Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά....


Τι σου κάνουν 24 γράμματα σε ένα Αλφάβητο και 7 νότες στο Πεντάγραμμο? Μια ιστορία που όμοιά της δεν θα ξαναϋπάρξει. Γιατί μπορούν να αντανακλούν την ιστορία και να εμπνέονται από αυτήν, αλλά παράλληλα τη γράφουν! Θα την ξαναγράψουν όμως με τον ίδιο τρόπο? Γιατί η ιστορία μάλλον επαναλαμβάνεται σπειροειδώς, απλά ποτέ συγκυριακά και προφανώς δεν ταυτίζεται σε όλες της τις φάσεις με ίδιες παραγωγές, μορφές ή φωνές. Η ιστορία γράφεται, αλλά δε διαγράφεται. Υπάρχει και υφαίνεται και συνυφαίνεται ες αεί με άλλες όμοιες και παρόμοιες.


Ποιος? Τι? Πώς? Γιατί? Πότε? Αυτή πια η απορία που ξεφυτρώνει παντού!!!... τη σπέρνεις δεν τη σπέρνεις...!!! Ανθίζει, λουλουδίζει, πετάει κάτι κλαδιά... να σου βγάλουν το μάτι! Δε θέλω ρε παιδί μου να ξέρω! Φύγε από το κεφάλι μου! Βγήκα να πιω ένα ποτηράκι να ξεχάσω και να ξεχαστώ και να ακούσω δυο στίχους και δυο μελωδίες. Αλλά ποιους στίχους? Και ποιες μελωδίες?
Γιατί δεν είναι που ακούς τη Συννεφιασμένη Κυριακή και αυτομάτως νιώθεις ο Μεγάλος Αδερφός-Τσιτσάνης να παρακολουθεί μια Κυριακή εν έτει 2014 τη ζωή σου και να σε κοροϊδεύει από κει ψηλά, σαν να σου λέει πως σε νιώθει. Είναι που μαθαίνεις πως για κείνον οι Κυριακές συννέφιαζαν για πολύ «πιο σοβαρούς λόγους», ανατριχιαστικά πραγματικούς. Τραγούδια που περιγράφουν κακουχίες, θύματα των Πολέμων, των Εμφυλίων ή των Παγκοσμίων, της καταστροφής της Σμύρνης! Αλλά για σένα η καταστροφή είναι μόλις ένας καβγάς, ένας προβληματισμός για μια σχέση, μια φιλία, μια απογοήτευση.
Ωστόσο, η ενοχοποίηση αυτή μπορεί να θεωρηθεί άκυρη, εάν σκεφτεί κανείς πως οι δυσκολίες για τον καθένα αλλάζουν και μετασχηματίζονται στο χώρο ή στο χρόνο, ανάλογα με τη φάση της ζωής του ή ανάλογα με τη ζωή του σκέτο. Τα τραγούδια και δη τα ρεμπέτικα, ανήκουν στην Τέχνη, γεγονός που σημαίνει ότι, όπως με όλα τα είδη τέχνης, άπαξ και φύγουν από τον στιχουργό-καλλιτέχνη, περνάνε στην ευχέρεια του κοινού να τα ερμηνεύσει και να τα συνδέσει, όπως εκείνο θέλει ή μπορεί. Για τέτοιους περίπου λόγους, τραγούδια, όπως το απαγορευμένο-κατοχικό Κάνε Λιγάκι Υπομονή, ανήκουν στα τραγούδια της «διπλής ανάγνωσης». Θαρρείς πως γράφτηκε για κάποιον απογοητευμένο ερωτευμένο, για να μάθεις πως ο στιχουργός, καθώς το έγραφε, ονειρευόταν την Ελευθερία στην κατοχική Ελλάδα και χρειαζόταν απλά ένα ωραίο καμουφλάζ. Ποιος αποκλείει όμως και το προφανές?  
Και γιατί τα πιο ξεκάθαρα ιστορικά και πονεμένα τραγούδια μιλάνε τόσο στην ψυχή σου, όταν δεν έχεις περάσει ούτε τα μισά απ’ όσα λέει? Τι νιώθεις σαν κατεβάζεις τις ρετσίνες ακούγοντας το Αντιλαλούνε Τα Βουνά από τον Μπιθικώτση ή το Κάποια Μάνα Αναστενάζει από την Μπέλλου? Έχεις σίγουρα αίσθηση, όταν χορεύεις σε ρυθμό συρτού, ότι το ΣτοΤούνεζι στην Μπαρμπαριά εκφράζει τον πόνο αυτών που έχασαν τους ανθρώπους τους στην άβυσσο της θαλάσσιας ξενιτιάς και ίσως ο καλλιτέχνης ποτέ δεν φαντάζονταν με πόσο «κέφι» θα σύρεις τον χορό αυτόν σε κάποιο ξενυχτάδικο-ελληνάδικο-ρεμπετάδικο? Και δεν είναι τόσο «-άδικο» να μην μπορέσει να σου μεταφέρει τον πόνο, ή μήπως η μουσική είναι μαγευτική, γιατί καταφέρνει να κάνει τον πόνο τραγούδι?
Και επιπλέον, έχουμε μάθει να τραγουδάμε μόνο τον ερωτικό μας πόνο? Γιατί πολλά από αυτά τα άσματα ασμάτων μας πιρουνιάζουν το μυαλό? Πάντα υπήρξε κάποια Αρχόντισσα στη ζωή μας, πάντα μια Αχάριστη που φάνηκε ανάξια των προσδοκιών μας? Για όλους μας υπάρχει ένας άνθρωπος που Γεννήθηκε Για Την Καταστροφής μας? Περάσαμε όλοι από τις τρυφερές φάσεις να μας ξενυχτάει ένας έρωτας? Περιμέναμε όλοι κάποιον Χαράματα Η Ώρα Τρεις Να‘ρθει Να μας Ξυπνήσει και ύστερα, αφού έκανε τον κύκλο του, κλάψαμε, αδιαφορήσαμε, γκρινιάξαμε που Μας Ξύπνησε Νωρίς?
Γιατί η Θεσσαλονίκη είναι τόσο Όμορφη, ακόμη και για κείνον που δεν την έζησε ποτέ? Και τι τον συγκινεί από το Μπεχ Τσινάρ(ι) και το Μπαχστέ Τσιφλίκ(ι), όταν δεν ξέρει ούτε πού βρίσκεται, ούτε τι σημαίνει? Γιατί σιγοτραγουδάμε όλοι τον Άγιο Νείλο στο Χατζηκυριάκειο του Πειραιά, ο οποίος δεν ξέρουμε πού πέφτει? Τι οίστρος ανατολίτικος είναι αυτός που μας τσιμπάει, όταν ακούμε για λάγνες Αραπίνες, για τη Ζαΐρα που δε γνωρίσαμε ποτέ, ή τη Σεράχ?
Πόσοι από μας ξενύχτησαν κάτω από παραθύρια Σουρωμένοι Πάλι, πόσοι χτύπησαν κουδούνια νυχτιάτικα, πόσοι ενσάρκωσαν το μοτίβο του παρακλαυσίθυρου και πόσοι πιστεύουν πως Γεννήθηκαν Για Να Πονούν?
Η Μαρίκα Νίνου και ο Βασίλης Τσιτσάνης δεν έμειναν στην ιστορία για τη θυελλώδη σχέση τους και τον ακόμα πιο θυελλώδη χωρισμό τους. Έμειναν κυρίως για το ότι υπήρξαν το πιο γνωστό δίδυμο του ελληνικού πενταγράμμου στα μεταπολεμικά χρόνια λίγο πριν εκείνη φύγει πρόωρα από τη ζωή. Τραγούδησαν μαζί πολλά από τα μεγαλύτερα «καψουροτράγουδα» της εποχής και όχι μόνο, άσματα που έκαναν τόσους από εμάς να απορούμε πόσο παράλληλη μπορεί να είναι η ζωή μας με εκείνων. Και μπορεί τα μοτίβα της ομορφιάς ή της χάρης σε μια κοπέλα, σε έναν μάγκα, σε έναν κουτσαβάκη, να διαφοροποιούνται από εποχή σε εποχή, μπορεί η σύγχρονη Γυναίκα-Vamp να μην γλυκοτηγανίζει κεφτέδες σαν την Κατερίνα ή την Πιο Καλή Γκαρσόνα, και μπορεί η ξενιτιά να μην είναι τόσο μακρινή όσο κάποτε, λόγω εκμηδενισμού των αποστάσεων, Το Παράπονο του Ξενιτεμένου όμως θα είναι μια ζωή κοινό σ’ αυτή τη ζωή, και ο έρωτας για έναν άντρα πάντα θα περνάει από το στομάχι και θα κολακεύεται από την καλή μαγείρισσα που πέρα από το γκουρμεδίστικο πιάτο α λά Botrini, ψιλοζηλεύει την ωραία σκορδαλιά με το περίσσιο λάδι.
Βάζω, λοιπόν, το χέρι μου στη φωτιά! Δεν πά’ να ‘σαι ο πιο στριμμένος γεροξεκούτης άνθρωπος ή η απομίμηση σε πρόωρη φάση ενός κακιασμένου γέρου? Ανέραστος? Αγέλαστος? Άμουσος? Δεν πα’ να ‘σαι ένα αμούστακο κανακεμένο και χλεχλέδικο βουτυρόπαιδο του μπαμπά σου, από εκείνα που σκορπάν γαρούφαλλα από το δίσκο της λουλουδούς? Ό,τι και να ‘σαι, είσαι σίγουρα από εκείνους που εκτέθηκαν σε περιβάλλον με ακούσματα, βαριά και απαγορευμένα, ελαφρά και ταξιδιάρικα, ιστορικά και ανεπανάληπτα. Και ίσως να μην ξέρεις τον Παπαϊωάννου, τον Τούντα, τον Τσάντα, την Παπαγιαννοπούλου, την Αμπατζή, τη Χασκίλ ή τον Σκαρβέλη. Σου είναι όμως σίγουρα γνωστός ο Χιώτης, η Εσκενάζυ, η Νίνου, ο Τσιτσάνης και ο Μπιθικώτσης. Και έχεις ρε παιδάκι μου κάτι που κυλάει στις φλέβες σου μαζί με το τσιπουράκι, όταν τους ακούς, κι αυτό το λένε: Βάσανα Ελληνικά και Χιλιοτραγουδισμένα!

Στην Υγειά Μας...



14 σχόλια:

  1. ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ!!!!

    γλυκιά μου φάτσα ....
    πόσο πιο όμορφα να αρχίσει η μέρα μου....ένας καταγάλανος ουρανός...μηνύματα από αγαπημένους....τραγούδια με "θύμησες" πολλές νοσταλγικές....και ...την συνέχεια δεν την ξέρω της ημέρας....η κατάληξη όμως θα είναι σίγουρα μπαλκόνι με .....τσιπουράκι!!!!
    τι λες???
    το κείμενο υπέροχο...για άλλη μια φορά με συγκίνησες....ας μην ξεχνάμε όμως και τα νεότερα... Ροζα....Σ΄αναζητώ...Της νύχτας τα Ηχεία...αγαπημένα και αφιερωμένα.....

    ένα τσιπουράκι????????

    Σ'αγαπώ πολύ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ενα τσιπουρακι ε?Ετσι γνωρισα την πιο Γλυκια Ελενη*... Τσιπουρακι μου???
      Οχι δεν ξεχνω! Αλλα απ' οπου και να το πιασεις...ολοι οι δρομοι στα τσιπουρα καταληγουν! α μας χαιρομαστε (τουλαχιστον) και να μας χαιρονται....
      Φιλια μωρο μου

      ΥΓ: και το Μετα Φωτα Νυσταγμενα ωραιο ειναι....

      Διαγραφή
    2. ...ας μην τα πιάσουμε όλα τα ωραία γιατί δεν μας το επιτρέπει γλυκιά μου το πρωινό μας επίπεδο...το βραδινό επίπεδο είναι πιο underground.....ειδικά μετά από τσίπουρα!!!!χαχαχαχαχα!!!!

      Διαγραφή
  2. Δεν ξέρω τι να ευχηθώ σε ένα τόσο χαρισματικό πλάσμα που έχει στη ζωή του τα πάντα: Ομορφιά, χάρη και τσαχπινιά, μυαλό, αστείρευτη σκέψη και προσόντα αληθινά. Διότι περγαμηνές έχουνε πολλοί, λίγοι όμως αποδεικνύουν πως τις αξίζουν!

    Θέλω να δηλώσω Ερωτευμένος και Γοητευμένος. Περιμένω κάθε Τετάρτη το κείμενό σου κι ας μη σχολιάζω ποτέ! Και είμαι σίγουρος πως είμαστε πολλοί αυτοί, άλλα είμαστε εξίσου δειλοί για τέτοιες δηλώσεις. Σήμερα όμως είναι η μέρα σου.

    Να είσαι πάντα έτσι και να μην επιτρέψεις σε κανέναν να σε (ξανα)πληγώσει. Όχι απλά δεν αξίζεις τέτοιες συμπεριφορές, αλλά δεν θέλουμε να σε βλέπουμε λυπημένη, γεύση που αφήνουν πολλά σου κείμενα πίσω από το εύθυμο και πρόσχαρο ύφος σου!
    Χρόνια Πολλά γλυκό πλάσμα!

    υγ: εύχομαι να πάρουν κι άλλοι θάρρος και να σου εξομολογηθούν σήμερα. Είναι ευκαιρία :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάλιστα!
      Ευχαριστώ πάρα πολύ για τις ευχές και αντεύχομαι...

      Διαγραφή
  3. Στην υγειά μας Κωνσταντίνα μου, με τσίπουρα, μουσικές κι αγάπες, ομολογημένες και μη, να κυλάνε όμορφα τα χρόνια σου.
    Χρόνια πολλά κι όπως ακριβώς εσύ τα θέλεις!!! Να σε χαιρόμαστε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχα! Ευγενια μου σ ευχαριστω παρα πολυ! Να με χαιρεστε και να σας χαιρομαι κι εγω που ειστε τοσο ομορφη παρεα με μυαλο και καρδια! Να χαιρεσαι την κορη και την πενθερα επισης...

      Διαγραφή
  4. Χρόνια πολλά και καλά,Κωνσταντίνα!Ό,τι επιθυμείς και να περνάς πάντα όμορφα!Εννοείται σήμερα να το ρίξεις έξω και να το κάψεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εξω δεν θα το ριξω! Αλλα μεσα σιγουρα! Σ ευχαριστω παρα πολυ!

      Διαγραφή
  5. Χρόνια Πολλά, όμορφη και στην υγειά σου/μας. Εσύ, τα έτσουκσες κιόλας ή μου φάνηκε? Να είσαι πάντα καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν τα τσουξα αλλα με τετοια μουσικη μεθας και χωρις να πιεις σταγονα!αχαχα

      Διαγραφή
    2. μαλλον εγω τα ετσουξα,φιλενας κιχ κιχ

      Διαγραφή
    3. και δε με λες!κιχ κιχ χικ ή χικ χικ χικ?
      αχαχαχα! ηπιες τοσο που δε θυμασαι πως κανεις ε?

      Διαγραφή