Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Απολογία Δολο-φωνή-ας

Κυκλοφορώ με ένα κόκκινο στυλό. Περιφέρομαι από το γραφείο στην κουζίνα με το μελάνι της σουπιάς στα χέρια. Το χαράζω πάνω σε κόλλες λευκές, μουτζουρωμένες, πάω να φτιάξω καφέ και εναποθέτω το όπλο του θαλάσσιου μαλακίου δίπλα στον πάγκο! Εκεί, για να μην ξεχνώ ποτέ ποια είναι η δουλειά μου! Αφήνω τα ίχνη του σε προσπάθειες άκαρπες, μυαλών που πετάνε ή που ορμάνε, μυαλών που δυσανασχετούν να χωρέσουν την ύπαρξή τους και τη φαιά ουσία τους σε πέντε αδιάφορες αράδες μιας κόλλας αναφοράς. Άλλοτε διαγράφω την ουσία και αφήνω ό,τι φαιό υπάρχει. Άλλοτε διαγράφω το φαιό, μπας και λάμψει από μόνη της η ουσία! ΝΟΜΙΖΩ πως μιλάει ασυνάρτητα κι άλλοτε τη βρίσκω φλύαρη. Προτιμώ την ανυπαρξία της πού και πού. Τα χέρια μου, όπως εκείνα του δολοφόνου, βουτηγμένα στο κόκκινο μελάνι, όπως εκεινού στο αίμα, μόλις σκότωσαν ιδέες έστω και στείρες, έστω και λειψές.
Χα! Προτιμώ τη σιωπή. Μην πεις, μη μιλήσεις, μην ξεστομίσεις σκέψεις κουτσές, μισές, ανολοκλήρωτες, σκέψεις με ειδικές ανάγκες. Εδώ, στο κατάστημά μου, μου είπανε πως πρέπει να  πουλάω το υγιές, το ολοκληρωμένο, το αφράτο και το του αναγεννησιακού ιδεώδους ιδεατό. Το τροφαντό, το γεμάτο, το μεστό από νοήματα και ιδέες, από φωνές που έχουνε πολλά και σπουδαία να πουν. Αν καταθέσεις κάτι λιγότερο, κάτι αποστεωμένο, κάτι λιποβαρές θα σε αποκλείσω. Θα κάνω μια «χρατς!!!» και θα σε διαγράψω. Θα τραβήξω μια γραμμή, για να σε προκαλέσω να την υπερβείς, να υπάγεις παρακάτω. Μα το στυλό είναι παράλληλα και μυτερό και ενίοτε χαράσσει, αφήνει ίχνη, γρατσουνιές ανίατες στο χρόνο. Πληγώνει μυαλά, χαλάει καρδιές, προκαλεί συνοφρυώσεις πάνω από τα μάτια, θαλασσοταραχές και καταιγίδες μέσα στα μάτια. Και όχι. Δε μου φτάνει το στυλό στο χέρι. Έχω κι άλλο, μέσα στο στόμα. Μαλλιάζει. Κόκαλα δεν έχει μα κόκαλα τσακίζει. Λύνεται, δένεται, πάει ροδάνι, στάζει φαρμάκι... Mea culpa! Δεν το θέλω. Δεν το κάνω φύσει, μα θέσει. Μα η θέση μου, πολλές φορές καθορίζει τη φύση μου. Και εκφυλίζεται η πρόθεση, ξεφτιλίζεται η διόρθωση.
Κουσούρι το λένε. Κι είναι το κατεξοχήν ίδιον του δασκάλου. Στην αρχή του το παρουσιάζουνε ως δουλειά του: να διορθώνει-να πνίγει φωνές. Μετά του το τονίζουν ως υποχρέωσή του. Στη συνέχεια εκείνος το εκλαμβάνει ως δικαίωμα. Και τέλος, το λούζεται ως καταδίκη.
Αθώος ή Ένοχος?

20 σχόλια:


  1. Η αβεβαιότητα του βεβαιου, οπου το μονο σιγουρο ειναι, οτι το κοκκινο μελάνι το κρατούν ολοι, έτοιμοι να το σκορπίσουν πανω στο χαρτι....

    Μια φιλη ειπε πρόσφατα να μην "μουντζουφλιζουμε" χωρις αρχικα να καταλαβω τι σημαινει αυτο.
    Θα μπορουσα να το ερμηνεύσω ομως, ως εναν "τοίχο" που πέφτουμε ολοι καποια στιγμη και ας με διορθώσει η φιλη για αυτο.
    Ειναι ισως η στιγμη που πρεπει να αναδιοργασουμε την ζωη μας, η ωρα της αυτοκριτικής, οπου κοιτώντας τον εαυτο μας μπροστα στον καθρέπτη, να γυρισουμε και να πουμε οτι τωρα ειναι η αρχη της ζωης μας, και να πάψουμε να κλαίμε γιατι να συμβει σε μενα ή να το κανω αυτο, αλλα να γυρισουμε και να πουμε δοκίμασε με.

    Στην ζωη μας περνάμε καταστασεις που καποια στιγμη θα μετανοιωσουμε και ισως να ζητήσουμε συγνωμη απο αυτους που πληγωσαμε ή ακομα και απο αυτους που μας πλήγωσαν.
    Τωρα .... αν αυτη η συγνωμη θα ειναι στον εαυτο μας ή στους γύρω μας; δεν ξερω.
    Αυτο ομως που ξερω ειναι οτι η συγνωμη, ειναι η ταπεινή αναγνώριση ενός λάθους για κάποιες πράξεις που καναμε, ασχέτως αν πιστευω οτι δεν υπαρχουν λάθη. Απλά, κοιτάζουμε τις πράξεις μας απο διαφορετική γωνια.

    Ομως για μενα, αυτο που μετραει ειναι, οταν οι πράξεις αυτες, απο μόνες τους γεννουν την συγνωμη, χωρις περιττά λογια.

    Λοιπον, αθώος ή ένοχος. Αστο στο μελλον να το κρίνει.

    Παντως, αν καταλαβα λαθος απο το κειμενο σου, θα τολμήσω να ζητησω συγνωμη και να σου ευχηθώ να εχεις μια ομορφη ημερα .....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πιστεύεις οτι δεν υπαρχουνε λάθη?
      Δλδ?
      Ισως αυτο να ξεκιναει απο το πώς
      οριζεις το λάθος? Τα λαθη μας τα
      καταλαβαινουμε παντοτε νομιζω σε
      σχεση με τους αλλους! Αυτο ητανε και
      το μεγαλο ερωτημα απο αρχαιοτατων
      χρονων, "τι ειναι δικαιο και τι αδικο".
      Δεν ζουμε μονοι μας. Ειμαστε κοινωνικα
      οντα και ζουμε με αλλους ανθρωπους κοντα
      μας...Μια κινηση μου σε περιπτωση που
      ειμαι μονος μου μπορει να μη στοιχισει
      τιποτε σε κανεναν, ουτε καν σε μενα τον
      ιδιο , οταν ειμαι με αλλον/-ους ομως
      τοτε μπορει να με κανει να καταλαβω πως
      μπορει να παρω
      στο λαιμο μου ΑΘΩΟΥΣ. Οχι?

      Το θεμα ειναι γιατι πολλες φορες θελεις να
      διορθωνεις τα λαθη του αλλου και δεν βλεπεις
      τα δικα σου...Θα ειναι σαν τις καμπουρες φαινεται:
      βλεπεις του μπροστινου σου, μα ποτε τη δικη
      σου...

      Και πολυ μου αρεσει που απο ενω η απολογια
      ξεκιναει απο το ρολο μου ως δασκαλας, επεκτεινεται
      και σε εκεινον ως ανθρωπου...

      Καλημερα

      Διαγραφή
    2. Ομως και οι δασκαλοι πρωτα ανθρωποι ειναι.
      Μια πραξη, ειναι το αποτελεσμα τις στιγμης βασισμενη στην κατασταση που παιρναμε, που για τον α ή β λογο νομιζουμε οτι αυτο ειναι το σωστο στην συγκεκριμενη φαση της ζωης μας. Αν αργοτερα αλλαξουμε τον τροπο ή την θεση που βλεπουμε τα πραγματα, τοτε κρινουμε οτι καναμε "λαθος". Δηλαδη, το "λαθος", ειναι η αλλαγη του ¨πιστευω" κατα καποια εννοια.
      Μηνυμα Εληφθη, Οβερ

      Διαγραφή
    3. Ε προσπαθω...δεν λες τιποτε αλλο δλδ
      απο μια παραλλαγη ή διαφορετικη ερμηνεια
      της θεωριας της σχετικοτητας...;)
      Ναι, ετσι οπως το ερμηνευεις εχεις ενα δικιο.
      Ειναι σαν αυτο που λεει ο Σωκρατης δλδ
      "Ουδεις εκων κακος"...

      Διαγραφή
    4. Κοιτα, θυμαμαι μια ηλιολουστη μερα που πιναμε καφε με τον Αλμπερτ και τον Σωκρατη στις μακρινες Μπαχαμες, προσπαθουσαμε να αναλυσουμε την θεωρια της λεξεις "λαθος".
      Ο Αλμπερτ με την σχετικοτητα του (απο που νομιζεις οτι βγηκε?), ο Σωκρατης με τα ρητά του ( μας ειχε τρελανει), και εγω ο καημενος μιλουσα για αερες και ονειρα (μπλογκς δλδ).
      Το συμπερασμα τελικα ηταν οτι ολοι λεγαμε το ιδιο χρεισημοποιωντας διαφορετικες λεξεις βεβαια. Ομως η συμβουλη που πηρα ηταν, οτι αν μια μερα γνωρισεις την Κωνσταντινα, να προσεξεις με ποιον τροπο θα την προσεγγισεις γιατι θα ειναι "σκληρος αντιπαλος". Οπως καταλαβαινεις αυτο το διαπιστωνω τωρα (πλακα κανω). Επισης να μην το ξεχασω, μου ειχαν πει να σου στειλω τα χαιρετισματα τους .....

      Διαγραφή
    5. Ετσι σου ειπανε?
      Ε μαλλον εκεινοι με ξερουν
      λιγο καλυτερα απο εσενα!

      Θα τους ειχα μαθητες φαινεται
      και θα τους εριξα πολλα Χ!

      Διαγραφή
    6. Να σου πω την αληθεια, λιγο κακομουτσουνοι μου φανηκαν και θα κοψω την παρεα μαζι τους, αλλα θα μου πεις ομως, οτι πισω απο καποιον μεγαλο βρισκεται παντα ενας Μεγαλυτερος Δασκαλος με πολυ ανωτερο Χαρακτηρα !!!!!!!!!!!
      Καλα εκανες και τους εριξες πολλα Χ

      Διαγραφή
    7. Ναι, η αληθεια ειναι
      πως τις κακες παρεες
      πρεπει να τις κοβουμε!

      Διαγραφή
  2. Sabrina my angel,
    ΕΝΟΧΟΟΟΟΣ!!! Όπως και κάθε ένας από μας που αυθαίρετα διορθώνει τους άλλους. Βέβαια εσείς οι δάσκαλοι αντλείτε αυτό το δικαίωμα από το λειτούργημα που επιτελείτε όμως πρέπει να καταλάβετε ότι στο σπίτι (και όχι μόνο) έχετε άλλο ρόλο και να πάψετε να μας μαλώνετε συνέχεια! Κι εμένα με έχεις μαλώσει πολλές φορές μέσα από το blog σου όμως συνεχίζω απτόητος. Είμαι εκπαιδευμένος βλέπεις!
    Φαντάσου όμως να συμπεριφερόμουνα κι εγώ στο σπίτι σαν να μιλάω σε μπετατζήδες! Θα είχαμε καταντήσει ένα γιαπί γεμάτο «καρφιά» και «τσιμεντένιους απροσπέλαστους τοίχους». Ολοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας με τον ένα η τον άλλο τρόπο έχουμε παίξει το ρόλο του δασκάλου. Όπως και όλοι μας υπήρξαμε μαθητές και δεν εννοώ μόνο στο σχολείο. Εκείνο που ματώνει όμως είναι η μείωση, η απαξίωση και η έλλειψη σεβασμού.
    Οσον αφορά τον θέσει ρόλο σας, του δασκάλου στο σχολείο, εκεί οι συνέπειες είναι ακόμα πιο σοβαρές όταν έχεις να κάνεις με ευαίσθητες, άπλαστες ψυχές. Δεν θυμάμαι αν το έχω ξαναγράψει στο blog σου αλλά με σένα σίγουρα το έχω συζητήσει. Ακόμα δεν έχω ξεχάσει την κατακόκκινη υπογραφή της, κατά τα άλλα αγαπημένης μου, κυρίας Κούλας όταν (οκτάχρονος μαθητής) τόλμησα σε μια έκθεση για την 28η Οκτ να αναφερθώ στο θλιμμένο βλέμμα του στρατιώτη που έφευγε στο μέτωπο με την αγωνία αν θα ξαναδεί το τρομαγμένο από την σειρήνα του τρένου μωρό του, την ώρα που το έσφιγγε στην αγκαλιά του. Μου τα διέγραψε όλα με ένα μεγαλοπρεπέστατο Χ και σημείωσε (πάντα κατακόκκινα!): «Με θάρρος και πίστη στο Θεό, ξεκίνησαν για το μέτωπο χαρούμενοι που θα υπηρετήσουν την πατρίδα»…. Κι εγώ ακόμα αναρωτιέμαι. Μήπως κάτι δεν κατάλαβα καλά; !!!
    Φιλιά
    James
    Υ.Γ. πάντως σου πάει πολύ να οπλοφορείς, έστω και με στυλό. Αλλωστε είσαι ο πιο δυναμικός από τους αγγέλους μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε καλα ναι, αυτο ητανε εγκλημα!
      Απορω πώς δεν σε τραυματισε ανεπουλωτα!
      Φανταζομαι πως ολοι εχουνε τετοιες
      ιστοριες...κι εγω εχω πολλες! Θυμαμαι
      σε εξετασεις στον Ομηρο στο γυμνασιο
      που ξεκινησα να γραφω "λογοτεχνικα"
      και μου βαζει ενα 15αρι ξεσυγυρισμενο...
      15 δεν ειχα παρει εως τοτε στη ζωη μου...!!
      Ακομα ποναει!Με συνετριψε. Αφου με ειρωνευτηκε
      και μου ειπε "τι βαθμο να σου βαλω, ετσι οπως τα εγραψες!!!??"
      Αλλα την αγαπω πολυ εκεινη την καθηγητρια.
      Οταν τη βρηκα πριν δυο χρονια και της το ειπα...
      εκει να δεις αντιδραση η καημενη!

      Οσο για τους ρολους ναι, εχεις απολυτο
      δικιο. Πολλες φορες τους μπερδευουμε...
      νομιζω πως αν το καταλαβουμε αυτο, θα
      αλλαξουμε πολλα προς το καλυτερο

      Διαγραφή
  3. Δεν είχα τι να γράψω σήμερα...
    Ο James με ενέπνευσε (σόρρυ Κωνσταντίνα)χαχα!!!
    Η διόρθωση δεν μ ενοχλεί. Δεν γίνεται να τα ξέρεις όλα ακόμα κι όταν σου τα διδάσκουν.Αυτό το κόκκινο όμως βρε παιδάκι μου. Μήπως να βρίσκατε άλλο χρώμα εσείς οι εκπαιδευτικοί.
    Ένα φουξ ή απαλό γαλάζιο!!! Να μη νιώθεις σα να τέλειωσε
    ο κόσμος επειδή έκανες ένα ή και δέκα ορθογραφικά ή έγραψες μια λάθος πρόταση....Ή ακόμα καλύτερα αν τονίζατε πρώτα εσείς και μετά όλοι εμείς οι υπόλοιποι όλα τα καλά και σωστά κι αφήναμε στο περιθώριο τα λάθη (με την επιβράβευση πολλές φορές οι άνθρωποι γινόμαστε καλύτεροι.Αν κι η πραγματική ζωή είναι σκληρή κι άδικη).Όσο για τους στρατιώτες που η κυρία Κούλα τους ήθελε χαμογελαστούς θυμάμαι τον πατέρα μου που έλεγε " κολοκύθια, όλοι με δάκρυα στα μάτια φεύγαμε και με τον φόβο ζωγραφισμένο στα μάτια μας . Δεν ξέρω που τις τραβήξανε αυτές τις εικόνες που βλέπουμε στα ντοκυμαντέρ αλλά όλοι είμασταν σκυθρωποί και λυπημένοι. Για πόλεμο μας πήγαιναν όχι σε πανηγύρια "

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι σημασια εχει απο ποιον εμπνευστηκες?
      Σημασια εχει που λες πρωτοτυπα πραγματα. Βασικα αυτο με το κοκκινο δεν ειναι και πολυ πρωτοτυπο. Ηδη περναει στην εκπαιδευση. Το ακομα χειροτερο ομως ειναι οτι ΔΕΝ ΔΙΟΡΘΩΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ! Φτασαμε στο αλλο ακρο. Ε καλα! Δες τα αποτελεσματα στις τελευταιες γενιες...να μην ξερει ποτε εγινε ο Α'Παγκοσμιος γιατι δεν το κανανε στο σχολειο, δε βγαλανε ως εκει την υλη, δεν ητανε στα SOS, δεν..δεν..δεν..

      Θα συμφωνησω στο ποσο πρεπει να τονιζουμε τα σωστα! Σ' ευχαριστω. Απεναντιας λοιπον με εμενα που δεν σε ενεπνευσα, εσυ με ενεπνευσες τρελα με αυτο που ειπες...

      Διαγραφή
  4. Θα δανειστώ μια από τις σκέψεις της Ευγενίας. Το κόκκινο προκαλεί φόβο, "λερώνει" το ταπεινό γκρι του μολυβιού και πολύ περισσότερο στιγματίζει!Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πολλά παιδιά δεν εκφράζονται καν λόγω της ύπαρξής του. Με τις ίδιες ίσως και χειρότερες συνέπειες λειτουργούν και οι βαθμοί. Έτσι μεγαλώνουν γενιές και γενιές με το φόβο να κάνουν λάθη, να πούν αυτό που νιώθουν, να τολμήσουν, να ζήσουν!
    Ο δάσκαλος οφείλει να βγάλει από το νού του ότι τιμωρεί με κάθε κόκκινη γραμμή του. Σκοπός δεν είναι να αποδείξει την αυθεντία του επιδεικνύοντας την "εξουσία" του. Σκοπός είναι να φωτίσει κάθε τι σωστό ενθαρρύνοντας την επανεμφάνισή του.
    Στη θεωρία υπάρχει η δημιουργική αξιοποίηση του λάθους, η περιγραφική αξιολόγηση και πολλές ακόμη πρωτοποριακές μέθοδοι.
    Στη πράξη όμως κάθε παιδί πρέπει να αντιμετωπίζεται με ξεχωριστό τρόπο γιατί είναι ξεχωριστό.. και εκεί έγκειται η μαεστρία του δάσκαλου! Μόνος του λοιπόν διαμορφώνει την αθωότητα ή την ενοχή του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλα τωρα εγω θα το παω παραπερα. Δεν ειναι το κοκκινο που προκαλει φοβο, απλα εμεις το συνδεσαμε ετσι εξαρχης. Εν ολιγοις ειναι θεμα συμβασης, διοτι εαν απο παντα διορθωναμε με φουξ, τοτε το φουξ θα προκαλουσε φοβο και "θα λερωνε", οπως λες. Εκτος και εαν η ζωγραφος εχει διαφορετικη αποψη: Τι προκαλουν τα χρωματα
      βασει ψυχολογιας Ευγενια? Και πως προκυπτει αυτο? Απο τη συμβαση, απο τη φυση? Βλεπει το ματι κατι και οργανικα του προκαλει Χ ή Ψ συναισθηματα? Δεν το ξερω...

      Οσο για το τι οφειλει ο δασκαλος, μου θυμιζεις πολυ αυτο που ελεγε ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ:"Το παιδι δεν ειναι δοχειο να το γεμισεις, ειναι σπιρτο για να το αναψεις"...κι εσυ ως εκκολαπτομενη δασκαλα, φαινεται να το εχεις εμβλημα σου. Σιγουρα ξεκινας καλα...

      Διαγραφή
    2. Δεν έχω κάνει σπουδές πάνω στην επιρροή των χρωμάτων αλλά σίγουρα δίνουν κάποιο μήνυμα στον εγκέφαλο.
      Το πορτοκαλί ανοίγει την όρεξη και προκαλεί έκκριση σιέλου, το μπλε δημιουργεί την αίσθηση της δροσιάς όπως και το λευκό. Σίγουρα το κόκκινο (για να το έχουν και στα φανάρια)είναι ένα εκρηκτικό χρώμα γι αυτό χρησιμοποιείται σε ότι επικίνδυνο, ή για STOP!!! ή ακόμα και ως χρώμα του έρωτα. Νομίζω δεν είναι τυχαία η επιλογή του ως χρώμα διορθώματος.
      Πιο καλά η Ακριβή δεν μπορούσε να τα είχε πει.
      Άλλο διορθώνω τον άλλο κι άλλο τον τιμωρώ ή προσπαθώ να τον μειώσω...

      Διαγραφή
    3. Καλημέρα κυρίες μου!
      Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
      Πράγματι το κόκκινο χρησιμοποιείται στη καθημερινότητα και είχα ξεχάσει σε πόσες περιπτώσεις. Στη παιδοψυχολογία συγκεκριμένα από τα λίγα που μέχρι στιγμής έχω διαβάσει προκαλεί άγχος όταν βρίσκεται πάνω στα γραπτά των παιδιών. Μάλιστα κατά μεγάλο ποσοστό προτιμούν να γράφουν σε word.
      Η ουσία πάντως είναι όχι τόσο το κόκκινο μελάνι αλλά η πρόθεση που χρησιμοποιείται.

      Διαγραφή
    4. Τωρα που το λες Ευγενια μου, θυμαμαι που λενε για το κοκκινο οτι προκαλει ενταση γι' αυτο δεν ενδεικνυται σε μερη που προοριζονται για ηρεμια οπως η κρεβατοκαμαρα!!
      Κατα τα αλλα, ναι Ακριβη μου, προκαλει αγχος, αλλα τωρα θα μιλησω και απο τη ρεαλιστικη πλευρα του πραγματος: οκ! Να μην αγχωνουμε το μαθητη, αλλα ας εχει και λιγο αισθηση της καταστασης του για να προσπαθησει για το καλυτερο...σαν να φτασαμε στο αλλο ακρο και τον παραχαϊδεψαμε πια...

      Διαγραφή
  5. χαχα! περίμενα μια τέτοια αντίδραση να πω την αλήθεια :)

    τα πάντα έχουν τα όριά τους και τα παιδιά θέλουν τα δικά τους συμφωνώ απόλυτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΕΝΟΧΗ ως το κοκαλο!Αυτες οι κοκκινες γραμμες ειναι εγκλημα στα ματια μας.Ειναι οντως επωδυνο καθως φανερωνει μια ματαιη προσπαθεια μας.Μια προσπαθεια που εγινε με κοπο για να καταληξει πισω απο τις κοκκινες αυτες γραμμες.Παρολα αυτα, αναγνωριζουμε πως ειναι αναγκαιο να διαγραψετε καποιες αστοχες ιδεες μας.Ισως αυτο σας δινει καποιο ελαφρυντικο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πωπωπωπωπωωωωωω!!!!!! Χριστε μου! Εσυ κοριτσι μου θα γινεις
    για τους γονεις σου η κορη τους η σοσιαλιστρια!!θα λαβω το αιτημα
    σας σοβαρα υποψη!και μαλιστα λεω να μη διορθωνω ΤΙΠΟΤΑ! Ειμαι
    περιεργη μετα τι επιδοσεις θα χετε!! Πολυ περιεργη! Και φυσικα
    θα γινει επαναπροσδιορισμος των ρολων ολων!! Εισαι;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή