Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Αλαφροΐσκιωτος



Έλααα!! Δε μου το βγάζεις από το νου! Αφού κι εσύ είχες! Έχεις δλδ! Γιατί ακόμα το ‘χεις στον νου σου. Δεν μπορεί να μην το θυμάσαι! Ναι! Σ’ εκείνο το παγωμένο δωμάτιο αναφέρομαι! Που ήτανε πάντα απομονωμένο και άνοιγε με δυο συρόμενες πόρτες που είχανε πάνω γυαλί ματ και δεν έβλεπες ποτέ προς τα μέσα, αλλά ούτε από μέσα προς τα έξω. Ήτανε το δωμάτιο βιτρίνα. Το καλό το δωμάτιο. Για τον κόσμο… Ένα δωμάτιο μόνο για καλεσμένους... Εκείνο που είχε μία μεγάλη βαριά τραπεζαρία καρυδένια σε σκούρο καφέ προς το μαύρο χρώμα με πόδια λεονταρίσια και νύχια γαμψά σαν να θέλανε να σε κατασπαράξουν και ήτανε σκεπασμένη με εργόχειρο κόπου ημερονυκτίων πάνω από το βελονάκι... Εκείνο το δωμάτιο που είχε κάτι καρέκλες σαν βασιλικούς θρόνους του Λουδοβίκου και του Ναπολέοντα στο Φοντενεμπλό με πλάτες φαρδιές, υφασμάτινες και κεντητές και που φρουρούσαν την τραπεζαρία σαν κόρη οφθαλμού... Και είχε και εκείνον τον μπουφέ, τον ξέχασες? Από κάποια πλανεύτρα-ψεύτρα Γερμανία φερμένος, ταξιδεμένος με τον Καρβουνιάρη, που σαν έφτασε, πήρε τον ρόλο του πολύ στα σοβαρά. Έκρυβε στα ντουλάπια του προστατευτικά, όπως η έγκυος το έμβρυο, λικεράκια, βερμουτάκια και σοκολατάκια. Απαγορευτικά! Ήτανε μόνο για τους ξένους, για τους άλλους, τους καλεσμένους… Αυτοί οι άλλοι και οι ξένοι είχανε πάντα προτεραιότητα. Δικαιούνταν πάντα σοκολατάκια και ήτανε οι μόνοι δικαιούχοι χρήσης του δωματίου-ψυγείου. Μικρή όταν ήμουνα –αλλά ούτε και τώρα- ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί για να φάω σοκολατάκια έπρεπε να μου τα προσφέρουν φανερά σε ένα ξένο τέτοιο παγωμένο σαλόνι. Στο δικό μου τα προσφέραμε σε κάποιους άλλους ξένους (εκτός από μένα) και πήγαινε λέγοντας!
Εκτός… εκτός εάν είχαμε γιορτή. Τότε κοντά στους ξένους έπαιρνα κι εγώ ένα. Μόνο ένα όμως και εάν περίσσευε. Και εκτός… ναι, ναι! Έχει κι άλλο εκτός. Εκτός εάν τα έκλεβα! Αλλά και πάλι δεν ήμουνα καλή σ’ αυτό. Γιατί το τρίξιμο της πόρτας του σαλονιού ήτανε πολύ χαρακτηριστικό, όπως κάθε πόρτας, σε κάθε σπίτι κι η μάνα μου με έπαιρνε χαμπάρι! Γιατί αυτό το τρίξιμο της πόρτας, το άνοιγμα του ντουλαπιού, το σύρσιμο του συρταριού που το ξέρεις μόνον εσύ και μόνον άλλοι δυο τρεις άνθρωποι μέσα στο ίδιο σπίτι, αυτήν την μυρωδιά του παλιού παγωμένου και απομονωμένου δωματίου που αναδύεται από την χαραμάδα της πόρτας και μόνο που περνάς απ’ έξω, αυτό που σαν κοινό μυστικό μοιράζεστε όλοι, σχετικά με το πού βάζετε τις άδειες σακούλες από του σούπερ μάρκετ, είναι πράγματα που συμβαίνουν σε πολλά εκατομμύρια ανθρώπους που έχουνε σπίτι.
Όλοι μεταλάβαμε από την ίδια σοκολατιέρα τα ίδια –κλασικά εικονογραφημένα- πράσινα ακριβοθώρητα και υπερπροστατευμένα σοκολατάκια ΙΟΝ με το φουντούκι στη μέση ή τα πιο πρωτοκλασάτα χρυσαφένια της Τζοκόντα, κυρία που τη γνωρίσαμε πριν πάμε στον Λούβρο. Όλοι κοινωνήσαμε το ίδιο λικέρ μέντας ή από κράνα και βουτήξαμε το δάχτυλο στο ίδιο βάζο για να φάμε το γλυκό του κουταλιού. Και όλους μας τρόμαζε το παγωμένο δωμάτιο, γιατί καμιά φορά είχε σκεπασμένα με λευκά σεντόνια τα έπιπλα για να μην λερώνονται. Κι αυτά στη φαντασία όλων των παιδιών τα βράδια περπατούσαν σαν τα φαντάσματα, τα γαμψά νύχια του τραπεζιού θέλανε να κατασπαράξουν όποιον έβρισκαν μπροστά τους, σαν να θέλανε να πιάσουν τον κλέφτη που έβαζε χέρι στη σοκολατιέρα και ο καθρέφτης που ήταν κολλημένος στην πίσω πλάτη του μπουφέ έκανε τα θηρία περισσότερα, και τα κρυστάλλινα ποτήρια τσουγκρίζανε μεταξύ τους στην υγειά του φόβου, και οι πορσελάνες με τις βικτοριανές φιγούρες θορυβούσανε μέσα στη νύχτα, γιατί τα ζωγραφισμένα άλογα ξεκολλούσανε από τις κούπες και αλώνιζαν με τις άμαξες μέσα στο σαλόνι, κάτω από τις καρέκλες, πάνω στο τραπέζι, πίσω από τις κουρτίνες, ανάμεσα τις πολυθρόνες, μέσα σε εκείνο το παγωμένο, αποστειρωμένο και προστατευμένο δωμάτιο των εορτών.
Εγώ πιστεύω πως μας κοροϊδεύανε όλα τα έπιπλα και τα πιατικά σε εκείνο το δωμάτιο, γιατί κάθε βράδυ στήνανε το δικό τους πανηγύρι, όταν όλοι οι υπόλοιποι πηγαίναμε για ύπνο. Το θέμα είναι ότι κάποιοι δεν ξύπνησαν ποτέ από εκείνο το αλλοτινό όνειρο, ενώ ορισμένοι άλλοι δεν κοιμήθηκαν καν όπως έπρεπε…
Όνειρα βαθιά…

12 σχόλια:

  1. Αχ αυτά τα σοκολατάκια και η μυρωδιά από τα λικέρ που έβγαινε από το ντουλαπάκι, που εσωτερικά ήταν ντυμένο με καθρέφτες.
    Ετσι για να βλέπεις το γεμάτο ενοχές βλέμμα σου, όταν άπλωνες το χέρι για να πάρεις το πράσινο σοκολατάκι.

    Τέτοιο κλειστό δωμάτιο εμείς δεν είχαμε ( ούτε τώρα έχουμε ).
    Παντού πατούσαμε, παντού καθόμασταν.
    Προσωπικά δεν χρειαζόμουν κλειστά δωμάτια για να βλέπω φαντάσματα και να φαντάζομαι τα έπιπλα να κουβεντιάζουν, να γελάνε και να παραμονεύουν πότε θα κοιμηθούμε για να ξεκινήσουν το πάρτυ.

    Είχαν όμως άλλοι και τα έβλεπα. Στο σπίτι της γιαγιάς μου ήταν γαλάζιο. Στου θείου μου καφέ. Τρομακτικά και παγωμένα. Αλλά όταν γιόρταζαν θαρρείς και μεταμορφωνόταν. Φως, λαμπερά και χρωματιστά. Οι κουρτίνες αριστοκρατικές, τα έπιπλα καλογυαλισμένα. Όλα τέλεια.
    Για μια μέρα όμως. Μετά πάλι νεκρά και άψυχα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α! εσυ παλι διαφερεις! Ή δεν εισαι τοσο "αρχαια" οπως λεει ο φιλος απο κατω? Και δε με λες! Την λιονταρινα την τραπεζαρια από πού την απέκτησες?

      Καποτε πολυκυκλοφορουσε ενα πολυ δυνατο μεηλ: να γιορταζεις πιο συχνα, να μην δισταζεις να τρως στα καλα τα ποτηρια ακομη και καθημερινες κ.ά.ό. Θαρρω πως οι διαρρυθμισεις στα σπιτια σε αυτην τη λογικη άλλαξαν: να χρησιμοποιεις το σαλονι σου καθημερινα ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ....

      Διαγραφή
    2. Αρχαία...χααχχαα ε όχι κι αρχαία..!!!
      Ο λόγος που διαφέρω είναι απλός..
      Ήμασταν 3 αδέλφια ( 2 κορίτσια κι ένα αγόρι ).
      Όπως καταλαβαίνεις το να είχαμε σπίτι με: σαλόνι( κλειστό ),
      2 υπνοδωμάτια ή ένα τεράστιο και για τους τρεις μας κ μία κρεββατατοκάμαρα για τον πατέρα...λίγο υπερβολικό για την τσέπη μας. Έτσι τα χρησιμοποιούσαμε όλους τους χώρους.

      Μετά υιοθέτησα και την φιλοσοφία να τα χρησιμοποιώ όλα γι αυτό και έχω αφήσει τα μισά κρυστάλλινα ποτήρια.

      Η τραπεζαρία είναι αγαπημένης θείας από την Αθήνα!

      Διαγραφή
    3. Αρα εμπειριες απο θΧειαδες, γιαγιαδες και γειτονισσες εχεις....
      Το αρχαια το ειπε ο φιλος απο κατω!

      Διαγραφή
  2. Χμ..
    Τόσο "αρχαία" είσαι;
    Κι εγώ σε έβλεπα για σοκολατάκι .... συγνώμη λάθος, παιδάκι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τόσο! Τωρα αν εννοεις τι ειμαι στο μυαλό...μπορει και βρεφακι...δεν συμβαδιζουν παντα ολα...

      Διαγραφή
  3. Νόμιζω ότι το έγραψες για μένα.Τι μου θύμισες.Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για σενα Σοφια μου και για αλλα 5 εκατομμύρια Έλληνες! χαχαχα!!
      Καλημερα

      Διαγραφή
  4. Έχουμε κρατήσει την τραπεζαρία και τις καρέκλες με τα λιονταρίσια πόδια και θα την φτιάξει η αδερφή μου λάκα και με επένδυση μοντέρνα υφάσματα στις καρέκλες. Είναι όμως δώρο απο μία θεία... Το παλιό το προσαρμόζεις και το κάνεις καινούριο. Όχι όμως να κρατάμε και τις παλιές συνήθειες.Εμείς χρησιμοποιούσαμε όλο το σπίτι και μόνο τις πολύ κρύες μέρες του χειμώνα κλείναμε το σαλόνι για οικονομία αλλά και περισσότερη ζέστη στο υπόλοιπο σπίτι! Τώρα, εντελώς αντίθετα απο τότε, τα παιδιά μου ζούνε σ'ενα ατελείωτο παιχνιδότοπο που είναι όλο το σπίτι. Τίποτα δεν είναι απαγορευτικό και ότι λίγο παραπάνω προσέχω καταλήγει και αυτό παιχνίδι και μάλιστα το αγαπημένο τους....!!!! Δεν μ'αρέσει να ζούνε τα παιδιά με το ζόρι, σ' ενα κόσμο που φτιάχτηκε μόνο για μεγάλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. βεβαια αν ακους και σημερα να κλεινουν σαλονια για οικονομια και για να ζεσταινονται οι υπολοιποι χωροι γρηγοροτερα και καλυτερα, φανταζομαι οτι το καταλαβαινεις πως "γυρναμε πίσω"... ισως οχι απο κομπλεξ να δειξουμε το καλο σαλονι στους ξενους ανεπαφο αλλα απο αναγκη...η συνδεση κατα βαθος για μενα η ιδια ειναι...η ιστορια κανει σπειροειδεις κινησεις...

      Αντε να συνδεσεις το "κλεισιμο του σαλονιου" με κοιωνικοπολιτικοϊστορικες συνθηκες...και να μη μας βρει κανεις υπερβολικους....χχ

      Διαγραφή
  5. Έχεις δει την διαφήμιση που είναι δυό τύποι μαζί με μια κουκλάρα στο ανσανσέρ και λέει ο ένας: "Έχω 150 τ.μ. σπίτι και 42" τηλεόραση κτλ. κτλ., έρχεσαι για να δούμε κανα dvd?". Mετά λέει ο άλλος: "Έχω κεντρική θέρμανση!" Και βέβαια η κουκλάρα τρέχει στον δεύτερο!!!.........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δεν εχω τηλεοραση καρντια μου αλλα κυκλοφορει και σε ανεκδοτο... αυτη ειναι η φυση του Ελληνα: να κανει τον πονο του πηγη για γελιο και αυτοσαρκασμο! Την επανασταση του ποτε θα κανει δεν ξερω για ολο αυτο!

      Διαγραφή