Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Η A-νέ-melie επιστρέφει...

Επέστρεψα στις αλλοτινές μου συντεταγμένες. Εκεί όπου περιφερόμουνα κάποτε, άλλοτε ασκόπως, άλλοτε σκοπίμως και άλλοτε κατασκοπευτικά. Αυτή τη φορά ήμουν σαν τον δολοφόνο γύρω από το έγκλημα. Ένα έγκλημα, όμως, χωρίς τιμωρία. Ωστόσο, ένα έγκλημα πάθους. Βρέθηκα, λοιπόν, εκεί όπου τέμνεται ο Παράλληλος 48° 52'  με τον Μεσημβρινό 2° 19'. Εν τέλει ήταν όλα όπως τα άφησα. Τότε! Δώδεκα περίπου χρόνια πριν. Ευτυχώς δεν είχαν αλλάξει και πολλά! Αυτό σημαίνει πως ή τότε αυτή η πόλη ήτανε πολύ μπροστά ή τώρα έμεινε απλά πίσω με ανεπαίσθητες αλλαγές.
Ο Πύργος του Άιφελ στιβαρός και αγέρωχος. Επιβλητικός! Η Μονμάρτη εξακολουθούσε να με κοιτάει αφ’ υψηλού! Τι κι αν σκαρφάλωσα στη ράχη της! Είχε κάθε δικαίωμα να το ‘χει πάρει πάνω της με τέτοια γραφικότητα. Ο Σηκουάνας πάλι, κι εκείνος εκεί. Ήρεμος και ατάραχος σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Το χαβά του! Γνήσιος ποταμός! Κυλάει, κυλάει, κυλάει και φυσικά δεν γυρίζει πίσω ποτέ!  .....
Αν πάλι πάρει να νυχτώνει, στην πόλη αυτή, ξεκινά η δεύτερη μέρα. Η πρώτη θέλει τα boulevards γεμάτα, μποτιλιαρισμένα και τους ανθρώπους να τρέχουν σε δουλειές ή σε σπουδές. Η άλλη, που ξεκινά με την ανατολή του φεγγαριού, θέλει βόλτες, χορό και σκέψη, αλλά και τέσσερις τοίχους, βιβλίο και ποτό. Μπορεί τότε η πόλη να γδύνεται τη ρομαντική της αίγλη και να απεκδύεται πάσης ευθύνης, όταν σου δείχνει τα αστραφτερά μα κοφτερά της δόντια. Και να παίρνει άλλη όψη. Πιο ωμή, πιο ψυχρή. Τότε από Πόλη του Φωτός μπορεί να γίνει πόλη του σκότους. Μπορεί να χάσει τη λάμψη της και να σε βάλει στα παρασκήνια. Να δεις ποιοι δουλεύουν πίσω από τις πασαρέλες και πόσο. Να μάθεις πως η λαμπρή και στραφταλίζουσα ζωή των οίκων μόδας βασίζεται σε εργατοώρες κοπιώδους δουλειάς χωρίς ωράριο στις γειτονιές των ραφτάδων, των γουναράδων και των βυρσοδεψών! Και οι περισσότεροι από αυτούς...μετανάστες. Στο Παρίσι μεν, αλλά μετανάστες. Τρίτης ή τέταρτης γενιάς πια, άνθρωποι της ξενιτιάς, αλλά και του ξενυχτιού με άγχη, deadline και προθεσμίες που τους στερούν τον ύπνο και τη siesta, μια ζωή που με τίποτα δεν ξορκίζει την αγωνία, σαν αυτή του τουρίστα που ανεβαίνει στην Αψίδα του Θριάμβου για να φωτογραφίσει τα περίλαμπρα Ηλύσια Πεδία. Ούτε πρόκειται για ανθρώπους που βολτάρουν κάθε μέρα στα bateaux mouches για να προφθάσουν τον Σηκουάνα. Είναι άνθρωποι που άφησαν τον τόπο τους για ένα καλύτερο μέλλον, που ήρθαν ξένοι μέσα στους ξένους για να χτίσουν τη ζωή τους.
Αυτοί οι άνθρωποι με δέχθηκαν τότε. Τέτοιοι άνθρωποι μου άνοιξαν την αγκαλιά τους σαν φτερούγες, όταν βρέθηκα για λίγους μήνες εκεί μακριά από τους δικούς μου και έκαναν το παν να μην αισθανθώ ότι μου λείπει τίποτε. Μπορεί να έκανα τουρισμό. Εκπαιδευτικό μεν, αλλά τουρισμό. Και μπορεί να πήγα για να δω το άλλο, να γευτώ το ξένο, να δοκιμάσω το διαφορετικό. Αλλά συνάντησα τη με ζέση και ζέστη φιλοξενία τους και προθυμία τους να με βοηθήσουν. Ξέρανε από μοναξιά μέσα στο άγνωστο. Κι η μοναξιά, λέει ο Ελύτης, έχει όπως και η γλώσσα, τα δικά της ιδιώματα. Τα καταλαβαίνουν μονάχα οι ομόγλωσσοι. Εκείνοι που νιώσανε κάποτε εξίσου μόνοι και αβοήθητοι. Εκεί γεννιέται το αλληλέγγυο. Εκεί που σμίγει η κούραση μιας επίπονης μέρας με το άλλο της μισό, την απόσταση από αυτούς που αγαπάς και εκείνους που σ’ αγαπούν.
Γι’ αυτό κι εγώ δεν ξεχνώ τον θείο Κυριάκο που με παρέλαβε από το αεροδρόμιο, σαστισμένο ταξιδιώτη άγνωστης διαδρομής, με τα μπαγκάζια μου, και με δίδαξε τον «κοινωνικό γραμματισμό» μιας μεγαλούπολης που είχε ΜΕΤΡΟ,  γιατί στο χωριό μου δεν είχα. Δεν ξεχνώ τη Νόνη που μου ‘κανε συντροφιά στα ζεστά bistro των Boulevard του Παρισιού. Δεν ξεχνώ τη θεία Σπυρούλα που δε μου στέρησε τα ζυμωτά σμυρναίικα τσουρέκια για να αισθανθώ το Πάσχα ελληνικό. Ούτε ξεχνώ τον Νίκο, που κάθε τι που του ‘λεγα πως δεν έχω ή χρειάζομαι, πριν προλάβω να αποσώσω λέξη, μου το ‘φερνε. Την Τόνια που με τη μαγειρική της φρόντιζε να μη μου λείπει σπιτικό φαγητό. Τον Γιώργο που με κάλεσε την Κυριακή του Πάσχα να ψήσουμε μαζί αρνί στο σπίτι του στα προάστια, τον Κώστα με τη Χριστίνα που με τραβούσανε στην ελληνική κοινότητα κάθε Σάββατο για να κάνουμε πρόβες στο Λύκειο Ελληνίδων, αλλά και την Κατερίνα, την  Έφη, τον Χρίστο, τον Θανάση, τον Φάνη, τη Σουζάνα με τις εξαιρετικές φιλοσοφικές της συζητήσεις και τον κυρ Διαμαντή που με την απίστευτη ιστορία της ζωής του, που πήγε στο Παρίσι για ένα Σαββατοκύριακο, κι έμεινε τελικά εκεί 40 χρόνια με δίδαξε πως η ζωή είναι απρόβλεπτη!!!
            Δώδεκα, λοιπόν, χρόνια μετά, ήτανε όλοι τους εκεί. Μου φάνηκαν ίδιοι. Μόνο η μικρή  Δήμητρα άλλαξε εμφανώς. Τότε 5, σήμερα 17. Και φυσικά ο μικρός Αντώνης. Τότε στην κοιλιά της μαμάς του, σήμερα 11.
            Ωραίο ταξίδι. Αν και ο αέρας ήτανε παγωμένος, η βροχή συνεχής και το χιόνι δηκτικό, έκανα ένα PAUSE. Τι κι αν μάζεψα το κρύο της ζωής μου πάνω στη Μονμάρτη φουλ στο χιόνι? Η χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα με αποζημίωσε. Τι κι αν ξύλιασα στην υγρή Eurodisney? Το ευτυχισμένο πρόσωπο του μικρού Αντώνη που μου ‘σφιγγε το χέρι από χαρά που τον πήγα βόλτα, με έκανε να ξεχνάω το κρύο. Τι κι αν πηγαίνοντας έφαγα παγωτό κριθαράκι και γυρνώντας παγωτό κοτόπουλο? Με αποζημίωσαν τα ξαδέρφια μου με γαλλική και γιαπωνέζικη κουζίνα στα καλύτερα εστιατόρια της πόλης. Και τι κι αν μας τάισαν στο αεροπλάνο μεσημεριανό σε ώρα μοναστηριακή, ήτοι στις 10.30 το πρωί? Και τι κι αν σήμανε συναγερμός για βόμβα στο αεροδρόμιο του Παρισιού και έτρεχα πανικόβλητη να κάνω check-in στου διαόλου το κέρατο μη χάσω την πτήση? Τι  κι αν μου χάσανε ή μου ξεχάσανε τη βαλίτσα οι υπάλληλοι της air France και μου τη στείλανε να πάρει αέρα στο Μόναχο!???  
Τι να την κάνω τη βαλίτσα! Ας πάει μακριά!  Άλλωστε είχε άχρηστα πράγματα μέσα. Τα πιο σημαντικά τα κουβαλούσα πάνω μου και δεν μπορούσε να μου τα πάρει κανείς: τις γλυκές σοκολάτες στο τσαντάκι μου και τις πιο γλυκές μου αναμνήσεις στην καρδιά μου.







.
 

54 σχόλια:

  1. Bonjour konstantina! Έχεις ένα τρόπο όμως να περνάς στους άλλους αυτα που ζεις μοναδικό. Είναι σαν να ταξίδεψα εγώ στο Παρίσι που δεν εχω πάει πότε και να πέρασα τόσο όμορφα όσο και συ!!!
    Συνέχισε να μας ταξιδεύεις μικρή γιατί το κανείς όμορφα και μαγικα,και λίγη μαγια την χρειαζόμαστε μέρες που έρχονται για να ξεχάσουμε εστο και για λίγο τα προβλήματα μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Thomas!
      Την άλλη φορά λέω να πάμε μαζί!
      Ξερω οτι γινομαι προκλητικη για πολλους
      λογους, δεν νομιζω ομως πως τα ταξιδια
      πρεπει να ποινικοποιουνται! Μπορουν
      να γινουν σε ωραια μεν, αλλα φθηνα
      ξενοδοχεια, οπως αυτο στο Παρισι:
      Tonia's and Nickolas's house!!!

      Διαγραφή
    2. Χαχα! Κανε αιτηση απο τωρα! Εγω τη βαλιτσα λεω να μην την αδειασω! Αλλωστε -μεταξυ μας- ειναι παντοτε stand by!

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα, μας ταξίδεψες. Είναι αλλιώς να έχεις δικούς σου ανθρώπους στο Παρίσι. Το βλέπεις διαφορετικά! Πρέπει να μας κάνεις έναν οδηγό. Να μας πεις τι είδες πέρα από τα κλασσικά τουριστικά μέρη! Το Ανεμελί υπέροχο!!
    Δέσποινα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεσποινάκι,
      τα καλυτερα της πόλης τα μαθαίνεις εξω απο τους τουριστικους οδηγους! Με ανθρωπους που ζουν εκει,
      ειναι αληθεια! Πέρα από τα βασικα παντως, ειδα
      αυτο που λεω: το Παρισι όταν τα Φωτα σβηνουν! Ό,τι θέλετε είμαι εδώ!

      Διαγραφή
  3. Χαίρομαι που πήγες αλλά περισσότερο χαίρομαι που γύρισες!!!Και θα μου τα πεις από κοντά!!! Πόσες μέρες χρειάζεσαι για την προσεδάφιση?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α καλα! Αυτη εγινε και μαλιστα ανωμαλως! Παρε τωρα να δουλευεις 18 ωρες το 24ωρο! Αυτο δεν ητανε προσγειωση! Αυτο ητανε το αεροπλανο σε ελευθερη πτωση!βραστα! Σαββατο με το καλο, αν δεν φορτωθω με τς δλειες θα περασω!

      Διαγραφή
    2. Κωσταντίνα καλύτερα φόρτωσε δουλειές για Σάββατο. Θα είμαστε εκτός...μεσοβδόμαδα την απάνω εβδομάδα βολεύει? Η Σαββατοκύριακο, το απάνω? Ραντεβού από wall σε wall! Καλά πάμε...

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα ταξιδεμένο μας πουλί!
    Τι να πω, ότι μακάρι να μουν μέσα στη βαλίτσα σου ( δε χωράω κιόλας...) και να πήγαινα τη βόλτα μου!
    μμμμ Παρίσι ΤΕΛΕΙΟ μπροστά απ τα φώτα.
    Eurodisney απολαυστική, ( με βροχές την πέτυχα κι εγώ) ειδικά όταν είσαι μόνο με το παιδί σου κι αναγκαστικά θέλεις δε θέλεις ανεβαίνεις σ οτι πιο τρελό υπάρχει.
    Οι συγγενείς κι οι φίλοι που μένουν στο εξωτερικό... άσε! Μόλις δουν έλληνα να τρέξουν, να περιποιηθούν ,να ταίσουν
    ( έχουν φύγει σ εποχές που εδώ πεινούσαμε κι επιμένουν να σου βάζουν το φαγητό στο στόμα. Λες εκεί να ξαναγυρίσουμε?) Γερμανία, τους έβλεπα στα παζάρια μέσα στην υγρασία απ το πρωί ως το βράδυ να πουλάνε ελληνικά εδέσματα ( τζατζίκια, ελιές και τα σχετικά ). Να γυρνάνε κομμάτια σπίτι τους για να ξεκινήσουν την προετοιμασία για την επόμενη μέρα. Δουλειά,δουλειά,δουλειά και με λαχτάρα περιμένουν να ρθει το καλοκαίρι για να κάνουν τις διακοπές τους στα πάτρια εδάφη. Στην Αμερική το ίδιο. Γνωστοί ή άγνωστοι έλληνες μόλις σε δουν σου φέρονται σα να σαι ο δικός τους άνθρωπος.
    Τραπεζώματα,ξεναγήσεις,γλέντια όλο χαρά και χαμόγελο. Τους θυμίζεις τα μέρη τους ( που επίσης πιστεύουν ότι παρέμειναν όπως τ άφησαν )και τους βοηθάς να ξεφύγουν απ την καθημερινότητά τους που είναι δουλειά,δουλειά,δουλειά...
    Μήπως όμως και εμείς το ίδιο δεν κάνουμε? Μόλις μας έρθει κάποιος απ το εξωτερικό τρέχουμε σαν τρελοί να τον βοηθήσουμε να περάσει καλά και μετά
    δουλειά ,δουλειά,δουλειά !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι αλλα αν πηγαινες βολτα μεσα στη βαλιτσα ΜΟΥ, ακομα κι αν χωρουσες, να μην εισαι σιγουρη οτι θα επεστρεφες πισω (τουλαχιστον στην ωρα σου!)... Όσο το σκεφτομαι απορω με την ψυχραιμια μου!

      "κυρια Β... η βαλιτσα σας εχει μεινει στο Παρισι(!!!!), αλλα μην ανησυχειτε, θα ερθει το βραδυ μεσω Μοναχου"

      !!!!!!!!!
      ΑΣΧΟΛΙΑΣΤΟ!

      Όσο για τον τροπο που λειτουργουν οι ξενιτεμενοι θαρρω πως εχουν πιο ανεπτυγμενο το εθνικο τους αισθημα, ακομη κι αν βρεθει ανθρωπος με αντεπειχηρημα οτι ΑΝ ΗΘΕΛΑΝ ΘΑ ΜΕΝΑΝΕ ΕΔΩ ΝΑ ΦΤΙΑΧΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ! Αλλη συζητηση αυτη! Σε αλλους οι μεταναστες φανταζουν ηρωες και σ αλλους λιποτακτες!

      Εν παση περιπτωσει το θεμα ειναι, μιας κι εσυ με καταλαβαινεις, πηγα να δω παρασταση της ανιψιας μου στο θεατρο του συλλογου οπου χορευει και ειδα πρωτη φορα στη ζωη μου χορους απο την Υπατη Φθιωτιδας που ουτε καν ηξερα οτι υπαρχουν! Απο τοτε θυμαμαι που πηγαινα κι εγω στο ΛΕΠ οτι ειχα μαθει χορους και τραγουδια που δεν ειχα ξανακουσει! Κανουνε πολυ καλη δουλεια και εμπεριστατωμενη!

      Η αποσταση μαλλον η γεωγραφικη ειναι κινητηριος δυναμη!
      Ευγε στα παιδια!

      ΥΓ: χωρις διαθεση χαζοφολκλορ ολο αυτο ετσι?

      Διαγραφή
    2. Πρώτη φορά ακούω ότι οι μετανάστες για κάποιους φαντάζουν λιποτάκτες!!!
      Καλά ούτε ήρωες θα τους έλεγα, αλλά απλά ανθρώπους που στη χώρα τους δε τους δίνεται η δυνατότητα να επιβιώσουν και ψάχνουν αλλού την τύχη τους. Όλοι αυτοί που έφυγαν την δεκατετία 65-75, στα χωριά τους δεν υπήρχε ούτε ρεύμα
      ( αφήνω απ έξω το " κοινωνικών φρονημάτων "),
      δεν υπήρχαν δουλειές, δεν υπήρχε τίποτα. Για τους μορφωμένους δεν το συζητώ. Τι να κάτσουν να κάνουν σε μια χώρα που δεν λειτουργούσε κι ούτε λειτουργεί η αξιοκρατία? Εγώ είμαι της άποψης ( κλεμένο από φίλο του εξωτερικού ) ότι όσος ο ουρανός τόσες κι επιλογές μου για το που θα ζήσω.

      Υ.Γ Μου θύμισες την πρώτη μέρα μου στην Αμερική. Μόλις έφτασα άδειασα βαλίτσα και με πήγαν σε παράσταση της προεδρικής φρουράς στο τοπικό θέατρο. Η πρώτη μου εικόνα στη Ν.Υ ήταν "χρωματιστά τσουράπια" "τρεχάτος" & "καλαματιανός"!!!!

      Διαγραφή
    3. Εχεις δικιο για τις επιλογες!απλα τις περισσοτερες φορες οι επιλογες ειναι σχεδον επιβολες,αν ειναι μοναδικες χωρις εναλλακτικες!

      ΥΓ: ωραιο κι αυτο!εγω οταν πηγα στο Παρισι πρωτα γραφτηκα στο χορευτικο και μετα εμαθα κατα πού πεφτει η εκκλησια!!!χαχα!πρωτα βγαινει η ψυχη κ μετα το χούι!!ποιος το πε?

      Διαγραφή
  5. Δεν θα ελεγα ότι είναι η περιγραφή του κειμένου μόνο αλλα και η μεταφορά της εικόνας τοποθετημένη μπροστά στα ματιά μας με την αίσθηση να μας αγκαλιάζει βιώνοντας την καθημερινότητα του Παρισιού.
    Έχεις το χάρισμα να μεταδιδεις τις σκέψεις σου με τέτοιο τροπο που να κανείς τον αναγνώστη να γίνει Περιπλανητής άθελα του κλέβοντας τις σκέψεις του.
    Οσο για τους ξενιτεμένους, είναι τα δάκρυα που αφήνουν κάθε μέρα κρύβοντας τα απο τον κόσμο στις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς που περνάνε χωρίς να έχουν τους αγαπημένους ανθρώπους μαζί τους να μοιραστούν τις χαρές και τις λύπες, και πίστεψε με είναι ένα κομμάτι της δικής μου ζωής που μου λείπει και θα έδινα τα πάντα για να το ζήσω όπως και όλοι αυτοί οι ανώνυμοι που περιγραφεις να ζουν την καθημερινότητα μέσα σε ένα πλήθος άγνωστων και μοναχικων ανθρώπων. Χαίρομαι που το βλέπεις και αναφερεσαι σε αυτο το κομμάτι οπου η πλειοψηφία μας το αγνοεί.
    Ισως ένα απο τα πιο αγαπημένα μου κείμενα .....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξερω ποιος εισαι, αλλα μαλλον Ανωνυμε,
      σε τρωει η ξενιτια. Και επειδη εχω πολλους εκει,
      για διαφορους λογους, θαρρω πως η μοναξια ειναι κοινη συνισταμενη και συνιστωσα της μακρια απο την πατριδα ζωης. Μια πατριδα που πληγωνει, αλλα ειναι πατριδα. Κι ας λεει ο ποιητης "Όπου κι αν παω η Ελλαδα με πληγωνει"...
      Γι' αυτο το δεσιμο ειναι εντονο μεταξυ σας εκει μακρια! Σωστα?

      Διαγραφή
    2. Δεν χρειαζεται να ξερεις ποιος ειμαι, απλα ειμαι ενας ανωνυμος χαμενος μεσα στην αφανεια του μικρου μου κοσμου.
      Παντως εχεις πιασει το νοημα της ξενιτιας με λιγες και απλες λεξεις. Πιστευω να εισαι εξπερτ ως προς την ευχέρεια του λογου και αυτο φυσικα βγαινει και απο τα γραπτα σου και για αυτο σε θαυμαζω.
      Εχεις εναν fan στο εξωτερικο αυτο ειναι το μονο σιγουρο (αν και νομιζω θα ειναι περισσοτεροι) ....

      Διαγραφή
    3. Α χα! Μαλιστα! Σ ευχαριστω καλε μου ξενε για τα καλα σου λογια! Τουλαχιστον εισαι ευγενικος Ανωνυμος, γιατι πολλοι Ανωνυμοι εδω περα μεσα ειναι λιγακι αποτομοι και αγενεις!

      Διαγραφή
    4. Προφανως αυτο δείχνει το επιπεδο τους ή το κανουν απο ζηλεια. Εσυ παντως συνεχιζε να μας προσφερεις τα ωραια κειμενα σου και ασε τους "εχθρους" να ανυσηχουν ..... Μας αρεσεις και ειμαι σιγουρος οτι ολοι εδω συμφωνουν .... Καλο σου βραδυ

      Διαγραφή
  6. Κάθε σου λέξη και μαχαιριά!!!! Μακάρι να ήμουν εκεί!!! Μακάρι να πάω σύντομα εκεί !!! Πόλη εκτός από φως γεμάτη αρώματα και χρώματα ..... Να είσαι καλά Ανεμελί μας ... Άντε και την επόμενη φορά να πάμε παρέα... Η Ευγενία στη βαλίτσα ξέρεις εσύ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αργησες! Ηθελα να ησουν η πρωτη που θα μου απαντουσες! Καπου εκει αναμεσα στα boulvards και τους τεσσερις τοιχους και τους σπουδαστες ησουν κι εσυ οταν τα περιεγραφα! Σε εφερα πολλες φορες στο μυαλο μου παντως και εκανα και μνεια στο ονομα σου!

      Διαγραφή
    2. Και ποια είναι η τιμωρία μου κυρία Κωνσταντίνα...; Έτσι συχνά που ταξιδεύουμε μαζί αγάπη μου όπου και να ταξιδέψεις η Secilia θα σε πληγώνει..............

      Διαγραφή
    3. Ε οχι και θα με πληγωνει!
      Απλα ό,τι θα γραψω εις το εξης για ταξιδια καπου εκει γυρω θα σαι! Διπλα στη βαλιτσα? Κατω απ τη βαλιτσα? Πανω απ τη βαλιτσα? Εκει γυρω πάντως. Και με τα συνεργα (ξουραφια, χτενες, οδοντοκρεμες, πετσετες....ξερεις εσυ!). Μεσα οχι, γιατι θα ναι η Ευγενια! Προλαβε! (Οχι οτι δε χωρουσες!)

      Πάντως χρωσταω ενα κειμενο γι αυτα τα απο κοινου "κοινοβια" των ταξιδίων μας, ετσι? Βασικα σχεδον ετοιμο ειναι...θα γελαμε και θα κλαιμε ταυτοχρονα!

      Διαγραφή
    4. Το νου σου μη με ξεφτιλίσεις...για το ξυραφάκι μιλάω...Ιταλία 2006 (Τέρμολι)

      Διαγραφή
    5. Μμμμμ!Κατι μας ειπες! Να ταν μονο αυτο?
      Τα resort στη Σικελια τα ξεχασες?

      Διαγραφή
    6. Κανόνισε εεεε τι θα πεις και τι θα γράψεις...

      Διαγραφή
    7. Ουτε εσυ θα γλιτωσεις!!Για ολους εχω!!!

      Διαγραφή
  7. Merveilleux το κείμενο. Τώρα μου μπαίνουν ιδέες να πάω στο Παρίσι να γίνω flâneuse.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ουπς! Κι αλλος Ανωνυμος!
      Και μαλιστα francophone!
      Να πας κοριτσι μου!
      Παρεα θες?

      Διαγραφή
  8. Sabrina my angel,
    1789-1989, 100 χρόνια μετά τη Γαλλική Επανάσταση ανακάλυψα την πόλη του Φωτός. Νιόπαντρος σύζυγος, πέρασα το ταξίδι του μέλιτος βολτάροντας αδιάκοπα στις λεωφόρους και στα στενά των Παρισίων. Κάτω από τις οδηγίες και τα σχέδια ενός φίλου-λάτρη της πόλης, που είχε σαν hobby να κάνει τα καλοκαίρια τον ξεναγό στο Παρίσι. Πέρα από τα γνωστά, Πύργο του Αιφελ, Λούβρο, Μονμάρτη κλπ,κλπ, έβγαλα καπνούς από τ’ αυτιά και τη μύτη δοκιμάζοντας λαίμαργα τη μουστάρδα Dijon. έμεινα στο ξενοδοχείο Bergere (δίπλα στα Folies Bergere), θαύμασα (φανατικός μοντελιστής γαρ) την μεγαλύτερη αεροπορική έκθεση του κόσμου στο Bourgee, πέρασα ώρες ατέλειωτες στο Hotel des Invalides, χτύπησα σαν άλλος Κουασιμόδος την καμπάνα στην Παναγία των Παρισίων και έμαθα πως τρώγεται το κους-κους στην Quartier Latin. Και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα ξαναπάω, γιατί μία εβδομάδα, όσο γεμάτη κι αν είναι, είναι πολύ λίγη για την Πόλη του Φωτός.

    Σε φιλώ

    James

    Υ.Γ.1. Γιατί δεν με πήρες μαζί σου; Επειδή στο Αυγό ανέβηκα μόνος μου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χα χα χα! Ξερεις πού μενουν ο Νικος και η Τονια???
      Διπλα στα Folies Bergere!!!Τυχαιο? Δε νομιζω!

      ΥΓ: και εν παση περιπτωσει αποφασιστε: να ναυλωσουμε τον Στελιο να παμε ενα Παρισι τελος παντων, αλλά Εσυ, η Σεσιλια και η Ευγενια θα ειστε κατω με τις βαλιτσες μου, αφου τοσο το θελετε-θα τις παρω πολλες και ευρυχωρες!χαχααχαχχαχαα...Άιντε το προεδρειο να παρει καμια πρωτοβουλια!

      Διαγραφή
    2. Επισης ηθελα να ρωτησω το εξης: Αν πηγες 100 χρονια μετα τη Γαλλικη Επανασταση στο Παρισι, τωρα πόσο χρονων εισαι? Μικροδειχνεις!
      Με το ΜΠΑΡΔΟΝ δηλαδης ή -οπως εμαθα στη Γαλλια- ΜΕ ΤΟ ΞΕΣΚΙΖ ΜΙ....:Ρ :Ρ :Ρ

      Διαγραφή
    3. Καλά κι εσύ, μη με αποπαίρνεις! Ok! 200 χρόνια μετά την επανάσταση! Ακόμα κι ένα μαθηματικό (τρομάρα μου) μυαλό δικαιούται να κάνει μια λάθος αφαίρεση. Φταίει το κρύο στο δωμάτιο του Η/Υ που με έκανε να γράφω βιαστικά και κουκουλωμένος σαν κρεμμύδι. Ας όψεται η κρίση και το πετρέλαιο! Πάντως δεν μικροδείχνω. Απλά παντρεύτηκα στα 12, σαν τους τσιγγάνους ένα πράμα.
      Φυσικά και δεν είναι τυχαίο που έμεινα στη γειτονιά σου. Το κάρμα μου από τότε δούλευε για σένα.
      Θα ήθελα πάρα πολύ ένα ταξίδι στο Παρίσι μαζί σου, έστω και μέσα στη βαλίτσα σου παρέα με Ευγενία και Secilia. Πάντως εγώ προσωπικά ψήνω την πρόεδρο (Secilia) για Ιρλανδία. Δεν ξέρω! Μου έχει μπει εδώ και καιρό ένα γλέντι River dance με τρελούς Ιρλανδούς που τους πάω πολύ.

      Διαγραφή
    4. Να αφησεις ησυχη την Ιρλανδια. Εχω παει! Παμε καμια Κορσικη λεω εγω, μια και ειμαστε γαλλομαθεις πολλοι εκει περα?Θα μου πεις, αν μιλανε οπως οι Κρητικοι στην Ελλαδα, λιγη σημασια εχει αν ξερουμε γαλλικα!
      Και στο κατω κατω κυριε Μαθουσαλα-Αθιγγανε εσυ ειπες κατι για Αμερικη! Τα αλλαζεις τωρα?

      Διαγραφή
    5. Πήγες Ιρλανδία και δεν σου άρεσε; Μου γκρεμίζεις ένα όνειρο! Ντέφι! Κορσική, Αμερική, Αλάσκα, Μάτσου Πίτσου, Γη του Πυρός, Νησιά Πάσχα ή Σελήνη δεν με ενδιαφέρει! Οπου και να πάμε ξέρω ότι θα είναι μαγικά!
      Φιλιά
      Μαθουσαλίξ

      Υ.Γ. Πιτσιρικάς, όταν διάβαζα μετά μανίας τα Asterix, είχα μία αθώα φαντασίωση. Να περάσω μέσα από έναν μαγικό καθρέφτη και να γίνω ήρωας του comic! Λες να γίνει στην Κορσική;

      Διαγραφή
    6. βρε μια χαρα ηταν, αλλα επειδη μια ζωη εχουμε και λιγο ελευθερο χρονο, λεω να πηγαινω σε διαφορετικα μερη καθε φορα!

      Φιτζι? Φιτζι! Νησια του Πάσχα? Νησια του Πασχα! Τι να κανουμε τωρα! Θα το υποστω!....lol!!!!!!xaxxa

      Διαγραφή
  9. Η_Κική_με_τις_κακίες!!12 Δεκεμβρίου 2012 στις 11:07 μ.μ.

    Για το κείμενο δεν έχω να πω κάτι διαφορετικό,είναι γεμάτο εικόνες όπως όλα σου τα κείμενα. Στο βίντεο-παρουσίαση όμως, δε μπορούσα να μην προσέξω κάτι.... {0:40 και 0:52} κατάφερες και οριζοντίωσες τον πύργο του Άιφελ!!!!!έτσι για να μην έχει παράπονο η Πίζα! φάση βουλεβουκουσε και έτσι ;; (voulez vous coucher για να μη μας λες κι άσχετους)!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε μονο εσυ θα το εκανες! Ηθελα να περασει απαρατηρητο! Οι φωτο στη μηχανη μου ηταν τραβηγμενες, οπως ακριβως τις ειδες: με γωνιες ΕΠΙΤΗΔΕΣ! Απλα δε βγηκανε ολες καλες και εβαλα μονο 3! Αναμεσα στην 1η και τη 2η, οπως και αναμεσα στην 3η και στην 2η ειχα κι αλλες, αλλα ΔΕΝ ΤΙΣ ΕΒΑΛΑ!Οντως ηθελα να παιξω και να κανω τον Πυργο να φαινεται σαν το "Εκκρεμες του Φουκω" κι οχι τον πυργο της Πιζας! Ειμαι σιγουρη πως εσυ το ερμηνευσες πως δεν μπορουσα να προσαρμοσω τη φωτο με την Περιστροφη Δεξια ή Αριστερα απο τις ρυθμισεις....αλλα τοσο φτανει το μυαλο σου! Δε θα μου ρθεις τα Χρ/ννα, πού θα μου πας?Θα σου τα ψαλω εκ του συνεγγυς!:Ρ :Ρ

      Διαγραφή
  10. Απαντήσεις
    1. Συγνωμη που θα σχολιασω εγω ομως:
      Παιζει να εισαι ο 103ος ανθρωπος στη σειρα που μολις εμαθε πού θα πηγαινα, πού πηγα κλπ ειπε τη λεξη ΖΗΛΕΥΩ!
      Κατι πιο πρωτοτυπο?

      Θες κι εσυ μια βαλιτσα να σε βαλω μεσα? Ελα τωρα, αφου θες! Ολοι αυτο ζητανε απο το ΛΕΘ, απλα δεν γιναν ακομη 102!!!!χαχα!

      Διαγραφή
  11. Χαίρομαι που δεν διαβάζω απλά την ιστορία, αλλά ξέρω οτι την ΕΖΗΣΑ κιόλας μαζί σου! Η αλήθεια να λέγετε, όταν σε είδα με την ''μικρή'' σου βαλίτσα να βγαίνεις απο το μετρό, είπα μέσα μου ''επιτέλους... ΗΡΘΕ ΠΑΛΙ!'' το είχα καημό, το ομολογώ... Να σε δω και πάλι στο ίδιο σπίτι, του ίδιου δρόμου, της ίδιας γειτονιάς.
    Αυτό το σπίτι, στο οποίο μου έχει μείνει μετά απο τόσα χρόνια, μία τόσο έντονη εικόνα με σένα. Και είμαι σίγουρη πως σου έχει μείνει κι εσένα. Εκεί, το γαλάζιο (τότε) δωματιάκι μου, καθησμένη μαζί σου στο κρεβάτι μου, να προσπαθείς με επιμονή και υπομονή να μου μάθεις την αλφαβήτα!
    Άλλη έντονη εικόνα που μου έχει μείνει, είναι του Παύλου, με τα πολύ μακριά του μαλλιά, καθισμένος, η μάλλον βουλιαγμένος στην μαύρη, δερμάτινη πολυθρόνα του σαλονιού.
    Μου άρεσε που σε ξανα είδα να βολτάρεις στο Παρίσι Ντίνα! Μου άρεσε να βολτάρω κι εγώ μαζί σου! Αγκαλιά με εκείνο το μηχάνημα που άλλοι ονόμασαν ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, αλλά που εγώ ονομάζω ''μαγικό κουτί, που αθανατίζει στιγμές''!
    Ώρες ολόκληρες να περπατάμε στα Ηλύσια Πεδία αγκαζέ για να μην χάσουμε η μία την άλλη. Παρατηρώντας και σχολιάζοντας το πλήθος που είχαμε γύρω μας. Και ήταν τόσο διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον. Ο αθάνατος τουρίστας με τον χάρτη στο χέρι και το ''μαγικό κουτί που αθανατίζει στιγμές'' γύρω απο το λαιμό του, οι αδίαφοροι Παριζιάνοι που απλά περνάνε απο 'κει όπως περνάνε και τόσες άλλες φορές, οι άλλοι που σταματάνε στη μέση του πεζοδρομίου για να βγούν μια φωτογραφία ενώ περίμεναν να γίνει το μπαρμπαδάκι πράσινο, εν τω μεταξύ, μέχρι να τραβήξουν αυτή την φωτογραφία, το μπαρμπαδάκι από κόκκινο έγινε πράσινο, και ξανά έγινε κόκκινο.
    Και λίγο πιο πέρα, η μανταμίτσα, που μου έκανε εντύπωση. Όχι επειδή μ'άρεσε, όχι. Απλά επειδή την θεώρησα γελοία. Όλοι κουκουλωμένοι ως τ'αυτιά, με τριπλή κάτσα, καλτσόν κάτω από το παντελόνι, μπλούζες η μία πάνω απο την άλλη, μπότες, κασκόλ, σκουφάκια και γάντια... εε αυτή όχι. ΟΧΙ! Να χαλάσουμε το συλάκι μας; Εννοείτε πως όχι! Αποφάσισε σαν καλή κυρία να βάλει το λεπτό καλτσόν της, το μίνι φόρεμα της, το σακάκι της, και την δωδεκάποντη γόβα. Περπατώντας με ένα ιδιότροπο, μα πολύ παράξενο τρόπο, μάλλον προσπαθούσε να βρεί μια ισσοροπία, μα που να την βρεις με τόσο αέρα;
    Χάρηκα που σε είδα και πάλι στο Παρίσι, κι ας ήταν έστω για λίγες μέρες. Προτιμώ το λίγο από το καθόλου!
    Πολλά παγωμένα φιλιά!!

    Υ.Γ. Ελπίζω να ζήτησες συνταγή για το παγωτό κριθαράκι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Δημητρουλα!
      Τελικα μικρη μικρη τοτε, εχεις εικονες εντονες μεσα στο κεφαλακι σου πλακα-πλακα, ε?
      Η μανταμιτσα αξεχαστη!Σαφως! Της ειπανε μαλλον οτι το Παρισι ειναι ο τοπος της Μοδας, αλλα δεν την πληροφορησανε σωστα: Με τετοιο ντυσιμο εισαι ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΠΑΣΑΡΕΛΕΣ, οχι στους -5 στα παλοστρωτα πεζοδρομια, να σκαλωνει το τακουνακι-στιλετακι αναμεσα στις πλακες και στην πρωτη ριπη να πεφτεις!!Παραπληροφορηση!

      Δε βαριεσαι!Γελασαμε παντως!

      Εγω θα ξαναρθω παντως! Ελπιζω πριν περασουν αλλα 12 χρονια!

      Σε πειραζει να φερω αλλες 3 βαλιτσες μαζι? (θα εχω τους φιλους μου μεσα, οπως βλεπεις!!χαχα)

      ΥΓ: λοιπον αυτες οι αεροπορικες πρεπει να περνανε κριση: ουτε ενα φουρνο μικροκυματων βρε παιδι μου! Να τους παρουμε εναν δωρο!Το κριθαρακι παντως συνοδευοτανε απο μια μπαλα μοσχαρι, φυσικα και εκεινο παγωτο!

      Διαγραφή
  12. προς Εμένα
    Πάλι μας γοήτευσες και μας ταξίδεψες και, ταυτοχρόνως, μας έδειξες και την "πίσω αυλή" που δεν είναι και τόσο λαμπερή. Έτσι γινόταν, έτσι γίνεται και θα συνεχίσει να γίνεται, like it or not. Να είσαι καλά και πάντα τέτοια. Σε ασπάζομαι, Δέσποινα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τυχερούλα!!!

    Αυτές τις στιγμές που κρατάς μέσα σου από κάθε ταξίδι είναι τελικά και οι πιο σημαντικές του ταξιδιού, καθώς κανείς δεν μπορεί να σου τις κλέψει ή να τις αμαυρώσει.

    Εύχομαι να γεμίζεις συνέχεια το σεντούκι της καρδιάς σου με "τέτοιους" θησαυρούς και να μας αφήνεις να κρυφοκοιτάξουμε μέσα του, αφού απλόχερα τις μοιράζεσαι μαζί μας.

    Περιμένω να διαβάσω τις χαρούμενες γιορτινές εικόνες των Χριστουγέννων! Μην αφήσεις την οικονομική κρίση να σε ρίξει!

    φιλιά πολλά Παρθένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φχαριστω....πιθανοτερο είναι να με επηρεάσει ψυχολογικά η κρίση ηλικίας παρά της οικονομίας!

      Διαγραφή
  14. Μπράβο Κωνσταντίνα που αυτά τα Χριστούγεννα έκανες ένα υπέροχο δώρο στον εαυτό σου και με υπέροχους ανθρώπους πλάϊ σου. Έχω και γώ ένα ξάδερφο στην Ολλανδία, αναγκαστικά μετανάστη για εύρεση εργασίας, και θα πάω κάποια στιγμή να τον επισκεφτώ. Νιώθει μοναξιά κ'αυτός μακριά απ'τους δικούς του, αλλά νομίζω ότι πάντα κάτι αφήνεις και κάτι κερδίζεις επιλέγοντας να φύγεις απ'την Ελλάδα...έχουμε και μείς πολλά στραβά!! Φιλάκια πολλά xxxxxxxxxxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θεία-Κουμπάρα-φίλη Κατερίνα,
      να στείλεις το κείμενο στον φοβερό σου ξάδερφο με τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς και να του πεις να μας γραψει κι εκεινος ενα γραμμα, μια ψιλή γραφή να μας μιλήσει σαν ξενιτεμένο πουλί...
      Και ναι φυσικά κάτι αφήνεις, κάτι κερδίζεις!

      ΥΓ: κι οταν πας στην Ολλανδια, παρε με κι εμένα ρε θεια στη βαλιτσα (εγινε σλογκαν, δεν ξερω αν το καταλαβες!)...θα προσπαθησω να χορεσω! Αλλωστε 1.68 ανθρωπος! Δεν ειμαι σαν την Ευγενια 2 μετρα!)

      Διαγραφή
    2. Μου δίνεις αφορμή να το κανονίσω όσο πιο σύντομα μπορώ γιατί σίγουρα θα πάρω στην βαλίτσα μου την καταπλικτική παρέα σου!!!

      Διαγραφή
  15. http://www.youtube.com/watch?v=97qbgibpJUw&sns=em

    Να μας θυμάσαι όταν το ακούς .....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Φιλενάδα με έκανες και ΖΗΛΕΨΑ!!!Βρέθηκες ξανά στην αγαπημένη μου πόλη μετά από 12 χρόνια(απίστευτο ότι πέρασαν τόσα)...ΚΙ ΕΓΩ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ;;;
    Ευχαριστώ για το νοερό ταξίδι!Μου άρεσε που δεν παρέλειψες να μας δείξεις και την άλλη πλευρά του νομίσματος,γιατί οι περισσότεροι νομίζουν ότι Παρίσι είναι μόνο οι χλιδάτες μπουτίκ των Ηλυσίων...
    Αντε την επόμενη φορά να πάμε μαζί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαζι? Παλι? Παλι μαζι στο Παρισι?
      Καταστροφη!!
      Δε σου ειπα οτι δε μας θελουνε?
      Μια μια λεει οκ!Και οι δυο μαζι?
      Τα ξεχασες τα καμωματα μας?
      χαχα!προς το παρον πανε στο αντιπαλον
      δεος εσυ!γυρνα (για εκδικηση το κανεις
      το ξερω) και τα λεμε!να δεις που θα σε παω!

      Διαγραφή