Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Λένε ότι ο Πλάτωνας συνάντησε τον Καποδίστρια



Λένε ότι:
Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο. Οι καινούργιες συνήθως περνούν πρώτα από τα καζάνια της κολάσεως. Οι μεγάλες αγάπες δεν καταλήγουν ποτέ σε γάμο. Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα όσο μεγάλος κι ΑΝ ήταν κάποτε. Και άλλοι λένε πως δεν είναι ο γάμος δολοφόνος, απλά ο έρωτας ως αυτοκαταστροφικός αυτοκτονεί. Και γενικά οι αγάπες, λένε, αργούν από μία μέρα, όπως λέει η Λίλη Ζωγράφου, έως μια ζωή. Κι άλλες πάλι κάποτε περνάνε από δίπλα σου και δεν τις παίρνεις χαμπάρι. Κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου. Θαρρείς πως υπάρχει κάτι καλύτερο, κάτι σωστότερο, κάτι ομορφότερο. Κάτι που αξίζει και σου αξίζει πιο πολύ. Άλλοτε πάλι δεν περνάνε δίπλα σου, αλλά κατασκευάζονται ιδανικά μέσα στο μυαλό σου. Ιδεατά. Χωρίς σάρκα και οστά. Άυλα και ανύπαρκτα. Σαν τα φορέματα που ράβεις στη μοδίστρα. Η σύλληψη γίνεται στο μυαλό και μετά της πας υφάσματα και τρέσες για να σου πραγματώσει τ’ όνειρο. Αλλά δυστυχώς μοδίστρες που ράβουν αγάπες δεν υπάρχουν. Κι αν υπάρχουν πάντα κάτι δεν θα πάει καλά. Ένα κουμπί ξηλωμένο, μια ραφή στραβή, μια πιέτα λεπτότερη από τις άλλες.

Λένε, επίσης, ότι:
Οι αγάπες οι ιδανικές είναι μόνο οι απραγματοποίητες. Εκείνες που δεν ολοκληρώθηκαν και έμειναν μισές. Εκείνες που τις τρώει το μαράζι και τα σωθικά με ένα «γιατί να μην?» και εκείνες που τις τριβελίζουν το μυαλό τα αναπάντητα «Πώς θα ήταν εάν...?». Και γι’ αυτό διαρκούν. Επειδή διάρκεια έχει μόνο ό,τι μένει μισό και ανολοκλήρωτο, γιατί οι στόχοι είναι για να κατακτιούνται και να δίνουν θέση σε άλλους που γεννιούνται. Οι πλατωνικοί έρωτες ευθύνονται απλά για γλυκές και ενίοτε μελαγχολικές αναμνήσεις, από εκείνες που τις καταπίνει ο χρόνος. Αλλά η ιστορία δεν γράφεται με τα «Αν». Το timing παίζει πάντοτε το ρόλο του. Γιατί ναι, την ιστορία τη γράφουν οι συγκυρίες. Η πραγματοποίηση συνδέεται με παράγοντες και μεταβλητές που συντρέχουν στο χρόνο και συνδράμουν την σύζευξη σαν καταλύτες και όχι διαλύτες.

Και λένε ακόμη ότι:
Οι έρωτες οι πλατωνικοί είναι αθώοι, όπως εκείνοι που στα χρόνια ξενοιασιάς τρέχανε πάνω σε ένα ποδήλατο και γυροφέρνανε τριγύρω από ένα σπίτι και μια γειτονιά ευχόμενοι να πέσουν πάνω Του δήθεν τυχαία. Όπως εκείνοι που γεμίζανε τα μαξιλάρια με πουπουλένια όνειρα οι βραδινοί αναστεναγμοί τους. Όπως εκείνοι που φούσκωναν πεινασμένα στομάχια χωρίς να έχουνε βάλει μπουκιά στο στόμα τους. Όπως εκείνοι που κόβανε τα πόδια αναίμακτα, αλλά και πάγωναν  το αίμα ένα καυτό καλοκαιρινό απόγεμα με 40 βαθμούς σαν έπεφτες πράγματι τυχαία επάνω Του. Όπως εκείνοι που σκηνοθετούσαν συνευρέσεις και ίδρωναν σεντόνια χωρίς λαχανιασμένες ανάσες, αλλά έτσι, νοερά και αθόρυβα, στην ιδέα και μόνο μιας χιμαιρικής ζεύξης.

Λένε πως:
Πρόκειται για εκείνους τους έρωτες στους οποίους κάνεις σενάρια τι θα Του πεις εάν..., όπως εκείνοι για τους οποίους κάνεις τα πάντα για να φανείς φυσιολογικός και αυθόρμητος όταν..., αλλά οι άλλοι από γύρω σου μαζεύουν πάντοτε τα σορόπια σου από το πάτωμα με τη σφουγγαρίστρα για να..., όπως εκείνοι που σε εξιτάρουν επειδή δε σου δίνουν καμία σημασία και σε στέλνουν αδιάβαστο για ενδοσκοπήσεις και επανα-αυτοπροσδιορισμούς του «είναι» σου και αναρωτιέσαι «Μα τι έχω? Τι μου λείπει?» και άλλα τέτοια υπαρξιακά για να ακούσεις τελικά δια στόματός Του το ισοπεδωτικό μα τόσο σύνηθες «Εσύ τίποτε! Εγώ δεν είμαι σε φάση... Πρέπει να σκεφτώ καλά», και που εάν πρέπει να σκεφτεί, βράσε όρυζα και φασκελοκουκούλωσ’ τα!! Πρόκειται για εκείνους τους έρωτες που όσο σε φτύνουν, εσύ όντας ρομαντικός νομίζεις ότι βρέχει και άλλο τόσο κολλάς σαν γραμματόσημο, για να βρεθεί κάποιος που θα ερωτευτεί εσένα τελικά, αλλά εσύ θα του αντιγυρίσεις την ίδια συμπεριφορά. Αυτή η διαστροφή είναι μάλλον στοιχείο δυναμικό στις σχέσεις και δείχνει μάλλον πως «ερωτεύομαι, άρα υπάρχω», «αγαπώ, άρα ζω», «απορρίπτομαι, άρα υφίσταμαι». Είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης που σε εξελίσσει και προοδεύεις!

Και τέλος λένε ότι:
Οι πλατωνικοί και οι ανεκπλήρωτοι έρωτες τελικά πάνε στον παράδεισο. Οι ιδανικοί δεν πάνε πουθενά. Μένουν εγκλωβισμένοι στα κάγκελα του νου χωρίς να μπορούν να αποδράσουν από τα «θέλω», τα «πρέπει» και τα «είναι» που σε περικυκλώνουν σαν απόρθητοι φρουροί.

Χρόνια Ποιοτικά στους μη πλατωνικά ερωτευμένους!



11 σχόλια:

  1. Γλυκιά μου φιλενάδα!

    Τα τελευταια χρόνια δεν έχω έχω χάσει ούτε ένα κείμενο σου, τους τελευταιους μήνες όμως....γράφεις μέσα από την καρδιά σου...τα σημεία στίξης τα ερωτεύτηκα μα πόσο χαίρομαι που ακουω την καρδιά σου να αισθάνεται και να εκφράζεται με αυτόν τον τόσο μοναδικό τρόπο που χειρίζεσαι τις λέξεις....χαίρομαι κάθε φορά και πιο πολύ που η γνωριμία μας δεν έμεινε εκεί χαιρομαι πολύ που σε αισθάνομαι φίλη μου όπως εγώ πολύ δυσκολα θα αισθανθώ για μια γυναίκα...
    σε φιλώ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν ξέρω αν ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα...ξέρω όμως ότι αν μέναμε αιωνίως ερωτευμένοι, με εκείνο το ατελείωτο καρδιοχτύπι και τις χιλιάδες πεταλούδες που φτερουγίζουν στο στομάχι, με εκείνον τον κόμπο στο λαιμό που δεν μπορείς να σκεφτείς και να αρθρώσεις λέξη...ε ναι τότε θα καταλήγαμε όλοι στα νοσοκομεία... :) !!!
    Δεν υπάρχει λόγος να γράψω κάτι άλλο.
    Το κείμενό σου είναι σκέτη μαρμελάδα...τόσο γλυκό, ανάλαφρο,
    αληθινό!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΄Ενα ακόμη γνωστό διαλεκτικό ζευγάρι έντονου πάθους μεταξύ των πολλών που στοιχειώνουν τη νεοελληνική ιστορία.........και το παρελθόν του τόπου.......άραγε πρόλαβαν να γνωρίσουν τον Άγιο Βαλεντίνο ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οι παλιές αγάπες πρώτα "πεθαίνουν"... Μετά το θάνατο ακολουθεί το πένθος η θλίψη και η οργή, συναισθήματα που σιγά σιγά δίνουν τη θέση τους στην όμορφη κι ευχάριστη σκέψη, πως ότι έγινε έγινε, τελείωσε και η αγάπη αυτή πήρε τη θέση που της άξιζε και θα της αξίζει για πάντα: Στον παράδεισο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. http://www.youtube.com/watch?v=Df77HxIXtOw

      La plus belle histoire jamais conté

      Le rêve d'un amour sans fin...

      ''tu donnes et tu reprends. si tu la veux vraiment, prouves le moi. cap ou pas cap''

      "Pour gagner ce jeu il faut une jolie boite, une jolie copine et le reste on s'en fout."

      Διαγραφή
  5. Απαντήσεις

    1. Α… αγαπητέ κύριε άγνωστε
      Παρακαλώ όπως σταματήσετε να είστε κύριος άγνωστος και γίνετε κύριος γνωστός .
      Για λόγους καν και καν…
      Μαθηματικούς καταρχήν …διότι στα μαθηματικά οτιδήποτε και να πολλαπλασιαστεί με το 0 εχει σαν αποτελεσμα 0.
      Ομοίως και στην περίπτωση μας αγνωστος επι σάγαπώ …τι μας κάνει;;;; ε;;; τι μας κάνει;;;;
      Ενώ ένας ωραίος γνωστός κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις. Είναι γνωστός και μου είναι τουλαχιστον συμπαθης που αγαπαει μια τρελλή γυναίκα.
      Με αγαπητικούς χαιρετισμούς επισημαίνω ότι χαριτολογώ και αγαπώ επίσης

      Διαγραφή
  6. .....με συγκίνησες....απλά υπέροχο!!!!
    όλα είναι αγάπη και όλα είναι μυαλό......
    Χρόνια Πολλά στους "πλατωνικά" και μη ...ερωτευμένους!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αχ Κωνσταντίνα μου... έτσι!
    και λίγη σύνοψη ποιητική
    http://dide.fth.sch.gr/culture/monogrammaOElyths.htm

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για την παρέμβαση που ίσως ξενερώσει πολλούς, η πραγματικότητα όμως για την αυριανή μέρα είναι άλλη...

    http://adiabastoi.blogspot.gr/2014/02/blog-post_13.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Παραθέτω για τουα αγαπητούς αναγνώστες το παρακάτω τετράστιχο που έχει αφιερωθεί ιστορικώς στο θρυλικό ζευγάρι Ιωάννη - Ρωξάνδρα:

    όποια καρδιά απ΄έρωτα
    είναι τραυματισμένη,
    να μη ξοδεύει φάρμακα
    γιατί δεν ξαναγιένει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή