κάνουμε δύσκολη αυτήν την ομορφιά. Και αισθάνομαι μια δέση στη γλώσσα. Είναι περιττό να πεις οτιδήποτε για αυτό που βλέπεις. Νιώθεις ότι το βεβηλώνεις όταν μιλάς. Το καταστρέφεις. Το φορτώνεις. Ή μερικές φορές το αδικείς! Ό,τι κι αν πεις είναι λίγο. Είναι λιγότερο. Είναι κατώτερο. Ε ναι! Γιατί είναι άνισος ο αγώνας ανάμεσα στη γλώσσα που πασχίζει να εκφράσει από μόνη της ό,τι ταυτόχρονα οι πέντε σου αισθήσεις μαζί αντιλαμβάνονται με τις συνειρμικές σου σκέψεις.

Όλα τα ωραία πράγματα λένε ότι έχουνε ένα τέλος! Ψέματα! Εκεί που οι διακοπές τελειώνουνε, εγώ νομίζω πως αρχίζουνε όλα. Γιατί τώρα αρχίζει η εκτίμηση των όσων έχουμε. Έχουμε. Εκτός από δέντρα και δάση έχουμε και φρύγανα, αμπέλια και γέρικες χρυσές ελιές. Όχι πλατανοσκέπαστες αλλά εκτιθεμένες στον ήλιο, στην κάψα και στην ελπίδα. Έχουμε φρύγανα, σαμιαμίδια και πέτρες απρόσιτες, λιθάρια λαξευμένα και άσπρα σπιτάκια ασήμαντα στου κύμα του Αιγαίου. Ασήμαντα σπιτάκια, αλλά σημαντικά σπιτικά, κόποι ετών κουρασμένων ανθρώπων, που δούλεψαν μια ζωή για ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Και έχουμε και ρίγανη και βασιλικούς, σπασμένες στάμνες στις αυλές και χορταριασμένες σε ασβεστωμένα σοκάκια του πελάγου. Και βοκαμβίλιες και χώμα διψασμένο για νερό και δάκρυα. Για νερό. Ας είναι και γλυφό. Και έχουμε βράχια απρόσιτα, κοφτερά που μαλακώνουν σαν θαλασσοδέρνονται στο θυμωμένο κύμα. Και βότσαλα. Άλλοτε κοφτερά που γλύκαναν στο λάξεμα του ανέμου. Και έχουμε εκκλησιές πολλές με ανάταση προς του θεού το στέμμα, άσπρες αγνές, παρθένες από ανθρώπου βλέμμα. Τζιτζίκια, κοχύλια, αρμυρίκια, ακτές που σφύζουν από κίνηση με σκορπίνες, χταπόδια και ροφούς, κάτω από το μάτι της ακτής. Κοράλλια και κανάτια βυζαντινά απ’ όνα ναυάγιο γεροντικό στα σπλάχνα μιας θάλασσας που συνεχώς γεννοβολάει ζωή υδρούσα, ζωή υδρόβια.
Κοίτα! Είναι ένας άλλος κόσμος πέρα από τη σκληρή πραγματικότητα. Σε εκείνη την πραγματικότητα όπου παλεύεις να βγάλεις το ψωμί σου...ή μήπως το παντεσπάνι? Υπάρχει μια ζωή απλή, απλούστατη, απλοϊκή, ερημική και ορμητική που σου ξυπνάει τα αρχέγονά σου ένστικτα. Μην την υποτιμάς! Εκείνη σου χαρίζεται, παρθένα να τη δαμάσεις κι εσύ τρέχεις σε πολυτελείς αμερικανιές του τύπου all inclusive resorts....Εγώ μια φορά την υπόσχεσή μου την κράτησα. Εσύ?

Ένα τραγούδι ξεχώρισα αυτό το καλοκαίρι. Σας το αφιερώνω...

40 σχόλια:

  1. ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ..ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ ΠΟΛΥ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ ΦΙΛΕΝΑΔΑ.ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΑ8Ε ΕΙΚΟΝΑ,ΔΙΑΔΡΟΜΗ,ΛΕΞΗ...ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ...ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΣΕΙΣ ΦΥΓΗΣ ΠΟΥ ΜΕ ΠΙΑΝΟΥΝ ΔΕΝ ΘΑ ΑΓΧΩΝΟΜΑΙ ΠΙΑ.ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ, ΑΠΟΨΕ,,ΕΜΕ8Α ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΠΟ ΠΟΥ 8Α ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΠΑΝΤΑ.ΜΗ ΓΕΛΑΣ.ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΩΡΑ ΕΧΩ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ.ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΑΝΟΔΕΙ
    ΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΑ ΜΟΥ..ΔΥΣΤΥΧΩΣ,Ο ΚΑΙΡΟΣ ΚΥΛΑΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΣΑΝ ΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΦΤΑΝΕΙ ΕΝΑ ΓΡΙΖΟ ΠΡΩΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΟΥ ΓΕΛΑ ΠΙΑ Η ΖΩΗ .ΚΑΙ ΟΣΟ ΣΚΛΗΡΟ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ-ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ-ΑΠΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ.ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ. ΑΑ..ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΠΑ..ΠΟΛΥ Μ ΑΡΕΣΕΙΣ ΟΤΑΝ ΦΛΥΑΡΕΙΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα!!!!
      Για μένα οι τάσεις φυγής δεν είναι ενοχοποιημένες πάντως!Ακριβώς γιατί ως απόγονος του Οδυσσέα έχω το "νόστιμον ήμαρ" στην καρδιά μου και μια πόλη απ' όπου πάντα θα επιτρέφω...
      Σου 'χω κι άλλη φλυαρία πάντως...πολλή...

      Διαγραφή
  2. Sabrina my angel,
    Γράφω κάτω από τη γλυκιά μελωδία της αφιέρωσής σου, πότε διαβάζοντας τις σκέψεις σου και πότε προσπαθώντας να αποτυπώσω τις δικές μου. Ο νους μου ταξιδεύει σε ένα φανταστικό ταξίδι από τη Ζυρίχη και τη Σερβία στα νησιά του Αιγαίου και στη Σικελία. Και η φαντασία μπερδεύεται με την πραγματικότητα σε έναν τρελό χορό εικόνων και αναμνήσεων χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο συνέβη και ποιο θα ήθελες να συμβεί. Είχα ή μάλλον είχαμε τη χαρά να ξανακάνουμε ένα υπέροχο ταξίδι σαν συνταξιδιώτες και συγχορευτές. Ένα ταξίδι πραγματική δοκιμασία μα τόσο μαγικό. Τι κι αν κάναμε χιλιάδες χιλιόμετρα με το λεωφορείο, τι κι αν δεν είχαμε κρεβάτια, τι κι αν κοιμόμασταν στο πάτωμα, τι κι αν τα ντους δεν είχανε νερό. Η αύρα της παρέας, η καλή διάθεση, τα γέλια, τα αστεία, τα παιχνίδια, η χαρά και το ατελείωτο κέφι έφερναν τέτοια ανάταση στην ψυχή μας που ξεχνούσαμε και την πείνα, και τα απαίσια μακαρόνια και την απίστευτη ανοργανωσιά των Σικελών που μπροστά τους εμείς φαντάζουμε πιο Γερμανοί και από τους Γερμανούς. Και μετά οι κιθάρες και τα τραγούδια, όταν όλα τα παιδιά απελευθερωμένα από συστολές και φόβους έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό και ξεδίπλωναν το ταλέντο τους πλημμυρίζοντας τη βραδιά με γλυκές μελωδίες και στίχους που μιλάνε μέσα στην καρδιά μας, άλλοτε σαν βάλσαμο και άλλοτε μαχαιριές κοφτερές που σε προσγειώνουν στην πραγματικότητα. Τραγούδια που σε απογειώνουν, σου δίνουν ζωή ή σε σκοτώνουν, τραγούδια που ξυπνούσαν τη λάμψη του έρωτα στα μάτια μας ή μιλούσαν για χαμένες αγάπες. Και μετά η ανάβαση μαζί σου στην Αίτνα, με την αγωνία στο πρόσωπό σου όταν πλησίαζα τον κρατήρα κι ας ήτανε σβυστός. Και έρχεται η βόλτα στην κοιλάδα των λουσμένων από το πορφυρό ηλιοβασίλεμα ναών και η περισυλλογή δίπλα στα ερείπια γκρεμισμένων γιγάντων που σε βυθίζει σε σκέψεις ψάχνοντας τον εαυτό σου. Και η ζωή σου περνάει μπροστά από τα μάτια σου. Αναμνήσεις, χαρές, μικρές απολαύσεις, απώλειες, προβληματισμοί, απραγματοποίητα όνειρα, χαμένες ευτυχίες. Και η Δέσποινα με τη φωτογραφική της μηχανή να απαθανατίζει κάθε στιγμή σαν να θέλει να την κρατήσει αιώνια και να μην ξεθωριάσει ποτέ ακόμα κι όταν τα πάντα στο μυαλό μας θα αρχίσουν να φαίνονται πιο θολά.
    Το τραγούδι σου παίζει ξανά και ξανά κι εγώ χάνομαι μέσα σε λέξεις, γράμματα, αναμνήσεις, νότες στίχους. Κι ο νους μου ξαναφεύγει πίσω στο λεωφορείο. Δεν κοιμήθηκα καθόλου. Δεν ήθελα να χάσω καμία στιγμή από το ταξίδι. Ηθελα να το πιω μέχρι την τελευταία του σταγόνα. Ηθελα να μπω στα όνειρα των συνταξιδευτών μου και να μάθω τα μυστικά που κρύβουν στην καρδιά τους. Ηθελα να νιώσω όσο πιο κοντά μπορούσα τους παλιούς και τους καινούργιους μου φίλους. Όμως όπως κάθε τι όμορφο έτσι κι αυτό το ταξίδι έγινε μια γλυκιά ανάμνηση προσμένοντας το επόμενο.
    Sabrina my angel,
    Σου εύχομαι τα κάστρα σου πια να είναι στέρεα πάνω στον βράχο για να αντέξουν στα «κύματα της ζωής που σου έρχονται ξανάστροφα το ένα πίσω από το άλλο.»

    Δεν ξέρω πώς να σου αφιερώσω τραγούδι γι’ αυτό σου αφιερώνω στίχους

    «Το παραμύθι τελείωσε κι αρχίζει η ζωή, αχ να 'ταν η αλήθεια σου σαν ψέμα αληθινή…»

    Σου εύχομαι να διαλέξεις την αγάπη από τη θάλασσα…

    Φιλιά

    James

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. James,
      με προλαβαίνεις! Τελικά ήτανε πολύ μακρύς ο δρόμος! Κι αν δεν ήτανε σχολείο αυτό το ταξίδι! Πάντως μη με βλέπεις που γκρινιάζω! Έτσι φαίνεται! Το ταξίδι της Σικελίας θα μου μείνει για την σκληραγώγησή του τουλάχιστον, αλλά κυριως για το πόσο ωραία πέρασα! Αισθάνθηκα Κουβανή: να μην έχω φαγητό, νερό, κρεβάτι και να χορεύω όλη μέρα και να τραγουδάω...(όχι salsa αλλά το "μήλο μου κοκκινο", δεν έχει σημασία!!)
      Αν πηγαίναμε σε ένα 4 αστερων ξενοδοχειο θα σχολιαζες τιποτε? Ισως το οτι θα σου εφερναν μιντι τη μπριζολα αντι για καλοψημενη!χαχα

      ΥΓ1: Ο Μάκης κακώς που δεν ήρθε, ακόμη κι αν είχε εκπρόσωπο τέλειο! Η Δεσποινα δεν αφησε τιποτα που να μην το συλλαβει με το φακο

      ΥΓ2: Αν ξανακανουμε Ολυμπιακους εχω μια ιδεα!Φωναζουμε τον Νταριο να μας οργανωσει ??(θα θελα να δω τη φατσα της Μαριας!!)

      ΥΓ3: Μαθε να μην πλησιαζεις τους γκρεμους...Κοψοχολιαστηκα

      ΥΓ4:Κάτι μου λέει πως βάλθηκες να ξεπεράσεις τον Chris στα σχολια!!!χαχα

      ΥΓ5: γιατι δεν αφησες σημερα ΥΓ???

      Διαγραφή
    2. Sabrina my angel,
      ΟΧΙ, δεν μου φάνηκε καθόλου μακρύς ο δρόμος. Θα ήθελα να κρατήσει κι άλλο τόσο κι ακόμα περισσότερο.
      ΝΑΙ, αυτό το ταξίδι ήτανε μεγάλο σχολείο και χαίρομαι που πέρασες όμορφα. Ελπίζω να είχα κι εγώ μια ελάχιστη συμμετοχή σ’ αυτό.
      ΟΧΙ, αν πηγαίναμε σε 4 αστέρων ξενοδοχείο δεν θα είχα τι να σχολιάσω γιατί δεν θα μπορούσα να χορεύω βαλς μαζί σου περιμένοντας μιάμιση ώρα το πρωινό.

      ΥΓ1. Ο Μάκης, όπως και κάθε χορευτής, πίστεψέ με, το μετάνιωσε που δεν ήρθε

      ΥΓ2. Αν ο δύστυχος ο Νταρίο κατέβαινε υποψήφιος σε ελληνικές εκλογές θα τον ψήφιζα ευχαρίστως αντί για τα δικά μας τα τσακάλια

      ΥΓ3. Εχω πιο δύσκολους γκρεμούς να αντιμετωπίσω. Μου αρέσει όμως όταν ανησυχείς για μένα

      ΥΓ4. Σου έχω πει τη σχέση μου με τον γραπτό λόγο. Εδώ όμως πρόκειται για κατάθεση ψυχής. Αν έγραφα όλα αυτά που ήθελα το blog σου θα κατέρρεε.

      ΥΓ5. Πιστεύω τώρα να σε άφησα ικανοποιημένη. Ή θέλεις κι "άλλο"; (τάβλι στο πλοίο…)

      Φιλιά

      James

      Διαγραφή
  3. Κουκλα, καθως η πεννα σου ανοιγει αυλακια απανω στο χαρτι ενας χειμμαρος απο εικονες ξεπηδαει απο την μυρωδια του μελανιου σου στο μυαλο μας και το μαγευει, ταξιδευοντας το σε απιθανα μερη ....

    πιστευω οτι το φετινο καλοκαιρι ηταν απολαυστικο και ανεμελο οπως το περιγραφεις και η ευτυχια να ηρθε και να ξαποστασε στα σκαλοπατια σου ......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όντως έτσι ήτανε! Το ωραιότερο και πιο ανέμελο καλοκαίρι της ζωής μου! Ϊσως απλα πολύ χειρότερο να ήτανε το περσινό και ετσι το contrast να ητανε τεραστιο!Ο,τι κι αν ισχυει, ενιωσα πολλες στιγμες ευτυχιας! Το αυτο ευχομαι και για σας!

      Διαγραφή
  4. Τόσο όμορφα που νιώθω όταν σε βλέπω από κοντά να μου τα αφηγείσαι να νιώθω τη χαρά, τον ενθουσιασμό και την απογοήτευσή σου....να μαθαίνω καινούριες λέξεις ;) ματάκι.....όταν όμως τα διαβάζω και βλέπω παράλληλα με αυτά που έχω ακούσει τις εικόνες που έχει κάνει η ψυχούλα σου όταν τα ζούσες....φιλενάδα μου καινούρια αναριγώ...
    Πόσο σε χαίρομαι με λόγια δε μπορώ να σου το πω...μιας και πολύ καλή με αυτά δεν είμαι
    Σε φιλώ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε η αληθεια είναι Ελενάκι μου πως καλή η γραφή αλλά και το "δια ζώσης" ειναι αναντικατάστατο!
      Καλημερα!

      Διαγραφή
  5. Όμορφο το ταξίδι σου!!!
    Πήγα παντού μέσα απ τις σκέψεις σου!
    Εδώ που τα λέμε όμως κ@λο δεν έβαλες κάτω. Και καλά έκανες.
    Όσο για τη Σικελία , οι ίδιες συνθήκες με κακή παρέα θα ήταν κόλαση.
    Συμπέρασμα οι άνθρωποι ομορφαίνουν τη ζωή μας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε και γιατι να βαλω??
      Αφου το ειχα ΑΝΑΓΚΗ σε λεω!!!!
      Καλα ε...πως ελειπες απο αυτο το κολασμενο ταξιδι?
      νομιζω οτι θα ητανε ανεπαναληπτη εμπειρια!!!
      Αχ ρε Ευγενιτσα μου ελειψες κι εσυ πολυ πολυ!
      Επεστρεψα στα γνωστα μερη, πανω απο το λαπτοπ, αγκαζε με τα συγγραμματα και τα βιβλια και τα γραπτα και τις κολλες...πανε τα φυκια και τα αρμυρικιαααααα...σνιφ!!!

      Διαγραφή
    2. Και μένα μου λείψατε!
      Εσύ με το χαμόγελό σου και τις ατελείωτες συζητήσεις που κάναμε με τις πυτζάμες στα τρισάθλια ράντσα, ο Γιάννης με τη μελωδική φωνή του και την κιθάρα ,το Μαράκι με τις απίστευτες γκάφες μας, ο κύριος Γιάννης με τις φωνές του και τα πειράγματά του ...κλπ κλπ κλπ
      Όλα τα παιδιά μια κοινωνία ανθρώπων που δεν ξεχωρίζεις ηλικίες.
      Όλοι γίνονται έφηβοι με μιας και χαίρονται, λυπούνται, ή γκρινιάζουν ανάλογα με το χαρακτήρα τους.
      Να σαι γερή να ζεις και να ξαναζείς τις υποσχέσεις που δίνεις στον εαυτό σου.
      Να χουμε όλοι ένα όμορφο, χρωματιστό Φθινόπωρο.

      Διαγραφή
  6. Όσο και να "φλυαρείς" πάλι λίγο είναι.... Αυτό το καλοκαίρι έχω την αίσθηση ότι ήταν διαφορετικό για πολλούς.... Κάτι αλλάζει;;;;;
    Αχ βρε Ντινούλι μου πόσο χαίρομαι που τελικά κράτησες την υπόσχεσή σου! :)
    Σε φιλώ γλυκά

    Υ.Γ. Ανυπομονώ να βρεθούμε για να μάθω λεπτομέρειες!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σιμονούλααααααα,
      πες μου τώρα πότε και πού! Ψοφάω ΣΕ λεω! Αλλα αυτη η επιστροφή και η γειωση πια...οσο κοιμηθηκα στις διακοπες αλλο τοσο ξενυχταω και δουλευω τωρα! ΣΕ το υποσχομαι οτι απο τελος Σεπτεμβρη που θα στρωσουν τα πραγματα θα βρεθουμε σιγουρα!
      Μακια κοριτσαρα μου!

      Διαγραφή
    2. Ντινούλι μου!!!!
      Ε, αφού ΜΕ το υπόσχεσαι..., το περιμένω πως και πως!!
      Φιλάκια πολλά!!

      Διαγραφή
  7. Καλή χρονιά σε όλους, καλή από όλες τις απόψεις που συντελούν στη μικροευτυχία του καθενός μας. Καλή χρονιά και σε σένα Κωνσταντίνα. Διαβάζω πάντα τα όσα γράφεις και νιώθω ένα αίσθημα επαναφοράς στην πραγματικότητα. Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μίκρο- ή Μακρο-...ευτυχια δεν εχει σημασια. Ευτυχια να ειναι και μακρια οι δυστυχιες Βικακι μου! Καλη χρονια μωρο μου!
      Ελπιζω η επαναφορά που λες για τα γραπτα μου να μην σημαινει "γειωση" και δη "ανωμαλη"...

      Διαγραφή
  8. Καλώς την! Ωραία που με ταξίδεψες φιλενάδα! Και με έφερες πίσω στην πόλη της επιστροφής! Γυριστρούλα!
    Οι συναναστροφές σου πάντως με τους νότιους φίλους σου είναι καταφανείς! Πολλής ο παρατατικός μάναμ! Χαχα!
    Να τα πούμε σύντομα κι από κοντά. Αναμένω στη σειρά μου κι εγώ!
    Φιλί γλυκό Κωνσταντίνα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να τα πουμε να τα πουμε!!!Να τα πιουμε! Με αρεσει που το bog βοηθαει στην κοινωνικη δικτυωση! Θελω να δω που θα βρω το χρονο! Αλλα οι φιλιες ειναι επενδυση! Το υποσχομαι!

      Διαγραφή
  9. Καλημέρα και από εμένα.Πολύ χαίρομαι που είσαι και πάλι κοντά μας.Το κείμενο σου καταπληκτικό. Ήταν σαν να πήγα διακοπές μέσα από την αφήγησή σου.Να είσαι καλα Κωνσταντίνα και καλως μας βρήκες και σε βρήκαμε και πάλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Dr. Criiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiissssssssssssssssssssss!
      Τι κανεις καλό μου?Ποσο χαιρομαι! Είσαι καλά??Ή δεν είσαι? Γιατί τόσο λιτό το σχόλιο? Αλλαγή status?
      Όπως και να χει, να σαι παντα καλα!Σ' ευχαριστω πολυ! Νομιζω πως επιστρεφω δριμύτερη!!!
      Αλλά εγώ στον Καναδά που ήθελα να έρθω φετος το καλοκαιρι και δεν ήρθα, θα ερθω να το ξέρεις ας ειναι και χειμωνα! Γανιασα και λυσσαξα γι αυτην την εμπειρια!! Μην εκπλαγεις αν με δεις μπροστά σου καμια μερα!χαχα! Και μετα θα το προσθέσω στο κειμενο!

      Διαγραφή
  10. Η φύση..κρίση δεν γνωρίζει!
    Και αυτό το καλοκαίρι οι ελληνικές ομορφιές ,πιστές στο ραντεβού τους, λειτούργησαν καταπραϋντικά ,ως ανταμοιβή για τον δύσκολο χειμώνα που προηγήθηκε ή για τον δυσκολότερο που έπεται.Θα φανεί.
    Για μένα φέτος ,έστω και για λίγες μέρες οι διακοπές μου ήταν ανεβασμένες σε ένα μηχανάκι και έκαναν συνεχείς στάσεις ανακαλύπτοντας παραλίες πάντα με καλή παρέα ;)
    το ευχαριστήθηκα πραγματικά κι ας κράτησε λίγο (πάντα λίγο θα μου φαίνεται υποθέτω)!
    Χάρηκα πραγματικά για το σεργιάνι σου Κωνσταντίνα!
    Με παιδική σιγουριά πιστεύω ότι τα ταξίδια κάθε είδους σε κάνουν εξυπνότερο και πρέπει να τα επιδιώκεις. Στην Ελλάδα του 2012 όμως θεωρείται εξαιρετικά τυχερός όποιος πήγε ακόμη και μονοήμερες εκδρομές!

    Φαίνεται πως "κάποιοι" μας θέλουν χαζούς..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μον-άκριβή μου κόρη!!!
      Έκανα κι εγώ σεργιάνι με μηχανή και ήτανε θεϊκά! Τι σημασία έχει το μέσο! Σημασία έχει το "κάπου" και το με "κάποιους" και σίγουρα οχι με εκεινους που μας θελουν χαζους!

      Διαγραφή
  11. καλως τηνα την περδικα.....
    επιτελους καλως ηρθες!!!!!!!!!!
    θα θελα λιγο και εγω απο το καλοκαίρι σου....
    δύο εικονες θα περιγράψω από το δικό μου...
    Καλαμίτσι ...διαμέρισμα μικρό με πολούς "ενοίκους"
    και εγώ με μια κουβερτα στρωμένη στο μπαλκόνι αργάμιση να κοιτάζω τον έναστρο ουρανό να μυρίζω την θάλασσα και να ακούω καπου στην παραλία μια παρέα με κιθάρα και τραγούδια ταξιδιάρικα...
    Χωριο ....λίγο κοντά στο δικό σου....βραδάκι πιπεριες τηγανιτές, κολοκυθάκια, μελιτζάνες με σάλτσα ...να μυρίζει ο τόπος και τσίπουρο.....γκαζακι στο υπόστεγο και καλή παρέα....διπλα σε μια βοκαμβύλια ανθισμένη!!!
    καλό χειμώνα φατσα μου!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι αν σου πω ότι έγραψα και για το τηλεφώνημά σου όταν με πήρες να με καλέσεις να φάμε τηγανητές πιπεριες στο υπόστεγο???αλλά κάτι έπρεπε να κόψω φιλενάδα από το κείμενο το τερ'αστιο!Συγνώμη! Θα επανορθώσω! Αλλά γι αυτό σε εχω: για να με συμπληρώνεις φατσούλα μου γλυκιά!

      Διαγραφή
  12. καλά βρε δεν αφησες και τιποτα για του χρόνου ;
    και καλά τριγύρισες παντού, Οικονομικό πρόβλημα δεν έχεις εσύ; ο άνδρας σου;
    η μάνα σου το ήξερε και σε άφησε;
    και καλά αυτή η τρόικα το ξέρει;
    γιατί ζηλεύω πολύ !

    ΥΓ.καλή χρονιά και του χρόνου σε περισσότερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχα!καλο!εχω πως δεν εχω?
      απλα, αντι να τα δωσω στην εφορεια
      ειπα να τα φαω μονη μου!!!σιγα να μην
      επιβεβαιωσω το "μαζι τα φαγαμε"..μουαχαχα!

      ΥΓ: η μανα μου δε μ αφηνει..μην της το πεις!

      Διαγραφή
  13. Φανταστικό ταξίδι Κωνσταντίνα το φετινό!!! Εύχομαι όλη σου η ζωή να είναι ένα τέτοιο ταξίδι...αν και πιστεύω πως είναι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Σ ευχαριστώ πολύ Κατερινάκι!
    Το θεμα ειναι να εχει διαρκεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Κάποια, κάποτε, είχε δοκιμάσει να με μυήσει στα μυστικά του χορού του χώρου με τον χρόνο, τονίζοντας τη σχετική επάρκεια του πρώτου έναντι της ουσιαστικής ανυπαρξίας του δεύτερου, που χτυπάει και φεύγει σαν αντάρτης πριν καλα καλά προλάβεις να εκτοξεύσεις μια απάντηση, έτσι, για την τιμή των όπλων και τη δόξα της Τούμπας. Το ότι μάλιστα προσπάθησε να το κάνει στον απειροελάχιστο χρόνο που μεσολαβεί ανάμεσα στην απόθεση του πρώτου της πιάτου και την έναρξη του πρώτου τραγουδιού της βραδιάς η οποία και σήμανε την επι τόπου και ως δια μαγείας εξαφάνιση του εν λόγω πιάτου από τον επιδεικνύοντα υπερβάλλοντα ζήλο σερβιτόρο αποδεικνύει το αληθές των λόγων της.
    Από την άλλη, λίγη ώρα αργότερα θα είχα όλα τα στοιχεία για να της αντιτάξω πως ο χωροχρονικός χορός δεν διέπεται παρά από μια αμφίδρομη σχέση αντιστρόφως ανάλογων παρτεναίρ, αφού από τον περιορισμένο χώρο της θέσης του οδηγού ενός αυτοκινήτου που περιείχε επίσης ελαχίστου όγκου ποσότητα βενζίνης σε ένα νυχτερινό ταξίδι επιστροφής από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο διασχίζοντας μια άδεια Εθνική, ο χρόνος της σχετικά σύντομης διαδρομής φάνηκε να διαστέλλεται τείνοντας στο άπειρο και καταλήγοντας σε ένα κουρασμένο, νυσταγμένο, δροσερό ξημέρωμα.
    Δεν έχει όμως νόημα να επιχειρήσω να της αντιλέξω, μια που η εξιστόρηση των καλοκαιρινών περιπετειών σου ήδη την έχει διαψεύσει. Στον υποτίθεται σύντομο και ήδη φευγάτο χρόνο ενός καλοκαιριού, σε καιρούς μάλιστα που τον κάνουν ακόμα πιο λίγο και πολύτιμο απ'ότι συνήθως, κατάφερες και φύλαξες ένα σωρό χώρους, ετερόκλητους και σκορπισμένους στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Και μάλιστα κατόρθωσες να τους γευτείς ως το μεδούλι, κλείνοντας το μάτι στο χρόνο, καταρρίπτοντας το θεώρημα "χώρος υπάρχει, χρόνος όχι" και αποδεικνύοντας μια για πάντα πως ο γερό-Αλβέρτος είχε δίκιο σε αυτό που έχει καταντήσει κλισέ να λέγεται- ο χρόνος είναι σχετικός κι αν θελήσεις μπορείς να τον παρακάμψεις και να τον τεντώσεις μέχρι να χωρέσει όλους τους χώρους που ονειρεύεσαι να ζήσεις κι ώσπου εσύ να επιλέξεις να τους αφήσεις πίσω.
    Πάντα τέτοια - να καταρρίπτεις θεωρίες που παραβλέπουν καλοκαίρια σαν το δικό σου!

    Ένας ακάλεστος καλεσμένος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. η δόξα της Χαριλλλλ...άου19 Σεπτεμβρίου 2012 στις 1:55 μ.μ.

    Απροσκλητε Ανωνυμε,
    Αν και ο γερο-Αλβερτος ως σοφος εθιξε το θεμα "χωροχρόνος" η κακη του σχεση μαλλον με τα μουσικα δρωμενα δεν του επετρεψε να κανει θεωριες χοροχρονικες! Και αν και τωρα παραβαινω τα ορια της κοινης θνητης θα ηθελα πολυ να τον συμπληρωσω λέγοντάς σου οτι ο χοροχρόνος δε σχετιζεται με το χώρο, αλλά μόνο με τον χρόνο. Μπορεις να χορέψεις με παρτεναιρ που εχει την προδιαθεση να διαστείλει το χρόνο συστέλλοντας το χώρο αναμεσα σε σενα και στον αλλον. Και τοτε αίρονται οι θεωρίες, καταρρίπτονται οι αντιθέσεις και δυο παράλληλες στιγμές αποκτούνε σημείο τομής!!
    Το ξέρω οτι ο αειμνηστος Πυθαγορας θα ετριζε στον ταφο του αν διαβαζε τα οσα πιστευω, θα με δικαιολογουσε ομως αν του εξηγουσα πως οι πεποιθησεις μου εκείνη τη βραδιά του "καποτε στο χρονο" ήθελαν ομοτράπεζους πιο τολμηρους και κυριως πιο δοτικούς σε αυτούς που έχουν πλάι τους όχι μόνο εκ δεξιών αλλά και εξ ευωνύμων!
    Εκεί απλά δέχεσαι τον πλησιον σου με τα "ελαττωματά" του και συνεχιζεις την πορεια σου στο χρονο προς το ξημερωμα, ακομα κι οταν την επομενη οφειλεις να εισαι Ορθια για να τιμησεις Ανθρωπους που σου εδωσαν ΠΟΛΥ από το χώρο και το χρονο τους!(βλ.επομενο κειμενο: Ο Τεταρτος Ιεραρχης!)

    ΥΓ: επισημως μπορω να σε καλω εαν το θες κι εσυ καθε Τεταρτη (χρονος) στο χώρο μου (βιο...γραφικοτητες!)

    Καλωσόρισες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο περιπτεράς του θείου Αλβέρτου23 Σεπτεμβρίου 2012 στις 4:20 μ.μ.

      Κοίτα να δεις τελικά που η παραδοσιακή ειδοποίηση πως "κάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι συμπτωματική" έχει νόημα. Τα κοροϊδεύουμε οι ανίδεοι κάτι τέτοια αλλά ίσως να είναι ένα ξόρκι εκείνων που ξέρουν, που αποτρέπει τους κατά τα άλλα φανταστικούς ήρωες να ξεπηδήσουν απ'τις σελίδες και τα καρέ για να τους την πέσουν! Γιατί, να'μαι τώρα ο ξύπνιος σκεπτικιστής να βλέπω την ηρωίδα μιας φανταστικής ιστορίας της τελευταίας νύχτας του καλοκαιριού να βγαίνει αίφνης από τις γραμμές, να εγκαταλείπει το χαράκωμα του αφηρημένου, να γδύνεται ακόμα και αυτό το δεύτερο πρόσωπο και να εξαπολύει σε καθάριο πρώτο ριπές που μπορούν να καταρρίψουν όχι μόνο θεωρίες αλλά και τους ίδιους τους ακάλυπτους θεωρητικούς. Κανονικός ανταρτοπόλεμος!
      Για να δούμε λοιπόν αν μάθαμε τίποτα χρόνια τώρα στους δρόμους και στο αντάρτικο...
      Το θείο Αλβέρτο δεν τον καταλάβαινα καλά. Μια καλημέρα είχαμε μόνο που περιέκλειε δέος.Οι εξισώσεις και τα διανύσματά του ήταν ξένη γλώσσα. Τα βασικά μόνο έπιανα, όπως τα'λεγε μ'ενα πονηρό χαμόγελο κάτω απ'τη μουστάκα.Και του αντιμιλούσα κιόλας!
      "Βρε κυρ-Αλβέρτο, πώς είναι ο χώρος σχετικός;Ένα χώρο εδώ, δυο δρόμους πιο κάτω, με έναν άλλο σε ψυχρούς και ξένους κόσμους, τους χωρίζουν σύμπαντα ολόκληρα τόπων,ανθρώπων και ζωών και θάλασσες μεγάλες και κείνο το περίφημο Κανάλι.Πώς τον συστέλλεις χωρίς να σπαταλήσεις το χώρο και το χρόνο του άλλου;"
      Εκεί, η αλήθεια είναι, μου απαντούσε κάπως παράξενα. Έπαιρνε ένα θλιμμένο ύφος και έλεγε μονάχα, τρέχα γύρευε γιατί:
      "Α, μικρέ, τα μυστήρια του σύμπαντος είναι απλά. Τα μυστήρια των γυναικών πάλι δεν μπόρεσα ποτέ ούτε καν να τ' αγγίξω"
      Από τα λίγα που συγκράτησε πάντως το φτωχό μου το μυαλό είναι πως το κακό με τις τομές είναι το στιγμιαίο τους. Ένα άγγιγμα για μια στιγμή και μετά κάθε ευθεία συνεχίζει την αέναη πορεία της. Όσο ενδιαφέρουσες, όσο εκρηκτικές κι αν είναι, συνήθως δεν αρκούν. Από την άλλη πάλι όμως, παρότι μικρές και ταπεινές, μπορεί να σε βγάλουν την τροχιά σου, να καμπυλώσουν την ευθεία σου και να την κάνουν να γύρει, να αλλάξει, να χορέψει, μήπως σαγηνέψει εκείνη την άλλη ευθεία που τώρα απομακρύνεται.
      Μικρό πράγμα μια τομή. Αλλά όπως κάθε το μικρό, μπορεί να είναι μια καλή αρχή.

      ΥΓ: Το καλό με τα διαδικτυακά ημερολόγια είναι πως δεν χρειάζεται κανείς ιδιαίτερη πρόσκληση για να τα παρακολουθεί από μια άκρη, σαν κλέφτης στιγμών. Απλά πηδάς τον μαντρότοιχο και να'σαι στον κήπο τους.
      Οι προσκλήσεις (και οι προκλήσεις) είναι για τον πραγματικό κόσμο, όπου αν επιλέξεις να ακούσεις πάντα τις εξ ευωνύμων φωνές αντί εκείνων παλιών φίλων που έχεις χρόνια να τις δεις και ήταν πάντοτε εκ δεξιών, μπορεί και να τύχει να τραγουδήσεις μαζί τους κάποιο κρύο βράδυ του Σεπτέμβρη μια τομή μαγική και πραγματική, όπως η παρακάτω:

      http://www.youtube.com/watch?v=Md1-EEXY4wc&feature=related

      Κατά τα άλλα, καλώς σας βρήκα!

      Διαγραφή
  17. Η Δέσπω που κάνει πόλεμο...24 Σεπτεμβρίου 2012 στις 12:46 π.μ.

    ...επειδή έχασε μια μάχη. Αλλά... δεν εγκαταλείπει και τον αγώνα! Διότι μπορεί Εκείνος, ο ομοτράπεζος-αντάρτης Άρης να μην τα πήγαινε καλά με τους ευώνυμους (παράδοξο για τον αντάρτη) που πάλευαν να γίνουν για μια στιγμή περιώνυμοι, και να προτιμούσε τους δεξιούς, αλλά Εκείνη, επειδή τα πήγαινε καλύτερα μάλλον από Εκείνον με τον μπαρμπα-Αλβέρτο και τα διανύσματα, ήξερε πως αν αλλάξεις "μέτωπο" στο χώρο (και στον πόλεμο), ήτοι φορά, από του αυτομάτου, αυτόχρημα και πάραυτα οι δεξιοί γίνονται ευώνυμοι και οι ευώνυμοι δεξιοί!!!Εκ της λογικής συνεπάγεται ότι: μπορεί ο χρόνος, αγκαζέ με τη μοίρα, την τύχη, τη σύμπτωση αλλά και τα γεγονότα να σε κάνουν να δεις τα πάνω κάτω, τη ζωή σου άνω-κάτω (από τη μία μέρα ή νύχτα-έστω και τελευταία του καλοκαιριού- στην άλλη)και να αναθεωρήσεις απόψεις περί αγνώστων ευωνύμων οι οποίες είναι άδικες, διότι δεν απεδείχθησαν ότι ισχύουν εφόσον ανήκουν στο χώρο της εικασίας! Το κατά πόσο ένας ευώνυμος μπορεί να βρεθεί πάντοτε στο χρόνο και παντού στο χώρο "δεξιός" αποδεικνύεται μόνο από τον χρόνο. Όχι από το χώρο!
    Τουτέστιν, σε έναν πόλεμο δεν υποτιμάς ποτέ τον αντίπαλο, ακόμη και στην περίπτωση που είναι γυναίκα και μάλιστα κατα τα λεγόμενα του μπαρμπα-Αλβέρτου απρόβλεπτη και ως εκ τούτου ανέγγιχτη!
    Η τύχη, λοιπόν, έφερε το άγγιγμα, η σύμπτωση τα ως άνω. Ε! Αν συνεχίσει έτσι, ξέρεις τι λέει το ρητό φαντάζομαι. Αν όχι πάρε να 'χεις: "την 1η φορά είναι τυχαίο, τη 2η σύμπτωση, ε την 3η είναι ΓΕΓΟΝΟΣ"!
    Αυτο είναι αξίωμα και ως εκ τούτου είναι κατι που ισχύει αλλά δεν αποδεικνύεται!

    ΥΓ: από το να πηδας μαντρότοιχους, πράγμα ρομαντικό -δε λέω-,πλην όμως επικίνδυνο, μπορείς να μπαίνεις κι από την επίσημη πύλη ως "συνδαιτυμόνας", αρκεί να μου πεις σε ποια ταράτσα να σου στέλνω κάθε Τετάρτη καπνό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Το μόνιμο πρόβλημα όλων των εξ ευωνύμων ήταν πάντα ότι -πλην των εξαιρέσεων εκείνων των ημερών που αναγκάζονταν να συμπορευτούν μαζί τους- κρατούσαν μούτρα στους ομοτράπεζους εξ ευωνύμων και ασχολούνταν με τους εκ δεξιών είτε σημαδεύοντάς τους είτε επιχειρώντας να συνομιλήσουν και να τους προσελκύσουν στην από 'δω όχθη. Κι ακόμα, αν συνομιλούσες μαζί τους - ανήκουσα είτε στους εκ δεξιών είτε στους εξ ευωνύμων - θα είχες υπερβολικά αυξημένες πιθανότητες να ακούσεις περί "ιστορικών συγκυριών" και "συνθηκών", τις οποίες αγνοείς, αλλά πάντως "δεν ευνοούν την επανάσταση". Κάπως έτσι, με κάτι τέτοιες ανόητα αισιόδοξες ρομαντικές εξυπνάδες (λιγότερο αποτελεσματικές από τις μαντραπήδες) και κάτι ακόμα πιο ρομαντικά αυτοεπιβαλλόμενα εμπόδια, προέκυπταν οι Βάρκιζες...
    Όπως και να'χει, προς υποστήριξη του ομοτράπεζου της ιστορίας μας, ποτέ δεν έκανε εικασίες. Και οπωσδήποτε ποτέ δεν υποτίμησε κανέναν. Όποιος υποτιμάει μια γυναίκα είναι το δίχως άλλο ανόητος. Και όποιος λογίζει τις γυναίκες ως "αντιπάλους", απλώς χαμένος από χέρι και εκ των προτέρων.Το παιχνίδι εξάλλου είναι ομαδικό.Το ότι οι συμπαίκτριες (πρέπει να) είναι απρόβλεπτες είναι ακριβώς που το κάνει ενδιαφέρον και αντάξιο του χώρου και του χρόνου όλων μας.Διαφορετικά θα μαζευόμασταν μεταξύ μας να παίξουμε μπάλα, όπως κάναμε ως ευτυχισμένα αδαή πιτσιρίκια. Αλλά αυτό είναι από άλλον οδηγό αθλητικών παιγνίων!
    Μπορεί στα μαθηματικά και τα του θείου-Αλβέρτου λοιπά μαγικά να εξακολουθώ να δηλώνω υπερηφάνως ντουγάνι, αλλά στα ρητά τα πάω κάπως καλύτερα: Το ρητό λοιπόν, όπως το λένε στα μέρη μου τονίζει πως την τρίτη φορά δεν είναι γεγονός αλλά ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ. Σαν κι αυτή μου μ'εφερε στον κήπο σας. Αλλά όλες οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις που σέβονται τον εαυτό τους από μια συνωμοσία δεν ξεκίνησαν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΥΓ: Η ταράτσες μας δεν είναι μακριά. Σχεδόν αρκεί να βγείς στο μπαλκόνι και να βάλεις μια φωνή για να ακουστείς ως εδώ. Όμως η δική μου ταράτσα, όντας περίεργη κι ανάποδη σαν τον ιδιοκτήτη της, συνηθίζει να βγάζει τον χειμώνα σε...ψυχρότερα κλίματα.Παρότι λοιπόν λέω να συνεχίσω απλώς να πηδάω τον μαντρότοιχο για τις μεγάλες συνεστιάσεις, μάλλον πρέπει τουλάχιστον, πριν επιστρέψω πάλι στις διαδικτυακές σκιές, να εντοπίσω την ταράτσα απ'όπου βγαίνει ο καπνός χωρίς να επέμβουν πάλι οι συνωμότες.Οπότε...

      Διαγραφή
    2. Η εξαίρεση των ευώνυμων που τελικά δεν την έκανε ταράτσα....24 Σεπτεμβρίου 2012 στις 8:20 π.μ.

      ... και πώς άλλωστε, αφού μάλλον και ο σερβιτόρος ήτανε στο κόλπο, αυτή τη φορά όχι για να δηλητηριάσει, αλλά για να προκαλέσει ζητήματα χρόνου... Ακόμα πεινάω όταν το σκέφτομαι! Όχι γιατί μου λείπουν θερμίδες, αλλά από αντίδραση! Ωστόσο ακόμα κι αν ο πατέρας μου θέλει να με αποκαλεί ως "την κόρη του τη σοσιαλίστρια" εγώ ψευτοεπαναστάσεις που με κάνουν κατα το δοκούν ηρωίδα ΔΕΝ ΚΑΝΩ! Ήδη ξεπέρασα τα εσκαμμένα κι αυτό για τον χαρακτήρα μου αποτελεί υπέρβαση ιστορική και πιο επικίνδυνη από το να πηδαω ακόμη και ταράτσες ή να παίρνω κεφάλια στα βουνά!
      Συνεπώς ούτε η συζήτηση με αφορούσε, ούτε οι εκ δεξιών ΣΟΥ ομοτράπεζοι με πείραξαν, πλην όμως ότι εσύ για μένα ήσουν ο δεξιός, εγώ για σένα η ευώνυμη και για την τιμή των όπλων (θες ΕΑΜ, θες ΕΛΑΣ,θες ΕΔΕΣ, θες οτιδήποτε...) αλλά και για την τιμή της Χαριλλλ...άου (εκεί βρίσκεται η δική μου ταράτσα) θα έπρεπε να επιλέξω τα λογο-παίγνια! Για το παιχνίδι που παίζατε πιτσιρίκια μπορώ να σου πω ότι κι εκεί στέκομαι! Ποδοσφαιρόφιλη απ' την κοιλιά της μάνας μου (η οποία όντως 6 μηνων σε μενα πηγαινε κοντρα με ποδοσφαιριστάς στα "ποδαρακια")!
      Άρα διαλέγεις παιχνίδι και παίζεις. Κι αφού τους όρους του παιχνιδιού τους ξέρεις, αντιλαμβάνεσαι ότι διαιτητές διαδικτυακοί δεν εξυπηρετούν σε κάτι. Βγάλ' τους από τη μέση!

      ΥΓ: εγώ στην ταράτσα βγήκα και έριξα μια θωρια προς το μεθόριο αντίπαλον δέος- Τουμπα (θού Κύριε φυλακήν...χαχα!), αλλά μόνο ηλιακούς και κεραίες είδα και έκανα πίσω....

      Καλημέρα και καλη βδομαδα!

      Διαγραφή
  19. Ο βαλλόμενος θεωρητικός του φιλικού εμφυλίου24 Σεπτεμβρίου 2012 στις 2:21 μ.μ.

    ...που αποδεικνύεται πιο σκράπας στον εντοπισμό ου μην και στο χτίσιμο διαδικτυακών ταρατσών απ'ότι σ'εκείνων της πραγματικότητας. Διότι, όσο ηλίθιος κι αν είναι, ε, ήταν μάλλον προφανές πως η ταράτσα της δόξας της Χαριλλλάου κιτρίνιζε επικίνδυνα, όντας "δυο δρόμους πιο κάτω".
    Ως εκ τούτου κι επειδή κάτι μου λέει πως η ψηφιακή προσωρινή μου ταράτσα δεν εντοπίστηκε δεόντως με την εξυπνάδα που έκανα παραπάνω, εγώ να δεις πόσο θα ξεπεράσω τα εσκαμμένα μου αν χρειαστεί -σαν πιτσιρίκι- να καταφύγω στους ως άνω συνωμότες μπας και μου σφυρίξουν τη διεύθυνση έστω της διαδικτυακής ταράτσας απ'οπου βγαίνουν οι καπνοί τις Τετάρτες.
    Γιατί,αγαπητή ποδοσφαιρόφιλη που δεν αγαπάς τις επαναστάσεις, καλό το ψηφιακό ποδοσφαιράκι που παίζουν μέχρι και οι Locomondo, αλλά σαν την μπαλίτσα στην αλάνα - να σε χτυπάει ο αέρας και να νιώθεις τις κλοτσιές- δεν έχει!

    Καλή εβδομάδα και σε 'σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο καπνός της Τετάρτης...24 Σεπτεμβρίου 2012 στις 3:29 μ.μ.

      ...υπάρχει όπου υπάρχει φωτιά αλλά και για να καταρρίπτει θεωρίες και θεωρητικούς και να γκρεμίζει μαντρότοιχους που φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν!
      Καιρός να αποδείξεις, ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ, πως θα κρατήσεις τον ως ανω λόγο σου!
      Κι αν χρειαστεί, τοτε κι εγω θα ριξω τα μουτρα μου να παιξω στο ρέμα της Τουμπας ποδόσφαιρο μαζί σου, ακόμη κι αν ξερω ότι θα φαω γκολ! Τετοιες επαναστασεις ναι, τις γουσταρω, γιατι αν μη τι αλλο, ειναι αναιμακτες...το πολυ πολυ να μου θυμισουν τα αλλοτινα παιδικα γρατσουνισμενα μου γονατα.τιποτε παραπανω...παιδι του χωριου γαρ!!!

      (καλα ξεκινησε η εβδομαδα!επαναστατικα)

      Διαγραφή
    2. Ο επαναστατημένος, μεταφέρων τα λόγια ενός επαναστάτη περί επαναστάσεων και επαναστατημένων:7 Οκτωβρίου 2012 στις 12:49 π.μ.

      "At the risk of seeming ridiculous, let me say that the true revolutionary is guided by a great feeling of love. It is impossible to think of a genuine revolutionary lacking this quality."

      Ernesto "Che" Guevara

      (Καλή κι επαναστατική συνέχεια σε όλες τις εβδομάδες που θα'ρθουν!)

      Διαγραφή
    3. Η φωνή από το μέλλον28 Ιανουαρίου 2013 στις 12:39 π.μ.

      Κι όπως συμβαίνει με όλες τις μεγάλες επαναστάσεις, αποτυγχάνουν γιατί κατά τους ιστορικούς "δεν ήταν ο καιρός τους", "δεν ευνοούσαν οι συνθήκες", "ήταν βαρύ το γήπεδο" (ο τελευταίος είναι ο επίσης ταιριαστός ποδοσφαιρικός ιστορικός ). Πιο θεαματικά ακόμα, καταστέλλονται, πνίγονται στο αίμα και στις φλόγες.
      Καμιά φορά όμως εκτός από στάχτες, σιωπή στα ιστορικά βιβλία που γράφουν οι νικητές και σκιές να περιδιαβαίνουν τις νύχτες, αφήνουν και μικρούς σπόρους που βλασταίνουν ποιητές. Κι έτσι, το τσιτάτο ενός ηττημένου επαναστάτη ακολουθεί λίγο καιρό μετά ο στίχος ενός ποιητή, που δεν θα ηττηθεί ποτέ:

      "Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
      Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.

      Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.
      Es tan corto el amor, y es tan largo el olvido.

      Aunque éste sea el último dolor que ella me causa,
      y éstos sean los últimos versos que yo le escribo."

      Pablo Neruda

      Poema 20
      (Veinte poemas de amor y una canción desesperada)

      Καλές επαναστάσεις!

      Διαγραφή