Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Εντός εαυτού


Κάλεσα έξαλλη τον Εαυτό μου σε σύσκεψη. Έκτακτη συνέλευση: «Πρέπει να μιλήσουμε» του είπα με ύφος! Ήταν όλος αφτιά! Δεν πρόλαβε να αντιδράσει και με κοιτούσε ασκαρδαμυκτί. Κιχ δεν έβγαλε. Κατάλαβε πως επρόκειτο για ένα πολύ σοβαρό θέμα. Του είπα πως πρέπει να αρχίσει σιγά σιγά να βάζει ορισμένα πράματα στη θέση τους. Τι θα πει «Έτσι έχω μάθει και έτσι μου μάθανε και άλλες τέτοιες ανοησίες?» Του έθεσα κάποιες ερωτήσεις σαν εκείνες τις γνωστές-κλισέ σε συνεντεύξεις περιοδικών: Σε ρωτάνε «ποιο είναι το μεγαλύτερό σου ελάττωμα?» και απαντάς «Η Συνέπειά μου, η Τελειομανία μου και η Καλοσύνη μου.  Είναι η Κατανόηση, η Υπομονή και η Καρτερικότητα. Είναι η Φιλοτιμία, η Συν-πάθεια και η Αντοχή».
 Έτσι κι αυτός μου πέταξε: την Ανοχή, όταν ανέχεται συμπεριφορές που δεν του ταιριάζουν, αλλά δεν επαναστατεί! Την Ανεκτικότητα, όταν είναι ανεκτικός σε πράξεις που δεν τις θέλει, αλλά τις υπομένει... και τη Δοτικότητα, όταν δίνει σε ανθρώπους που δεν έχουν, αλλά κυρίως δεν πήραν καμιά φορά και ως εκ τούτου δεν έδωσαν ποτέ! Αλλά τρομάζουν! Τρομάζουν να βλέπουν ανθρώπους που δίνουν και δίνονται. Και φοβούνται! Φοβούνται να βλέπουν ανθρώπους να προσφέρουν και να προσφέρονται. Είναι και οι εποχές άλλωστε: κοιτούν καχύποπτα το «δούναι» ψάχνοντας πίσω του να βρουν πού είναι το «λαβείν». Και ψειρίζουν και  αναρωτιούνται. Υποπτεύονται προθέσεις πίσω απ’ τις κινήσεις. Ψάχνουν για μικροπρέπεια πίσω από τη μεγαλοψυχία. Γυρεύουν οφέλη πίσω από τη δωρεά.
Αλλά τι να πεις σε κάποιον άνθρωπο που με τέτοιες ανησυχίες γίνεται ανθρωπάκι? Είναι σαν να ζητάς να αγαπήσει κάποιος που ποτέ του δεν έχει αγαπηθεί. Πληγώνει όμως, γιατί έμαθε να πληγώνεται! Κι ας ξέρει ότι δεν είναι σωστό να περνάει από τη ζωή σου και να πληγώνει. Να δίνει χτυπήματα δυνατά κι όποιον πάρει ο χάρος!
 Αφού βρε συ είσαι τόσο βιαστικός! Γιατί ανοίγεις πληγές, εφόσον δεν έχεις χρόνο να τις κλείσεις?
....Κάπου εκεί λοιπόν, ανάμεσα στη μνήμη και το άλλο της μισό, τη λήθη, πάλευαν κάτι αναμνήσεις να σβηστούν από το χάρτη. Να διαπεράσουν το ανάμεσο αυτού του δυισμού και σφόδρα να στρογγυλοκαθίσουν στη μεριά της λήθης. Τι δεν τις έταξα! Τι δεν τις υποσχέθηκα! Αλλά πετάχτηκε η Μνήμη! Από τότε που τη θυμάμαι… ονειροτόκος μια ζωή: ζει με το παρελθόν για να χτίσει μέλλον. Ονειρεύεται όμως χωρίς να φοβάται. Κι ας ξέρει ότι μόνο κακά όνειρα θα δει. Διότι «όποιος δεν έχει εφιάλτες, μου λέει ειρωνικά, δεν έχει κι όνειρα!» Της είπα πως είναι μάταιο να ελπίζει. Μου απάντησε πως έχει δικαίωμα να απογοητεύεται, όχι όμως να τα παρατά. Της απάντησα ξιπασμένα πως η αφεντιά της δεν είναι παρά ένα νοητό ημερολόγιο –για να μην πω ανόητο!- που του σχίστηκαν κάποιες σελίδες, ενώ άλλες ξεθώριασαν από τον φθοροποιό χρόνο. Εκείνες που ήταν γραμμένες με μολύβι θόλωσαν κι οι άλλες με μελάνι μουσκεύτηκαν από δάκρυα και απλώς λερώθηκαν... άλλες πάλι σελίδες τσαλακώθηκαν, ενώ άλλες τσακώθηκαν. Μεταξύ τους! Δεν έχουν και κοινό παρονομαστή άλλωστε. Η μία κατέγραψε λάθη, η άλλη το σωστό, η τρίτη το πρέπον, μια τέταρτη τα «θέλω», μια άλλη τα «μπορώ». Ετερόκλιτες τελείως! Πώς να συνεχίσουν να συνυπάρχουν στο ίδιο βιβλίο?
Ωστόσο εγώ πρότεινα της Μνήμης να κρατήσει τα καλά, να πετάξει τα άσχημα χωρίς να την κόφτει αν κάποιος κάπου κάποτε μου αντιγύρισε γεμάτος τρόμο όσα του έδωσα φοβούμενος ότι θα ζητήσω από εκείνον άλλα τόσα. Αφού δεν έχει! Τι να μου δώσει? Έτσι νομίζεις ότι βγήκε το «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος»?

44 σχόλια:

  1. Κομμενο ραμενο στην ψυχη και αγγιζει καθε πραγματικοτητα που ζουμε ολοι. Η αληθεια ειναι οτι λιγο πολυ ολοι μας περναμε απο αυτο το σταδιο και προσπαθουμε να βαλουμε τα πραγματα στην θεση τους, αν και διακρινω κατα καποιο τροπο μια εξομολογηση, παρολα αυτα τα αισθηματα και συναισθηματα ειναι αμοιβαια..... και για μενα, και για σενα, και για τον εναν και για τον αλλον ..... και η ιστορια επαναλαμβανεται ξανα και ξανα και ξανα .....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά! Είμαι σίγουρη ότι λίγο ή πολύ όλοι εδω πέρα μεσα έχουμε αισθανθεί ετσι!
      Εννοειται πως δεν είμαι μόνον εγώ ετσι!!
      Και για να το κανω λιγο αστειο: ολοι ειναι προδομενοι...πρεπει αναλογικα ομως να υπαρχουν και οι αλλοι μισοι που προδωσαν, που φοβηθηκαν, που πληγωσαν...
      Κι αν αυτα ολα γινονται απο τον ιδιο εαυτο, που αλλου δρα ως θυμα και αλλου ως θυτης? Κι αν ακομα χειροτερα δρα ταυτοχρονα ο ιδιος εαυτος στην ιδια περιπτωση ως θυμα και ως θυτης?.....

      Διαγραφή
    2. Τα παντα στο συμπαν ειναι τα "φρουτα" της αλλαγης με κινητηριο δυναμη την ελπιδα. Οι πραξεις μας ειναι τα σκαλοπατια που ανεβαινουμε στην ζωη και ειναι η προεκταση του εαυτου μας αλλα ασε την καρδια να νιωση εαν ειναι θυμα ή θυτης .....

      Διαγραφή
    3. Ναι ε? Να την αφησω να πληγωνεται και να πληγωνει?
      Ξερεις τι διαβασα καπου?

      "Υπαρχουν ανθρωποι που σκεφτονται με την καρδια και που αισθανονται με την λογικη!"

      ...αν φτασουμε εκει, βρασε ρυζι!

      Διαγραφή
    4. Ομως υπαρχουν και οι ανθρωποι που σκεφτονται με την λογικη και αισθανονται με την καρδια ..... γιατι αμα δεν χτυπαει η καρδια πως θα καταλαβεις οτι ζεις με την λογικη;;;;;
      Αν ειναι να κανουνε πιλαφι ας βρασουμε ρυζι τοτε ....

      Διαγραφή
  2. Εντός, εκτός και επι τα αυτά!!!
    Πρέπει να μιλήσει ο εαυτός και δεν μιλάει βρεεεε

    Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
    γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
    τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
    τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
    τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
    ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
    γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
    τὸ εἶπες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τωρα με πιανεις αδιαβαστη! Εχω διαβασει πολυυυυυυυυ
      τη Δημουλα, ωστοσο το συγκεκριμενο μου ξεφευγει! Το βρισκω γάντι! Μάλλον λειτουργησε υποσυνειδητα ως εμπνευση: αλλοτε τα υπαρξιακα ειναι κοινα αναμεσα σε μεγαλους λογοτεχνες και σε κοινους θνητους Blogger! NO?

      Διαγραφή
    2. Το είπες... τι άλλο να πεις? Τι άλλο να πω?

      καλημέρααααααααααααααααααα

      Διαγραφή
  3. Ὁ ἔρωτας,
    ὄνομα οὐσιαστικόν,
    πολὺ οὐσιαστικόν,
    ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
    γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,
    γένους ἀνυπεράσπιστου.
    Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
    οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.
    Ὁ φόβος,
    ὄνομα οὐσιαστικὸν
    στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς
    καὶ μετὰ πληθυντικὸς
    οἱ φόβοι.
    Οἱ φόβοι
    γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.
    Ἡ μνήμη,
    κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
    ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
    μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
    καὶ ἄκλιτη.
    Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.

    Όταν δεν έχω τι να πω, ... ευτυχώς μιλούν άλλοι για μένα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ALEX,
      ομοιως με το παραπανω, οχι πως δεν ξερω αυτο το ποιημα, αλλα Ερωτας, Φοβος, Μνημη, τρεις κυριαρχοι στη ζωη οποιουδηποτε! Τυχαιο?
      Και καμια φορα δεν ειναι αναγκη να μιλαμε παντα!

      Η μανα μου λεει" Και η Σιωπη είναι θεση!"

      ...τι ειπε παλι! Α ρε μανα!

      Καλημερααααα

      Διαγραφή
    2. Α! Παρεμπιπτοντως, το 'παν κι αλλοι:
      λαλαλα!

      http://www.youtube.com/watch?v=PPR2bK3kL5c&feature=player_embedded

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα πέρα για πέρααααα.......!!!!
    Μπράβο φάτσα μου που ακόμα ασχολείσαι με τα "εντός"....εμένα προσωπικά τα "εκτός" δεν με αφήνουν....και είναι τόσα πολλά...λογαριασμοί,εφορία,φαγητό,4ωρη εργασία,ατομικές συμβάσεις,στεναχώρια,κουραση...κουραση....κουραση....όσο και να θέλω να αντισταθώ δεν τα καταφέρνω...είναι το σύστημα καλώς φτιαγμένο ώστε τα "εντός" να είναι πταίσματα και ας σε οδηγούν όλα αυτά στην παράνοια, στην αφάνεια, στην επιφάνεια....τα ουσιαστικά και βαθύτερα πονάνε!!!!
    και επι του θέματος....
    υπάρχει κάποιος που πληγώθηκε και δεν πλήγωσε???
    που προδώθηκε και δεν πρόδωσε???που ήταν μόνο θύμα και δεν ήταν ποτέ θύτης???
    συγνώμη αλλά θεωρώ τελείως άτοπο να μιλάμε για υπαρξιακά όταν η ύπαρξή μας πλέον απειλείται όταν μιλάμε για βιοτικά προβλήματα....αλλά και η λέξη "προβλήματα"είναι άτοπη καθώς πιστεύω ότι σε κάθε πρόβλημα υπάρχει και η λύση...μιλάμε για βιοτικά θέματα και ανάγκη επιβίωσης!!!
    ξέρω ότι ακούγομαι απαισιόδοξη απλά είμαι ρεαλίστρια....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λοιπον,
      γλυκο κοριτσι, ασε τις απαισιοδοξιες και αρχισε να φτιαχνεις τα μεσα σου για να ειναι καλα και τα εξω σου!!!οκ?
      Εντος, εκτος και επι τα διαφορα!Όχι επι τα αυτα! Αν θελεις ολα να τα βλεπεις ιδια, ιδια θα τα βλεπεις. Αν θελεις να τα βλεπεις ωραια, ωραια θα ειναι!
      Άιντ' απο κει!
      Οριστε: ξυπνησα πρωι-πρωι και τραβιομουνα στον Αγιο-Νικολαο για προπονηση! Πηρε να χιονιζει! Τζαμπα πηγα! Εφαγα τη μερα μου,θα μπορουσα να κανω κατι αλλο... γκριν, γκριν, γκριν! Ναι αλλα ειδα τον Αγιο-Νικολαο χιονισμενο! Ξερεις τι ομορφα που ητανε? Ερχονται και Χριστουγεννα...λαλαλαλαλαλαααααααα!!!!!

      Θα σου πω ενα μυστικο, αλλα θα μεινει μεταξυ μας, οk?..με γκαζωσε μια πολυ καλη μου φιλη ποχθες και με επηρεασε πολυ! Αυτη διαβαζει πολυ! Πιο πολυ απο μενα...και λεει ωραια πραματα οταν μιλαει! Να σΕ δωσω το τηλ/νο της?

      "Ψυχής νοσούσης εστί φάρμακον λόγος!"

      Και ειναι και γιατρος!Δε μου πλασαρε κανα φαρμακο γνωστης φαρμακευτικης!!!..θα μπορουσε...

      Διαγραφή
    2. Λες να θέλω και εγώ "γκάζωμα"από την φιλενάδα σου???αντε περιμένω τελεφωνο!!!!θα βάλω τώρα τα κάλαντα να φτιάξει η διάθεσή μου!!!!

      Διαγραφή
    3. Κοπιασε να σε γκαζωσω εγω! Το 'χω!
      Αλλα φερε μελομακαρονα! Δεν εφτιαξα ακομη!
      χαχα!

      Διαγραφή
  5. Το ζόρισες το πράγμα κοριτσάκι...
    Χίλιες φορές ν ασχολούμαι με οικονομικά προβλήματα,παρά με συναισθημάτικά!!! Μπορεί ν ακουστεί υπερβολικό αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Χάνεται το μυαλό και μέχρι να ρθει η ώρα της συζήτησης με τον εαυτό μας και να πεταχτούν οι άχρηστες αναμνήσεις και οι συμπεριφορές που πλήγωσαν υπάρχει ένα μεσοδιάστημα που προσωπικά μόνο να το ζωγραφίσω μπορώ...Οι άνθρωποι που έμαθαν να δίνουν και ν ανέχονται, με κατανόηση και τρυφερότητα, κάτι έμαθαν λάθος. Να κρατήσουν τα όμορφα αυτά στοιχεία βάζοντας όμως όρια και βγάζοντας τη λέξη "θυσία" απ το λεξικό τους. Όταν θυσιάζεσαι (μόνο για παιδιά μας επιτρέπεται) πάντα στο βάθος κάτι μα κάτι πολύ μικρό θέλεις για επιστροφή. Ίσως απλά έναν καλό λόγο. Κι όταν καταλαβαίνεις ότι δεν αναγνωρίστηκε τίποτα και παίρνεις σαν απάντηση το γνωστό
    " ήθελες και τα έκανες " μετά....έρχεται ο πόλεμος με το μυαλό σου.
    Χριστούγεννα έρχονται!!! Έλα να στολιζόμαστε,χαρούμενα και τραγουδιστά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν συμφωνω απολυτα!
      Τη θες την αναγνωριση οντως! Αλλα και η θυσια χρειαζεται! Ισως απλα να μην ειναι ολοι φτιαγμενοι ή ταμενοι γι αυτο! Αλλα καποιος παντα θυσιαζεται για να καποιους αλλους! Μα εσυ για αυτον ή αυτους που αγαπας, η μανα για τα παιδια της, ο Αθ.Διακος για την ελευθερια του Εθνους, η γυναικα του Πρωτομαστορα για να στεριωσει το γιοφυρι της Αρτας, η Ιφιγενεια για τα καραβια του Αγαμεμνονα??
      Δεν ξερω...παντως τα μνημεια του λογου δεν εξυμνησαν τυχαια τετοιες συμπεριφορες! Κι οταν αγαπας δεν σκεφτεσαι τι κανεις! Οταν αποστασιοποιηθεις βλεπεις πιο σφαιρικα και πιο λογικα!

      Απλα θα συμφωνησω οτι δεν ειναι ολοι "ηρωες"...
      Αν το ξεκαθαρισεις αυτο δε σε κατηγορει κανεις!

      Εγω στολισα!Για περαστε, για περαστε! Απο δω το χωριο του Αϊ-Βασίλη!!!

      Διαγραφή
    2. Τους εξύμνησαν δε λέω, αλλά αυτοί είχαν φύγει...Αν δεν έχαναν όμως τη ζωή τους κι απλά προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια γι αυτό που αγαπούσαν,δεν είμαι και τόσο σίγουρη κατά πόσο θα εκτιμούσαν τις πράξεις τους. Γράφω το παρακάτω για να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα.
      Δανάη " Μαμά αν γίνω ποιήτρια θα γίνω διάσημη? "
      Μαμά " τι να σου πω? Συνήθως μετά θάνατον αναγνωρίζεται η προσφορά των καλλιτεχνών "
      Δανάη " καλά και σε ποιόν πάνε τα λεφτά που βγάζουν μετά θάνατον? "
      Μαμά " αχ δεν γνωρίζω. Προφανώς στους κληρονόμους."
      Δανάη " και ποιοί είναι οι κληρονόμοι "
      Μαμά " οι συγγενείς τους "
      Δανάη " Ελενα ( η αδελφή της ) θέλεις να γίνεις ποιήτρια????"......

      Διαγραφή
    3. Xaxaxa!!
      Εμ τετοια οικογενεια και δε θα βγαινε ΚΑΙ με εξυπνο χιουμορ ΚΑΙ το στερνοπουλι σας?Αλιμονο!

      Η διαφωνια μου ειναι οτ,ι οταν καποιος ανηκει στο club των θυσιαζομενων, εξ ορισμου αδιαφορει για τη ζωη του! Ναι, μαλλον τον ικαονοποιει η υστεροφημια που προφανως δεν θα προλαβει να γευτει! Γι' αυτο σΕ λεω φιλεναδα! Δεν κανουν ολοι γι' αυτο το σπορ. Το λαθος μας ειναι να κρινουμε εξ ιδιων τα αλλοτρια...

      Διαγραφή
    4. Εν καιρώ ειρήνης λοιπόν δηλώνω μη ήρωας!!!χα! Έχω πεισθεί ότι ο έρωτας κι η αγάπη πρέπει πρώτα ν απευθύνεται στον εαυτό μας για να χουμε αποθέματα να δώσουμε στους άλλους.
      Εν καιρώ πολέμου... ε τώρα τι λες θα το ζήσουμε κι αυτόοο???... τότε βλέπουμε, αλλάζουν τα δεδομένα της αγάπης για τη ζωή μας!

      Διαγραφή
    5. κι επειδή τα τραγούδια δίνουν και παίρνουν
      (μεγάλη η απουσία της Κικίτσας )
      http://youtu.be/n6bfd5O8YW4...μονάχος βρες την άκρη της κλωστής...

      Διαγραφή
  6. Τι να πω ρε Ντινούλι μου!; "Έγραψες" πάλι!! Γιατί πάντα τα πράγματα τα βλέπουμε ξεκάθαρα και αντικειμενικά εκ των υστέρων; Πώς μπορούμε να αφήσουμε τα άσχημα πίσω χωρίς να του ρίξουμε ούτε μία ματιά; Αν έχεις βρει τη συνταγή μάλλον είναι η ώρα να πιούμε εκείνο το καφεδάκι που λέγαμε! Έρχομαι και στο χωριό του Αϊ-Βασίλη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε αμα δεν παει ο Μωαμεθ στο βουνο, παει το βουνο στο Μωαμεθ!

      Ελα εσυ στο χωριο και θα τα αναλυσουμε ολα τα "Γιατι?" καθως θα πασαλειφομαστε με αχνη από κουραμπιεδες και θα κολλαμε απ' τα μελια...(οχι τα ερωτικα!), αλλά απ' τα σοροπιαστα!!μιαμ! μιαμ!...χαχα!!

      Διαγραφή
  7. Τα είπαν όλα, και πολύ καλά μάλιστα, οι προλαλήσαντες, που είναι κομματάκι δύσκολο να προσθέσεις κι άλλα.
    Άκουσα, πριν από αρκετό καιρό, ότι βρήκαν φάρμακο που σβήνει τις κακές αναμνήσεις. Χάρηκα πολύ στην αρχή. Μετά,όμως, σκιάχτηκα ότι μπορεί να σβήσει και τα καλά~πολλά ή λίγα~και είπα ξέχνα το.
    Να είσαι καλά, Δέσποινα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειναι ματαιο να θες να σκισεις αυτες τις σελιδες λεω εγω στο
      βιβλιο της μνημης!
      Η μια σελιδα απο τη μια μερια του φυλλου εχει τα καλα,
      απο την αλλη τα άσχημα!

      Κοβεται το φυλλο στη μεση εγκαρσια?

      Διαγραφή
  8. Από μικροί μαθαίνουμε να χάνουμε,
    η απώλεια θα μπορούσε να 'ναι η κούνια μας
    δεν μπορείς να τα 'χεις όλα
    πρώτη φράση που μαθαίνουμε

    Από μικροί πρέπει να μοιραζόμαστε
    τα γλυκά και τα παιχνίδια με τα αδέλφια μας
    μάθε πλέον να μοιράζεσαι
    κι έτσι δίνουμε ό,τι παίρνουμε

    Και τα χρόνια περνάνε
    κι ό,τι τρώμε κερνάμε
    δίνουμε ό,τι αποκτάμε
    ώσπου κάτι τελειώνει.

    μα η καρδιά πονάει πάντα
    όταν ψηλώνει να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά
    η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει,πάντα..

    Νατάσα Μποφίλιου,η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει

    Ανάμεσα σε μονοπάτια αυτοκριτικής,απώλειας,αυτοθυσίας,έρωτα,αναμνήσεων και πινελιές χριστουγεννιάτικης διάθεσης εγώ διάλεξα αυτό το τραγούδι. Κάθε φορά που τ ακούω ανακαλύπτω καινούργια νοήματα!Για να κτίσεις τον εαυτό σου χρειάζεσαι την μνήμη..εκείνη θα ρίξει φως στα γιατί του παρόντος με σκηνές του παρελθόντος..αναπόφευκτα κάποιες καταστάσεις θα σου φέρουν πόνο.Θα ξέρεις όμως ότι εσύ έδωσες,ήσουν εκεί με κάθε κύτταρο του εαυτού σου.Κι έγινες αυτό που είσαι σήμερα όχι αλάθητα αλλά με πάθος για τη ζωή,χωρίς να φοβηθείς να νιώσεις!Στο τέλος του δρόμου ίσως να έχεις πονέσει..η καρδιά σου όμως θα έχει "ψηλώσει"!

    ΥΓ ελπίζω να είσαι κι εσύ Μπο-φίλη ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μονακριβη μου,
      Ειμαι Μπελ fille, Μπελ fill-η και Μπο-φιλικιά!
      Εγω τρελαίνομαι για αυτό (κατωθι) το τραγούδι απο τη Μποφιλιου!
      Μπορω να το ακουω απειρες φορες, οπερ και γιγνεται!Θαρρω πως γραφηκε για μενα!
      Σου το υπογραφω Εν λευκω!
      Αγαπημενοι στιχοι:???

      "Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
      καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
      το πρόβλημά μου η ΥΠΕΡΒΟΛΗ μου
      κι Ο,ΤΙ ΑΡΓΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ....."

      (μου τη σπάει το στημενο στησιμο για να αποπνέει μυστηριο)

      "Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
      τώρα δε θα `τανε φωτιά στο αίμα
      Αν είχε χρώμα θα `ταν άσπρο ο φόβος
      Αν είχε σώμα ΘΑ 'ΤΑΝ ΣΑΝ ΚΙ ΕΜΕΝΑ..."

      (γιατι δεν φοβαμαι να πω οτι ενιοτε φοβαμαι)

      "ΑΝ Σ ΑΓΑΠΟΥΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΝΑ Σ' ΤΟ ΛΕΝΕ
      ΚΙ ΑΝ ΔΕ Σ' ΤΟ ΠΟΥΝ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΛΕΒΕΙΣ

      κι αν θες να δεις τ΄ αληθινά να καίνε
      πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν΄ ανέβεις...."

      (Υποκλινομαι!!!!Δεν εχω κατι να πω!)

      "Και σε λυπούνται που δεν το `χεις νιώσει
      κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
      και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
      πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος...."

      (Εδω κολλάει η ανοχή και η ανεκτικοτητα, ναι!)

      "Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
      Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
      κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
      εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω

      Κι όποιος ρωτήσει ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΦΕΥΓΩ
      μ΄ αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
      του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
      με μια ελπίδα ΝΑ 'ΝΑΙ ΣΑΝ ΚΙ ΕΜΕΝΑ..."

      (πολλοί θα αναρωτιουνται γιατι φευγω παντα-
      Ιδου η απαντηση: ΕΥΤΥΧΏΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ)

      Τίποτα σημαντικό...
      Ζω μονάχα εν λευκώ....
      Τίποτα σημαντικό....
      Ζω μονάχα εν λευκώ....
      Τίποτα σημαντικό....
      Ζω μονάχα εν λευκώ....
      χιχι!

      http://www.youtube.com/watch?v=uU-mHbLPaOk

      ΥΓ: αν και τα συγχαρητηρια πρεπει να πανε κυριως
      στον Γεράσιμο Ευαγγελάτο!

      Αχ! Ευχαριστω για το βημα που μου δωσες!

      Διαγραφή
  9. ναι ναι..ήθελα κι αυτο να το προσθέσω..
    ειδικά τον στίχο:
    Αν σ΄αγαπούν να μάθουν να στο λένε
    κι αν δεν στο πουν να μάθεις να το κλέβεις!
    Κι αν θες να δεις τα αληθινά να καίνε
    πρέπει στο ύψος της φωτιάς να ανέβεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε τωρα δεν ξερω αν κολλαει αλλα να το πω?

      "Μ' οποιον δάσκαλο καθησεις..."

      χαχα

      Διαγραφή
    2. α ταιριάζει :)
      και είναι αμοιβαία τιμητικό!

      Διαγραφή
  10. Sabrina my angel,

    8 η ώρα κι ακόμα δεν ήρθε το μήνυμα. Δεν έχει σχόλιο σήμερα; Τετάρτη! Ανησύχησα! Τελικά, μάλλον απ’ό,τι φαίνεται, άλλαξε η διαδικασία! Anyway!,Βάζω στον Η/Υ το «River flows in you» κι αρχίζω τη συζήτηση «Εντός εαυτού». Οι γλυκές νότες στο πιάνο με ηρεμούν. Ψάχνω βαθιά μέσα στην ψυχή μου κι αρχίζω την ανάκριση.
    -Γιατί τα ανέχεσαι; Γιατί δεν επαναστατείς; Γιατί δεν διεκδικείς; Τι περιμένεις; Η ζωή φεύγει! Θα σου αναγνωρίσει κανείς αυτή τη συμπεριφορά;
    - Μα…είναι στάση ζωής! ψέλλισε αυτός. Δεν μπορώ να αλλάξω τώρα! Δεν μ’ αρέσει να πληγώνω! Δεν θέλω να κατηγορώ! Η μόνη δουλειά που δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω είναι εισαγγελέας! Άλλες φορές λειτούργησε το πρέπει, άλλες το περίμενε. Καμία το θέλω. Καμία το απαιτώ. Καμία το δικαιούμαι.
    - Ναι! Αλλά, έτσι οι άλλοι σε θεωρούν αδύναμο! Κορόιδο!
    - Και το στομάχι μου; Αφού δεν μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά! Μια άλλη συμπεριφορά θα ήταν σαν να υποκρίνομαι. Όταν πρόσφερα τα πάντα, δεν βρήκα ανταπόκριση. Και όταν μου πρόσφεραν, δεν ανταποκρίθηκα.
    Τελικά, μήπως είμαι ανθρωπάκι;
    Το “River flows in you” εξακολουθεί να με μαγεύει πλημμυρίζοντας το δωμάτιο με μια γλυκιά, μελαγχολική μελωδία.
    Ονειρεύομαι…

    Σου το αφιερώνω με πολύ αγάπη
    http://www.youtube.com/watch?v=F-4wUfZD6oc

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι ειπες τωρα?
      Απο τα αγαπημενα μου κομματια!
      Εχω πιασει τον εαυτο μου να το ακουει ολη μερα!

      Η μεγαλυτερη αληθεια που ειπες ειναι αυτο:

      "Όταν πρόσφερα τα πάντα, δεν βρήκα ανταπόκριση. Και όταν μου πρόσφεραν, δεν ανταποκρίθηκα"

      Καληνυχτα

      ΥΓ: Μπερδευτηκες με τις μερες?
      Τα κειμενα ανεβαινουν συνηθως τις
      πρωτες πρωινες ωρες της Τεταρτης!

      Διαγραφή
    2. ....και μιας και πιασαμε τα τραγουδια και τα αφιερωματα κι εχω πολλα κεφια σημερα, αλλο ενα αγαπημενο ειναι:

      Πες μου θάλασσα
      πόσα μυστικά σου
      απ΄ τον κόσμο κρύβεις
      και μες τη σιωπή στα βαθιά
      χρόνια τα κλείνεις

      Ποια ναυάγια
      λάθη αλλοτινά σου
      λάφυρα της μνήμης
      με μαργαριτάρια ακριβά
      χρόνια τα ντύνεις

      Θάλασσά μου σαν και σένα κάποτε
      φουρτούνες σήκωνα και γω
      Στα νερά μου τ΄ αγριεμένα αγάπες
      αδικούσα δίχως να σκεφτώ
      κι έστειλα πολλές φορές καράβια
      στης καρδιάς μου το βυθό
      ίδια εγώ με σένα.

      Θάλασσα μου σαν και σένα τώρα
      με ναυάγια ζω και γω παλιά,
      για όσες χάθηκαν ζωές στην μπόρα
      το μετάνιωσα μα είναι αργά
      και `χω κάνει πια τα λάθη δώρα
      δυο κοράλλια αληθινά
      στην καρδιά κλεισμένα
      ίδια εγώ με σένα.

      Πες μου θάλασσα,
      πόσα μυστικά σου,
      λάφυρα της μνήμης
      με μαργαριτάρια ακριβά
      χρόνια τα ντύνεις.....

      http://www.youtube.com/watch?v=srZafJbeBRM

      ΥΓ: αναρωτιομουνα τοσα χρονια γιατι μου αρεζε???
      τα ειπε ολα ο Εαυτος.....

      Διαγραφή
    3. ετσι ειναι....

      http://youtu.be/JoDOER7d7Bw

      Διαγραφή
    4. Εγώ πάντα θα περιμένω ανταπόκριση...
      Κι εσένα, σου εύχομαι να ανταποκριθείς.
      Και μια και αρχίσαμε τις αφιερώσεις, σου (ξανα)αφιερώνω το Wax and Wire των Loch Lomond
      Υ.Γ.1 Καθόλου δεν μπερδεύτηκα με τις μέρες! Απλά, όπως κάθε ξημερώματα Τετάρτης, περίμενα ένα μήνυμα για να μπω στο blog.
      Υ.Γ.2 Κι εγώ αναρωτιόμουνα γιατί μου άρεζε! Τελικά, μάλλον είναι η τελευταία φωτογραφία στο κλιπάκι της Πρωτοψάλτη. Εκπληκτικά ίδια με τη δική σου στο blog! Ξέρεις την άποψή μου γι’ αυτή. Ή μήπως είσαι εσύ ;;!!

      Διαγραφή
    5. Ooops!! Sorry, ξέχασα την επισύναψη!

      http://www.youtube.com/watch?v=OtTiCBwWJrg

      Φιλιά

      James

      Διαγραφή
  11. Μια μέλισσα καθώς μπαινόβγαινε
    στα άνθη του κάμπου, είδε έναν άγγελο
    να κάθεται στη σκιά του πεύκου
    λευκοντυμένος, με μακριά μαύρα μαλλιά.

    -Είσαι ένας άγγελος του Θεού;
    -Είμαι ένας άγγελος του Θεού.
    -Και είσαι αγόρι ή κορίτσι;
    -Δεν είμαι, είπεν ο άγγελος
    και γύρισε αλλού το κεφάλι.
    -Ούτε κι εγώ είμαι,όμως θέλω να σε ρωτήσω
    εκεί στους ουρανούς που γυρνάς,
    τον έρωτα τον έχεις δει; Πώς είναι;
    -Ένας κλέφτης από σένα πήρε το κεντρί
    και το μέλι,
    κι από μένα τα φτερά, μέλισσά μου !

    http://youtu.be/gXpLdexjL3g

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κατερίνα ή κομπάρα7 Δεκεμβρίου 2012 στις 12:13 π.μ.

    Μερικές φορές δεν θέλω να σκέφτομαι και δεν θέλω να θυμάμαι. Έχω πραγματικά τεράστια κενά μνήμης και ακόμα συνεχίζουν να ξεθωριάζουν άνθρωποι, πράγματα και καταστάσεις που είναι και σχετικά πρόσφατα...Ετσι πάντα έχω να δώσω κάτι ακόμα που δεν έδωσα (ή ξανάδωσα) και να πληγωθώ ακόμη μια φορά γιατί έχω ξεχάσει πόσο πονάει..Είναι φαύλος κύκλος και μην τα βάζεις με τον εαυτό σου γιατί απλά έτσι ήσουν, έτσι είσαι και έτσι θα είσαι. Κάθε τέλος είναι μια αρχή. Και επειδή ο Sinatra μου είπες ότι σου θυμίζει Χριστούγεννα, άκου το και το "my way".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Κατερινα μου, αλλα οταν βλεπεις πως κατι που εχεις, ειναι υπευθυνο για πολλες παρεξηγησεις, υποσυνειδητα τουλαχιστον προσαρμοζεσαι, διοτι..πού να εξηγεις τωρα!!!!

      Διαγραφή
  13. Κων/να
    Φοβερο το αρθρο σου 'εντος εαυτου'.Το κανουν δυνατο 'τα χρωματα των
    αντιθεσεων'.Εχει φοβερο 'contrast'.Ασπρο-Μαυρο,Ασπρο-Μαυρο.....Αν ομως
    εβαζες και λιγο "Γκριζο"??????Μηπως τοτε η "Συνθεση του πινακα που φιλο-
    τεχνησες"γινοταν πιο "αναλαφρη???"...Ισως ομως τοτε να εχανε την"ζωντανια
    της εντασης"Ποιος ξερει.......
    Σου ευχομαι ολοψυχα ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
    Σε διαβαζω και σε θαυμαζω,οχι μονο για τις πιτες σου......
    Να'σαι ΚΑΛΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα!Αυτες οι πιτες πια...ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ!!Αν και χρωσταω μια καλυτερη, γιατι εκεινη που σας εφερα, κουβαλουσε το αγχος της πρωτης εντυπωσης και...
      Σας ευχομαι επισης καλες γιορτες....οριστε και απο το χωριο: πολλες πιτες και οχι μονο!

      Διαγραφή
  14. Κωνσταντίνα μου σαν να περνάμε την ίδια λεωφόρο της κολάσεως ένιωσα. Μου διέφυγε αυτή σου η ανάρτηση. Διαλεκτική ή μη έχω μια συγγένεια μαζί σου πέρα από τη γυναικεία φύση μου.
    Σε γλυκοφιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε δεν το πιστευω!!!θες να πεις οτι δεν ειχες διαβασει προν αναρτησεις το δικο σου?
      ΦΟΒΕΡΟ! Και μαλλον οχι πολυ τυχαιο...

      Διαγραφή