Μια Καλημέρα είν’ αυτή?...ή πολλές?

Αγαπώ τη λέξη «Καλημέρα» γιατί είναι ευ-λογία και κατά μία έννοια ευ-γλωττία! Αγαπώ την «Καλημέρα», να την λέω σε όλον τον κόσμο

 -και στους πιο ενοχλητικούς που με το «Καλημέρα σας» σε εξετάζουν ιερώς,

- και στους πιο σκληρούς που με το «Καλημέρα σας» σκάει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό τους κι ας είναι το πρώτο και το τελευταίο όλης της ημέρας,

-και στους πιο κλειστούς που με το «Καλημέρα σας» θα είναι η μόνη φορά που θα ανοίξουν το στόμα τους και θα σου μιλήσουν ρίχνοντάς σου μια φευγαλέα ματιά,

-και στους πιο χαρούμενους που με το «Καλημέρα σας» θα πλημμυρίσουν τον κόσμο χαμόγελα από τις πρωινές σου ώρες,

-και στους πιο φλύαρους  που με το «Καλημέρα σας» θα πάρουν αφορμή να σου πουν απ’ το πρωί ό,τι σκέφτονται ακόμη κι ό,τι δε σκέφτονται,

-και στους πιο δουλευταράδες που και πυρετωδώς θα κάνουν τον κόπο να σηκώσουν κεφάλι και στο «Καλημέρα σας» θα σου απαντήσουν ένα βιαστικό «καλημέρα» σκουπίζοντας τον ιδρώτα από το μέτωπό τους

-και στους πιο κεφάτους που στο «Καλημέρα σας» θα σου απαντήσουν ένα τραγουδιστό και μακρόσυρτο «καλημέραααα…» δια ανατάσεως της χειρός,

-και στους πιο βαρείς που περπατάνε με σκυμμένο το κεφάλι και στο «Καλημέρα σας» θα κάνουν τον κόπο να το σηκώσουν και να σου απαντήσουν ένα βαρύ κι ασήκωτο «ΜΜΜέρρααα»…

        Είναι ωραίος αυτός ο κόσμος το πρωί, διαφορετικός. Ακόμη κι όταν είναι αδιάφορος στο μέσο της ημέρας, γίνεται ενδιαφέρων στο «Καλημέρα». Οι ρυθμοί δεν τον έχουνε συνεπάρει ακόμη, το άγχος δεν έχει προλάβει να ανακόψει τους ανθρώπους από την κοινή για τους θνητούς ευχή.

        Μια «καλημέρα» είναι πάντα επίκαιρη όσο και επιτακτική. Ακόμα και ρουτινίστικη μένει πάντοτε πρώτη στις προτιμήσεις των ανθρώπων, ως πρώτη ευχή, ως πρώτη λέξη, ως πρώτη σκέψη, ως πρώτη αρχή, ως πρώτο μέλημα… Σε βγάζει από την αμηχανία, σε μπάζει στη δράση, στην πράξη, στο «ομιλείν», στο «συναναστρέφεσθαι»!

        Μ’ αρέσουν οι «Καλημέρες» το πρωί, όταν οι καθαριστές σκουπίζουν τους δρόμους, όταν οι καθαρίστριες γυαλίζουν τα τζάμια στις καφετέριες από τον χθεσινοβραδινό καπνό και τρίβουν τις σχάρες στα οβελιστήρια.

Μ’ αρέσουν οι «Καλημέρες» στις νοικοκυρές που ξυπνούν πριν την πόλη, πριν το σύζυγο και τα παιδιά για να απλώσουν τα ρούχα της μπουγάδας.

Μ’ αρέσουν οι «Καλημέρες» του φούρναρη της γειτονιάς που το  φούρνισμα το τέλειωσε, πριν ακόμα ξυπνήσεις εσύ, και στο «καλημέρα σας» το ψωμί του φιγουράρει ζεστό-ζεστό δίπλα σε άλλα εξίσου φρέσκα αρτοποίηματα και σε περιμένει…

Μ’ αρέσουν οι «Καλημέρες» του ψαρά και του μανάβη που έχουν ήδη επιστρέψει από την ψαρ- και λαχαν-  αγορά αντίστοιχα, προτού εσύ ανοίξεις το μάτι.

Μ’ αρέσουν οι «Καλημέρες» του ανθοπώλη που πρωί-πρωί ποτίζοντας κι αναδεύοντας τους βασιλικούς μοσχοβολά ο τόπος όλος.

Μ’ αρέσουν και οι πιο τεμπέλικες «καλημέρες», όταν ο ήλιος παίρνει κι ανεβαίνει ψηλά αλλά θεωρείται ακόμη πρωί. Τα καταστήματα ανοίγουν στις εννέα αλλά προηγείται μία προετοιμασία. Καθείς αναλαμβάνει  να σκουπίσει το κομμάτι του πεζοδρομίου που του ανήκει. Οι σκούπες παρελαύνουν πάνω ή κάτω από τα πεζούλια, τα λάστιχα καταβρέχουν γενναιόδωρα τους δρόμους με νερό και το χώμα μυρίζει πρωί. Αυτές είναι οι καλοκαιρινές «καλημέρες» γιατί… υπάρχουν και οι χειμερινές.

Εκείνες, πιο φειδωλές, πιο σπάνιες, «πού να τις βρεις να τριγυρίζουν?». Κουκουλώνονται στα καβούκια τους, γιατί το κρύο δεν τις επιτρέπει να κυκλοφορούν ευρέως, θα συναχωθούν! Εκείνες είναι οι «καλημέρες» των παιδιών, σκεπασμένες με σκουφάκια, γαντάκια, κασκόλ και παλτό και φορούν μια τσάντα μεγάλη στην πλάτη, γεμάτη γράμματα (?). Άλλες φορές οι «καλημέρες» πηγαίνουν καμουφλαρισμένες, πάνω σε τέσσερις ρόδες και σε χαιρετούν μέσα από το τζάμι σηκώνοντας απλά το χέρι συνοδευόμενες από ένα νεύμα. Εκείνες είναι οι βουβές «καλημέρες».

Όπως και να ‘χει, ζεστές ή κρύες, δροσερές ή αέρινες, τραγουδιστές ή βουβές, χειμερινές ή θερινές, βιαστικές ή τεμπέλικες, φλύαρες ή λακωνικές, καταχρηστικές ή εκούσιες, λιτές ή φορτωμένες είναι τόσο επίκαιρες όσο και διαχρονικές. δεν χάνουν την αξία τους, δεν εκπίπτει η τιμή τους, συνεχώς ανατιμώνται.

Οι δικές μου οι «καλημέρες» πάλι ανήκουν και στις βιαστικές και στις τεμπέλικες, ενίοτε δε στις φλύαρες αλλά πάντοτε εκούσιες! Όπως το πάρει κανείς. Σήμερα με βρήκαν να ξεκινάω με πολλή δουλειά και στην πορεία να παρεκκλίνω επειδή τις περιγράφω.

Βιαστικά λοιπόν και εκουσίως (εννοείται!) σας λέω κι εγώ ένα τεμπέλικο και μετά φλυαρίας «καλημέρα σας»….