Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Τρεις Εποχές…


Τα παιδιά της εποχής μου
δε μεγαλώσανε με corn flakes, αλλά με παπαρίτσες, με ψωμιά δλδ ή φρυγανιές Βοσινάκη βουτηγμένα στο γάλα και πασπαλισμένα με ζάχαρη κρυσταλλική…

Τα παιδιά της εποχής μου
αν και βρίσκουν cult τις ταινίες του Στάθη Ψάλτη, τις έχουνε δει όλοι ανεξαιρέτως και πέρασαν σίγουρα από το video club της γειτονιάς τους να νοικιάσουν το «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα», σιγοτραγούδησαν το «Με λένε Αλέξη, σε λένε Σοφία» και κοροϊδεύουν Γαρδέλη ή Πάνο Μιχαλόπουλο  όποιον βλέπουνε σήμερα με μπουφάν και σηκωμένα τα μανίκια ως τον αγκώνα…

Τα παιδιά της εποχής μου
δεν είχανε youtube, αλλά ένα κασετοφωνάκι -έστω και της κακιάς ώρας- και, όταν άκουγαν ένα τραγούδι που τους άρεσε, πατούσανε το rec κι εκείνο έγραφε μαζί με το τραγούδι, παράσιτα, διαφημίσεις, και εκφωνήσεις…

Τα παιδιά της εποχής μου
ακούνε Europe και Final Countdown και έχουνε εικόνα του Γκάλη, του Γιαννάκη και των άλλων παιδιών να σηκώνουν κύπελλο. Ακούνε Ρακιτζή και «Πες πως δε με γνώρισες ποτέ» ή Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά και techno και σαν ελατήρια σηκώνονται να θυμηθούνε τα παλιά πάνω στην πίστα με τα «άλλα παιδιά» της εποχής τους και σαν αρμός ο συνειρμός και ο ρυθμός ενώνει τους πιο αταίριαστους (τον καιρό του σχολείου)…

Τα παιδιά της εποχής μου
έχουνε ως terminus post quem νεότητας την έναρξη Mega και Antenna και θυμούνται τον Νικόλα Βαφειάδη ως ανταποκριτή στον πόλεμο του Περσικού, ακούνε από Σοφία Αρβανίτη «Αυτό το καλοκαίρι» και «Αχ Αλή Μπαμπά» από τον Σάκη Μπουλά και αυτομάτως το «το mega θυμάται» (!!!) και γνωρίζουν όλα τα σενάρια από τις Τρεις Χάριτες και τις ατάκες από τους Απαράδεκτους…

Τα παιδιά της εποχής μου
έχουνε όλα εκτυπωμένες φωτογραφίες με μια τούρτα στη μέση και τριγύρω κορίτσια και αγόρια ντυμένα με δίχρωμα μπουφάν fly, χακί ή μαύρο, με πορτοκαλί επένδυση, παπούτσια martens, τραχτεράκια ή μπότες Wehrmacht, πουκάμισα με βάτα και μαλλί κοκοράκι στη φράντζα ή χαίτη ή καπελάκι…

Τα παιδιά της εποχής μου
δεν έκαναν αναπάντητες, ούτε είχαν skype, emoticons και stickers στο viber ή στο fb, αλλά έκαναν τηλεφωνικές φάρσες με την ασφάλεια που έκρυβε η μη αναγνώριση κλήσης, έγραφαν γράμματα ανώνυμα στους παιδικούς τους έρωτες, έστελναν ραβασάκια, και  καρδιοχτυπούσαν στα παγκάκια χωρίς να πηγαίνουν απ’ τα 14 την γκόμενα στον μπαμπά και στη μαμά…

Τα παιδιά της εποχής μου
παίζανε στις γειτονιές τζαμί, ψείρες, αγαλματάκια και ζωγράφιζαν με αριθμούς τα πλακάκια του πεζοδρομίου με σπασμένο κεραμίδι και δεν κλεινόντουσαν πίσω από έναν υπολογιστή ολημερίς στο σπίτι παίζοντας bro

Τα παιδιά της εποχής μου 
πετούσανε τα νεογιλά επάνω στα κεραμίδια κάνοντας ευχές για καινούργια δόντια, είχανε bibibo και παίζανε «σπιτάκια» και «μαγαζιά»…

Τα παιδιά της εποχής του μπαμπά μου όμως
δεν είχανε ραδιόφωνο, αλλά κάνανε  καντάδες, ούτε martens είχανε, αλλά φορούσανε γουρουνοτσάρουχα, ούτε κοκοράκι, χαίτη ή καπελάκι το μαλλί είχανε, αλλά κουρεύονταν γουλί, ούτε ο Ρακιτζής τους ενώνει, αλλά σίγουρα ο Καζαντζίδης και ο Νίκος Ξανθόπουλος τους θυμίζει κάτι γονείς που ξενιτεύτηκαν στη Γερμανία -άλλοι με όνειρα και άλλοι με εφιάλτες- ούτε bibibo είχανε, αλλά κούκλες χειροποίητες, ούτε μπάλες του basket είχανε, αλλά μπάλες από τη φούσκα του γουρουνιού…

Όμως τα παιδιά της εποχής του μπαμπά μου
σπούδασαν κατ’ εξαίρεσιν και πολλά από αυτά βολεύτηκαν στο δημόσιο χωρίς ιδιαίτερες αξίες και ικανότητες και μάλιστα κάποια από αυτά με ελάχιστη εργασία!  

Τα παιδιά της εποχής μου όμως
μεγάλωσαν με το όνειρο του «χρυσού βραχιολιού» που σου χαρίζει το πολυπόθητο χαρτί του πανεπιστημίου, την φενάκη ταύτισης τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και επαγγελματικής αποκατάστασης, την γκιλοτίνα και την ρετσινιά της αποτυχίας των πανελληνίων, τα λάθος κίνητρα περί εκπαίδευσης υψηλόβαθμης, τη σύγχυση μεταξύ παιδείας και εκπαίδευσης καθώς και περί παραγωγικότητας ανάμεσα στον πρωτογενή και τον τριτογενή τομέα, και σήμερα  στην πιο παραγωγική φάση της ζωής τους έχουνε καταδικαστεί να είναι άνεργα ή άεργα και να ζουν «εις βάρος» της προηγούμενης γενιάς, πόσω δε μάλλον της επόμενης, «έργο» που ξεκίνησε η προηγούμενη…

Άντε τώρα να διαλέξεις εποχή και να ισχυριστείς αν και ποια ήταν η καλύτερη…

13 σχόλια:

  1. Κάθε εποχή έχει τα δικά της...δεν θα μπορούσα να επιλέξω ανάμεσα σε ανόμοια πράγματα και καταστάσεις...τώρα ποιος φταίει για την κάθε εποχή..γιατι..και ποιός είναι μια σύζητηση που είναι φαύλος κύκλος...!!!!

    Μου άρεσε το κείμενο αλλά τα σχόλια φτωχά όταν γύρω μας επικρατεί μια γενικότερη φτωχή εικόνα σε όλα...ακόμα και σε όνειρα....σε σκέψεις...σε χαμόγελα...τι να λέμε τώρα????για πες???έχω άδικο???

    και πίστεψε με κάθε πρωί λέω σήμερα θα χαμογελάω περισσότερο όσο και αν οι καταστάσεις με εμποδίζουν...κάθε μέρα λέω θα αντισταθώ και θα συνεχίσω να χαμογελάω...τουλάχιστον αυτό δεν θα μου το αλλάξει ΚΑΝΕΙΣ!!!! και είναι διαχρονικό και επίκαιρο...ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δεν χρειαζεται κανεις να επιλεξει. Απλά να παραδεχτεί. Καλά, στραβά...πάντως ο κοσμος δε βελτιωνεται ούτε χειροτερευει. Απλά ΑΛΛΑΖΕΙ. Στα σημεια διαφερουμε.

      Τα σχολια ειναι φτωχα πιστευω ανεξαρτητα απο το κειμενο. Ο κοσμος ειναι κουρασμενος ακομη και να λεει τη γνωμη του και να συνδιαλεγεται...τον δικαιολογω τον κοσμο. Απλα οταν δεν μου ταιριαζει αλλαζω πλευρα. Δεν μπορουν ολοι να ειναι σαν και "σενα/μένα". Ο καθενας πορευεται με τη φιλοσοφια του. Ο,τι αντεχει το κρατα, ό,τι όχι, το πετα!!!

      ΥΓ: τετοια φατσα μονο χαμογελαστη της ταιριαζει να ειναι

      Διαγραφή
  2. Κάθε εποχή έχει τα δικά της καλά και κακά...
    Και " Ρόδα, τσάντα και κοπάνα" είδα, και ο Γαρδέλης μου άρεσε, και βάτες φόρεσα.
    Σαν τρίτη και μικρότερη ( λίγο πιο χαιδεμένη ) δεν έτρωγα παπαρίτσες ... κακάο έπινα (σ εκείνα τα πλαστικά ριγωτά μπουκαλάκια με το πώμα από αλουμινόχαρτο )με καμιά τυρόπιτα.
    Ε τώρα δεν θα ζηλέψω και την εποχή του μπαμπά μου.
    Πόλεμος, δυσκολίες κι ένα φανελάκι πλύνε βάλε. Χωρίς ελευθερία λόγου, σχέσεων κλπ κλπ Είχε άλλα καλά. Μία αθωότητα, αγνότητα.

    Τώρα, άλλα πιο εύκολα, άλλα πιο δύσκολα.
    Νομίζω τα έχουμε ξαναπεί. Η ευτυχία είναι αναδρομική...!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ευτυχια ειναι αναδρομικη!!!!!...??????
      Γιααααα explain....
      τι ειπες τωρα!! Κατοχυρωνεις copyright?

      Διαγραφή
  3. χχααχχαα με δεν το έχω πει εγώ...παντού κυκλοφορεί.

    Με τον καιρό όλα τα κακά ξεχνιούνται.
    Ξεχνάς το έλεγχο, την καταπίεση, τα διαβάσματα και τις εξετάσεις που είχες ως έφηβη και θυμάσαι μόνο τα καλά.
    Ξεχνάς τι μπορεί να σου έκανε ο ψηλός κι ο ωραίος στα νιάτα σου
    ( παραδείγματα φέρνω εεεε... μη παρεξηγηθούμε) και τον θυμάσαι με μία γλυκιά νοσταλγία.
    Ξεχνάς τι μπορεί να τράβηξες πηγαίνοντας ένα ταξίδι και μετά από χρόνια λες όλο καμάρι..." πήγα εκεί".
    Ξεχνάς οτι τι 10ετία 70-80 τα καλοριφέρ στις οικοδομές ανάβανε 7-9 το πρωί και 5-8 το απόγευμα και γκρινιάζεις για το τώρα.

    Γι αυτό λέμε " κάθε πέρυσι και καλύτερα..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλα λεω εγω Ευγενία μου: λειτουργεις σε μενα ψυχοθεραπευτικα! Παντα κατι λες που με στελνει αδιαβαστη!!! Αυτο που ειπες με το καλοριφερ το ειχα ξεχασει οντως!!! Οπως "ξεχναω" κι αλλα στραβα του παρελθοντος! Φανταζομαι αυτο λεγεται επιλεκτικη μνημη κ ειναι μηχανισμος αμυνας κ επιβιωσης...

      ΥΓ: παντως το ταξιδι στη Σικελια σε εκεινο το άθλιο φεστιβαλ να εισαι σιγουρη πως δεν θα το ξεχασω ποτε!!! Κ δεν θα επαινεσω κανεναν για τις 37 ωρες ταξιδιου που κατεληξαν σε υπνο στο πατωμα.... :) :Ρ

      Διαγραφή
  4. Έτσι που είμαι αρρωστούλα και κρυώνω,οι αναμνήσεις που μου ξύπνησες μου ζεστάνανε την καρδιά(συγγνώμη για το μελιστάλαχτο)...Τελικά δε νομίζω να υπάρχει καλύτερη ή χειρότερη εποχή.Είναι ο άνθρωπος και η οπτική του πώς βλέπει κάθε φορά τα πράγματα,η σοφία του να βλέπει κάθε κατάσταση ως όφελος και προσωπικό μάθημα,ως μέρος ενός μεγάλου παιχνιδιού..Είναι κι ο χρόνος,ο πανδαμάτωρ,που σιγά σιγά όλα τα απαλύνει και τα εξιδανικεύει και στο τέλος στο μυαλό μένουν συνήθως οι όμορφες μνήμες.'Οπως όλα στη ζωή έτσι και κάθε εποχή έχει δυο δρόμους.Κι εμείς την ελεύθερη βούληση να τον διαλέξουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. και ανεφερα μονο τρεις ε? ανα τους αιωνες φαντασου! Αραγε πως να τανε ο "Χρυσους Αιων"? τι ατελειες ειχε μετα ματια εκεινης ή της επόμενης γενιας? Και γιατι εξιδανικευουμε τοσο? Ποια αναγκη μας ωθει? (βαλσαμο ο Ψαλτης ετσι? Ελα! Παραδεξου το ! :Ρ)

      Διαγραφή
  5. Έχω ακούσει πως ο Περικλής άκουσε πολλή γκρίνια για το κόστος της ανέγερσης της Ακρόπολης.Κάποιοι τον κατηγόρησαν ότι καταχράστηκε χρήματα από το δημόσιο ταμείο.Τρέχα γύρευε,δηλαδή,γενικώς και ειδικώς...Ποιος ξέρει?ίσως η ανάγκη της εξιδανίκευσης να είναι μια αυτοάμυνα,για να ξεκολλήσουμε από οτιδήποτε αρνητικό και να εξελιχτούμε,να πάμε ένα βήμα παραπέρα...Πειράζει που πάλι μου έρχεται η Ασκητική στο μυαλό?
    Υ.Γ.Για να σου πω την αλήθεια,λόγω αθεράπευτου κολλήματος με τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο,οι προτιμήσεις μου σταματάνε το πολύ μέχρι το 197 κάτι.Δεν το είχα-έχω με τις ταινίες της δεκαετίας του'80.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λογική ερμηνεία. Ειναι αυτο που λενε οι ψυχολογοι "επιλεκτικη μνήμη" τροπον τινα!

      ΥΓ: μπορει να μην το χεις, αλλα εχεις δει...ε? Εεε? :Ρ :Ρ :Ρ

      Διαγραφή
    2. Kάπως έτσι...
      ΥΓ.Ε?Εεεε?Αν δεν έβλεπα ένα κάποιο αντιπροσωπευτικό δείγμα,πώς θα είχα άποψη???

      Διαγραφή