Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Ληθηνόη

Στο κολάζ των ατάκτως ερριμμένων αναμνήσεων, των χωρίς λογική ειρμών, μα βιωματικών μου συνειρμών έχω θαμμένες θύμησες ξεθωριασμένες. Λίγο σχισμένες, λίγο τσαλακωμένες και λίγο φαγωμένες από τον ποντικό χρόνο σαν τις παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες που κιτρίνισαν σ’ ένα παλιό και ξεχασμένο ντουλάπι. Θυμάμαι τα γλυκά μου «άγχη»...
...όταν ήμουνα μικρή κάθε χρόνο στις 31 του Μάρτη το μόνο που με ένοιαζε ήτανε σε ποιο κλαδί να αφήσω τον ασπροκόκκινο «μάρτη» που φορούσα στα χέρια για να το ‘βρει σίγουρα το χελιδόνι και να μου προσφέρει αντίδωρο την Άνοιξη που μου χρωστούσε. Λίγες μέρες πριν, είχε περάσει η παρέλαση της 25ης Μαρτίου, ημερομηνία έναρξης για το μπαράζ των παγωτών. Μετρούσαμε και ξαναμετρούσαμε και παραβγαίναμε μικρά παιδιά ποιο θα ‘τρωγε τα περισσότερα απ’ όλα! Κι άλλες φορές σαν μού ‘πεφτε ένα νεογιλό δοντάκι διάλεγα τα πιο κοντά κεραμίδια για να το βρει ο ποντικός και να μου φέρει ένα καινούργιο. Τέτοιες μέρες την Άνοιξη ήτανε που άνθιζε το διπλανό άχτιστο οικόπεδο από παπαρούνες και από χαμομήλια και βουτούσα ανάμεσά τους για να μαδήσω τα πέταλά τους όλα φωνάζοντας «Μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά»...ποιος να μ’ αγαπούσε? Δεν ξέρω, δεν ήξερα. Έβλεπα  τους «μεγάλους» να ξεπουπουλιάζουν τα χαμομηλάκια και έκανα το ίδιο σαν άβουλο πιθηκάκι. Και ύστερα πλησίαζε το Πάσχα, που μου το θύμιζαν οι πελαργοί στα σύρματα. Απρόσκλητοι επισκέπτες ξανά, που ανασύναζαν την περσινή φωλιά τους στο καμπαναριό. Εκείνη τη φωλιά την παρατημένη κάποιο καταθλιπτικό απόγεμα του περασμένου φθινοπώρου, την φωλιά την προδομένη για ταξίδια άλλα και αλλού, σε πιο ζεστά μέρη. Κι οι πασχαλιές, μωβίζανε όλες τις αυλές σε κάθε σπίτι, τιμημένες μεγαλοβδομαδιάτικα.
Συνωμοσία ύπουλη αυτές οι μυρωδιές! Με αρώματα και με χρώματα να σου τρυπούν τη μύτη και να σου διαπερνούν το δέρμα για να σου ποτίσουν το κόκαλο. Μυρωδιές ανακατεμένες μεταξύ τους, σαν τα γυναικεία μακριά μαλλιά στο έλεος του φλοίσβου. Σαν τα κουβάρια στα πόδια της γάτας. Μυρωδιές έντονες τις πρώτες μέρες της άνοιξης που τρύπησαν ολόκληρα καζάνια της λήθης για να διαρρέουν στις φλέβες σου σαν αλητάκια στους δρόμους. Μυρωδιές που ξεχύνονται στα μονοπάτια μιας ξεθωριασμένης, αλλά ζώσας μνήμης, σαν τα παιδιά επάνω στα ποδήλατα που τρέχουνε να παραβγούν λαχανιασμένα την παιδική τους ανεμελιά. Με βλέμματα ξίφη, με άγουρα στήθη, με κορμιά ιδρωμένα από το τρέξιμο στην αλάνα, με γρατσουνισμένα γονατάκια, με λερωμένα από χώματα κοντά παντελονάκια, με ροζ κοκαλάκια στα μαλλιά, με μια μπάλα στο ‘να χέρι και μια φέτα μαρμελάδα στο άλλο κάθε απόγεμα στις πέντε. Εκεί  στους δρόμους. Εκεί στα σοκάκια που μοσχοβολούσαν  μαρμελάδα και σάλτσα από ντομάτα. Την εποχή που η ντομάτα μύριζε ντομάτα. Μαρμελάδα και σάλτσα που σιγόβραζε, όπως η λάβα στα ηφαίστεια, μέσα στον ταβά στις χωματένιες αυλές των σπιτιών που μας γέννησαν. Και ανάμνηση σαν το γλυκό του κουταλιού. Και μια ξεθωριασμένη φιγούρα η μάνα, άλλοτε δίπλα στις γειτόνισσες με χέρια μαύρα απ’ τα φρεσκοκομμένα καρύδια της πράσινης καρυδιάς στην αυλή κι άλλοτε μουλιασμένα στα νερά της μπουγάδας.
Ύστερα κι άλλες μυρωδιές. Μυρωδιές από το άρωμα μιας ανοιξιάτικης βροχής πάνω στο νοτισμένο χώμα. Η μυρωδιά της  βροχής, της μπόρας! Οι φοβεριστικές και πολύκροτες βροντές που ακούγονταν από το υπερπέραν, σαν να ‘ρχονταν από έναν άλλον κόσμο, μακρινό και άγνωστο τόπο, όπως εκείνον από όπου μας επισκέπτονταν οι πελαργοί. Εκείνη η βροχή η ξαφνική, η απροειδοποίητη, ο καταγάλανος ουρανός που ξαφνικά συνοφρυωνόταν και μας έλουζε! Εκείνες τις μπόρες ήτανε που ήθελα να πιω ολόκληρες, όπως το χώμα τη βροχή. Να τις πιω μέχρι την τελευταία στάλα, όπως λένε «άσπρο πάτο» οι παρέες στο γραφικό Τσινάρι. Ήθελα να κάθομαι από κάτω της και κείνη λυσσαλέα να με λούζει, να με κάνει μούσκεμα σαν το παπί... Και μετά η γιαγιά να με μαλώνει! Μου άρεσε πάντα που η γιαγιά με μάλωνε σαν με περίμενε πίσω απ’ την πόρτα για να με βάλει στη σκάφη να με πλύνει με πράσινο σαπούνι και νερό βραστό και να με αλλάξει... και μετά να κουκουλωθώ κάτω από την κουβέρτα που ακόμα αγαπιότανε.
Μα σηκωνόμουνα κρυφά και έτρεχα στις μύτες ξυπόλητο μικρό παιδί και χάζευα από το παράθυρο. Μου άρεσε να κολλάω το μπανιαρισμένο μου μουτράκι πίσω από το τζάμι και να ακουμπάω τα μικρά μου χεράκια επάνω στο δροσερό γυαλί και να του κάνω δαχτυλιές...πολλές δαχτυλιές. Να αφήνω τα αποτυπώματά μου σε κείνο το πρίσμα που μου ‘βαζε τον μικρόκοσμό μου σε βιτρίνα. Να τον χαζεύω και να τον θαυμάζω, όπως οι περαστικοί έξω από τα μαγαζιά στο κέντρο της αγοράς. Αλλά να μην τον πειράζω. Να μην τον αγοράζω. Ούτε να τον εξαγοράζω, ακόμη και με τα καλούδια όλου του κόσμου. Μόνο να τον χαζεύω και να μην τον προσπερνώ, αφήνοντας τα ίχνη μου πάνω στο τζάμι, όπως εκείνα τα χρόνια που άφησαν ανεξίτηλα τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα επάνω στην ψυχή μου. Ποια λήθη?

20 σχόλια:

  1. Φέτος μόνο η βροχή μας έμεινε!προς το παρόν τουλάχιστον..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. KiiTsA Aris,
      να εισαι αισιοδοξη! Καπου θα υπαρχει ενα ουρανιο τοξο, δεν μπορει...Για ολους βγαινει!

      Διαγραφή
  2. Εδώ και κάποια χρόνια έχω αποδεχθεί ότι στη ζωή μας τίποτε δεν είναι τυχαίο και αν έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά η ίδια η ζωή μας δείχνει το δρόμο χωρίς αδιέξοδα!!!! Εσένα λοιπόν σε χάρισε σε εμένα μία νεράιδα η οποία είχε καταλάβει ότι άφησα πίσω μου όλες τις όμορφες στιγμές που είχα ζήσει μόνο και μόνο για να μπω στα γρανάζια αυτής της άθλιας γκρι ζωής που έχτισαν για εμάς τους νεότερους (που όπως λένε πολλοί έτσι είναι μαράκι μου τι να κάνουμε μην είσαι αχάριστη!!!) Ήρθες λοιπόν αγάπη μου όχι μόνο για να μου θυμίσεις αλλά και να βάλεις σε τάξη όλα όσα μέχρι τώρα έζησα και να με ταρακουνήσεις μέχρι να καταλάβω πόσο τυχερός άνθρωπος είμαι που τα έχω ζήσει και πόσο ηλίθιος άνθρωπος έγινα που δεν τα συντηρώ. Μάλλον όμως κάτι καλό θα είμαι για να μου χάρισαν οι νεράιδες μου τόσο χαρισματικούς ανθρώπους δίπλα μου. Ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτές τις μερες εχω περάσει από σαράντα κύματα και έχω ριξει το κλαμα της ζωης μου, Σεσίλια! Γιατι θελεις να συνεχισω να το κανω αυτό?;)
      Εγω σ' ευχαριστω! Η ζωή είναι όντως περιεργη! Σου παιρνει πολλά, σου στερεί και σου δινει απλοχερα άλλα...

      Διαγραφή
  3. Την πρωταπριλιά είδα τη Δανάη να μυρίζει το κινητό της..." τι κάνεις της λέω?" " η Google έβγαλε μια εφαρμογή που την κατεβάζεις και το κινητό έχει μυρωδιές" μου απαντά.
    Γέλασα βέβαια γιατί της είπα ότι ξέχασε τι ημερομηνία είχαμε.
    Αν όμως διάβαζε το σημερινό σου κείμενο θα καταλάβαινε ότι δεν χρειάζεται καμιά εφαρμογή για να μυρίσεις!!!!
    Η μυρωδιά είναι η πιο δυνατή ανάμνηση ( και ποιος μιλάει τώρα??? η πιο δυνατή μύτη!!!!)
    Κωνσταντίνα μου διάβαζα και μύριζα και θυμόμουν. Λουλούδια που έκοβα την άνοιξη απ το διατηρητέο που ήταν παρατημένο στην Κομποθέκλας (όνομα να σου πετύχει για οδό!)Η μυρωδιά της σκόνης απ τις αλάνες (υπήρχαν ακόμα) όταν παίζαμε μήλα ή πηδούσαμε λάστιχο.
    Οι πασχαλιές, η μαρμελάδα της θείας Φροσούλας, το νοτισμένο χώμα μετά τη βροχή, το πράσινο σαπούνι. Να σαι καλά βρε κοπέλα μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο χαίρομαι που σας ξύπνησα θύμησες, evgenia μου!
      Καμία εφαρμογη της νεας τεχνολογιας δεν αντικαθιστα ολα τουτα! Αν δεν τα γνωρισεις, δεν μπορεις να ξερεις!
      Ωστοσο σκεφτομαι καμια φορα πως τα παιδια αυτης της γενιας θα αναπολουν οταν θα μιλουν στα εγγονια τους το iphone5 και θα εχουνε τρελες αναμνησεις που θα σκεφτονται το παλαι ποτε windows 8 κλπ!!!
      Απλά η τεχνολογια (αυτο)αναιρειται ευκολα απο το επομενο της βημα! Η τεχνη ποτέ! Παίρνει αξια με την παροδο του χρονου!Γιατι ολα τουτα ειναι τεχνη της φυσης, της απλοτητας και της απλής φύσης!
      Καλημερα

      Διαγραφή
  4. Ακόμα και σήμερα, που τα πάντα γύρω μου είναι χτισμένα και ψάχνεις αλάνα να περπατήσεις και τα παιδιά να παίξουν....ακόμα και σήμερα διασχίζω το στενάκι στο πατρικό μου και μοσχοβολάει ανθισμένες νερατζιές και λίγο πιο πάνω πασχαλιές απ'τις αυλές!! Είναι όλα τόσο υπέροχα όταν μπορείς να τ'αφουγκράζεσαι. Ένιωσα γλυκόπικρα καθώς διάβαζα τις αναμνήσεις σου, που κουβαλάνε όχι μόνο την παιδική μας ηλικία, αλλά και ολόκληρη την ιδιοσυγκρασία ενός τρόπου ζωής που χάνεται. Βέβαια όπως λές, έρχονται άλλα, καινούρια πράγματα ν'αναπληρώσουν τα κενά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξερω εαν χανεται Κατερινα μου!
      Γιατι βλεπω οτι καταχρηστικα τουλαχιστον, ελαχιστοι δε απο αποψη, προσπαθουν με τον Α ή Β τροπο να γυρισουν πισω! Αυτο ειναι νοσταλγια....

      Διαγραφή
  5. Surf Center - Katsareas (Stone κατά τον James )10 Απριλίου 2013 στις 11:03 π.μ.

    Καμιά λήθη δεν υπάρχει για μένα τουλάχιστον. ‘Τα παλιά καλά χρόνια’… μυρωδιές της γης, πολύχρωμες θύμισες… παιχνίδια, παιχνίδια στις αλάνες από το πρωί μέχρι που σκοτείνιαζε, και όταν με φώναζε η Μάνα μου να γυρίσω σπίτι έκανα πως δεν άκουγα για να παίξω λίγο ακόμα…λίγο ακόμα. Τις μαργαρίτες πάντα μου άρεσε να τις μαδάω. Μεγάλος ‘έμαθα’ ότι η κάθε μαργαρίτα τελειώνει στο μ’ αγαπά, άσχετα αν κάποιες φορές περισσεύει και ένα τελευταίο…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά όνομα ειναι αυτο?
      Χαχα!Εσυ εχεις γερη μνημη παιδι μου!Γι' αυτο πηγες μπροστά!
      Θα σχολιασω μονο το οτι εγραψες τη Μανα με "Μ" ΚΕΦΑΛΑΙΟ!
      Για τις μαργαριτες, ας μιλησουνε οι αγαπες μου...

      Καλημερα Surf Center - Katsareas (Stone κατά τον James),Πετρο για τους ξενους, Πετρί, Πετραν:Ρ....

      ΥΓ: Ολο το Λυκειο μια αγκαλια! Τι ωραιοι φιλοι που ειστε και δε μ' αφηνετε μονη μου!!! Και εξω και μεσα στο χορο πολλα τραγουδια ξερετε!Παει το ρητο. Καταστρατηγηθηκε!χαχαχαχαχα!

      Διαγραφή
  6. Πουλόπο μ', να είσαι καλά. Μας έφερες την Άνοιξη με αυτά που γράφεις,μια που η άλλη, του ημερολογίου, δεν λέει να φανεί.
    Φιλώ σε, Δέσποινα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ενα χελιδονι δε φερνει την Ανοιξη! Γι' αυτο ας προσπαθησουμε ολοι Δεποινακι!

      http://www.youtube.com/watch?v=7biQLcP5CHg

      Διαγραφή
  7. Καλημέρα φίλη! Δεν είναι τυχαίο που για αισιόδοξη ευχή λέμε, "δεν μπορεί θα' ρθει η άνοιξη κ για με...". Μπορεί να πέρασες απ' τα 1002 αυτές τις μέρες (και όχι μόνο), αλλά νιώθω την ψυχή σου να μυρίζει όμορφα αυτές τις μέρες... σαν εξαγνισμένη λίγο.... φιλιά φίλη μου, μου' λειψες! σ' ευχαριστώ γι' αυτό το όμορφο κείμενο που με βρίσκει για ακόμη μια φορά στα ξένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Elizaki,
      προσπαθω! Προσπαθω! Προσπαθω!
      Δεν ξερω ομως εαν ερθει αυτη η Ανοιξη!
      Ειναι η αγαπημενη μου εποχη! Η μετα τον θανατον της φυσης γεννηση!
      Φιλια στην ωραια Ισπανια!

      Διαγραφή
  8. Ποιες οι πιθανότητες μικρή να σε φωνάζανε Τζίνα, το φανταστικό σου Χωριο να ήταν κάπου εκεί στα βουνά της παιδικής μου φαντασίας, να ετρωγες ψωμί με βούτυρο και ζάχαρη και να είχες μονίμως τσίμπημενα απο τσουκνιδες τα ούτως ή άλλως μελανιασμενα σου πόδια; Μου θυμισες κάτι απο μένα. Ευχαριστω. Ηταν ωραία.
    Τζίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το Τζ-ίνα και το Κωνσταντ-ίνα εχουν μεσα τους την Ινα (οχι τη Λαζοπουλου)!
      και απο ο, τι βλεπω δεν ηταν ο μονος κοινος μας παρονομαστης! Το ψωμι με το βουτυρο κ τη ζαχαρη το χα λιωσει!!

      Διαγραφή
  9. Εμένα πάλι, διαβάζοντας αυτό το πολύχρωμο, γεμάτο αναμνήσεις κειμενάκι σου....μουρθε η μυρωδιά.... εκείνου του ασβέστη....που είχα πέσει μέσα μικρός, στη διπλανή νεόκτιστη οικοδομή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Χαχαχαχαχα!!!! Και; Μειρακιον οπως ησουνα, κατα τι μεγαλυτερο απο ενα μικροβιο δλδ σε εξηφανισε ο ασβεστης; Παναγία μου παιδι να σου πετυχει!!! Τη μανα σου φανταζομαι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ομορφο πράγμα οι αναμνήσεις. Καθιστός στην πολυθρόνα, συντροφιά με ένα ποτηράκι και γλυκές μελωδίες, με το βλέμμα καρφωμένο κάπου αόριστα, φτιάχνεις όμορφους κόσμους σκαλίζοντας το θησαυροφυλάκιο της ψυχής σου και διαλέγοντας ό,τι πιο όμορφο μπορείς να ανασύρεις από τα βάθη του μυαλού σου.
    Ομορφο πράγμα οι αναμνήσεις. Το έχεις ανάγκη σήμερα. Η μιζέρια και η απογοήτευση σε πνίγουν. Κι αυτές οι όμορφες στιγμές που έζησες είναι μια όαση στην έρημο, είναι μια βαθιά ανάσα για να συνεχίσεις την ανάβαση στον Γολγοθά σου.
    Ομορφο πράγμα οι αναμνήσεις. Αν δεν ήταν κι αυτές θα ένιωθες ότι δεν άξιζε που έζησες. Ότι η ζωή σου δεν είχε κανένα ενδιαφέρον και απλά ήσουν ένα νούμερο στατιστικής μέσα στο σύμπαν.
    Όμως να! Χαμογελάς! Θυμάσαι γλυκές στιγμές. Θυμάσαι γέλια, πειράγματα, γκάφες, πανηγύρια, επιτυχίες! Θυμάσαι γλυκές αγωνίες, τρυφερά βλέμματα, ζεστά αγγίγματα. Θυμάσαι μυρωδιές, στοργικά χάδια. Ακόμα και η ανάμνηση από τα συνοφρυωμένα αυστηρά μάτια του πατέρα σε κάνουν να χαμογελάς και να διασκεδάζεις με την αγωνία που ένιωθες τότε.
    Ομορφο πράγμα οι αναμνήσεις. Αρκεί να μη ζεις μόνο μ’ αυτές.
    Σε φιλώ
    James
    Υ.Γ. Α ρε Stone πανμέγιστε! Πώς να υπάρχει λήθη για σένα! Αφού ήσουν, είσαι και θα είσαι το μεγαλύτερο παιδί που έχω συναντήσει στη ζωή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Ομορφο πράγμα οι αναμνήσεις. Αρκεί να μη ζεις μόνο μ’ αυτές...."
      ΠΡΑΓΜΑΤΙ!!! Διοτι οπως λεει και ο πιο αγαπημενος μου στιχος:
      "Τα καλυτερα ειν´αυτα που ακομα δεν εχω γευτει
      γιατι κρυβεται το αυριο σ´ ο,τι έχω ονειρευτει...."

      ΥΓ: δεν ξερω τι λες, εσυ παντως ο Stone σε ζηλευει!!!!
      (Βαζω διαβαλματα..χιχιχι)

      Διαγραφή