Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Κάνω μια (προς)ευχή!


Είναι ορισμένες στιγμές σκληρές και άτεγκτες, που ποντάρουν στο πόσο θα σε κάνουν να πονέσεις. Προσπαθεί η μία να παραβγεί της άλλης βάζοντας στοίχημα πώς μπορεί να σε σκοτώσει περισσότερο. Θέλει η καθεμιά να σε σφετεριστεί και καθόλου δεν της αρέσει η ιδέα ότι θα ξεφύγεις από τα στυγερά της δόντια. Σε θέλουν όλες εκεί, αντάμα, να πονάς κι εκείνες να καυχώνται επιδεικτικά: «Εγώ το ‘καμα! Καμαρώστε με». Θέλεις τότε να τις πιάσεις από το λαιμό, συγκεκριμένα από το λαρύγγι και να τις το στρίψεις μονομιάς. Χωρίς υπεκφυγές και όνειρα. Χωρίς παρηγοριές και δικαιολογίες: «Δεν το ‘θελε! Το ‘κανε κατά λάθος. Η Τύχη τις το όρισε!». Οι φόνοι της χαράς όμως γίνονται πάντα εκ προμελέτης, κατόπιν εσκεμμένης και συστημικής σχεδίασης. Και γίνονται ακαριαία. Δίχως προκαταρκτικές εναλλακτικές. Αρχίζεις και τρέμεις στην ιδέα ότι ορισμένες στιγμές εποφθαλμιούν την ησυχία και την παρηγοριά σου. Σου κλέβουν τους συμπαραστάτες και σου δολοφονούν την ηρεμία.
Και μια τέτοια ήρεμη μέρα, εκεί που λένε «στα καλά καθούμενα», κάποια κακιά στιγμή γύρισε την κατάσταση της γιαγιάς μου, της γιαγιάκας μου, της γιαγιούλας μου, της γιαγιακουλίτσας μου από τα πόδια της τα γερά και μου την έριξε στο κρεβάτι... μου την πήρε από το σπιτάκι της το ζεστό, από το δωματιάκι της το κουκλίστικο που καθότανε σαν μπιμπελό και με περίμενε κάθε βράδυ να πάω για να μου τρίψει την κουρασμένη μου πλάτη και την πιασμένη μου μέση. Αυτή η παλιοτύχη, μου την καθήλωσε σε ένα ξένο μέρος μακριά από μένα και μακριά από το σπίτι της, σε ένα lux  νοσοκομείο, αλλά ωστόσο νοσοκομείο, ακίνητη και ανήμπορη να ορίσει το χεράκι της και το ποδαράκι της... Αυτή η ζηλιάρα μοίρα, που ζήλευε τα πλεκτά της και τα υφαντά της της σταύρωσε τα χεράκια να μην μπορεί να πιάσει ούτε το ποτήρι της να πιει νερό από μόνη της.  
Και τώρα, κάθομαι μέσα σε ένα αδειανό δωματιάκι χωρίς ζέστη καμία, χωρίς παρηγοριά. Λείπει το μπιμπελό μου, η κουκλίτσα της κάμαρης, η ζωντάνια του σπιτιού και του μπαχτσέ. Λείπει το λουλούδι του κήπου. Και περιμένω να με ξαναπάρει στο τηλέφωνο να με ρωτήσει αν έφαγα. Ψάχνω να βρω τη σαλάτα στο τραπέζι έτοιμη κομμένη. Κοιτάζω τις βελόνες με το μισοπλεγμένο μαλλάκι πάνω στο τραπεζάκι άπραγες. Και μου χρωστάει τα άλλα μισά βήματα του tango που μου μάθαινε λίγο πριν φύγει στο νοσοκομείο. Γι’ αυτό κι εγώ θέλω και απαιτώ, εύχομαι και προσεύχομαι να επιστρέψει στο δωματιάκι της, έστω κι αν δεν ξαναπάει ποτέ στο σπιτάκι της στο χωριό. Και θέλω να μας κάνει πάλι τις πιο νόστιμες πιτούλες και να μας πλέξει τα πιο ζεστά πουλοβεράκια... Αυτό θέλω... γιατί η γιαγιά μου ακόμη και στο κρεβάτι μας κάνει όλους να γελάμε και συνέχεια αυτοσαρκάζεται. Συνέχεια κοροϊδεύει τον εαυτό της και γελάει. Συνέχεια κάνει πλάκα! Η γιαγιά μου είναι ΔΥΝΑΜΗ!
Και πιστεύω, ΠΙΣΤΕΥΩ, παρ'όλ'αυτά, πως υπάρχουν και στιγμές πιο δυνατές, πιο γενναιόδωρες, που σκοτώνονται μεταξύ τους ποια θα σε πρωτοφχαριστήσει. Ποια θα σε κάνει να αισθανθείς βασιλιάς και ρήγας. Νιώθεις κάτι να σε τρώει στην πλάτη και δεν είναι άλλο από τα φτερά που βγάζεις. Θες να πετάξεις, να δεις τον κόσμο αυτόν από ψηλά και να πιστέψεις σαν ένας θεός ότι ελπίδα υπάρχει. Γι’ αυτό η γιαγιάκα μου θα γίνει καλά, γιατί χωρίς αυτήν δεν έχουνε νόημα τα εγγόνια της! Γιατί χωρίς τη γιαγιά μου δεν υπάρχουν παραμύθια. Γιατί η γιαγιά μου είναι ο πιο φωτεινός δρόμος της ιστορίας που μου φωτίζει το μέλλον. Γιατί η γιαγιά μου είναι ροκ και προχθές που πήγα να τη δω μου φυλούσε έκπληξη: Άρχισε να κουνάει το «κουλό» της χεράκι και παίξαμε μπιλιάρδο!! Αλλά ήτανε και σκεφτική και ντρεπότανε που μας «ανάγκαζε» να «κουβαλιόμαστε» και να «την κουβαλάμε». Που την ταΐζουμε και την αλλάζουμε. Που την βάζουμε στο καροτσάκι και την πάμε βόλτα! Και ‘γω της είπα:

 «Γιαγιά, αυτό δεν είναι κακό. Η ζωή κάνει κάτι κύκλους σαν αυτόν που βλέπεις! Κι εσύ όταν γεννηθήκαμε μας τάιζες, μας άλλαζες και μας πήγαινες με το καροτσάκι βόλτες! Κουβαλιόσουνα από το χωριό που είναι στην άλλη άκρη του χάρτη και μας κουβαλούσες. Μόνο που είχαμε μία βασική, βασικότατη διαφορά: 

Εμείς τότε ως μωρά γκρινιάζαμε πολύ. Εσύ τώρα ΚΑΘΟΛΟΥ!


ΥΓ: Αν δε με πιστεύετε, ιδού:

 

29 σχόλια:

  1. Την επόμενη φορά πόθο θα πας να της δώσεις πολλούς χερετισμους και από μένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ντινούλι μου,

    Το πιο γλυκό σου κείμενο ever, για την πιο γλυκιά γιαγιά! Θα γίνει καλά, το φάρμακο είναι η αγάπη και της το δίνετε απλόχερα!!
    Τα περαστικά μου και πολλούς χαιρετισμούς!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξερω αν ειναι το πιο γλυκο Σιμον, παντως σιγουρα ειναι απο τα πιο μελαγχολικα! Το ξερω...

      Διαγραφή
  3. Εύχομαι ολόψυχα περαστικά στη ροκ γιαγιά!Η φωτό στο τραπέζι του μπιλιάρδου τέλεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ ευχαριστω κι εσενα Μαρακι, οπως ξεχασα να ευχαριστησω κ τη Σιμον πιο πανω. Και πού να την δεις να παιζει....ριξαμε ΤΟ γελιο προχθες...

      Διαγραφή
  4. Δύσκολος ο κύκλος της ζωής...
    http://www.aniwthoi.net/2012/10/5-alzheimer.html
    Εύχομαι ότι καλύτερο σε σένα στην γιαγιάκα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ ευχαριστουμε Ευγενια μου..αλλη πτυχη κι αυτη που θιγεις...

      Διαγραφή
  5. Την αγαπώ!!!
    Θα γίνει γρήγορα καλά.
    Θα δεις:-)
    Τζίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ξερω οτι την αγαπας. Κι αυτη σε αγαπαει πολυ... Ταιριαζετε κιολας. Εχετε τα ιδια μυαλα κ το ιδιο χιουμορ....χιχιχι

      Διαγραφή
  6. Κωνσταντίνα μου, εύχομαι να γίνει γρήγορα καλά η γιαγιάκα σου. Είμαι σίγουρη πως είναι δυνατή γυναίκα και σύντομα θα σας εκπλήξει ευχάριστα!

    Πολλές ευχές και φιλιά στην άρρωστη γιαγιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θα γίνει καλά, τόσο καλά, όσο η γιαγιά στο βιντεο ... Κλικ στο https://www.youtube.com/watch?v=NVLzVuincAQ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. axaxaxa!μεσα στην πικρα μου εχω πεσει κατω απο τα γελια!!!
      Ευχαριστω πολύ κυριε Γιωργο!

      Διαγραφή
  8. Sabrina my angel,
    Μη μου στεναχωριέσαι. Είμαι σίγουρος ότι η γιαγιάκα σου θα τα καταφέρει να ξεπεράσει αυτήν την πρόσκαιρη αδυναμία της. Αλλωστε μέσα από το blog σου, όπου την έχεις υμνήσει τόσες φορές για την προσωπικότητά της και τη δύναμη του χαρακτήρα της, μας έχεις δείξει πόσο πολύ την αγαπάς. Αυτή η αγάπη είναι η μεγαλύτερη βοήθεια προς τους ανθρώπους μας για να βγουν νικητές μέσα από σκληρές δοκιμασίες. Και να δεις που στο τέλος, όχι μόνο θα τα καταφέρει, αλλά θα σε κατατροπώσει κιόλας στην επόμενη παρτίδα μπιλιάρδο. Δως της μια αγκαλιά κι από μένα.
    Σε φιλώ
    James

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Φιλενάδα,κουράγιο και δύναμη σ'όλους σας. Με το καλό και σύντομα να γυρίσει η γιαγιάκα σπίτι. Θα είναι εκείνη τώρα το μωρό σας.
    Αυτά,όμως, που έζησες μαζί της θα σε συντροφεύουν πάντα και ίσως να μαλακώνουν λίγο τον πόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλε θα ζησουμε κι άλλα...ουουουουουου...
      εχουμε μπροστα μας, τουλαχιστον αλλα 15 χρονια!!!

      Διαγραφή
    2. Και δεκαπέντε και εκατόν πέντε ακόμη χρόνια να ζήσει η γιαγιά σου, καλή μου.Εγώ, απλώς, αναφέρθηκα στις όμορφες μέρες/χρόνια που έζησες μαζί της και είναι πολύ σημαντικές για σένα. Αυτά, προς άρσιν κάθε παρεξήγησης.

      Διαγραφή
    3. Ε οχι και παρεξηγηση... Τι με περασες?

      Διαγραφή
  10. egw prolaba na dw mono to videaki....stenaxwrh8hka polu me th giagiaka..einai 8ea..xereis...kai nomizw pws telika mexri n kataferw n anebw egw na th dw den 8a xreiazetai tis askhseis apokatasttashs pou legame.....pisteuw 8a anarwsei grhgora giati exei peisma kai 8elhsh.telika ths miazeis arketa e??perastikoulia kai mh stenaxwriesai kouklitsa..ola 8a pane kala.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μοιαζουμε ε? Σε τι? στο τσαγανό? Μπορει! Και στη δουλεια και στην υπερκινητικοτητα! Ελα εσυ κι οχι ασκησεις αποκαταστασης δεν θα της κανεις αλλα να δεις που θα ξεκινησεις και το μπιλιαρδο μαζι της. Α! Και το ποδοσφαιρακι! Παιξαμε κι απ' αυτο προχθες! Καινουργιες δραστηριοτητες δεν ηθελες? Οριστε!

      Διαγραφή
  11. Κωνσταντίνα μου περαστικά στη γιαγιούλα σου, δεν το ήξερα...Μου θυμίζει την δική μου γιαγιά και με πιάνουν τα κλάματα...Μέχρι την τελευταία της πνοή ήταν μάχημη και πανέξυπνη...ετοιμόλογη και σοφή. Πολύ σοφή, πολλά χρόνια μπροστά απο μας κα ας γεννήθηκε το 1912!!!!! Το πιστεύεις??? Παρόλο που πολύ στεναχωριέμαι, σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που την γνώρισα!! Το ίδιο ισχύει και για σένα. Να γίνει καλά ευχομαι και να ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα...μαθουσαλίξ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η γιαγια μου η μαθουσαλιξ και μασελιξ! Εχει και μασελα!!!
      Ναι, πώς δεν το πιστευω!! Και σε σενα πιστευω που εχεις παντα τη δυναμη να σκεφτεσαι μονο θετικα....
      Φιλια στη βαφτιστηρα μου τη φαφουτιξ....

      Διαγραφή
    2. Χαχαχα!!!! Φαφουτίξ αλλά με 5 δόντια τώρα!! Σε περιμένω να της τα δώσεις εσύ τα φιλιά!! Εμάς δεν μας καταδέχεται...

      Διαγραφή
  12. Θυμάμαι τις μέρες εκείνες που την έβλεπα στο σπίτι να μην σταματάει ποτέ...να είναι όλη την ώρα στο πόδι...πάντα είχε με κάτι να ασχοληθεί,πάντα μια αεικίνητη σβούρα.Η αλήθεια είναι ότι την ζήλευα και από μέσα μου έλεγα ότι θα ήθελα να τις μοιάσω και εγώ όταν θα φτάσω στην δική της ηλικία.Είμαι σίγουρη ότι θα επανέλθει στην καθημερινότητα της και θα γυρίσει πίσω στο σπίτι και στους δικούς της ανθρώπους.Ελπίζω και εύχομαι να βρει και πάλι την ενέργεια που είχε από τις μέρες που τη θυμάμαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ΠΟΛΥ ΚΛΑΜΑ ΕΡΙΞΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν πειράζει... "το κλάμα καθαρίζει την ψυχή απο την απλυσια της" λέει η γιαγιά μου!

      Διαγραφή