Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Δυο φορές μαμά μου...


Κάποιες αγάπες δεν πεθαίνουνε ποτέ. Ορισμένες αδυναμίες δε λογοδοτούν σε κανέναν. Μερικές αναμνήσεις δεν ξεριζώνονται με τίποτε, δεν μεταναστεύουν. Είναι εκεί πιστές στην τρυφερότητα των παιδικών σου χρόνων, στην αθωότητα μιας ξένοιαστης ηλικίας, όταν μια γυναίκα νοιαζότανε για σένα και σε φρόντιζε, όπως έκανε η μάνα σου, με μεγάλη δόση αυταπάρνησης και αλτρουισμού, τέτοιου που νομίζεις ότι ξεπετάχτηκε μέσα από τα παραμύθια.
Η γυναίκα αυτή είτε έχει αποτυπωθεί στις ελληνικές κάρτ ποστάλ ως γραφική φιγούρα μαυροφορεμένη με το τσεμπέρι στο μαλλί και το πλέξιμο υπό μάλης, είτε συνυφαίνεται με τα παραμύθια γύρω από ένα τζάκι, όπως ξεπηδάει από τις σελίδες ενός παλιού αναγνωστικού, είτε οδηγάει Chevrolet και καπνίζει slim και έχει μανικιούρ ακριβό, αποτελεί αξία ανυπέρβλητη και απαράμιλλη.
Είναι αξία και είναι άξια. Είναι η γιαγιά σου! Και είναι σούπερ να έχεις γιαγιά! Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράμα από το να έχεις μια γιαγιά που σε μεγαλώνει. Είναι δυστυχία να μην έχεις γιαγιά.
Συνήθως, γιαγιά την έχουνε πολλά ξαδέρφια ή αδέρφια σου, που είναι επίσης εγγόνια της και τα αγαπάει όλα το ίδιο, αλλά εσύ νομίζεις πως αγαπάει μόνο εσένα.  Και δε σε μαλώνει ποτέ. Δεν είναι σαν τη μαμά που σε βάζει τιμωρία. Όμως, καμιά φορά σου βάζει και τις φωνές. Κι αν σου τις βάζει, αμέσως μετά το ξεχνάει. Αλλά αμέσως όμως. Και είναι και διακριτική. Και είναι...και είναι ...και είναι...
Η δικιά μου η γιαγιά όλο είναι. Δεν ισχύει επάνω της το «δεν είναι». Είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμη να μου βάλει να φάω ό,τι θέλω. Είναι ορεξάτη να μου τρίψει την κουρασμένη μου μέση μετά τη δουλειά. Είναι περήφανη, όταν με βλέπει να χορεύω και είναι χαρούμενη, όταν της αγοράσω ένα κολιέ που είναι ψεύτικο αλλά γυαλίζει, γιατί της γιαγιάς μου της αρέσει οτιδήποτε γυαλίζει κι ας ξέρει πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Αλλά η γιαγιά μου είναι Χρυσή εξ ου και το όνομά της!  Είναι η χρυσή μου η γιαγιά.
Είναι χρυσή, γιατί είναι δουλευταρού και μ’ έμαθε να μη φοβάμαι τη δουλειά. Είναι χρυσή, γιατί είναι νοικοκυρά και πεντακάθαρη. Είναι χρυσή, γιατί κάνει ωραίες πίτες και πλέκει ωραία σεμεδάκια. Είναι χρυσή, γιατί έχει απίστευτη αντίληψη, αν και αυτοσαρκάζεται συνέχεια. Είναι χρυσή, γιατί έχει χιούμορ πολύ. Είναι χρυσή, γιατί η γιαγιά μου είναι ροκ!!!!!!
Και όλες οι γιαγιάδες είναι χρυσές για όλους. Όλοι κρύβουν στην καρδιά τους γλυκές παιδικές αναμνήσεις με τη γιαγιά να στέκεται στα πόδια της. Όλοι αγαπούν τη γιαγιά τους τώρα που μεγάλωσαν και τη βλέπουν ανήμπορη. Όλοι κρυφοκλαίνε, όταν θυμούνται τη γιαγιά τους που πέθανε.
Κι όποιος δε γνώρισε γιαγιά είναι δυο φορές ορφανός...

ΥΓ: μην την ξεχάστε την Κυριακή!

20 σχόλια:

  1. καλημέρα Κωνσταντίνα μου!
    Γιαγιά εγώ γνώρισα μια, αλλά καθόλου δεν ήταν σαν τη δική σου. Είχε πολλά εγγόνια και όντως δεν καταλάβαινα ποιο αγαπάει περισσότερο, νόμισα πως αγαπάει μόνο εμένα, γιατί ήμουν η μικρότερη και μου έφερνε πάντα γαριδάκια! Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως αγάπη, ήταν αυτό που έκανε για τα ξαδέρφια μου, που τους μαγείρευε κάθε μέρα και τα συμμάζευε, κάθε που η μάνα τους πήγαινε στη δουλειά της. Σε εμάς έφερνε μόνο γαριδάκια. Δε μένανε στο ίδιο σπίτι. Απλά τα αγόρια της τα είχε παιδιά και τα κορίτσια της, τα είχε για να μεγαλώνουν τα παιδιά της! Τη νύφη τη βοηθούσε για να τη βγάλει άχρηστη, η κόρη ήταν άξια και τα έκανε όλα μόνη της.
    Όταν είσαι παιδί και αγαπάς μια τέτοια γιαγιά, μεγαλώνοντας απογοητεύεσαι και οι μνήμη της λίγο σε θλίβει. Και νιώθεις άτυχος.Καμιά φορά λοιπόν το καθόλου γιαγιά μπορεί να είναι και καλύτερο θεέ μου σχώρα με!
    Σε φιλώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ κι απ το πρωί που διάβασα το κείμενο δεν ήξερα τι να γράψω στην αγαπημένη μας φίλη.
      Να σαι καλά Georgina που μίλησες πριν από μένα. Μια απ τα ίδια!!! και δεν μου φερνε και γαριδάκια. Άσε! Κανα παραμύθι απ τα μέρη της μου έλεγε είναι η αλήθεια αλλά μέχρι εκεί.
      Δύο στα δύο μέχρι στιγμής Κωνσταντίνα μου. Παρ ολα αυτά σε χαίρομαι με τις όμορφες σχέσεις σου και με τον τρόπο που τις τιμάς.
      Να σαι πάντα καλά κι εσύ κι η γιαγιά σου!

      Διαγραφή
    2. Απαντάω και στις δυο σας (Giorgina και evgenia)ότι έχω τη Χρυσή μου τη γιαγιά και μια "θετή" την οποία επίσης τη λένε Χρυσή...γιατί από τη γιαγιά μου την Κωνσταντίνα, την πραγματική (?) δεν πήρα τίποτε άλλο από μίσος και αδιαφορία...δεν ξέρω γιατί. Γιατί έτσι!
      Αλλά η μαμά μου μου έμαθε καλά τον πιο γνωστό στίχο της Αντιγόνης του Σοφοκλέους (Βεβαίως-Βεβαίως!):
      "Γεννήθηκα για ν' αγαπώ κι όχι για να μισώ"

      Δεν θα ασχοληθώ με ανθρώπους που δε μ' αγάπησαν...

      Διαγραφή
    3. ΑΑΑ αν το θέτεις έτσι περί " θετής " γιαγιάς έχω να σου πω τα καλύτερα! Είχα ( γιατί κι αυτές τις έχασα εδώ και χρόνια ) την γιαγιά Χρυσούλα,Φανούλα,Ειρήνη,Φροσούλα,Αλεξάνδρα που όλες ήταν γλυκήτατες.
      Φίλες της μητέρας μου που με τάισαν,
      μ έντυσαν,με χάιδεψαν με φρόντισαν!
      Η αλήθεια είναι ότι είχα και μια άλλη γιαγια που την έλεγαν Μαρία-Ελπίδα (Μαριέλπη την φώναζαν)κανονική όχι θετή.
      Τα καλύτερα άκουσα και γι αυτήν. Αλλά...απλώς άκουσα, δεν την πολυπρόλαβα. Όπως καταλαβαίνεις δεν είμαι και το καταλληλότερο άτομο για να περιγράψω εμπειρίες συγγγενικών σχέσεων χα! (εκτός αν θέλεις θείους,εκεί έχω πολλούς).

      Διαγραφή
    4. Όχι δε μιλάω για τετοια "παρεμπιπτοντως" θετή! Εχω 2 γιαγιάδες. Και οι δυο βαλανε το χερακι τους να με μεγαλωσουνε. Και οι δυο εχουνε το ονομα "Χρυση"...η μια ειναι η μαμα της μητερας μου. Η άλλη ειναι θεία του πατέρα μου...που είναι ουσιαστικά η "μάνα" του!
      Του πατερα μου η μάνα όμως μου έδωσε μόνο το όνομά της. Δεν τη γνώρισα ποτέ!Έγινα αντιληπτή?Θελω να πω ότι δεν ειναι κατ' ευφημισμόν "θετή", μια γιαγιάκα που βρέθηκε στο δρόμο μου!

      Διαγραφή
  2. Απαντήσεις
    1. τι όμορφη που είσαι όταν κλαις, το δάκρυ σαν διαμάντι αργοκυλάει....

      Διαγραφή
  3. Η γιαγιάκα μου...η μπουμπουλίκα μου...η χιλιολατρεμένη μου!!!
    Η ρίζα μου...η βάση μου...η παρηγοριά μου...
    Η γιαγιάκα μου είναι η πιοοοοοο καλή γιαγιά του κόσμου.
    Έχει πάντα τις πιο σοφές συμβουλές να μου δώσει και μια τεράστια αγκαλιά για μένα , που πλέον είμαι πιο "μεγάλη" απο αυτήν , αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο με χωράει. Και όταν μ΄αγκαλιάζει....γίνομαι ξανά παιδάκι. Χωρίς προβλήματα, υποχρεώσεις, κούραση. Μυρίζω γιαγιακούλα και χαααανομαι στις ιστορίες της για τα νιάτα της, τον ερωτα της με τον παππου (ναι παντρεύτηκε από έρωτα), τον πόλεμο, τη φτώχεια. Κλέινω τα μάτια και τη φαντάζομαι να ζει όλα όσα μου διηγείται.Και άμα πεινάσω , η γιαγιακούλα μου , που πονάει πλέον γιατί μεγάλωσε, σηκώνεται σαν ελατήριο και μου φτιάχνει στο άψε σβήσε περεσκία ή λαλάγκες (αν είναι και η Μαρία κοντά, τισ φτιάχνει γιαγλεμένες).
    Η γιαγιά μου μου έμαθε να πλέκω και να φτιάχνω μαρμελάδες (δεν κάνω τίποτα απο τα δύο, αλλά είναι ωραίες αναμνήσεις), έπαιρνε τηλέφωνο στο φροντιστήριο, όταν ήθελα να κάνω κοπάνα και έλεγε ότι ήμουν άρρωστη για να μην πάρουν τηλέφωνο στο σπίτι. Η γιαγιά μου γνώρισε πρώτη τον αγαπημένο μου και του έκανε φουστουρον να φάει , γιατί έτσι έπρεπε. Τον έβαλε αργότερα να με ζητήσει τρεις φορές , για να μην νομίζει ότι με είχαν έτοιμη για να με δώσουν¨-). Η γιαγιά μου ήξερε πάντα όλα τα μυστικά των κοριτσιών του χωριού, γιατί τις μάζευε στο σπίτι της για να μπορούν να καπνίσουν άνετα και να κλάψουν για πάθη κι έρωτες. Η γιαγιάκα μου...η μπουμπουλίκα μου...η χιλιολατρεμένη μου!!!

    Υ.Γ.1 : Η γιαγιά μου είναι η αιτία που πλησιάζω, βοηθάω και αγκαλίάζω στα καλά καθούμενατις γιαγιάκες που μπαίνουν στην Τράπεζα (ναι ναι, σηκώνομαι σαν την τρελλή και τις αγκαλίαζω)
    Υ.Γ.2 : Η Μαρία πραγματικά κλαίει , γιατί η γιαγιάκα της είναι σαν τη γιαγιάκα μου (δεν είναι τυχαίο ότι ήταν φιλενάδες στα νιάτα τους)
    Υ.Γ.3 : Αχχχ....ωραία είναι να μιλάς για τη γιαγιάκα σου.
    Σέυχαριστώ για την αφορμή Κωνσταντίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ Τζίνα μου:
      1. θα ήθελα να αντιστρέψω τη θέση του κειμένου μου με το σχόλιό σου, γιατί μίλησαν πιο πολύ στην ψυχή μου αυτά που έγραψες
      2. θα σου αφιερώσω αυτήν την ανάρτησή, γιατί είμαστε πολύ ίδιες σε πολλά (αλλά δεν έκανα κοπάνες, ήμουνα καλή μαθήτρια.....:Ρ :Ρ :Ρ) και
      3. τώρα κλαίω σαν τη Μαρία...(όμως δεν είμαι όμορφη όταν κλαίω) :(

      Διαγραφή
  4. Είναι απλά οι αναμνήσεις μας που δεν μεταναστεύσαν Κωνσταντίνα μου.
    Και μην νομίζεις...και γω βαλάντωσα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Sabrina my angel,
    είχα κι εγώ την τύχη να γνωρίσω δύο γιαγιάδες. Και από τον πατέρα μου και από την μητέρα μου. Η γιαγιά Φανή, αρχοντογυναίκα, χήρα στην κατοχή με 5 παιδιά από τα 35 της χρόνια. Γυναίκα άξια, δυναμική, έντονα μητριαρχική (πως αλλιώς θα μπορούσε να τα καταφέρει;). Διορατική και σοφή (πόσες φορές αλήθεια δεν νοστάλγησα τις συμβουλές της όσο κι αν αντιδρούσα σαν έφηβος όταν μου τις έδινε). Και ναι, αγαπητή μου Τζίνα, και η δικιά μου η γιαγιά, εν έτι 1923, όχι μόνο παντρεύτηκε από έρωτα αλλά είχε και το θάρρος να απορρίψει τον γαμπρό που της φέρανε οι γονείς της. Μυαλό ξυράφι, αδικημένη που γεννήθηκε στην εποχή της. Μέχρι την τελευταία στιγμή συζητούσαμε για το μπάσκετ, τον Αρη, τον Γκάλη που τον θαύμαζε. Μας λάτρευε, όλα τα εγγόνια, όμως δεν είναι ιδέα μου ότι για μένα είχε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά της.
    Και από την άλλη η γιαγιά Ζωή. Γλυκιά επαρχιώτισσα, πάντα χαρούμενη και καλοσυνάτη, μας έβλεπε μόνο στις διακοπές στο χωριό. Ιστορίες ατελείωτες, πίτες που μοσχοβολούσαν και ψωμί ζυμωτό που έκαιγε. Εδώ πατούσε, εκεί βρίσκονταν. Οταν την είδα στην κορυφή της κερασιάς να μαζεύει κεράσια για να μας φτιάξει γλυκό φοβήθηκα μήπως κανένας κυνηγός την περάσει για αρκούδα.
    Κλείνοντας αυτό το κείμενο θα ήθελα να αφιερώσω στις αγαπημένες μου γιαγιάδες το μοναδικό τραγούδι του Καρβέλα που μου αρέσει.
    "Σε θυμάμαι, δεν σε ξέχασα.
    Να'ξερες πόσο μου λείπεις
    καημένη γιαγιά..."

    Φιλιά

    James

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα αρχίσω να αγαπώ Καρβέλα, James...με επεισες! Αλλά τον παλιό Καρβέλα!

      Διαγραφή
  6. Δεν ήθελα να βαρύνω το κλίμα και να μιλήσω και για την άλλη γιαγιάκα μου, τη γιαγιά Γεωργία, γιατί έφυγε απο κοντά μας πριν απο πολλά χρόνια, αλλά αφού ξεκίνησε ο αγαπητός JAMES θα συνεχίσω με τις γλυκές μου αναμνήσεις.
    Η γιαγιά Γεωργία ήταν αυτή η μαυροφορεμένη γιαγιά με το τσεμπέρι στο μαλλί, δούλευε απο το πρωί μέχρι το βράδυ (όταν λέμε πρωί εννοουμε να ξυπνάει στις 4:30 να φτιάχνει το ψωμί, ε;).Ζούσε μακριά , στη Θήβα, και την έβλεπα μόνο στις καλοκαιρινές ή χριστουγεννιάτικες διακοπές. Θυμάμαι τα μόνιμα δακρυσμένα μάτια της κάθε φορά που πηγαίναμε και κάθε φορά που φεύγαμε, το ότι έλεγε στον μπαμπά μου πάντα "αδυνάτισες. Γιατί αγόρι μου;" κι ας 'ηταν 10 κιλά παραπάνω απο την τελευταία φορά που τον είδε, τις πορτοκαλάδες και όλα τα καλούδια που αγόραζε, ενω δεν είχε την οικονομική άνεση, γιατί "ήρθαν τα θεσσαλονικάκια μου", την εμμονή της να με φωνάζει Γεωργία, γιατί έιμαι Γεωργία , το χάδι της...αυτό το ατελείωτο χάδι στο πρόσωπο, χωρίς να μιλάει, μονο χαίδευε και με κοίταζε. Θυμάμαι επίσης ότι κάθε φορά που ταξιδεύαμε με το τρένο απο Θήβα για Θεσσαλονίκη, άνοιγε στα πόδια της μια πετσέτα κι έβγαζε αβγά, κοτόπουλα, φέτα, μπιφτέκια και αφού κερνούσε τον κόσμο γύρω , μου δινε μπουκιές "φάε Γεωργία", κι εγω λίγο ντρεπόμουν, αλλά τώρα θέλω τόσο πολύ να το ξαναζήσω έστω και για μία στιγμή.
    James εύχομαι να μην σε πειράζει που θα αφιερώσω και γω το ίδιο τραγούδι στη γιαγιακα τη Γιωργία.
    Γιαγιάκα μου σ'αγαπώ και μου λείπεις, εύχομαι να το ακούς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε κλαψιάρα Τζίνα μου τι μου θύμισες τώρα με το Γεωργία (την μπηχτή την έπιασα πλαντως!);: τη γιαγιά μου που με λέει Κωνσταντούλα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Μπλιαχ!
      Το αίμα μού ανεβαίνει στο κεφάλι.Και ένα επεισόδιο κάποτε:
      Μια φορά ήμουνα με τον μπαμπά μου και συναντάμε ένα φίλο του. Ρωτάει ο φίλος του: "Αυτή είναι η κόρη σου ε? Πώς τη λένε? Απάντηση μπαμπά΅"Κωνσταντινιά!!". Απάντηση δική μου΅"Κωνσταντινιά λεν τη μάνα σου!Εμένα με λένε Κωνσταντίνα!" (αντιλαμβάνεσαι τη σημειολογία!)

      Άσε που ο δάσκαλος στην Στ' Δημοτικού με φώναζε Κωνσταντινιά, γιατί ήξερε τη γιαγιά μου, και κάθε φορά μαλώναμε...όπως η αγαπημένη μου Αστραδενή (της Ευγ.Φακίνου) με τη διασκάλα της (τωρα που το σκέφτομαι, λες γι' αυτο να μου αρέσει τόσο πολύ αυτό το βιβλιο?).Ορίστε να το διαπιστώσετε:
      http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/ebook/show.php/DSDIM-E111/322/2160,7853/index04_04.html

      Διαγραφή
  7. Μούσκεμα τα κάνατε τα πληκτρολόγια!!! Μπορεί από γιαγιάδες και γενικώς να μου κατσε αλλά από φίλους τι να πω! Υπέροχοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαστε εδώ για να καλύπτουμε τα κενά evgenia μου..είδες? Καλημέρα!

      Διαγραφή
  8. http://youtu.be/OT3Dxabdygw
    αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες του κόσμου.
    και για να είμαι και επίκαιρη, κάνω και τη διασκευή μου τραγουδώντας "Η γιάγια εν κρυόν νερόν και σο ποτηρ και μπεν"

    (σσ.όπως καταλαβαίνεις με άγγιξε το θέμα σου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Χρόνια πολλά στις μανούλες μας!Να τις χαιρόμαστε και να μας χαίρονται.Χρόνια πολλά και στις γιαγιακούλες!Να τις χαίρεστε -και να σας χαίρονται-για πολλά ακόμα χρόνια εσείς που τις έχετε ακόμα δίπλα σας.Να τις θυμόμαστε και να θυμόμαστε εμείς που δεν τις έχουμε.Εμφανώς στο πλάι μας.Γιατί αφανώς το ρήμα "έχω"δε γνωρίζει χρόνο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και στα δικά μας!Εγώ πότε θα γίνω μάναααα (Δημητρα Παπαδοπουλου)

      Διαγραφή
    2. Ίσως τότε που δε θα το έχουμε στο πρόγραμμα...Με την ελπίδα ο μη προγραμματισμός να είναι το μοναδικό πρόβλημα.Ίσως Κάποιος Άλλος να ξέρει καλύτερα.Και στα δικά μας...Δημητρούλα!!!

      Διαγραφή