Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Βιβλιο-δίκη!!


        Χθες έδωσα ραντεβού με την αποθήκη μου! Της υποσχέθηκα εδώ και καιρό να την αποκαθαρίσω από οτιδήποτε τη βαραίνει, από κάθε άχρηστο πράγμα για την ξαλαφρώσω. Θα με ρωτήσεις: για ποιο λόγο να γίνει αυτό? αφού οι αποθήκες γι’ αυτό υπάρχουν: για να μαζεύουν τα ασυμμάζευτα, για να βγάζουν από τη δύσκολη θέση οποιαδήποτε clean-freak  νοικοκυρά που διασπείρει τον πανικό, όταν τακτοποιεί το κυρίως σπίτι και για να συγκεντρώνει οτιδήποτε διαφορετικό και ετερόκλιτο που ενώ πρέπει να το πετάξεις, δε θέλεις, που ενώ σου είναι άχρηστο εν συνόλω, ευελπιστείς ότι ένα μέρος μπορεί να σου χρησιμεύσει ως ανταλλακτικό (κά-ποτέ και ενδεχομένως). Προορίζονται επίσης για να προστατεύουν όσα θα ξαναχρειαστείς ίσως το επόμενο καλοκαίρι ή τον επόμενο χειμώνα (ασχέτως αν θα αγοράσεις ένα από τα ίδια άμα τη ενάρξει της νέας σεζόν, αποθέτοντας στην άκρη του μυαλού σου τι έχεις και τι όχι στην αποθήκη από πέρσι, τι πραγματικά χρειάζεσαι… Κάπως έτσι γεμίζουμε άχρηστα πράγματα)  
Εγώ πάλι, θα διαφωνήσω! Δεν είναι κρίμα κι άδικο, παράξενο μεγάλο, αυτό το μικρό, το πιο μικρό σημείο του σπιτιού, το πιο αδικημένο (ένα ανήλιαγο υπό της  γης ντάμι), το πιο άσχημο (άβαφο), το πιο βρόμικο (λιγότερο ξεσκονισμένο και σκουπισμένο) να συγκεντρώνει ό,τι πιο σπουδαίο, ό,τι πιο δυνατό για τη μνήμη, τον πιο δυνατό κρίκο που σε συνδέει με το παρελθόν? και μη μου πεις ότι εσύ στην αποθήκη σου δεν έχεις τίποτα από αυτά που σε ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο, έστω στο περασμένο καλοκαίρι, ή στον περασμένο χειμώνα! Δεν θα το πιστέψω και συν τοις άλλοις θα σε πω και αχάριστο: Για ρώτα το ψυγείο θαλάσσης που έχεις στο κάτω ράφι: «πόσα μπουκάλια παγωμένο νερό και πόσες κρύες μπύρες σού εξασφάλισε το καλοκαίρι στην παραλία, όταν ψηνόσουνα σαν αστακός παίζοντας ρακέτες παρά θίν’ αλός?» Δώσε το λόγο στα χαλιά να σου μαρτυρήσουν: «πόσα ζευγάρια παπούτσια φίλων σου φιλοξένησαν στο πέρασμά τους από το ακριβό σου σαλόνι το χειμώνα για να παίξετε μπιρίμπα?». Ρώτα επίσης τα χιονολάστιχα: «πόσες φορές σε γλίτωσαν από εκτροχιασμό όταν εξέδραμες στα όρη παραμονές Πρωτοχρονιάς  αναζητώντας στα σαλέ των χιονοδρομικών τη ρομαντζάδα που σου στερεί το σπίτι της ρουτίνας?» Αμ το βαλιτσάκι με τα εργαλεία?: «λίγες φορές σε γλίτωσε από το ξεχείλισμα της βρύσης στο μπάνιο ή το ξηλωμένο καρφάκι στην άκρη της ντουλάπας?». Μη μου απαντήσεις δε χρειάζεται. Ξέρω!
Όλα αυτά πάντως στη δική μου αποθήκη έχουν «πρώτη μούρη»: από σεβασμό, από ακαταστασία, δεν ξέρω κι ούτε θέλω να μάθω! Και σαν δε μου ‘φταναν όλα τούτα έχω και τα βιβλία… Αυτά θέλουν μια αποθήκη από μόνα τους! Τόσα βιβλία! Για να μην πω είναι μια αποθήκη από μόνα τους!  Αποθηκεύουν γνώσεις, πληροφορία, τη σχολική μου ζωή, τη ζωή μου ολόκληρη, αποθηκεύουν την ευθύνη για αυτό που έγινα, τις αιτίες για όσα έκανα, τις αφορμές για όσα καταπιάστηκα! Μάλιστα! Μια αποθήκη μέσα σε μια άλλη αποθήκη! Η λογική της Ρώσικης Μπάμπουσκας, γνωστή και ως Εγκιβωτισμός!
Και τώρα τι κάνουμε? Τι να καθαρίσω από τα βιβλία, μου λες? Τώρα αισθάνομαι να μου ταιριάζει όσο τίποτε άλλο ο τίτλος του παιδικού bestseller της Άλκης Ζέη «Η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της»! Όνομα και πράμα! Από πού να αρχίσω? Βιβλία όλων των τάξεων μαζί: Α’ δημοτικού, Β’ λυκείου, Γ’ γυμνασίου. Τέτοια συμφιλίωση γνώσεων, τόσο ανατρεπτική «σειρά» (λέμε τώρα!) γνώσεων, θα ζήλευε οποιαδήποτε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση! Το να συγχωνεύονται βιβλία πάνω σε ένα τραπέζι, βιβλία γραμμένα το ’74 και το ’84 ή το ‘94 που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές πολιτικές επιλογές, νομίζω πως ούτε η οικουμενική κυβέρνηση το ’89 δεν είχε καταφέρει. Αμ το άλλο? Να βρίσκεται ο Όμηρος πλάτη με πλάτη με το Σοφοκλή! Η τέλεια αναίρεση του χρόνου! Αν το ήξερε αυτό ο τελευταίος ,  χαρές που θα έκανε!!
Ανοίγω τον Όμηρο. Σταθερότατος στις απαιτήσεις και στα «θέλω» του 29 αιώνες μετά: εξακολουθεί κι εκλιπαρεί τη Μούσα του να τον εμπνεύσει! Βρε να μην είμεθα αι γυναίκες σαν κι αυτόν, που άλλο θέλουμε, άλλο λέμε ότι θέλουμε και άλλο διεκδικούμε? Απαπάάά! Λες να μη με δίδαξε τίποτε ο Όμηρος με αυτή του τη σταθερότητα (29 αιώνες λέμε) στις  διεκδικήσεις του? Δηλαδή η Α’ γυμνασίου «πέρασε από δίπλα μου και δεν ακούμπησε» που λένε! Ντροπή! Προτίμησα να υπερισχύσει επάνω μου η γυναικεία μου φύση? «Καλύτερα» μονολογώ και ομολογώ. Με φαντάζεσθε Όμηρο? Τώρα τουλάχιστον είμαι γυναίκα. Είμαι και «όμηρος» βέβαια αλλά άλλων πραγμάτων: των «θέλω» και των «δεν θέλω» μου… Τέλος πάντων! Ανοίγω και τον Σοφοκλή που είναι δίπλα-δίπλα στον  Όμηρο σαν μαθητούδια που μοιράζονται το ίδιο θρανίο κι ας έχουν μια διαφορά ηλικίας τουλάχιστον 300 χρόνια!  Άλλος και τούτος! «Οτοι συνέχθειν, λλ συμφιλεν φυν» (γεννήθηκα για να αγαπώ και όχι για να μισώ) μας λέει εκ στόματος Αντιγόνης! Κοίτα να δεις πώς γίνονται διάσημοι οι άνθρωποι! Της έβαλε δυο κουβέντες στο στόμα της ο Σοφοκλής κι αυτή καμαρώνει στην αιωνιότητα ως  άλλη DIVA καλλιστείων αναλόγου βεληνεκούς με αυτές του PLAYBOY. Σιγά κοπέλα μου! Ξεπέζευε τον κάλαμον! Τι να πουν τα κάλλη σου που τα πήρε ο άνεμος με την πάροδο του χρόνου? Σήμερα αν δεν είσαι αναλογιών Barbie, τουτέστιν 90 – 60 – 90, δεν πας μπροστά! Τραγούδα εσύ «γεννήθηκα για να αγαπώ». Βλέπεις να σε ακολούθησε η ανθρωπότητα? Μήπως φαντάζεις λίγο γραφική? Θα μου πεις, δουλειά σου είναι αυτή, να αναβιώνεις κάθε χρόνο στην Επίδαυρο ή στο Λυκαβητό  και να μας θυμίζεις «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα κλαις» και συ και το κοινό σου υποσχόμενη κάθαρση!  Και πώς να σε πείσω τώρα εγώ ότι 2.500 χρόνια μετά, τόσα πανεπιστημιακά εργαστήρια και άλλα τόσα ακαδημαϊκά εργοτάξια δεν έχουν απαντήσει στο αν ο κόσμος πάει μπροστά με το «συμφιλειν» ή με το «συνέχθειν». Οι πόλεμοι δε, μάλλον το δεύτερο αποδεικνύουν. Αρκετά και μαζί σου. Δε βγάζω άκρη! Κάθισε στην άκρη, σε παρακαλώ, να πιάσω τίποτε άλλο.! Μμμμμ! Τώρα μάλιστα! Η Φυσική της Α’ λυκείου πήρε μαζί με την Αστρονομία της Β’ λυκείου τα Θρησκευτικά της Γ’ Δημοτικού και τα έκαναν σάντουϊτς! Η απόλυτη ασυμφωνία χαρακτήρων! Αυτές οι επιστήμες είναι διαζευγμένες εν τη γενέσει τους. Εγώ πώς τα κατάφερα να τις παντρέψω δεν ξέρω! Ούτε η Βασιλειάδου στο ελληνικό σινεμά δεν κατάφερνε τέτοια προξενιά! Ας γελάσω! Η θεωρία του bing bang αγκαζέ με τη Γένεση της Π.Δ. Τελικά είπεν ο Θεός «Γενηθήτω φως» και εκείνο υπάκουσε και «εγένετο» ή έγινε μία μεγάλη έκρηξη κάπου, κάπως, κάποτε? Ποιος Θεός? Πιο δίπλα ο Σεφέρης στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας αναρωτιέται ακόμα «τι ‘ναι Θεός, τι μη Θεός και τι τ’ αναμεσό του». Εδώ δεν ξέρει ο Νομπελίστας,  εγώ η αδαής θα απαντήσω σε τέτοιο ερώτημα? το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι και τα Θρησκευτικά και η Αστρονομία το ίδιο πράγμα λένε αλλά με άλλα λόγια. Ήτοι, το «και εγένετο φως» είναι ταυτόσημο του «bing bang»! Άσε και το άλλο. Έναν χρόνο τον φάγαμε στη Β’ γυμνασίου για τον Τρωικό πόλεμο για να ‘ρθει να μας πει πάλι ο ίδιος Νομπελίστας στην Α’ Λυκείου πως πόλεμος για την Ωραία Ελένη δεν έγινε ποτέ! Παρά μόνο «για ένα πουκάμισο αδειανό». Ωχούούού! Τα παρατάω δεν μπορώ!
Τι ισχύει και τι δεν ισχύει! Εγώ να βάλω μια τάξη ήρθα εδώ. Λες να είναι ματαιοδοξία να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα της επιστήμης? Μάλλον. Θα αρκεστώ στο συμμάζεμα των αναμνήσεών μου! Θα κρατήσω τα βιβλία μου και δε θα πετάξω τίποτε! Πετάς ποτέ φωτογραφίες από το παρελθόν? Μπορεί και να πετάς! Κακώς! Γιατί να μην έχω κι εγώ τη Μαρία Θηρεσία με μουστάκια δλδ όπως η Βουγιουκλάκη? Τι είχε εκείνη παραπάνω από μένα? Εγώ έχω κι άλλα! Λουλουδάκια και καλλιγραφίες στα εξώφυλλα, τηλέφωνα (σταθερά) συμμαθητών μου στην πρώτη σελίδα των βιβλίων (γιατί τότε δεν  είχαμε κινητά), μεγάλες μουτζούρες στα τετράδια ασκήσεων όταν έκανα λάθη, κάτι Χ περίοπτα σε σελίδες που δεν είχαμε στη διδακτέα ύλη των παν-τρελαδικών εξετάσεων και σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις επάνω στο μάθημα της Χημείας που το κατάντησα ένα ακόμα προσωπικό ημερολόγιο… Όπως καταλαβαίνετε τη Λάτρευα τη Χημεία!! Μέχρι και λίστα για ψώνια   βρήκα στο «ΚΕΦΑΛΑΙΟ-ΑΓΚΑΘΙ» στο βιβλίο της ιστορίας, την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, πάνω από το όνομα του Μέτερνιχ που ποτέ δε χώνεψα. Το τι θα αγόραζα από το super-market είχε μεγαλύτερη σημασία για μένα από τις βλέψεις του Αυστριακού Καγκελάριου! Από τότε το είχα πάρει απόφαση πως οι Γερμανόφωνοι Καγκελάριοι θα κάνουν κουμάντο μια ζωή στον τόπο μας και δεν έδειχνα το ίδιο δέος για τα επιτεύγματα τους,  όπως έκανε ο καθηγητής μου της ιστορίας!
Η ώρα πέρασε. Ξεχάστηκα! Πάλι όπως να ‘ναι τα έβαλα τα βιβλία! αν με  έβλεπε από καμιά μεριά η καθηγήτρια της Οικιακής Οικονομίας, θα έλεγε: "Κρίμα που σου έβαζα και 20άρια με τέτοια αταξία! " Εγώ φταίω? Εδώ ερίζουν επιστήμες, αντιμάχονται, αναιρεί η μία την άλλη ή η ίδια τον εαυτό της μετά από χρόνια και θα κατηγορηθώ εγώ για τις αντιδικίες τους? Τι μας λες! Που κατέβηκα να συμμαζέψω την «αποθηκευμένη» μου παλαιά βιβλιοθήκη και η όλη φάση κατέληξε σε μια βιβλιο-δίκη. Ή βιβλιο-φρίκη? Δεν ξέρω! Φρίκαρα!


9 σχόλια:

  1. Απο μικρή αυτό που μου άρεζε περίσσότερο στα βιβλία που διάβαζα ήταν η απίστευτη σειρά εικόνων που μου γεννιόταν στο κεφάλι...
    Το ίδιο έκανες κι ε΄συ Κωσταντίνα...και είναι υπέροχο! Μη σταματάς να γράφεις...για να διαβάζω...
    έλενα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι ωραια που τα γράφεις!!!Έχω αισθανθεί κι εγώ πολλές φορές έτσι ανακατεύοντας παλιά πράγματα!!!!Όσο για το Μέτερνιχ....Κατάφερε ο βρωμο- ανθέλληνας 150 χρόνια μετά να βασανίσει χιλιάδες Ελληνόπουλα στο βωμό διαφόρων θυρών που ίσως να μην άνοιξαν και ποτέ!Τόση αποστήθιση,για να σου μείνει μονάχα ο Μέτερνιχ και ένα γάντι που πέταξε κάποιος σε κάποιον σε ένα από ταπιο καλογραμμένα ....βιβλία του σχολείου μας...Φιλάκια!Καλημέρα...Έρχεται σε λίγο ένα ιδιαίτερο που προσπαθώ να το ξεκολλήσω από το facebook και να το ξεστραβώσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η Δώρα είμαι στο προηγούμενο σχόλιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κυρία Κωσταντινα μεσα απο αυτό σας το κειμενο μου γεννησαται συναισθηματα να αναζητησω και να ψαχουλεψω τα παλια μου βιβλια,ζωγραφιες και αναμνηζεις που κρυβονται μεσα τους... Μπορει να μην εχουν απομεινει πολλα γιατι το σπιτι μας δεν εχει πολυ αποθηκευτικο χωρο και η μαμα μου συνεχεια θελει να πεταει οτι δεν χρειαζεται ομως απο όσα εχουν απομεινει αναπολώ και νοσταλγώ τα χρονια που μου θυμιζουν.... Εδικα οι ζωγραφιες μου... Κάθε ζωγραφια ενα ξεχωριστο ατομο για εμενα... Καθε σχολιο και σημειωση πανω στα παλια μου βιβλια ξεχωριστες αναμνησεις της στιγμης γεματες ξεγνοιασια....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ξέρετε πόσοι έτωτες μου, ειν αποθηκευμενοι και εξιστοριμενοι στα βιβλια μου;Α Μ Ε Τ Ρ Η Τ Ο Ι!!!
    Αυτο δν νομιζω να συμβαινει μονο σε εμενα...
    μπορει να μν εχω σημειωμενα τα ψωνια ή τισ υποχρεωσεις μου...ΕΧΩ ΟΜΩΣ ΤΙΣ ΠΙΟ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΜΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...οποις πεταει ή τυχαινει να καταστρεφει βιβλια και τετοιου ειδους ενθυμια δν νομιζω πως εχει ζησει ωραια μαθητικα και πανω απο'ολα ΕΦΗΒΙΚΑ χρονια...ποιος δν επιθυμει να εχει εστω και σε μια ακρουλα του μυαλου του αναμνησεις,απο ερωτες,κοπανες,διαλειμματα και φιλους;;;ΚΑΝΕΙΣ!!!ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΓΙ'ΑΥΤΟ!!ΑΝΟΙΞΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΣΑΣ ΧΡΟΝΩΝ...ΞΕΦΥΛΙΣΤΕ ΤΑ...ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ...ΝΑ ΤΟ ΠΛΑΤΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟ,ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΛΕΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΘΥΜΙΣΗ ΤΟΥΣ...ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ!!!
    ΕΛΕΝΗ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ελένη και Ελένη (είστε και πολλές) μάλλον οι άνθρωποι έχουν πολλά κοινά μεταξύ τους, όπως την κατάσταση των παλιών τους βιβλίων...η διαφορά μας έγκειται στο πώς αντιμετωπίζουμε τα κοινά μας βιώματα! Άνθρωποι: ΤΟΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ, ΣΑΝ ΔΥΟ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΝΕΡΟ (διάβασα κάπου κάποτε....)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΕΓΩ ΠΑΛΙ ΤΙΣ ΠΙΟ ΠΟΛΛΕΣ 'Η ΜΑΛΛΟΝ ΤΙΣ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΟΥ ΤΙΣ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ...ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΛΙΣΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΔΩ!!! ΒΛΕΠΕΤΕ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΕΧΟΥΝ ΞΕΜΥΑΛΙΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΟΙ ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΕΣ!!!ΜΑ ΜΗΝ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣΤΕ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ Η ΩΡΑ ΜΟΥ!!! ΕΠΙΣΗΣ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΚΟΤΣΟΜΠΟΛΙΑ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ, ΤΗΝ ΑΒΑΦΗ ΡΙΖΑ ΤΩΝ ΜΑΛΛΙΩΝ ΤΗΣ κ.α. ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΥΡΙΑ ΝΤΙΝΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΤΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΤΕ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ!!! ''ΔΙΨΩ'' ΗΔΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ!!! ΖΑΧΑΡΕΝΙΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Υπέροχο κι αυτό το άρθρο σου Κωνσταντίνα.
    Σε πάρα πολλά σημεία έπιασα τον εαυτό μου να συγκρίνει καταστάσεις και γεγονότα...
    Συνέχισε να γράφεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή