Φθηνοί Χριστουγεννιάτικοι προορισμοί!

-Τι θα κάνεις τα Χριστούγεννα?

-Ε δεν ξέρω ακριβώς. Χθες κοιτούσαμε κάτι πακέτα διακοπών για Λαπωνία

-Για Λακωνία;

-ΛαΠωνία!!!

-Α! ωραία! Για πες?

-Ε να δούμε επιτέλους αυτό το χωριό του Άη Βασίλη. Πολλές μέρες βέβαια, αλλά θα είναι κάτι διαφορετικό. Μόλις είδαμε τιμή, το ξανασκεφτήκαμε. Δε λέει! 2.500 για την πλάκα σου τα θέλεις. Με το μπάτζετ που λεν και στο χωριό μου ούτε ως τη Λακωνία πας…

-Και…

-Και είπαμε μήπως η Ισλανδία ακούγεται ωραίος εναλλακτικά χειμωνιάτικος προορισμός

-Αλλά…

-Αλλά δε βολεύουν οι ημερομηνίες με τα πιο φθηνά εισιτήρια

-Και αλλάξατε προορισμό?

-Ε ναι μωρέ! Πού να ψαχνόμαστε τέτοια ώρα για Ισλανδία? Λένε πως είναι φανταστικά τα Χριστούγεννα στη Νέα Υόρκη.

-Και…

-Ε τι και? Τελευταία στιγμή, τα εισιτήρια μόνο, πήγαν στο Θεό

-Ε βέβαια…

-Εναλλακτικά μετά είπαμε για καμιά Μπρατισλάβα, Βελιγράδι, να πάρουμε και το αυτοκίνητο

-Οδικώς δλδ…

-Ναι! Αλλά πολλές ώρες. Άσε που όταν το ξανασκεφτήκαμε, είπαμε πως θα ‘ναι  επικίνδυνα

-Εναλλακτική?

-Κανά Μπάνσκο, αλλά θα είναι εκεί και η κουτσή Μαρία. Κάτι με χαλάει. Πολυκοσμία, πανικός. Το αφήσαμε. Ίσως κανα Πήλιο. Ας πάνε τα λεφτά τουλάχιστον εντός χώρας

-Κλείσατε?

-Όχι!

-Γιατί?

-Γιατί θυμηθήκαμε ότι έχουμε ΔΕΗ, ΟΤΕ, Cosmote, Vodafon, ΤΕΒΕ, Τέλη κυκλοφορίας, Ασφάλεια Σπιτιού, Δάνειο, Ασφάλεια Κατοικίας, Ασφάλεια Αυτοκινήτων, τελευταία δόση Εφορίας, ΕΝΦΙΑ, Κοινόχρηστα, πετρέλαιο,  Ασφάλεια Επαγγελματικής Στέγης και είπαμε να πάμε τελικά μέχρι το Καϊμάκτσαλαν που είναι και δίπλα για έναν καφέ (της παρηγοριάς) το πρωί και να γυρίσουμε σπίτι να φάμε παραδοσιακά και οικογενειακά όλοι μαζί…

-Γιατί? Σου είπε κανείς πως μετά από όλα αυτά, θα ‘χεις λεφτά για βενζίνη μέχρι το Καϊμάκ?

-????!!!!!!!

Αλαφροΐσκιωτος

Έλααα!! Δε μου το βγάζεις από το νου! Αφού κι εσύ είχες! Έχεις δλδ! Γιατί ακόμα το ‘χεις στον νου σου. Δεν μπορεί να μην το θυμάσαι! Ναι! Σ’ εκείνο το παγωμένο δωμάτιο αναφέρομαι! Που ήτανε πάντα απομονωμένο και άνοιγε με δυο συρόμενες πόρτες που είχανε πάνω γυαλί ματ και δεν έβλεπες ποτέ προς τα μέσα, αλλά ούτε από μέσα προς τα έξω. Ήτανε το δωμάτιο βιτρίνα. Το καλό το δωμάτιο. Για τον κόσμο… Ένα δωμάτιο μόνο για καλεσμένους... Εκείνο που είχε μία μεγάλη βαριά τραπεζαρία καρυδένια σε σκούρο καφέ προς το μαύρο χρώμα με πόδια λεονταρίσια και νύχια γαμψά σαν να θέλανε να σε κατασπαράξουν και ήτανε σκεπασμένη με εργόχειρο κόπου ημερονυκτίων πάνω από το βελονάκι... Εκείνο το δωμάτιο που είχε κάτι καρέκλες σαν βασιλικούς θρόνους του Λουδοβίκου και του Ναπολέοντα στο Φοντενεμπλό με πλάτες φαρδιές, υφασμάτινες και κεντητές και που φρουρούσαν την τραπεζαρία σαν κόρη οφθαλμού... Και είχε και εκείνον τον μπουφέ, τον ξέχασες? Από κάποια πλανεύτρα-ψεύτρα Γερμανία φερμένος, ταξιδεμένος με τον Καρβουνιάρη, που σαν έφτασε, πήρε τον ρόλο του πολύ στα σοβαρά. Έκρυβε στα ντουλάπια του προστατευτικά, όπως η έγκυος το έμβρυο, λικεράκια, βερμουτάκια και σοκολατάκια. Απαγορευτικά! Ήτανε μόνο για τους ξένους, για τους άλλους, τους καλεσμένους… Αυτοί οι άλλοι και οι ξένοι είχανε πάντα προτεραιότητα. Δικαιούνταν πάντα σοκολατάκια και ήτανε οι μόνοι δικαιούχοι χρήσης του δωματίου-ψυγείου. Μικρή όταν ήμουνα –αλλά ούτε και τώρα- ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί για να φάω σοκολατάκια έπρεπε να μου τα προσφέρουν φανερά σε ένα ξένο τέτοιο παγωμένο σαλόνι. Στο δικό μου τα προσφέραμε σε κάποιους άλλους ξένους (εκτός από μένα) και πήγαινε λέγοντας!

Εκτός… εκτός εάν είχαμε γιορτή. Τότε κοντά στους ξένους έπαιρνα κι εγώ ένα. Μόνο ένα όμως και εάν περίσσευε. Και εκτός… ναι, ναι! Έχει κι άλλο εκτός. Εκτός εάν τα έκλεβα! Αλλά και πάλι δεν ήμουνα καλή σ’ αυτό. Γιατί το τρίξιμο της πόρτας του σαλονιού ήτανε πολύ χαρακτηριστικό, όπως κάθε πόρτας, σε κάθε σπίτι κι η μάνα μου με έπαιρνε χαμπάρι! Γιατί αυτό το τρίξιμο της πόρτας, το άνοιγμα του ντουλαπιού, το σύρσιμο του συρταριού που το ξέρεις μόνον εσύ και μόνον άλλοι δυο τρεις άνθρωποι μέσα στο ίδιο σπίτι, αυτήν την μυρωδιά του παλιού παγωμένου και απομονωμένου δωματίου που αναδύεται από την χαραμάδα της πόρτας και μόνο που περνάς απ’ έξω, αυτό που σαν κοινό μυστικό μοιράζεστε όλοι, σχετικά με το πού βάζετε τις άδειες σακούλες από του σούπερ μάρκετ, είναι πράγματα που συμβαίνουν σε πολλά εκατομμύρια ανθρώπους που έχουνε σπίτι.

Όλοι μεταλάβαμε από την ίδια σοκολατιέρα τα ίδια –κλασικά εικονογραφημένα- πράσινα ακριβοθώρητα και υπερπροστατευμένα σοκολατάκια ΙΟΝ με το φουντούκι στη μέση ή τα πιο πρωτοκλασάτα χρυσαφένια της Τζοκόντα, κυρία που τη γνωρίσαμε πριν πάμε στον Λούβρο. Όλοι κοινωνήσαμε το ίδιο λικέρ μέντας ή από κράνα και βουτήξαμε το δάχτυλο στο ίδιο βάζο για να φάμε το γλυκό του κουταλιού. Και όλους μας τρόμαζε το παγωμένο δωμάτιο, γιατί καμιά φορά είχε σκεπασμένα με λευκά σεντόνια τα έπιπλα για να μην λερώνονται. Κι αυτά στη φαντασία όλων των παιδιών τα βράδια περπατούσαν σαν τα φαντάσματα, τα γαμψά νύχια του τραπεζιού θέλανε να κατασπαράξουν όποιον έβρισκαν μπροστά τους, σαν να θέλανε να πιάσουν τον κλέφτη που έβαζε χέρι στη σοκολατιέρα και ο καθρέφτης που ήταν κολλημένος στην πίσω πλάτη του μπουφέ έκανε τα θηρία περισσότερα, και τα κρυστάλλινα ποτήρια τσουγκρίζανε μεταξύ τους στην υγειά του φόβου, και οι πορσελάνες με τις βικτοριανές φιγούρες θορυβούσανε μέσα στη νύχτα, γιατί τα ζωγραφισμένα άλογα ξεκολλούσανε από τις κούπες και αλώνιζαν με τις άμαξες μέσα στο σαλόνι, κάτω από τις καρέκλες, πάνω στο τραπέζι, πίσω από τις κουρτίνες, ανάμεσα τις πολυθρόνες, μέσα σε εκείνο το παγωμένο, αποστειρωμένο και προστατευμένο δωμάτιο των εορτών.

Εγώ πιστεύω πως μας κοροϊδεύανε όλα τα έπιπλα και τα πιατικά σε εκείνο το δωμάτιο, γιατί κάθε βράδυ στήνανε το δικό τους πανηγύρι, όταν όλοι οι υπόλοιποι πηγαίναμε για ύπνο. Το θέμα είναι ότι κάποιοι δεν ξύπνησαν ποτέ από εκείνο το αλλοτινό όνειρο, ενώ ορισμένοι άλλοι δεν κοιμήθηκαν καν όπως έπρεπε…

Όνειρα βαθιά…

Γκρίζες ζώνες...

Σε ορισμένες περιπτώσεις δεν υπάρχει χρυσή τομή, μέση οδός, λύση που να ικανοποιεί και τις δυο πλευρές. Δεν υπάρχει 50%-50%. Ούτε καν 99%-1%. Σε κάποιες περιπτώσεις τα πράγματα δεν μπορούν να είναι γκρίζα, δεν σχοινοβατούν σε κόψεις ξυραφιού, δεν ισορροπούν στη δοκό του μεταίχμιου, δεν έχουνε ενδιάμεσες καταστάσεις. Στο ερωτηματολόγιό τους μπορείς να συμπληρώσεις απλά ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ. Μια γυναίκα δεν είναι ποτέ λίγο ή πολύ έγκυος, ένας άνθρωπος δεν είναι λίγο ή πολύ παντρεμένος, ούτε λίγο ή πολύ πεθαμένος. Ή είναι ή δεν είναι. Κάποια θέματα τα αποδέχεσαι όπως είναι, χωρίς αστερίσκους και υστερόγραφα, δίχως υπομνήματα και επεξηγήσεις. Είναι έτσι. Το θες? Είναι αυτό. Το δέχεσαι? Καλώς! Όχι? Άφησέ το!

Από την άλλη, το να αντιληφθείς ποια ακριβώς είναι αυτά που δεν δέχονται εξαιρέσεις και σμιλεύματα, ποια δεν θέλουν στρογγύλεμα στις γωνίες, είναι αρετή. Και φυσικά είναι το ήμισυ του παντός. Διότι είναι η λύση στο πρόβλημα που ψάχνεις. Είναι η αρχή για να σταματήσεις να πιστεύεις πως υπάρχει η μέση λύση και να αυτοβαυκαλίζεσαι και να πείθεις τον ευκολόπιστο εαυτό σου πως μπορείς να συνδυάσεις εξ ορισμού ασυνδύαστες και ακραίες  καταστάσεις, να γεφυρώσεις εν τη γενέσει τους αγεφύρωτα χάσματα, να χτίσεις επάνω σε χαλάσματα, να ανακαινίζεις ετοιμόρροπα σπίτια από τη στέγη αντί από τα θεμέλια.

Είναι εκείνες οι στιγμές που σου απαγορεύουν να κάνεις τέτοιες άσκοπες κινήσεις και που σου υπαγορεύουν να κόψεις σαν τον ομφάλιο λώρο το δεσμό που σε κρατάει πίσω και δεν σε αφήνει να πας μπροστά. Το να βρεθείς σε γκρίζα ζώνη δεν είναι το κακό. Το κακό είναι να κατασκευάζεις το γκρίζο εκεί όπου δεν υπάρχει και κυρίως εκεί όπου δεν ταιριάζει.