Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Εχθροί και Φίλοι της ΖΩΗΣ: Προσοχή! Κίνδυνος-Θάνατος!

Έρχονται όλοι. Φίλοι, γνωστοί, συγγενείς... Όλοι! Ξαναμιλούν οι μαλωμένοι, ξαναβρίσκονται οι χωρισμένοι, ανταμώνουν και οι πιο απομακρυσμένοι. Ο πόνος του άλλου διαλύει τους εγωισμούς, σβήνει τους ενδοιασμούς και ακυρώνει τις πολώσεις στις ενδοοικογενειακές σχέσεις. Η πόρτα είναι όλη τη νύχτα ανοιχτή. Τα φώτα όλα αναμμένα. Τα δωμάτια κατειλημμένα μαζί με τις γραμμές τηλεφώνου που παίρνουν φωτιά.  Γέμισε ο τόπος λουλούδια. Ποτέ «ένα σπίτι που έκλεισε» δεν είναι τόσο ανοιχτό σε όλους!  
 Όλοι οι άνθρωποι, μαυροντυμένοι, στέκονται με μια αμηχανία στο σκυθρωπό τους πρόσωπο. Δεν μιλούν, κοιτούν, απορούν, αναστενάζουν. Η γλώσσα συνήθως μουδιάζει και το μόνο που εκφράζεται εκείνη την ώρα είναι «το λάλον ύδωρ» των ματιών.  Η απόγνωση διαφεντεύει μαζί με τις βαθιές σκέψεις.
        -Δεν θέλω να το ζήσω (πάλι!) αυτό. Έχω δει το ίδιο έργο σε επανάληψη. Το ξέρω. Το εμπέδωσα. Φτάνει!
Μια φωνή έρχεται με αντίλαλο εκκωφαντικό από τις πίσω οδούς του εγκεφάλου  μου και μου υπαγορεύει:
             -Πρέπει να μάθεις να δέχεσαι στη ζωή τα πάντα!
                 Και σκύβω το κεφάλι προχωρώντας μπροστά.
Ανοίγουν πόρτες, ψάχνεις τους «χαροκαμένους». Αγκαλιές ζεστές στην παγωμένη ψυχή μιας μάνας. Πόσο να τη ζεστάνεις? Τι να της πεις? Αφού δεν ακούει. Δε θα ξανακούσει πια από δω και πέρα ούτε τα βήματά του στην αυλή ούτε το άνοιγμα της πόρτας όταν επιστρέφει το μεσημέρι σπίτι του, ούτε την ανάσα του όταν το βράδυ θα πάει να τον σκεπάσει. Μόνο θα ονειρεύεται. Θα ονειρεύεται εφιάλτες και κόσμους μακρινούς ποτέ επίγειους. Θα ονειρεύεται μια άνοιξη που δε θα ‘ρθει ποτέ ξανά.
Η παράσταση τελείωσε. Τα φώτα αύριο θα είναι πια σβηστά. Όλοι θα πάνε στα σπίτια τους και η ζωή θα συνεχίσει από εκεί που την αφήσανε. Παρενθέσεις είναι αυτά τα επεισόδια για τους γύρω. Η επιστροφή στην καθημερινότητα θα τις ξεχάσει. Η μάνα όμως θα κάνει την παρένθεση κυρίως κείμενο και θα ζήσει εις το εξής μέσα σ’ αυτήν. Χωρίς ελπίδες πια, εγκλωβισμένη. Και οι καθημερινές της βόλτες θα αλλάξουνε πορεία προς τα μαρμαρένια αλώνια. Θα είναι μόνη, αυτή και η κακή της μοίρα που επέλεξε να της γνωρίσει τόσο άχαρα τι θα πει ΑΠΩΛΕΙΑ!

14 σχόλια:

  1. Βρε φιλενάδα!!!
    Υπάρχει η απώλεια μνήμης,κιλών, εισοδήματος (που ναι κι επίκαιρη),συντρόφου που σ άφησε για την απέναντι γειτόνισα.
    Ναι υπάρχει η απώλεια συγγενών (θείοι,γιαγιάδες και οι αγαπημένοι μας γονείς) που πάνε σε μέρη μακρινά.Αλλά την συγκεκριμένη απώλεια αρνούμαι να την αναλύσω ή να τη σχολιάσω.
    Δεν είναι απώλεια είναι καταδίκη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συγνώμη αν σας πίκρανα, αλλά αυτό το έργο ΔΥΣΤΥΧΩΣ το έχω δει αρκετές φορές στην ευρύτερη οικογένειά μου! Γι' αυτό δε σχολιάζει κανείς ε?

      Διαγραφή
  2. ο Χριστός κ η Παναγία!!!!!!!!!!!!!!
    Μαύρισε η ψυχή μου!!!

    ΣΥΝΕΛΘΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!!!!!!!!!

    Σοφία η διπλανή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δύσκολο θέμα πολύ..και δν ξέρω αν είναι πιο δύσκολο για αυτούς που φεύγουν ή για αυτούς που μένουν!


    Πραγματικά αυτή η λέξη που αρχίζει από Θ.. με τρομάζει γιατί είναι τόσο κοντά μας κάθε μέρα.Εννοώ ότι με μια λάθος εκτίμηση κάτα την οδήγηση,ένα απλό στραβωπάτημα και χίλια δυό άλλα ατυχήματα-αυτό που λένε η ώρα η κακιά- μπορούν με τόση ευκολία να σου στοιχήσουν τη ζωή που καμιά φορά αισθάνεσαι τυχερός που έζησες ακόμα μια μέρα!

    Προσωπικά δεν θέλω να συμβιβαστώ με την ιδέα του ,ούτε θα επιδιώξω καμιά συμφιλίωση μαζί του..δεν θέλω καν να τον σκέφτομαι!
    γι αυτό..
    ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΞΥΠΝΑ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η ζωή είναι μία περίοδος ύπαρξης ανάμεσα σε δύο καταστάσεις ανυπαρξίας. Μόνο αυτό έχω να πω και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ...Η ώρα 4.00 το πρωί. Το δαιμονισμένο χτύπημα του τηλεφώνου με έκανε να πεταχτώ τρομαγμένος από το κρεββάτι. Τέτοιες ώρες ο νους σου πάει πάντα στο κακό. Στην άλλη μεριά του ακουστικού η Αναστασία με ξεψυχισμένη φωνή προσπαθούσε να ψελλίσει λόγια που ποτέ της δεν φαντάζονταν ότι θα χρειάζονταν να τα πει. Το αγγελούδι της έσβησε πάνω στην άσφαλτο τόσο αναπάντεχα, πάνω στο άνθος της ηλικίας της. Ενιωσα σαν να με χτύπησε κεραυνός. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη και άκουγα ανήμπορος να βοηθήσω.Τι θα μπορούσα άλλωστε να πω σε μιά μάνα που σπαράζει για το χαμό του παιδιού της; Υπάρχει μεγαλύτερη απώλεια; Μεγαλύτερη αδικία; (Λες και θα μπορούσε ποτέ ο θάνατος να είναι δίκαιος).
    Sabrina my angel, το κείμενό σου αγγίζει την ψυχή όλων όσοι έχουν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα. Και δε συμφωνώ με όσους λένε ότι δεν πρέπει να μιλάμε για τέτοια πράγματα για να μην μαυρίζει η ψυχή μας. Αντίθετα πιστεύω ότι πρέπει να τους θυμόμαστε συνέχεια και πάντοτε με χαρά. Να μας παρηγορεί το γεγονός ότι και οι άλλοι δεν τους ξεχνούνε αλλά κυρίως να είμαστε ευτυχισμένοι για αυτό που ζήσαμε μαζί τους. Το μόνο που γλυκαίνει τον πόνο είναι η προσμονή, για όσους το πιστεύουν, να τους ανταμώσουμε στην επόμενη ζωή. Το κείμενό σου βγάζει πολύ πόνο. Δεν το έχουμε συζητήσει ποτέ αλλά φαίνεται ότι έχασες (δεν τολμώ να το σκεφτώ) κάποιο πολύ δικό σου παιδικό πρόσωπο. Οσα χρόνια κι αν πέρασαν θέλω να ξέρεις ότι πονάω κι εγώ μαζί σου.
    Το κείμενο αυτό θα ήθελα να το αφιερώσω στην Jane και σε όλα τα παιδιά που χάθηκαν πριν καλά-καλά γνωρίσουν τη ζωή.

    Φιλιά

    James

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Ἐστὶν οὖν τραγωδία (μίμησις) πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, (ἡδυσμένῳ λόγῳ), χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν"

      James,
      δεν ξέρω αν πρέπει να μιλάμε γι' αυτόν ή όχι!Ξέρω ότι ο Θάνατος είναι (κατά οξύμωρο σχήμα) μέσα στη ζωή και βιώνεται βίαια όχι μόνο από αυτόν που "φεύγει" αλλά και από εκείνους που "μένουν"

      Διαγραφή
  6. Δεν ήθελα καν να μπώ στην διαδικασία να το σκεφτώ αυτό το κακό!! Δεν μπορεί κανείς να το διανοηθεί εκτός εαν του συμβεί βίαια, αναγκαστικά...θα πώ μόνο ένα κλισέ: ότι η ζωή είναι μικρή και ας την ζήσουμε όσο πιο όμορφα μπορούμε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κι εγώ έτσι νομίζω Κατερίνα μου!
      είναι ομορφη η ζωή και μπορούμε να την κάνουμε ομορφότερη κάθε στιγμή!

      Διαγραφή
  7. κοριτσάκι μου γλυκό
    εχω μέρες να σου γράψω...
    απωλεια.....πόνος που συνεχίζει
    να πονάει όσο και αν ο χρόνος περνά...
    θάνατος....σκέψη καθημερινή στο νου όπως
    και η ζωή .....αλληλένδετες συνυφασμένες...
    μνήμη ναι ...παρηγοριά θα έλεγα αλλα...δεν είναι
    εδώ κανείς από όσους "φύγαν" πόσο να θυμηθείς όταν
    ο χρόνος σου κλέβει την εικόνα....πόσο να ψάξεις την
    μυρωδιά του σώματος όταν δεν την νιώθεις να απλώνεται
    στον αέρα που αναπνέεις???πόσο να νιώσεις την ζεστασιά του σώματος όταν έχει παγώσει???
    κάποτε με ρώτησε ένας φίλος γιατί πηγαίνεις κάθε μερα
    και ανάβεις ενα κεράκι???απάντησα ότι εκει είναι το μέρος που
    τον άφησα....συγνώμη για την συγκίνηση αλλα εσύ ξέρεις...

    η μνήμη του θανάτου δίνει αξία και αξιοπρέπεια στην ζωή!!!

    σ'αγαπώ πολύ φάτσα μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ ξέρω...και δε θέλω να βλέπω άλλο τα μάτια σου να γυαλίζουν!!Από τότε που τα θυμάμαι γυαλίζουν για κάποια απώλεια!Κοίτα από δω και στο εξής να ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ!φτάνουν όσα έχασες!

      Διαγραφή