Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Ο Τέταρτος Ιεράρχης



Λένε πως ο άνθρωπος θέλει πάντα να αποδίδει μία αιτιακή σχέση σε γεγονότα που συμβαίνουν, ίσως γιατί ο μικρός του εγκέφαλος τα κατανοεί ευκολότερα έτσι. Και ο δικός μου ο εγκέφαλος είναι μικρός επίσης. Μικρούλης σας λέω. Τόσος δα! Σαν τον εγκέφαλο της Τοσοδούλας, του αγαπημένου μου παραμυθιού που διάβαζα, όταν ήμουνα μικρούλα. Πόσο μυαλό να έχει ένα κορίτσι που χωράει και κοιμάται μέσα σε ένα καρυδότσουφλο?
Από τότε πέρασαν χρόνια πολλά, μεγάλωσα, αλλά ο εγκέφαλός μου έμεινε τόσος δα. Και εξηγεί τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου, όπως τότε. Γι’ αυτό κανένας μετεωρολόγος δε θα με πείσει, για ποιον λόγο όλο το καλοκαίρι που είχε τόση ζέστη έτυχε να βρέξει πάνω από τη νύφη του Θερμαϊκού μία φορά μόνο: το βράδυ της 30ης Ιουλίου! Εγώ ξέρω, κι ας μην είμαι μετεωρολόγος. Ξέρω. Ξέρω ότι έκλαιγε ο Θεός. Έκλαιγε ο Καιρός που ορφάνεψε ο λαός.  Ορφάνεψε η Ελλάδα. Ορφάνεψε η Υφήλιος. Ορφάνεψαν τα Γράμματα και η Επιστήμη ολάκερη. Κυρίως αυτή της Γλώσσας. Έσβησε ένας φάρος τηλαυγής. Και άναψε ένα Αστέρι φωτεινό σαν της Βηθλεέμ που οδηγούσε τους τρεις μάγους, σαν το φεγγαράκι το λαμπρό στο Κρυφό Σχολειό. Άσχετα αν αυτό υπήρχε. Για το μεγάλο μας Δάσκαλο σημασία δεν είχε αν υπήρξε το Κρυφό Σχολειό. Σημασία είχε ότι «οι άνθρωποι χρειάζονται σύμβολα», όπως έλεγε χαρακτηριστικά, κι αυτά δεν έχει καμία μεταρρύθμιση δικαίωμα να τους τα αφαιρέσει.
     Μ’ αυτά και με εκείνα υποδέχομαι φέτος τη νέα σχολική χρονιά. Οι μαθητές μου οι περσινοί ανέβηκαν ένα σκαλοπάτι. Πήγαν ψηλότερα. Προόδευσαν. Θα ‘ναι μια τάξη μεγαλύτερη. Και είμαι πολύ υπερήφανη γι’ αυτό! Και τους συγχαίρω και τους αγαπώ και τους ευχαριστώ! Γιατί οι περσινοί μου τελειόφοιτοι σήμερα καμαρώνουν στα έδρανα κάποιας σπουδαίας για τα όνειρα και τις προσδοκίες τους σχολής. Θα κυκλοφορούν με τον «τιμητικό» τίτλο του «φοιτητή» και με το πάσο στην τσέπη.
Εγώ όμως? Εγώ, έμεινα στάσιμη! Είμαι στην ίδια τάξη. Στην ίδια καρέκλα, στην ίδια έδρα. Μόνο τα θρανία από κάτω αλλάζουνε φάτσες. Αλλάζουνε πρόσωπα. Εγώ εκεί. Καλούμαι να συνεχίσω το έργο μου από εκεί που το άφησα τον περασμένο Ιούνιο. Ανανεωμένη μεν, ξεκούραστη,  αλλά, όπως όλη η Ελλάδα, ΟΡΦΑΝΗ πλέον πνευματικά. 
Δεν έχω μέντορα πια να με ενθαρρύνει, μήτε να με συμβουλεύει. Δεν έχω αρωγό στον ανηφορικό δρόμο της γνώσης. Εκείνον που ο Πλάτωνας τον ήθελε προορισμένο για τους ανθρώπους των γραμμάτων. Δεν έχω πια παρηγοριά στην ασχήμια της ανοησίας που με κατακλύζει. Δεν μπορώ να ξαναπάρω στο τηλέφωνο το Δάσκαλό μου, για να μου λύσει τις «ωραίες» μου και «έξυπνες» απορίες μου. Γιατί για Εκείνον οι απορίες μου ως μαθήτριας δεν ήτανε ποτέ χαζές, όσο κι αν το πίστευα. Γιατί για Εκείνον ο μαθητής είχε προτεραιότητα και ήθελε σεβασμό και πίστη σε ό,τι προσπαθούσε. Και οι προσπάθειες οι δικές μου ήτανε όντως μικρές, αλλά πάντα αναγνωρισμένες και παινεμένες, στολισμένες με κουράγιο από Εκείνον που μου ‘δινε με κάθε του τρόπο κουράγιο για να συνεχίσω. Αλλά και με μάλωνε! Ναι, αμέ! Αφού σας λέω ήτανε γνήσιος Δάσκαλος. Με μάλωνε σαν με έβλεπε ανυπόμονη. Και τσατιζότανε! Με μάλωνε όταν διέκρινε πάνω μου άγχος. Μου έλεγε να πάψω να αγχώνομαι και να αγχώνω τους γύρω μου. Με έβρισκε αγχώδη, αγχωμένη και αγχωτική ώρες-ώρες...και μου ζητούσε πάντα να προσέχω την υγεία μου!

Κύριε Χρίστο,
ζητάω συγχώρεση για το γλωσσικό μου ολίσθημα. Μη θυμώνετε, σας ικετεύω, που ενώ αποδημήσατε εις Κύριον, εξακολουθώ και σας αποκαλώ, σας προσφωνώ «κύριο»!! Είστε ο Κύριός μου. Και αυτό δε θα αλλάξει ποτέ. Δε θα γίνετε ποτέ ο Χρίστος και ξέρετε γιατί? Γιατί δεν μπορώ να χωνέψω τον αδόκητό σας θάνατο. Δεν χωράει το μυαλό μου ότι θα γυρίσω σπίτι και δε θα βρω μήνυμά σας στον τηλεφωνητή. Ότι δεν θα με ψάξετε, αν δεν σας ψάξω, για να μου δώσετε ραντεβού, να πάμε στο tres Marie, στις Τρεις Μαρίες που λέγατε (!!!)  και να πιούμε το τσάι μας και να τα πούμε. Να σας πω τα νέα μου που τα ακούγατε με τόση ευλάβεια.  Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν έχετε να μου πείτε τίποτε άλλο για τις δουλειές που εκκρεμούν στο Φιλόλογο, για τις βλέψεις σας, τα σχέδιά σας για τα παιδιά στο ορφανοτροφείο, για τις βιβλιοθήκες, για τους φετινούς μας καλεσμένους στα φιλολογικά βραδινά. Δεν χωράει ο νους μου ότι η Κεντρική βιβλιοθήκη θα είναι κατάμεστη χωρίς το υπέρτατό σας βλέμμα  καθώς περιφέρεστε τριγύρω από την αίθουσα, όπως όταν αγορεύατε στα αμφιθέατρα. Ότι κάθε Σάββατο στις καθιερωμένες μας επισκέψεις στα μουσεία δε θα κυκλοφορείτε σαν τους παλιούς δασκάλους με τη σφυρίχτρα στο στόμα να μας μαζέψετε σαν τα άτακτα μαθητούδια για να μας στοιχίσετε και να αρχίσει η ξενάγηση. Ότι δε θα ξαναβγούμε στο Tiffany για φαγητό για να συζητήσουμε και να μας κεράσετε με τη Μαρία και ενώ θα μιλάμε χαμηλόφωνα για να λέμε τα «μυστικά» μας, τα γύρω τραπέζια θα μιλάνε ακόμη πιο χαμηλόφωνα για να ακούνε το Μεγάλο Δάσκαλο να ρητορεύει. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι δε θα σας ξαναπετύχω σε κάποια απόμερη γειτονιά της Θεσσαλονίκης να περπατάτε σαν μάχιμος και ακούραστος αθλητής για να πάτε να αφισοκολλήσετε το πρόγραμμα του Φιλολόγου ικανοποιώντας το όνειρο που είχατε μικρός, όπως λέγατε, «να γίνετε αφισοκολλητής!!!». Ότι «δε θα σας κάνω μάθημα» για να μάθετε να χειρίζεστε το διαδίκτυο που τόσο θέλατε και ήτανε ένας από τους επόμενούς σας στόχους!!! Ότι δε θα ξαναπάτε να ποτίσετε τα λουλούδια στο Φιλόλογο, ή δε θα μας τρατάρετε στο σπίτι του Φιλολόγου μία καραμέλα ή ένα σοκολατάκι, γιατί για εσάς, έναν ΜΕΓΑΛΟ και ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ δεν υπήρχαν δουλειές κατώτερες.
Γιατί ΟΛΑ έπρεπε να περάσουν από τα χέρια σας. Γιατί ποτέ δεν εκμεταλλευτήκατε άνθρωπο ή φοιτητή σας ή μαθητή σας, αλλά πάντα τον σπρώχνατε να πάει μπροστά, όπως κάνατε με μένα. Είχατε τρόπο μοναδικό, κύριε Χρίστο,  να μου μαθαίνετε πώς να δουλεύω μόνη μου, να αγαπάω τη δουλειά και να τολμώ τα πιο δύσκολα χωρίς να φοβάμαι. Γιατί πάντα σε όποια εκδήλωση οργανώναμε μαζί, μου δίνατε προτεραιότητα γι’ αυτό και δεν υπήρξε για μένα μεγαλύτερη κολακεία. Γιατί ό,τι κι αν τολμούσα με βοηθούσατε με διακριτικότατο τρόπο.  Γιατί μου δώσατε πολύ κουράγιο.
 Και γιατί πάντα ενδιαφερόσασταν πρώτα για τους άλλους και μετά για τον εαυτό σας. Γιατί σας ένοιαζε πρώτα η επιστήμη η ανθρωπιστική και δεν μοιάζατε με τους επιστήμονες τους αποστειρωμένους και κλειδωμένους στα εργαστήρια των σχολών. Γιατί εκλαϊκεύσατε την επιστήμη με σεβασμό στο «είναι» της χωρίς να την προσβάλετε. Γιατί κάνατε τη διδασκαλία Τέχνη χωρίς να προσπαθήσετε. Γιατί κάνατε την γνώση προσιτή χωρίς να αποκλείσετε από αυτήν κανέναν και κάνατε τη δουλειά έμβλημα του Καλού Δασκάλου. Γιατί χάρη σ’ εσάς έγινε η παιδαγωγική μαγεία για τους φοιτητές σας και ήσασταν ο μόνος καθηγητής στο πανεπιστήμιο με κατάμεστα τα αμφιθέατρα! Γιατί είχατε δικαίωμα να έχετε άποψη για τα σχολικά προγράμματα, αφού διδάξατε (ευτυχώς!) σε τάξη και δε γνωρίζατε το διδάσκειν μόνο από τα εγχειρίδια. Γιατί ήσασταν άνθρωπος ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ και τολμούσατε να πάτε κόντρα για το καλό της Παιδείας, ακόμα και με τις κυβερνήσεις. Γιατί δε φοβηθήκατε πολιτικάντηδες και δεν προσκυνήσατε κανένα κόμμα. Γιατί το μόνο κόμμα που υποστηρίζατε ήτανε της Παιδείας. Γιατί ήσασταν ως άνθρωπος και ως δάσκαλος ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! Γιατί αυτό το διδάξατε με τη στάση σας! Γιατί μέχρι και στο νοσοκομείο θέλατε να διατηρήσετε την περηφάνια και την αξιοπρέπειά σας στα ύψη, αλλά ο Θεός είχε άλλα σχέδια! Γιατί προτιμούσατε να φύγετε με το κεφάλι ψηλά!
 ‘Όχι! Δεν το δέχομαι! Μπορώ να δεχτώ πολλά, αλλά αυτό όχι. Δεν συμβιβάζομαι με την ιδέα ότι ο Σεπτέμβρης θα ‘ρθει στο Φιλόλογο με την καρέκλα και το γραφείο σας αδειανό. Όχι! Αρνούμαι! Δε γίνεται! Γιατί για μένα ναι
είστε ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ,
είστε ΑΘΑΝΑΤΟΣ και
στην περίπτωσή σας αίρεται το «ουδείς αναντικατάστατος», γιατί οι εξαιρέσεις υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Η Ελλάδα πρέπει να πάρει απόφαση πια ότι ναι, με την απώλειά σας χρεοκόπησε εθνικά ανεπιστρεπτί!
Κι επειδή ο εγκέφαλός μου σας είπα πως είναι μικρός, μικρούτσικος και τόσος δα, σκέφτομαι με το όσο μυαλό μου έχει μείνει ότι 30 Ιανουαρίου γεννηθήκατε, 30 Ιουλίου αναληφθήκατε σαν ένα μεγάλο Αστέρι στους ουρανούς και πήγατε να καθίσετε με τους άλλους Τρεις Ιεράρχες σε μια γωνιά εκεί πάνω και να μας κοιτάτε. Γιατί ούτε την ημερομηνία γέννησής σας τη θεωρώ τυχαία! Γι’ αυτό κι εμείς θα τιμούμε πλέον την 30η  Ιανουαρίου όχι μόνο γιατί ήτανε η γενέθλιός σας μέρα (Τυχαίο?), αλλά γιατί ο βίος και το έργο σας έδειξαν και απέδειξαν πως δικαιωματικά ήσασταν ο Τέταρτος Ιεράρχης...
 Και θα είστε πάντα το Αστέρι μου κύριε Χρίστο. Δε θα σβήσετε ποτέ. Αισθάνομαι πολύ τυχερός άνθρωπος που σας γνώρισα. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που βρεθήκατε μπροστά μου και απέκτησα πατέρα πνευματικό. Γι’ αυτό σήμερα νιώθω πως έμεινα ορφανή.

ΥΓ1: Η γλώσσα που τόσο πιστά υπηρετήσατε  στη ζωή σας σας πρόδωσε, γιατί δεν μπορεί να αποδώσει το μεγαλείο σας
ΥΓ2: Κάποιος σου έγραψε, Δάσκαλε, στο βιβλίο των συλλυπητηρίων: «Με το θάνατό σου χάθηκε μια για πάντα (η πτώση) η Δοτική»...ήτανε από τις μεγαλύτερες αλήθειες που έχουνε ειπωθεί....  


Καληνύχτα Αστέρι...

39 σχόλια:

  1. πολλά συγχαρητήρια για το κείμενο! μακαρι όλοι οι καθηγητές και οι δάσκαλοι να εμπνέονται από τον κ.Τσολάκη και το έργο του, το οποίο πραγματικά πιστεύω και ελπίζω πως δε θα χαθεί στα χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. 30 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012
    Αν ισχύει πως σε αυτήν τη ζωή τα πάντα έχουν δυο όψεις...
    Αν ισχύει πως αυτό που βρίσκεται κάτω αναλογεί με το πάνω
    κι αυτό που βρίσκεται πάνω αναλογεί με το κάτω,
    τότε η σκοτεινή μου όψη θα πιστέψει πως η ατελείωτη βροχή εκείνης της ημέρας ήτανε δάκρυα πόνου ολόκληρου του ορατού κόσμου,όπως συνέβαινε στα δημοτικά τραγούδια,που τόσο αγαπούσες ,Κύριε Χρίστο,όταν κάποιος σπουδαίος άνθρωπος πάρέδιδε πνεύμα.
    Κάτι όμως μέσα μου επαναστατεί.Η φωτεινή μου όψη,που πιστεύει πως η ατελείωτη βροχή εκείνης της ημέρας ήτανε δάκρυα.Αλλά δάκρυα χαράς.Γιατί ένα ακόμα λαμπρό και φωτεινό πνεύμα,μια γενναία ψυχή,μη χωρώντας πια στον κόσμο αυτό,κλήθηκε να συνεχίσει το έργο και τον αγώνα από αλλού.Βίαια,μα ίσως βίαιη ήταν και η μάχη διεκδίκησης αυτού του Μεγάλου Ανθρώπου.Αρένα ο άνθρωπος...
    Ο καλός σπορέας ολοκλήρωσε από αυτό το πόστο το έργο του.Και η γόνιμη γη κάρπισε,καρπίζει και θα καρπίζει.Και η άγονη γη ήταν,είναι και θα παραμείνει στέρφα,εκτός κι αν γίνει το θαύμα και το χώμα της αφρατέψει.
    Όλο και λιγότερο πιστεύω στις συμπτώσεις.Ο κύριος Χρίστος δε νίκησε το Θάνατο.Κανείς μας δεν το μπορεί αυτό.Με τον Αγώνα του όμως κέρδισε τη Ζωή.Και έγινε Ιδέα.Και οι Ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ.Είναι πάντα εδώ,για να εμπνέουν.
    Σ¨ευχαριστούμε για όλα Δάσκαλε...Να μας προσέχεις...

    ***Ντινάκι,δεν μπορούσες να κάνεις καλύτερο μνημόσυνο-αφιέρωμα,βγαλμένο μέσα από την ψυχούλα σου.Αλλά να δεις που,μόλις το διαβάζει,θα κουνάει το χεράκι του και θα λέει:"Άφησε τώρα όλα αυτά τα καλά λόγια.Έχουμε ένα σωρό πράγματα να κάνουμε.Είδες?Πάλι με απεργίες ξεκινάει η νέα σχολική χρονιά..."
    ***Καλή δύναμη σε όλους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρε Αθηνούλα V,
      με εκανες και εκλαψα και πνιγηκα απο το γελιο στον επιλογο σου!! Αυτο το αφοπλιστικο χιουμορ του μας εμεινε και χαιρομαι γι' αυτο! Και χαίρομαι γιατί αν καποιος καταλαβαινει τα οσα λεω εισαι εσυ! Το διδυμο της Παρασκευης του Φιλολογου!
      "Τον νου σας" μας έλεγε-θυμασαι?-, "μην πέσει ο Φιλολογος σε λάθος χέρια!!!ΔΟΥΛΕΙΑ!!!!!!!!!!!!Ετσι θα παει ο τοπος μπροστα!"

      Σκούμπωσε, λοιπον, τα χερια σου...

      Διαγραφή
    2. Είχε πει κάποτε ένας γνωστός μου:"Aυτό, που για το ίδιο πράγμα θέλω να γελάω και να κλαίω ταυτόχρονα είναι ο εσωτερικός μου πλουραλισμός ή να το ψάξω παραπέρα???"(Καλή του ώρα του ανθρώπου...)
      Ίσχύει.Το αφοπλιστικό του χιούμορ είναι μια από τις κληρονομιές του.
      Και,ναι,διδυμάκι!Είμαι ετοιμοπόλεμη!Τι την έχω την ασπίδα και το δόρυ???

      Διαγραφή
    3. Α ρε Αθηνα V Παλλαδα!
      Θα 'ναι δυσκολα ομως ε?
      (απο πολλες αποψεις!)

      Διαγραφή
    4. Ναι,θα είναι.Μα μας έμαθε και κάτι ακόμα.Να είμαστε για τα δύσκολα...

      Διαγραφή
    5. Δυστυχως ή ευτυχως αυτο ειναι αληθεια!

      Διαγραφή
  3. Ένα αποχαιρετιστήριο κείμενο άξιο του μεγάλου Δασκάλου της Ελληνικής γλώσσας.Μακάρι τα λόγια και οι σκέψεις του να ταξιδέψουν με την βοηθειά σας στις επόμενες γενιές μαθητών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Άξιος άνθρωπος και σπουδαίος Δάσκαλος που πάντα θα μνημονεύουμε. Συγκινήθηκα πολύ Κωνσταντίνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο Νίκος Καζαντζάκης υποστηρίζει πως ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του κι όταν πια του έχει διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας το μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες.
    Τίμησες τόσο όμορφα την μνήμη του ανθρώπου που σου μαθε να χτίζεις γέφυρες για τους δικούς σου μαθητές!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω αν το έμαθα Ευγενία μου, αλλά ξέρω πως το εχω στο μυαλό μου και θα το προσπαθήσω από τη θέση από την οποία μάχομαι!!

      Διαγραφή
    2. Evgenia,αν και αγαπώ υπερβολικά τον Καζαντζάκη,οφείλω να ομολογήσω πως αυτό που έγραψες δεν το γνώριζα.Πόσο δίκιο έχει για μια ακόμη φορά...Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

      Διαγραφή
    3. ΑΘΗΝΑ V μην ευχαριστείς εμένα καλή μου αλλά τον
      Leo Buscaglia (εκεί το πρωτοδιάβασα στον πρόλογο του βιβλίου του "Να ζεις,ν αγαπάς και να μαθαίνεις" )και τον Καζαντζάκη που το πε.
      Κι ο δικός σας Δάσκαλος νομίζω κάτι ανάλογο με τον παραπάνω τίτλο σας έμαθε!

      Διαγραφή
  6. Δέσποινα-Σταυρούλα-Σοφία12 Σεπτεμβρίου 2012 στις 4:19 μ.μ.

    μας συγκλόνισες, ρε Κωνσταντίνα ο θεός να σ'έχει καλά και μεις να σε χαιρόμαστε Δέσποινα, Σταυρούλα και Σοφία~μια όμορφη στην παρέα από τη Φούρκα~ σ'ευχαριστώ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας συγκλόνισα γιατι τον γνωριζατε πολυ καλα εσεις. Γι' αυτο!Ακομα στη Φουρκα?κρατηστε το καλοκαιρι να μη φυγει!

      Διαγραφή
  7. Μαρία-Σιάτιστα(πρώην Μαρία-Διδυμότειχο)12 Σεπτεμβρίου 2012 στις 5:18 μ.μ.

    Νομίζω το καλύτερο μνημόσυνο-φόρος τιμής που έχω δει από μαθητή στο Δάσκαλό του...Μας συγκίνησες όλους...
    Ξέρεις όμως,σήμερα το πρωί,σε ένα μικρό Δημοτικό ενός μικρού χωριού της Κοζάνης,στο πρώτο διάλειμμα της νέας σχολικής χρονιάς,κάπως το έφερε η κουβέντα και αρχίσαμε όλοι να πλέκουμε το εγκώμιο του κ.Τσολάκη.Ιδίως οι συνάδελφοι που είχαν την τύχη να τον έχουν καθηγητή στο Πανεπιστήμιο(και τους οποίους φθονώ αφάνταστα)...Να άλλο ένα μίνι-μνημόσυνο λοιπόν...Και κάτι μου λέει πως σήμερα το αυτό συνέβη και σε άλλα σχολεία της επικράτειας.Όταν η σχολική χρονιά ξεκινάει πιο δυσοίωνα από ποτέ,δεδομένης της κατάστασης,όλοι εμείς οι εκπαιδευτικοί που εξακολουθούμε να αγαπάμε τη δουλειά μας και να αγωνιζόμαστε για την παιδεία βλέπουμε στο πρόσωπο του κ.Τσολάκη ένα μέντορα,ένα παράδειγμα προς μίμηση και μια αστείρευτη πηγή ελπίδας και έμπνευσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το θέμα Μαρία-Σιάτιστα(πρώην Μαρία-Διδυμότειχο)(μετατέθηκες ε?) είναι να μη μείνουμε στα μνημόσυνα!
      Στα δύσκολα θα φανούμε κατά πόσο εμπεδώσαμε τα λόγια του!
      Θυμαμαι μια φορά που καθομασταν στο Tres Marie (πού αλλού!) και μου ελεγε πότε είδε για 1η φορά στη ζωή του θάλασσα! Ηταν οταν απο το σχολειο τους πηγανε μετα τον Πολεμο κατασκηνωση! Και μιλουσε με ΔΕΟΣ! Για το κρατος εκεινο το μεταπολεμικο που στεκοτανε στο υψος του σε θεματα Παιδειας και Εκπαιδευσης με τοοοοοοσες δυσκολιες! Και βουρκωσε καθως μιλουσε και ελεγε: "Με τοσες δυσκολιες τοτε και ειχαμε να φαμε και μας πηγαινανε κατσκηνωση και ..και ..και...αλλά σημερα...ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΩ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΕ Η ΧΩΡΑ ΜΟΥ"...η μουσικη επενδυση στο βιντεο δεν ειναι τυχαια!

      Διαγραφή
  8. Η σοφια, η αγαπη, η θεληση, η δυναμη .... μα πανω απο ολα η χαρισματικοτητα να μεταδιδει τις ιδεες και τις σκεψεις του στους μαθητες του ηταν η πηγη που ολοι ξαποσταζαν για να δροσιστουν, ηταν ο φαρος που ολοι στρεφαν τις πυξιδες τους για να χαραξουν πορεια, και ολα αυτα μεσα απο μια απλοτητα και μια αυρα που διακρινει μονο τους Μεγαλους Δημιουργους.

    Μακαρι ολοι να αγαπουσαμε την Ελλαδα μας οπως Αυτος.

    Για αυτο λοιπον Τιμη σε εκεινους που τον γνωρισαν. Τιμη για τον ιδιο το αρθρο αυτο. Τιμη σε εσενα που τον τιμησες, και τιμη για εμας που τον γνωρισαμε απο τα δικα σου τα ματια Κωνσταντινα .....

    Να εισαι περηφανη που πηρες μερος σε αυτο το κομματι της Ιστοριας γιατι ειμαι σιγουρος οτι η Ιστορια θα συνεχιστει ....

    Πιστευω οτι η συγκεκριμενη ερμηνεια που διαλεξες αρμοζει καταλληλα στον Μεγαλο Δασκαλο.
    "Μην παρακαλω σας μη ... Μην παρακαλω σας μην την λησμονατε την Χωρα μου ...."

    Και μην ξεχνας οτι οι Μεγαλοι Δασκαλοι δεν φευγουν .....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι παρα πολυ που καταλαβες αμεσως γιατι επελεξα το εν λογω ΑΣΜΑ (ΑΣΜΑΤΩΝ)...ανεβασαμε το ιδιο σχολιο ταυτοχρονα Πέτρο!Τυχαιο?

      Διαγραφή
    2. και το ξερεις αυτο πολυ καλα ....

      Διαγραφή
    3. Το ξερω οντως!Παρα πολυ καλα!
      Ευχαριστω!

      Διαγραφή
    4. Κυρια οπως ολοι γνωριζουμε αγαπουσατε αυτον τον ανθρωπο παρα πολυ και αυτο φανηκε για ακομη μια φορα μεσα απο αυτο το υπεροχο κειμενο...Μεσα απο σας γνωρισαμε και μεις αυτον τον ανθρωπο και οι εντυπωσεις ειναι οι καλυτερες..Αξιοσημειωτο λοιπον ειναι το οτι η Ελληνικη Γλωσσα εχασε εναν απο τους σημαντικοτερους ευεργετες της...Ευχομαι να ειστε εσεις αυτη που θα συνεχισει να προσπαθει για ολα αυτα που αφησε ανολοκληρωτα ο Χριστος Τσολακης και να τον κανετε περηφανο ο πως συνηθιζατε !!!

      Διαγραφή
    5. Αγάπη μου γλυκιά,
      σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια!
      Αν κατάφερα τουλάχιστον να σας τον γνωρίσω είναι κατι!Απλα αργα ή γρηγορα θα καταλαβαινατε ποιος και ποσο μεγαλος ητανε γιατι δεν χρειαζοτανε συστασεις!

      Διαγραφή
  9. Αισθάνομαι πραγματικά άτυχη που δεν πρόλαβα να γνωρίσω τον δάσκαλό σας Κ.Κωνσταντίνα.Ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος και σίγουρα η Ελληνική γλώσσα και η επιστήμη θα φτωχύνει με τον χαμό του..
    Πολύ συγκινητικό το κείμενό σας.Είναι φανερό πως η κάθε λέξη αποτυπώθηκε από την καρδιά σας.Συνεχίστε να έχετε πρότυπο τον δάσκαλό σας έτσι ώστε να εκπληρώσετε όλες του τις προσδοκίες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κι αν δεν τον γνωρίσατε μπορώ όμως να γίνω δίαυλος και να μαάθετε τα όσα έλεγε Deppy!

      Διαγραφή
  10. Sabrina my angel,
    Όσο και να το παιδεύω δεν μπορώ να εξηγήσω πως είναι δυνατόν να τρέφω τέτοιο σεβασμό για έναν άνθρωπο που δεν γνώρισα ποτέ, ούτε τον ίδιο ούτε το έργο του. Πως είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος σ’ αυτόν τον κόσμο για τον οποίο να ακούς μόνο καλά λόγια και να τυγχάνει καθολικής αναγνώρισης. Και αυτήν την εικόνα δεν μου την έπλασες μόνον εσύ με την αστείρευτη αγάπη σου για τον Δάσκαλό σου αλλά όλο το συνάφι των εκπαιδευτικών από το οποίο πλαισιώνομαι. Εχω ακούσει τόσα και τόσα για την προσωπικότητά του και το έργο του που ακόμα κι εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό, τον έχω αναγάγει σε σημείο αναφοράς σχετικά με την ικανότητα να διδάσκει, να επικοινωνεί, να δημιουργεί, να εργάζεται ακατάπαυστα (θυμάσαι τον «Τσολάκη της Πορτογαλίας» που μας έκανε εκείνη την υπέροχη ξενάγηση στις Αζόρες;). Βέβαια, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης (ιεροσυλία, φευ) αλλά είναι και άδικο για τους άλλους, τους μέτριους, να πρέπει να ξεπεράσουν έναν, τόσο ψηλά τοποθετημένο πήχη.
    Sabrina my angel, στο έχω ήδη πει πως δεν πρέπει να κλαις για τον κ.Χρήστο. Εφυγε άφθαρτος, έφυγε πάνω στον αγώνα, έφυγε απαγγέλλοντας μέχρι την τελευταία του στιγμή αρχαίους συγγραφείς. Είμαι σίγουρος ότι έφυγε όπως ήθελε αυτός. Περήφανος, αξιοπρεπής, αφήνοντας πίσω του μια τεράστια και ανεκτίμητη κληρονομιά. Ξέρω ότι πονάς πολύ, το βλέπω μέσα στο υπέροχο κείμενό σου. Το βλέπω μέσα στο καταπληκτικά συγκινητικό βίντεο που έφτιαξες, εκπλήσσοντάς με με το σκηνοθετικό σου ταλέντο. Πρέπει να χαίρεσαι για τον πόνο που νιώθεις τώρα. Γιατί αυτό καταδεικνύει πόσο άξιζε την αγάπη σου αυτός ο άνθρωπος και πόσο τυχερή ήσουνα που υπήρξες μαθήτριά του. Πόσο πιο θλιβερό θα ’ταν αν σε άφηνε αδιάφορη ο θάνατός του. Να τον θυμάσαι πάντα με χαρά γιατί αυτό είναι ο παράδεισος. Το όνομά σου, η υστεροφημία σου, να ταξιδεύουν μέσα στους αιώνες σαν φωτεινό παράδειγμα για όλους.
    Καλό παράδεισο κ.Χρήστο (είμαι σίγουρος ότι θα μου επέτρεπες να σου μιλάω στον ενικό). «…Σμίλεψες ψυχές ως την στερνή πνοή σου. Σαν άλλος Ατλας, έχτισες της κοινωνίας το παλάτι με θέμελα βαθιά που ο πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει…και, (όπως με πρόλαβε η Ευγενία) αφού διευκόλυνες το πέρασμα στους μαθητές σου, αφέθηκες χαρούμενα να γκρεμιστείς, ενθαρρύνοντάς τους να φτιάξουν τις δικές τους γέφυρες..» Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα έκανα τα πάντα για να έχω την τιμή να με επιλέξεις σαν έναν από τους μαθητές σου.

    Με απεριόριστο σεβασμό
    Ένας ταπεινός, αμόρφωτος νεοέλληνας

    James

    ΥΓ. Sabrina my angel, το υπέροχο τραγούδι που μας χάρισες θα ήθελα να το αφιερώσω σε όλα εκείνα τα αστεράκια του ουρανού που φέγγουν κάθε σκοτεινή στιγμή της ζωής μου (τον κυρ-Θόδωρο, την Jane, τον Δημητράκη, την Νιόβη, τον…)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ταπεινέ και αμόρφωτε James,
      και μόνο που κάποιου η συμπεριφορά και η στάση γίνεται παροιμιώδης (ο Τσολακης της Πορτογαλίας-ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΥΜΑΜΑΙ!) σημαίνει πως
      α. έφτασε στο αποκορύφωμα
      β. εσύ αναγνωρίζεις ακόμη κι αν δε γνωρίζεις...
      ωστόσο εκτιμάς!(να ξερεις πως κάποιοι ομως τον γνωρισαν αλλα δεν τον τίμησαν ουτε καν την ημέρα που "έφυγε")

      ΥΓ: μαζι σου...

      Διαγραφή
  11. Ευτυχώς που το γραπτό μένει, αναπαράγεται, διαβάζεται....
    Ευτυχώς που η τεχνολογία προχώρησε και υπάρχουν εικόνες με τη φωνή του...
    Αντίο Δάσκαλε!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κων/να
    Δυστυχως,ο χαμος του ΔΑΣΚΑΛΟΥ σου,
    και ο χαμος τετοιων
    ΔΑΣΚΑΛΩΝ,μας κανει πιο φτωχους.
    Αυτη ειναι η φτωχια μας.
    Αυτοι εφυγαν.Ομως,το περασμα τους δεν πη-
    γε,και δεν θα παει χαμενο.
    ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ ΠΟΤΕ.
    ΝΑ'ΣΑΙ ΚΑΛΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Παρα πολυ ομορφο το γραμμα σου στον κ. Χριστο!
    Ισως, αποψη μου, να ειναι και το πιο ομορφο που εχω διαβασει απο εσενα/ που εχεις αναρτησει στην ιστοσελιδα σου. Μου αρεσε επειδη ηταν απτο, προσωπικο και αυτο ασχετα! απο την αφορμη/ το γεγονος του θανατου.
    Επειδη πολυ απλα ειναι to the point, περιγραφοντας με απλοτητα τον ανθρωπο αυτο και την αξια που ειχε για εσενα και επιτρεπει στον αναγνωστη να σχηματισει μια εικονα γιε εκεινον και για την σχεση σου μαζι του με βαση απτα/ χειροπιαστα ανθρωπινα στοιχεια και χαρακτηριστικα βγαλμενα απο μια απλη καθημερινοτητα. Με αλλα λογια, το γραμμα σου μου επετρεψε να ταξιδεψω μαζι σου σε αυτο που ηταν για εσενα ο κ. Χριστος. Και μου εδωσε αυτο που ηθελα να διαβασω: Την Κωνσταντινα με τον κ. Χριστο.
    Και τονιζω ξανα: δεν στεκομαι στο γεγονος και στο εξ ορισμου συναισθηματικο υφος.
    Γί' αυτο και ηταν ισως το πιο ομορφο κειμενο που εχω διαβασει απο εσενα.
    Και αλλα τετοια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δεν μου κάνει εντύπωση ότι διαβάζοντας αυτό το κείμενο νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό συγγρατώντας την συγκίνηση μου..
    Πρόκειται για μια ειλικρινή κατάθεση ψυχής προς τον Δάσκαλο όπως πραγματικά του αξίζει!
    Μου κάνει όμως εντύπωση το γεγονός ότι ολόκληρο παιδαγωγικό τμήμα αρκέστηκε σε μια αναφορά 5 σειρών ίσα ίσα δύο προτάσεων για έναν τόσο σπουδαίο Άνθρωπο και Επιστήμονα.
    Μου κάνει εντύπωση το ότι πέρασε μια ολόκληρη χρονιά και το όνομά του δεν ακούστηκε ούτε μια φορά στα αμφιθέατρα από κανέναν καθηγητή.
    Μου κάνει εντύπωση και με θλίβει το ότι συφοιτητές μου δεν γνώριζαν καν την υπαρξή του.
    Αν αξίζει σε κάποιον να λέγεται Δάσκαλος τότε είναι εκείνος και σε ευχαριστώ Κωνσταντίνα που μου τον σύστησες μέσα από τα μάτια σου!

    Υ.Γ. ακόμα είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου που δεν μπόρεσα να παρευεθώ στο Συνέδριο γνωρίζοντάς τον από κοντά.Έλεγα "και του χρόνου πρώτα ο θεός" αλλά ο θεός είχε άλλα πλάνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Έχω συγκινηθεί τόσες φορές απ'τα γραπτά σου και τώρα πάλι έκλαιγα. Μακάρι ο δάσκαλός σου να έχει πολούς μαθητές, καθηγητές, εκπαιδευτικούς και φιλολόγους, σαν και σένα να μεταφέρουν και θυμίζουν το έργο του. Μπράβο σου που είχες την ψυχή και το μυαλό να τον ακολουθήσεις και να τον τιμάς έτσι. Οι άνθρωποι ξέρεις, είναι τόσο εγωϊστές και ξερόλες που φαντάζομαι ότι πολλοί θα χάσαν την ευκαιρία να δούν και ν'ακούσουν όσα εσύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ ευχαριστω πολυ Κατερινα μου για τα καλα σου λογια! Η συγκινηση ειναι αμοιβαια!

      Διαγραφή