Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Ζείδωρα μεθεόρτια για χαίνουσες πληγές!

Κοίταξα από την πόρτα με την άκρη του ματιού μου το φωτισμένο τζάκι με τη φιγούρα του Αϊ-Βασίλη επάνω στο γραφείο. Κλεφτά. Ίσα που φώτιζε μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο. Ήξερα πως άλλη μια νύχτα ζωής του μένει. Τη Δευτέρα θα ξανάμπαινε στην κούτα του για να τον ξανακυοφορήσει μαζί με την εκκολαπτόμενη ανεμελιά για άλλους έντεκα μήνες, ώσπου να ξαναγεννηθεί η χαρά μαζί με τον Χριστό. Δοκίμασα στη συνέχεια να μασουλήσω ένα μελομακάρονο από όσα περίσσεψαν. Άκαρπη η προσπάθεια. Στην πρώτη μπουκιά το βρήκα άγευστο. Μετά είπα να ξεφυλλίσω εκείνα τα χριστουγεννιάτικα παραμύθια που κάθε χρόνο τέτοιες μέρες γυροβολάνε από καναπέ σε καναπέ και από πολυθρόνα σε πολυθρόνα -δεν πρόλαβα φέτος να τα ξαναδιαβάσω, ούτε τον θείο Σκρουτζ, ούτε τον Χριστό στο Κάστρο- μα ούτε αυτό μπόρεσα. Οι σελίδες δεν γύριζαν για κάποιον λόγο και οι παραμυθάδες θέλανε επίμονα να ξαναμπούν στα ράφια της βιβλιοθήκης. «Ό,τι πρόλαβες, πρόλαβες» μου σιγοψιθύρισε λίγο αυστηρά ο Παπαδιαμάντης σαν να με μάλωνε που φέτος δεν του έριξα ούτε μισή ματιά... Κι εγώ, τον άκουσα, έσκυψα το κεφάλι μου και φόρεσα το επετειακό μου μελαγχολικό προσωπάκι, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κι άρχισα να ξεσκονίζω το τραπεζάκι του σαλονιού από τις χρυσόσκονες και τις άχνες του κουραμπιέ.
  Έτσι κλείνει κάθε φορά αυτός ο κύκλος. Με τον ίδιο μελαγχολικό τρόπο: με αναμνήσεις ζώσες, με στομάχια ξεχειλωμένα, με συντροφιές μεγάλες και φλύαρες, που ξαφνικά σωπαίνουν, με πολλά φλιτζάνια καφέ που μετά αδειάζουνε και με  άλλες τόσες κουβέντες φαφλατάδικα ειπωμένες. Με φλουριά που κερδίσαμε, με χαρτιά που χάσαμε, με αγάπες που πεθυμήσαμε, με αγάπες που θάψαμε. Με το χαρτί που κερδίζει την αγάπη. Με την αγάπη που κερδίζει το χαρτί. Αιώνιοι ανταγωνιστές οι δυο τους στα κέρδη! Κερδίζει το ένα πάντα εις βάρος του άλλου. Κι έτσι καταστρατηγείται μέσα σου η πλεονεξία. Μαθαίνεις να χάνεις πάντα σε κάτι. Και χάνεις μαζί τους εγωισμούς, χάνεις και τους θυμούς. Από κάπου μια ανάγκη σε σπρώχνει να πετάξεις τα βάρη της ψυχής σου για να σου δείξει πως ο καινούργιος χρόνος δε σε θέλει μικρόψυχο: «Πέτα! Πέτα! Πέτα! Πέτα ό,τι άχρηστο σε βαραίνει! Να ελαφρύνεις! Και μετά πέτα ψηλά και πιο ψηλά, έτσι ανάλαφρος που είσαι!».
Κάπως έτσι περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά αισθάνθηκα εκείνη την εξομολόγηση που μας έβαζαν οι θεολόγοι στο σχολείο να κάνουμε, για να συνδέσουμε τις γιορτές με το πραγματικό τους νόημα. Εκείνη η εξομολόγηση είναι τελικά στον εαυτό σου, είναι σε έναν φίλο που αγαπάς και που δε βαριέται να σε ακούει, σαν σε βλέπει να τον έχεις ανάγκη. Είναι ο πνευματικός διαλογισμός με τον εαυτό σου για να ξαναθυμηθείς τι έκανες τη χρονιά που πέρασε, τι σου κάνανε και πώς θα το προσπεράσεις, πώς θα το τινάξεις από πάνω σου να μην το κουβαλήσεις στην επόμενη χρονιά.
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, ξεφυλλίζοντας το περσινό μου πια ημερολόγιο διαπίστωσα πως κάθε του σελίδα ήτανε γραμμένη με άλλο χρώμα. Αλλού διάλεγα ένα συμβατικό μπλε, ίσα που έγραφα όσα έζησα, απλά για να μην περνάει η μέρα απαρατήρητη στον ταξιδιάρη και ξεχασιάρη χρόνο. Αλλού έγραφα με μαύρο μαρκαδόρο-σημειολογική έκφανση μιας μαύρης σκέψης πένθιμης. Κι αλλού, το κόκκινο της φωτιάς ζωγράφιζε το αλλοτινό πάθος, αλλά και τα αλλοτινά πάθη, καταγράφοντας  στιγμές έντονες, αλλά και διαγράφοντας λάθη σοβαρά.  
Τελικά το κόκκινο στυλό είναι το πιο διαστροφικό. Χρησιμεύει για να τονίζει, χρησιμεύει και για να διορθώνει (λάθη). Ή μήπως χειρότερη είναι  η μνήμη που επιμένει να καταγράφει εκείνο που την πλήγωσε και το φυλάει στα άδυτα του μυαλού, σε μια ψυχική άβυσσο απύθμενη, όπως ο σάπιος οισοφάγος του αδηφάγου γέρου χρόνου που έφυγε ανεπιστρεπτί...? Ιδού η απορία! Δεν ξέρω! Το μόνο που ξέρω είναι ότι από φέτος αποφάσισα τις πληγές που μου ανοίγουνε να τις γράφω με μολύβι.... όσο για εκείνες που ανοίγω σε κάποιους... ας σκεφτούν αυτοί οι κάποιοι με τι χρώμα θα τις καταγράφουν!


Καλή Χρονιά-Καλά Μυαλά!

29 σχόλια:

  1. Δυστυχώς η ευτυχώς όλα γράφονται στην μνήμη μας μικρή!
    Τώρα αν είναι με μαύρο η κόκκινο στυλό δεν νομίζω ότι έχει και τόση σημασία! Καλός σε δεχτήκαμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ενας φλύαρος μεθεόρτιος (ή μήπως προεόρτιος?) παραμυθάς9 Ιανουαρίου 2013 στις 1:12 π.μ.

    ΥΓ: Όσο για τις πληγές, αυτές μας καθορίζουν και μας κάνουν ό,τι είμαστε. Είναι οι ιστορίες μας και οι περιπέτειές μας. Φίλοι μας. Σημάδια πως ζήσαμε, πως ζούμε και είμαστε ακόμα όρθιοι στο κατάρτι. Είναι το καταφύγιό μας τις νύχτες που τις χαιδεύουμε με ένα χαμόγελο. Και εκείνες που αγαπάμε πιο πολύ από τις άλλες είναι κάτι κρυφές και βαθιές που μόνοι μας διαλέξαμε να υποστούμε, που τις περιμέναμε, τις προσκαλέσαμε και τις καλοδεχτήκαμε. Είναι αυτές που αξίζουν. Είναι αυτές που ξεχωρίζουν τα αγοράκια από τους άντρες. Τους θυμίζουν το σπίτι τους, τον προορισμό τους. Τον κόσμο τους.
    Όπως εκείνη η παιδική ουλή του Οδυσσέα, το μόνο σημάδι από το σπίτι του που του'χε μείνει όταν ξεβράστηκε γυμνός στους Φαίακες...

    Για τα υπόλοιπα, την καινούρια χρονιά και όλες τις συντρόφισσές της του μέλλοντος,
    μετά από χρόνια ταξίδια και ιστορίες, εικόνες δικές μου και άλλων που συνάντησα στο ταξίδι και μετά χώρισαν οι δρόμο μας,φλυτζάνια που γέμιζαν και καρδιές που άδειαζαν, σκοτεινούς δρόμους και αναπάντεχες ανατολές, πληγές που έμαθα να αγαπάω, κόκκινα σημάδια που τελικά έχουν γίνει ζωγραφιά, τυχαίες συναντήσεις, φλύαρα λόγια και εκκωφαντικές σιωπές, κατέληξα πως τίποτε δεν είναι για πέταμα ή για διαγραφή, πως τα κόκκινα σημάδια των διορθώσεων είναι παλιοί φίλοι αγαπημένοι, πως οι πληγές αξίζουν το ρίσκο. Πως αυτά είναι που θα σε σηκώσουν και θα σου δώσουν ένα μικρό σπρώξιμο. Που θα σε βοηθήσουν να πετάξεις.
    Η ζωή ξέρει. Και - επιτέλους πια - εγώ την εμπιστεύομαι.
    Εσύ...;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρισκω την απαντηση σου λιγο βολικη και μοιρολατρικη!
      Υπαρχουν πληγες και πληγες!Μπορει να λεμε -επειδη μας παρηγορει- το "ολα γινονται για καποιον λογο", απλα, αν το σκεφτεις, ολο αυτο δεν ειναι τιποτε αλλο απο τη γνωστη νομοτελεια!Εννοειται πως εαν η κατευθυνση αλλαξει θα οδηγησει σε αλλο αποτελεσμα.
      Απλα δεν εχω καταλαβει, γιατι ορισμενες πληγες ειναι τοσο βαθιες και τοσο μεγαλες, τοσο μεγαλες και τοσο τσουχτερες, τοσο διαρκεις ενιοτε...θα μπορουσα να τις εμπεδωσω και σε λιγοτερο χρονο!
      Ποιος σαδιστης παιζει με τον πονο μου εκεινη τη στιγμη που με βλεπει να σωριαζομαι?

      Διαγραφή
    2. Φλύαρος μεν, σαφής δε, μοιρολάτρης ποτέ9 Ιανουαρίου 2013 στις 2:13 π.μ.

      ...ποιος σαδιστής; Δεν ξέρω αλλά αν τον βρω, θα το μετανιώσει! :)
      Το κόλπο είναι να μη σε αφήσουν να σωριαστείς, Κι αν αυτό τυχόν συμβεί, να σε σηκώσουν αμέσως, να σε ξεσκονίσουν και να σου κάνουν και μια αγκαλιά.

      Όσο για τα υπόλοιπα, περί νομοτέλειας και μοιρολατρίας, μάλλον δεν κατάλαβες καλά. Ίσως όμως απλά να φταίει η ώρα και το πρωινό ξύπνημα. Άλλα όπως είπε κάποτε και μια γνωστή μου "αλλη φορα οι επεξηγησεις"...
      Ως τότε (κάποτε), όνειρα γλυκά και καινούρια!

      Διαγραφή
    3. Εμενα το μυαλο μου μεχρι εκει παει για οσα λες,
      αν και εγινες απλουστερος φετος:Ρ!
      Το πνευμα των Χριστουγεννων ε???
      ;)

      Διαγραφή
    4. Η ζήλια αποτελεί το συγκοινωνούν δοχείο της αγάπης (ανεξάρτητα της μορφής). Ζηλεύουμε μόνο όσους μας ενδιαφέρουν και άρα αγαπάμε (σημείωση: δεν σημαίνει πως μας αγαπάνε κιόλας πάντα). Αυτή η αγάπη είναι που αυξάνει τις απαιτήσεις μας από αυτά τα πρόσωπα. Όταν αυτά τα πρόσωπα δεν ανταπεξέρχονται στις απαιτήσεις μας (σημείωση: δεν σημαίνει πως πράγματι αυτά τα άτομα θέλησαν ή έπρεπε να ανταπεξέλθουν στις προσδοκίες μας), πληγωνόμαστε. Όσο πιο πολύ αγαπάμε, τόσο πιο πολλές οι απαιτήσεις που έχουμε και τόσο πιο πολύ πονάμε, όταν δεν ανταπεξέρχονται αυτοί.
      Σχετικά με το διάστημα κατάληψης των πληγών στο μυαλό μας, εξαρτάται από το πόσο γρήγορα ο καθένας κρίνει πως δεν πρέπει να αγαπά, άρα να είναι απαιτητικός, άρα και να πονά για κάποιο άτομο (σημείωση: κάποια άτομα προφανώς και πρέπει να τα έχουμε "κοντά" μας συνέχεια, άρα να τα αγαπάμε, να είμαστε απαιτητικοί και να πονάμε για αυτά...είναι αυτά που μας αγαπάνε και κρίνουμε με τη σειρά μας πως μπορούμε να τα τοποθετήσουμε ψηλά στις προτεραιότητες μας).

      Χρήστος

      Διαγραφή
    5. Αν δεν ήξερες τι μου συμβαίνει θα έλεγα πως τα λες ωραία και σοφά. Τώρα απλά έχεεις σκονάκια...χαχα!

      Καλη χρονιά Χρήστο μου...

      Φιλιά

      Διαγραφή
    6. Μιλούσα γενικότερα....πέρα από αυτό νομίζω πως τα σκονάκια μου δεν είναι τόσο ενημερωμένα και σίγουρα δεν περιελάμβαναν και τη ψυχοσύνθεση σου....τώρα αν εντέλει κάτι "έπιασα" ίσως να οφείλεται στο γεγονός πως έχουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά...(τόσα χρόνια πλύσης εγκεφάλου!!)...

      Διαγραφή
    7. Μια που όλο αυτό το thread με τα σκονάκια φαίνεται να-έστω χωροταξικά-να'ναι συνέχεια του υστερογραφήματος κάποιου φλύαρου, ας προσθέσει κι εκείνος κάτι:
      Η ζήλια είναι συναίσθημα άρρωστο ακόμα κι όταν είναι φυσιολογικό - κι ας είναι για κάποιους ανθρώπους "συγκοινωνούν δοχείο" της αγάπης, όπως την έχουν στο μυαλό τους. Δεν τη χρειάζεσαι τη ζήλια. Η αγάπη γεννάει εμπιστοσύνη - αν τα'χεις καλά και με τον εαυτό σου και με τον άλλο. Ας κάνουμε όμως δυο βήματα πίσω: Ώσπου να φτάσει κανείς στην αγάπη είναι μακρύ το ταξίδι κι επικίνδυνο. Κι εκείνο που είναι πάντα προϋπόθεση της αγάπης, το ελάχιστο για να μπαρκάρεις, είναι το στοιχειώδες ενδιαφέρον. Αυτό αν δεν υπάρχει είναι που φέρνει απογοητεύσεις και πληγές. Αλλά από την άλλη, αν για 'κείνον που θα μπορούσες να αγαπήσεις έχεις εξαντλήσει για να "κλέψεις" (τι άσχημη λέξη) στιγμές και ενδιαφέρον όλα τα μέσα και τα όρια, από το πιο σιωπηλό μέχρι το πιο κάφρικο, τουλάχιστον δεν θα σου 'χει μείνει ένα γραπτό γεμάτο κόκκινες διορθώσεις, μουνζτούρες και ξαναγραψίματα. Ούτε και χρειάζονται σκονάκια για να ανακαλύπτει κανείς τα προφανή - ιδίως όσοι αγαπάνε το χορό: Όπως κάθε χορός όμορφος και παθιασμένος, χρειάζονται δύο. Οπότε εγώ σας εύχομαι να χορεύετε. Να χορεύετε μέχρι να απογειωθείτε.
      Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά...

      Φώτης

      Διαγραφή
    8. Ε τωρα εγω θα ριξω το επιπεδο για να γελασουμε:
      Αυτη η ανωνυμια στο blog με το ονομα απο κατω ειναι νεα μοδα?
      Οχι τιποτε αλλο αλλα με ρωτανε πολλοι φιλοι μου και δεν ξερω τι να απαντησω...χαχα

      Κωνσταντινα

      Διαγραφή
    9. ...καλύτερα τώρα;

      "Ανώνυμος"

      Διαγραφή
    10. Ε ναι!

      Κωνσταντινα

      Διαγραφή
  3. http://youtu.be/J6PUwHYBYMA " Ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό..."( κι εγώ συμπληρώνω " και κυνικό ")
    Καλή χρονιά σ όλους!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πωωωωωωω!!!
      Αυτο σκεφτοσουνα ολη μερα?
      Αλλα ομολογω Ευγενιτσα μου πολυ γαντι
      οι στιχοι!Και να σκεφτεις δεν τους ειχα καν υποψη!
      Τα χαρτια και η αγαπη...αιωνια αντιπαλα
      δεη (ουπς! υπαρχει αυτη η φραση?)

      Διαγραφή
  4. χαιρομαι που κατα καποιο τροπο απεβαλες μερικα πραγματα.
    Περνας ή ανεβαινεις καλυτερα το επομενο σκαλί στην ζωη.
    Το ταξιδι σου μολις αρχισε .... το τρενο ή το αεροπλανο που θα ανεβεις θα σε φερει στην επομενη σταση για να δεις την καινουργια ζωη που ερχεται. Το αστειο ειναι οτι εσυ παρολο οτι ανεβηκες στο τρενο, το τιμονι θα το κραταει καποιος αλλος. Ερχεται απο μονος του ο οδηγος να σε παρει και να σε ταξιδεψει. Θα εισαι πλεον απλα ο επιβατης γιατι σιγα σιγα ριχνεις τον πηχη.
    Δεν ξερω αν ακουγομαι αισιοδοξος ή απαισιοδοξος αλλα σε αυτην την διαδρομη βρεθηκα και εγω πριν απο τωρα πεντε χρονια οταν καταλαβα οτι επρεπε να αποβαλω και εγω μερικα πραγματα και καταστασεις. Η μεγαλυτερη στιγμη για μενα ηταν οταν διαπιστωσα οτι το μεγαλυτερο φαρμακο για την ψυχη μου ηταν η συγχωρεση και απο εκεινη την στιγμη η ψυχη μου ηρεμησε.
    Η καινουργια αρχη ειναι το καθημερινο ξυπνημα, την πρωτη στιγμη που θα ανοιξεις τα ματια σου .... η ψυχη σου θα ζηταει το πρωινο της ζωης καθως η ποιότητα θα ειναι το αποτελεσμα αυτης της αναγκης...
    Σε αυτο το τρενο ολοι ανεβαινουμε. Η πορεία που θα ακολουθησει θα ειναι αγνωστη. Το μονο πμως που μενει θα ειναι οι δικες μας επιλογες. Επιλογες που θα επιρεασουν το επομενο σκαλοπατι στην ζωη μας.
    Πλεον οριμοι και εμπειροι μπορουμε να ξεχωρισουμε ποιος θα ειναι ο σωστος δρομος .....
    Εξακολουθω ομως να βρισκω λυπηρο το κειμενο σου και να διακρινω και μια νοσταλγία ή ισως μια αναγκη που εχεις .... λεγε με περιεργο ή οπως αλλιως θελεις αλλα παντως δεν μου το βγαζεις απο το μυαλο ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νοσταλγια για ποιο πραγμα?δεν εχω νοσταλγια στις πικρες!
      Ας κατσουν μακρια απο μενα!Αυτο που με λυπεί ειναι που ορισμενοι
      σκαλιζουν κ ξανασκαλιζουν τα παλια και δεν εχουν τη δυναμη της
      διαγραφης!Διαγραφουν στη θεωρια,οχι ομως στην πραξη!

      Διαγραφή
    2. Στις πίκρες εσυ αναφερθηκες.
      Νοσταλγια, ειναι ο πονος που προκαλείται απο την ανικανοποιηση του γυρισμου (νόστος=επιστροφη, άλγος=πόνος).
      Ειναι μερικες στιγμες στην ζωη μας και οχι απαραίτητα μονο οι πίκρες, που θα θελαμε να ξαναζησουμε ή που ποτέ δεν τις ζησαμε, εξού και το κενο που αναφερθηκα.
      Η ζωη μας, εστω και μεταφορικα κατα καποιον τροπο, ειναι σαν το παραμυθι με τον κοντορεβυθουλη, που αφηνε ψιχουλα πισω του για να βρει το δρομο για το σπιτι του.
      Ετσι και εμεις, αφηνοντας αναμνησεις πισω μας καλες ή κακες, δημιουργούμε τις προυποθεσεις οι οποιες θα μας φερουν καποια στιγμη στο "σπιτι" μας ή εκει που εμεις θελουμε να παμε.
      Ειναι αυτο που λένε. Κοιτωντας στο παρελθον βαδίζω για τον μελλον ή καπως ετσι.
      Οσο για αυτους τους "ορισμενους" που λες, ενα πραγμα μπορω να σου πω με σιγουρια: ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος και για αυτους αλλα και για εμας και θα το αφησω εκει.
      Θα κλεισω ομως με μια ερωτηση και αν θες μπορεις να απαντησεις. Εσυ εχεις την δυναμη της διαγραφης ;;;;

      Διαγραφή
    3. Φυσικα και εχω! Αλλα κατι μου λεει οτι για αλλες διαγραφες μιλαω εγω και για αλλες εσυ! Νομιζω?

      Διαγραφή
    4. Ισως να μην καταλαβα καλα, οποτε να με συγχωρεσεις, αν και ακομα νομιζω οτι ισχύει το αντίθετο. Παντως για την καινουργια χρονια σου εύχομαι το χρωμα του μελανιού που θα χρεισημοποιησεις να ειναι μονιμο και να μην χρειαστεί πλεον ενα δευτερο για να διορθωνεις ή να τονιζεις ...

      Διαγραφή
    5. Σ ευχαριστω παρα πολυ,αλλα εχω την αισθηση οτι η ζωη ειναι τοσο απροβλεπτη κ κρυβει τοσες εκπληξεις που σιγουρα θα κανω κι αλλα λαθη, κι αλλες λαθος επιλογες, κι αλλες λαθος κινησεις που θα γραφω κ θα διαγραφω μεχρι να μαθω! (.????)Θα μαθω?????

      Διαγραφή
    6. Περιεγραψες ολοκληρη την ζωη με δυο λεξεις. Τα λαθη ειναι αναπόφευκτα, αλλα αυτα ειναι που μας κανουν αυτους που ειμαστε. Και ειμαστε ακομα ζωντανοι οπως λεει και το άσμα.
      Ομως μην προεξοφλεις το αποτελεσμα χωρις να δοκιμασεις, γιατι στο τελος ολα ειναι μια επιλογη .....

      Διαγραφή
  5. Sabrina my angel,
    Τα Χριστούγεννα τα λατρεύω. Τα λατρεύω τόσο πολύ που μου βγάζουν μια γλυκιά μελαγχολία. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ισως γιατί ξέρω ότι δεν θα κρατήσουν για πολύ. Το ίδιο και στην καθημερινότητά μου. Μόνο στα όνειρά μου όταν είμαι ευτυχισμένος πετάω.
    Στη ζωή μου πάντα τις πληγές μου τις γράφω με μολύβι. Δεν έχει σημασία το περίβλημά του αλλά ο γραφίτης που έχει μέσα του και το σημάδι που αφήνει. Ετσι όταν οι πληγές είναι έντονες αισθάνομαι τη μύτη του να με σκίζει και όταν ξεθωριάσουν, η σβύστρα αναλαμβάνει το έργο της κάθαρσης και της λήθης.
    Προφητικά τα λόγια του «Ανώνυμου»…
    Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει κάποιο τρένο με τον οδηγό του να σε περιμένει.
    Για την καινούργια χρονιά σου εύχομαι ολόψυχα να κάνεις τη σωστή επιλογή…

    Σε φιλώ

    James

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σημερα το ipadaki της sabrina εχει κολλησει κ δε θελει να σου απαντησει!
      Μαλλον εχει κι αυτο μελαγχολησει!
      Ευχαριστω james για τις ευχες!
      Μονο λιγοι μου ευχηθηκαν για τη φετινη χρονια!τι παθανε πια?

      Διαγραφή
  6. Κατ΄ αρχήν συγνώμη για την αργοπορία.
    Ερώτηση πρώτη: πως σου ήρθε να συνδυάσεις μέσα σε ένα κείμενο την άχνη από τους κουραμπιέδες, την χρυσόσκονη των παιχνιδιών, με τις μνήμες, τις αναμνήσεις, και τα κόκκινα γράμματα?
    Ερώτηση δεύτερη: Γιατί το κόκκινο στυλό είναι για να διορθώνει τα λάθη ή να τα επισημαίνει?
    Ερώτηση Τρίτη: Γιατί ενώ τα στυλό που γράφουμε στο άσπρο χαρτί είναι μπλέ, τα γράμματα του υπολογιστή, είναι αυτόματα μαύρα?
    Καλή χρονιά σε όλους ……

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καταρχην καλημερα σας, καταρχας δεν πειραζει!
      Απαντηση πρωτη: συνειρμο το λενε, αν και οχι τοσο ασχετες ιδεες οπως ειθισται ο συνειρμος να οριζεται. Η απογευση που σου αφηνει ο κουραμπιες ειναι ο απολογισμος της χρονιας. Κι ο απολογισμος εχει στο τσουβαλακι του σαν Αγιο-Βασιλης πραματα και θαματα απο ολη τη χρονια!Σκεφτηκες γιατι τοποθετησαν οι της εκκλησιας τα Χριστουγεννα στο τελος του χρονου?Μηπως οχι τυχαια?
      Απαντηση δευτερη: γιατι μαλλον υπηρξε μια συμβαση του τυπου "ο πιο εντονος κερδιζει. Δεν ημουνα παρουσα στην εκλογη
      Απαντηση τριτη: φανταζομαι για τον ιδιο παραπανω λογο....ας μας απαντησει ενας κομπιουτερακιας

      Ωραιες αποριες εχεις Ανωνυμε...εγω μπορω να απαντησω μονο κατοπιν εορτης συμβασεως περι Οικουμενικων Συνοδων, μελανιων και συνειρμων-απολογισμων στο τελος του χρονου....αν θυμαμαι καλα, παλια, τα καναλια εκαναν ενα flash back στα γεγονοτα της χρονιας που τη σημαδεψαν. Ο καθενας μας γιατι να μην κανει? επειδη δεν ειναι η ΕΡΤ ή ο ΑΝΤ1?

      Διαγραφή
    2. Αν μου επιτρεπεται θα μπορουσα να απαντησω εγω στην τριτη ερωτηση, ως προς το χρωμα ασπρου-μαυρου που χρησιμοποιούν οι υπολογιστες.
      Αν και εχω μια μακρινή σχεση με αυτους, το ολο θεμα εχει φυσικα μια ιστορια που ξεκιναει στις αρχες του 1900 οταν μια εταιρεία απο το Ρότσεστερ των ΗΠΑ ηθελε να δημιουργησει μια γρηγορη αναπαραγωγή φωτοαντιγραφων για να ελαχιστοποιηση το κοστος εκδοσης εφημεριδων.
      Επειδη ολες οι εφημεριδες της εποχης, χρησιμοποιουσαν μονο μαυρο μελανι για να έχουν την μεγαλύτερη αντιθεση στο χαρτι, και επειδη ηταν και το ποιο φθηνό, ο εν λογω ιδιοκτητης ή υπαλληλος (δεν θυμαμαι ακριβως) ανακαλυψε την μεθοδο της ηλεκτροφωτογραφησης. Απο εκει προέρχονται και οι φωτοτυπιες.
      Η εταιρεια αργοτερα οταν πετυχε, μετονομάστηκε σε Xerox που σημαινει ξηρό (απο το ξηρογραφια) και μετέπειτα αυτο καθιερώθηκε και στους υπολογιστες, το να ειναι η βαση του χρωματος ασπρου - μαυρου ..... Τωρα αν θελετε να το αλλάξετε μπορείτε χεχε ....
      Καλη Χρονια !!!!!

      Διαγραφή
  7. Από αλλού την περιμενα την απάντηση απο αλλού μου ήρθε.
    Ευχαριστώ πολύ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μαλιστα μαλιστα! Τι ενδιαφεροντα θεματα ειναι αυτα!! Αλλα πολλη ανωνυμια επεσε ρε παιδια!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή