Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Το μικράκι και ο γυάλινος κόσμος του

     Όταν ήμουνα μικρή καθόμουνα πολλές φορές ακίνητη πάνω στην ταράτσα του σπιτιού μου, γιατί μου άρεσε να παρακολουθώ τον κόσμο από ψηλά. Άλλες φορές ανέβαινα σε μια μεγάλη αερογέφυρα που είχε η γειτονιά μου και περίμενα να περάσει κάτω από τα πόδια μου το τρένο. Φανταζόμουνα ότι με έπαιρνε μαζί του κάπου μακριά. Δεν ήξερα πού πάει. Δε μ’ ένοιαζε κιόλας. Ίσως στο πουθενά. Ωραίο είναι το πουθενά και το κάπου. Το «εδώ κι εκεί» καμιά φορά ζαλίζει. Μια εδώ μια εκεί να περιφέρεσαι ασκόπως! Αλλά το «κάπου»...κρύβει μιαν αοριστία, μια απορία και μια μαγεία. Τα τρένα έφευγαν μαζί και το μυαλό μου. Κι όταν έτρεχαν, έτρεχε ξωπίσω τους η φαντασία μου κυνηγώντας τους ίδιους άγνωστους προορισμούς.
     Μια πόλη μικρή ή ένα χωριό μεγάλο. Πάντως τα σπίτια φαντάζανε περίεργα. Δεν τα ‘λεγες μεγάλα. Μα ούτε και μικρά. Αυλές πολύπλοκες αλλά και πολύβουες, φασαρίες, καβγάδες, γέλια. Έπλαθα σαν ένας μικρός θεός με μεγάλη όμως φαντασία μικρές καθημερινές οικογενειακές ιστορίες. Καθισμένη αφ’ υψηλού, στην άκρη της μεγάλης ταράτσας, απωθώντας τις υψοφοβικές μου τάσεις έφτιαχνα έναν κόσμο γυάλινο, δηλαδή διάφανο μα συνάμα εύθραυστο. Τα σπίτια δεν είχανε για μένα τούβλινους τοίχους, αλλά διαφανείς τζαμαρίες. Άκουγα φωνές αλλά και σιωπές και τότε ενθουσιαζόμουνα πιο πολύ. Με όπλο πάντα μιαν οργιάζουσα φαντασία αναρωτιόμουνα πόσοι άνθρωποι κοιμούνται εκείνη την ώρα ή πόσοι κάνουν μπάνιο ή τρώνε ή διαβάζουν. Έβλεπα τη γειτόνισσα να περνάει την πόρτα της αποθήκης και τη φανταζόμουνα να ψάχνει τη σκάλα πίσω από κάτι τενεκέδες με τυρί. Θαρρούσα πως κάποιος καθότανε στον καναπέ αραχτός μιλώντας με τη γυναίκα του που τηγάνιζε πιπεριές και οι διπλανοί πάλι καβγάδιζαν, γιατί ξεχάσανε να ταΐσουνε τις κότες. Εγώ άκουγα μόνο τις φωνές, αλλά έβλεπα μέσα από το γυάλινο τοίχο να υψώνονται χέρια πέρα από φωνές και τα βλέμματα να γίνονται βλοσυρά. Ανέβαιναν οι τόνοι μαζί με την πίεση για να ακολουθήσει ύφεση και μια νεκρική σιγή στο μεσημεριανό τραπέζι, όχι κατά πίστη στο «όταν τρώμε δε μιλάμε», αλλά γιατί ένας γνήσιος  καβγάς συνοδεύεται από μουγκαμάρα τουλάχιστον για κάποια ώρα μετά.
     Και πιο πέρα, κάτι άλλες ζωές τροχήλατες περνούσανε ανάμεσα από οικόπεδα γεμάτα απλωμένες μπουγάδες και από χωράφια, σχισμένα στα δύο από μια λωρίδα άσφαλτο με προορισμό ... πάλι το πουθενά. Πού πηγαίνανε, από πού ερχόντουσαν, τι λέγανε σαν μας βλέπανε αυτά τα αυτοκινητάκια, τα μηχανάκια και τα φορτηγάκια? Κάποιοι από αυτούς κάνανε αυτόν τον δρόμο καθημερινά και άλλοι περνούσανε για πρώτη φορά. Κοιτάζανε το σπίτι μου δίπλα στο δρόμο παρατηρητικά. Ή και αδιάφορα. Και σίγουρα αφηρημένα. Καμιά φορά κι εμένα: να κάθομαι στην ταράτσα με τα χεράκια μου στα μάγουλα, και τα μικρά μου ποδαράκια κρεμασμένα στο κενό και να παρατηρώ. Να βλέπω το σπίτι μου από μια άλλη οπτική, ριζωμένο στον τόπο του κι ακίνητο. Η μόνη του κίνηση ήταν στροβιλική. Στριφογύριζε μονάχα γύρω από τη ρουτίνα του ίδιου τόπου. Ενός τόπου με πολύ πρωινά και λαλίστατα πετεινάρια που κάνανε παρέα σε αγουροξυπνημένους αγρότες. Με μυρωδάτες αυλές από τα μεσημεριανά τηγανητά κεφτεδάκια. Με ξεφωνητά απογεματινών παιδιών της αλάνας και με τραγούδια από νυχτερινά τριζόνια.
    «Κι εκείνοι οι επιβάτες στο λεωφορείο του δρόμου, γιατί να προσπερνούν την εικόνα αυτήν αδιάφορα...?» «Γιατί να ζητάει η ρουτίνα από τον άνθρωπο σημασία?» έλεγα! Δεν πρωτοτύπησε κανείς σ’ αυτήν την πόλη. Την προσπερνάν όλοι τους  επιδεικτικά και δίχως όνειρα. Μονάχα δουλειά, φαγητό, ύπνος και σύρε κι έλα. Πάνω σ’ ένα τρένο, μέσα από ένα λεωφορείο ή κάποιο φορτηγό. Αρκεί να έχει ρόδες για να τρέχει, έστω και αγκομαχώντας...έστω στο πουθενά και στο κάπου.
      Κι ένα μικρό κορίτσι, πάνω σε μια ταράτσα ή μια αερογέφυρα παρίστανε τη στατική κάμερα. Κατέγραφε τις φαντασιακές ζωές που σκηνοθετούσε μόνη με αφορμή τις σιωπές που υπαγόρευαν οι ψηλοί τοίχοι αλλά και οι υψηλοί τόνοι ή η εύθραυστη ησυχία. Η ησυχία που πληγώνεται από τις φωνές και η ηρεμία που ταράζεται από τα νεύρα όσων θαρρούν πως μέσα στο σπίτι τους μπορούν να κάνουν τα πάντα, γιατί είναι σπίτι τους και γιατί κανείς δεν τους βλέπει! Πού να φανταστούν όμως ότι και οι τοίχοι έχουν αφτιά, οι γείτονες φαντασία που οδηγεί άλλοτε ναι και άλλοτε όχι σε εσφαλμένη εικασία...
         Ουδέν κρυπτόν...

50 σχόλια:

  1. Μάλλον το counter της φαντασίας σου έχει γράψει από μικρή πολλά χιλιόμετρα και όσο για τα decibel των ήχων που κατέγραψες ως παιδί μάλλον...μνημειώδη.
    Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι πάνω σε μια ταράτσα, αφ'υψηλού!!!!και πολύ χρήσιμο για τη ζωή σου να παρατηρείς.
    Μνήμες γλυκιές και αναμνήσεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωστά!Γι' αυτό έβαλα υψηλούς στόχους η ψηλομύτα, επειδή ονειρευόμουνα αφ' υψηλού...και ξέρεις ε? Αν τους πιάσεις είσαι σαν τα πουλιά (κάποτε ήμουνα πουλί και μ' αγαπούσανε πολλοί), αν γκρεμοτσακιστείς από κει πάνω όμως.....

      Διαγραφή
  2. Εγω νομιζω οτι τα αυτια εχουν τοιχους νο;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Διαβάζοντας το κειμενο....ένιωσα σαν να ''την έκανα ταράτσα''....

    Σαν να έφαγα του σκασμού [χόρτασα με εικόνες , αναμνήσεις ....σκέψεις]...
    μέχρι που δεν πάει κάτω άλλη μπουκιά.
    Με άλλα λόγια, εάν η κοιλιά ήταν ασανσέρ, θα είχε φτάσει στη ταράτσα, δηλαδή στο ανώτατο δυνατό της σημείο.
    [Από το ιταλικό tarrazza]

    ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ...το κείμενο σου Κωνσταντινούλα μου !!!

    Την καλημέρα μου!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χαχα! Αδιόρθωτη και πρωτότυπη πάντα με τα διαβάσματά σου Κικίτσα Μ. Όντως φαντάζει ο κόσμος ότι είναι στα πόδια μας (αν θέλουμε)
    Καλημερούδια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Να σου δώσω μια να σπάσεις,
    αχ βρε κόσμε γυάλινε,
    και να φτιάξω μια καινούργια
    κοινωνία άλληνε."

    Ευτυχώς δεν το βλεπες έτσι!!!
    αλλά σαν σκηνοθέτης που έφτιαχνε στο μυαλό της μια
    "Αγγελοπουλική" (μιας που ταξίδεψε και πρόσφατα σ άλλα μέρη) ταινία,γεμάτη μακρινά πλάνα,εικόνες,ήχους και χωρίς πρωταγωνιστές!
    Ένα κείμενο σαν πίνακας ζωγραφικής,τραγούδι,ταινία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 'Αγγελοπουλική"?????
      ουάου!Τι βαρύς χαρακτηρισμός!!!
      Μεταξύ μας πάντως έχω και την καζατζιδική οπτική που αναφέρεις!!Πόσες φορές θα ήθελα να τον σπάσω αυτόν τον κόσμο!!!Αλλά ως μικράκι δεν ξέρω πώς να τον φτιάξω...σνιφ!

      Διαγραφή
    2. Γιατί βαρύς μικράκι μας??? Άλλο να σκέφτεσαι "Αγγελοπουλικά" κι άλλο τις σκέψεις σου να τις αποτυπώνεις σε φιλμ! Ετσι όπως πάει όλοι μαζί μάλλον θα τα σπάσουμε...
      (μικροί, μεγάλοι)

      Διαγραφή
    3. Μέσα!Να τα σπάσουμε μπας και ξαναφτιαχτεί ο κόσμος από την αρχή!
      Εγώ πάντως είδα τον εαυτό μου στην ταινία Amelie όταν καθόταν στη στέγη και σκεφτότανε τα ίδια με μένα!!χαχα!μπορεί να το κάνουν πολλά μικράκια αυτό τελικά...

      Διαγραφή
    4. Ασχετο με το θεμα Ευγενια αλλα δεν καταφερα να σε ρωτησω στο προηγουμενο κειμενο οταν ειπες πως εχεις κορη κουκλα να μου δωσεις. Απλα πρεπει να ρωτησω γιατι θα σκασω αλλιως. Σου εκανε κατι κακο η κορη σου και θελεις να την τιμωρισεις και μου την προξενευεις???? lol

      Διαγραφή
    5. Αν είναι να σε πάρει και να κάνει τα χρήματα της ότι θέλει, αρκεί να ναι απλά "γυναίκα" χαλάλι σου!!!
      ( θα ξεκινήσουμε τη μετανάστευση όπως παλιά, που στέλναν φωτογραφίες στην Αυστραλία για να βρούν γαμπρούς ή σαν τις " Νύφες" του Βούλγαρη χα!)
      [ τα κείμενά σου τελευταία απίστευτα. έχεις έμπνευση ]

      Διαγραφή
    6. Αντε βρε καλοριζικα τοτε. Μπορω να σε αποκαλω Μητερα πλεον φανταζομαι. Να ζησουμε να μας χαιρεστε. Την κορη σου δεν χρειαζετε να την ρωτησουμε φανταζομαι αν θελει να παντρευτει εναν κοντο χοντρο και ασχημο σαν εμενα. Αφου δωσαμε εμεις τα χερια φτανει :)

      Διαγραφή
    7. Κοντός, Χοντρός, Άσχημος...
      μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ.....
      Ευγενίαααααααααααααααααααααααααα
      Να μιλήσω που εγώ ξέρω??????????
      κυρία, κυρία, κυρία....

      Διαγραφή
    8. Καλό το έργο αλλά στο ΜΗΤΕΡΑ μου το χάλασες!!!
      Λυπάμαι αλλά δεν το αντέχω! Μα ΜΗΤΕΡΑ!!!
      Ετσι και μπει η κόρη μου και δει ότι την προξενεύω
      (δεν φταίω εγώ οι δηλώσεις του Dr.Chris στο προηγούμενο κείμενο φταίνε)μάλλον εγώ θα μεταναστεύσω...
      Είδες βρε Κωνσταντίνα πόσο γυάλινος είναι ο κόσμος μας. Ελλάδα-Καναδάς ένα παράθυρο.
      Αλλωτε κλείνουν τα παντζούρια, άλλωτε βλέπεις σύννεφα, άλλωτε ήλιο κι άλλωτε γάμους με νταούλια και ζουρνάδες!!!
      Γιατί όπως είπε κι ο Αινστάιν:
      "Η φαντασία είναι σημαντικότερη από τη γνώση."

      Διαγραφή
  6. Μπορεί να έχεις μεγαλώσει, το μικράκι όμως παραμένει φωλιασμένο μέσα σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Όταν κοιτάς από ψηλά
    μοιάζει η γη με ζωγραφιά
    και συ την πήρες σοβαρά
    και συ την πήρες σοβαρά

    το μόνο που μπορεί να μας κρατήσει είναι η εικόνα που φτιάχνουμε εμείς για τις καταστάσεις και ο τρόπος που εμείς επιλέγουμε να τις αντιμετωπίσουμε. Σαν ένα ονειροπόλο παιδί ή σαν μέρος του συστήματος; Εγω πάντως θα επιλέξω να κάνω παρέα με το κοριτσάκι, που ξέρει και απο καλό φαί και αφου της αρέσει να παρατηρεί, θα πάω ακόμα πιο ψηλά μαζί της, να δει τη γη απ τη σελήνη...ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΕΚΕΙΝΗ :)
    Ευχαριστώ που με δέχτηκες στην παρέα σου κοριτσάκι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλωσήρθες Τζινα-κι!!!(και όχι τζιν-άκι:Ρ)
      τα χαμογελαστά κορίτσια τελικά δεν θα μπορούσαν να έχουνε παρά χαμογελαστές και ζεστές καρδιές!
      ωραία οπτική...

      Διαγραφή
  8. Ταξίδεψα με τις περιγραφές σου.. είδα μέσα από τα παιδικά σου μάτια..
    Η παιδική φαντασία.. η φαντασία..ευνουχίζεται στις μέρες μας. Ολα μας δίνονται έτοιμα στο πιάτο.
    Η δική μας παιδική φαντασία έφτιαξε ένα θησαυρό που κρύψαμε μέσα μας.. και όταν στερεύουμε..ανοίγουμε το σεντούκι και ζούμε από τα αποθέματά μας..
    Τα παιδιά του σήμερα, ποιο κρυφό σεντούκι θα έχουν να ανοίξουν?Και τι θα μοιράζονται? Θα έχουν κάτι να μοιραστούν, θα έχουν κάτι να χαρίσουν?
    Εγώ σήμερα νιώθω ότι.. με αφησες να μπω στην ψυχή σου και να πάρω από το αποθεματικό του θησαυρού σου μια χούφτα χρυσόσκονη.. ευχαριστώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλως και τη Δήμητρα!!!
      θα συμφωνησω εν μερει!καθε γενια έχει να λεει για τη σειρα της θεωρώντας τις επόμενες φτωχότερες σε ονειρα, αναμνήσεις και βουλές...εγώ νομίζω οτι κι αυτες έχουν να δωσουν απλά θα είναι λίγο διαφορετικά τα πράματα. Ετσι είναι ο κοσμος προχωράει.Ασε που εκτος από ονειρα και αναμνησεις θα ανταλλασσουν και φωτο ή mp3 και mp4 στο iPhone, iPad ή facebook..αρα θα εχουν περισσοτερα...χαχα!ωστόσο για τον ευνουχισμό, όπως τον εννοείς, νομίζω ότι συμφωνω!
      Είστε όλοι στην ψυχή μου...σας ευχαριστώ όλους που με προσέχετε τόσο!!!περιμένω πώς και πώς τις Τεταρτες..ποτέ δε θυμαμαι να μου αρεζε τοσο αυτη η μερα

      Διαγραφή
  9. Αυτό το παιδί μου όλο στο παρελθόν γυρνάει.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εντάξει μαμά!!Το επόμενο κείμενο
      θα αφορά το ΠΑΡΟΝ...μάντεψε ποιανού-ής....
      :Ρ :Ρ :Ρ :Ρ :Ρ

      Διαγραφή
  10. καλησπέρα σε όλους!!!!!

    σαν να ήμουν στην απέναντι ταράτσα....φάτσα μου!!!!

    τελικά είναι που δεν θέλουμε να αποκοπούμε
    από το όμορφο παρελθόν????
    είναι που δεν θέλουμε να ζούμε σε ένα δύσκολο παρόν???
    είναι που αντιστεκόμαστε σε ένα ζοφερό μέλλον???
    όπως και να έχει οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων
    με όλα τα "χαζούλικα" πού κάναμε τότε...μας εξαγνίζουν, καθαγιάζουν ότι βρωμιά έχει κάτσει πάνω μας με
    το πέρασμα του χρόνου...

    ξέχασα να σου πω ότι διαβάζοντας το κείμενο σου με
    θυμήθηκα τότε και χαμογέλασα ....εγω μετρουσα τα
    αυτοκίνητα που περνούσαν προς τα πάνω και προς τα
    κάτω και τα χώριζα αναλόγως το χρώμα τουςκαι όχι την
    μάρκα τους.....εσύ από ψηλά στη γέφυρα ατένιζες των
    τρένων την διαδρομή...τι να μας λέει αυτό για το παρόν????σκέψου...
    μικράκι γλυκό... μπορεί ο κόσμος να μην αλλάξει αλλα λιγο ο καθένας από εμας μπορεί να τον ομορφαίνει αρχίζοντας από εμας, από τον εαυτό μας και ναι γιατί όχι???ας γυρνάμε στο παρελθόν για να ονειρευτούμε το μέλλον.(λέω εγώ η άσχετη!!!)
    ....μου θύμισε καλοκαίρι το κείμενο σου φάτσα μου.Σ'ευχαριστώ για τον μεστό σου λόγο...και τις όμορφες εικόνες!!!!

    να πω και κάτι τελευταίο που με στεναχωρεί αφάνταστα και θα θελα να το μοιραστώ μαζί σου...

    (αυτή τη στιγμή χιονίζει πολύ και όλα είναι κάτασπρα...γυρνώντας από το μάθημα που είχα και παγωμένη στην κυριολεξία ανυπομωνόντας να χωθώ στην ζεστασιά του σπιτιού μου το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν είναι πως κάποιοι αυτήν την παγωμένη νύχτα θα κοιμηθούν έξω γιατί δεν έχουν που να πάνε...δεν θα βοηθήσει η σκέψη μου κανέναν απο τους συνανθρώπους μου αλλα αδυνατώ να κάνω και κάτι ουσιαστικό.Ερώτημα?είμαι εγωίστρια ? για να το θέσω γενικότερα υπάρχει κάτι που θα μπορούσα εγώ..εσύ...να κάνουμε κάτι επιτέλους ....στην πράξη γιατί από λόγια χορτασα ...ακόμα και από τα δικά μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. (Ε τώρα αυτό το τελευταίο τι το θελες? το ακουω απο το πρωι σε ραδιοφωνα μπλα μπλα μπλα!!!οντως ετσι ειναι...και ίσως καποιοι που θα κοιμηθουν εξω να μην ξυπνησουν και ποτε!εγω νομιζω οτι ο καθενας κανει ο,τι μπορει κι ας μην το διαλαλει...και μου αρεσει που στην κριση αρχισαμε εστω (ειναι μια αρχη κι αυτο) να σκεφτομαστε τους "αλλους"-άστεγους, οταν χιονίζει...ξερεις χιονιζε και τη δεκαετια του '80 και του '90 και του 2000 οταν μπηκαμε στην ΟΝΕ)

      ...και να ξερεις οτι σιγουρα ησουνα απεναντι απο την ταρατσα μου, γιατι καπου εκει συλλαμβανα με τη φαντασια μου τους φιλους που θα αποκτουσα στο μελλον και ξερεις πως ητανε?καθ' ομοίωσιν μου στην καρδια να μετρανε κι αυτοί απ' τις ταράτσες τους μικρά καθημερινά πράγματα, όπως τα αυτοκινητα με βαση το χρώμα και όχι τη μαρκα!!

      καλο βραδυ

      Διαγραφή
  11. Στοχαστης σε θεραπεια.

    Ξεκινησε αρκετα αθωα.Αρχισα να σκεφτομαι οταν ημουν σε παρτι και με φιλους κυριως για να χαλαρωσω.Αναποφευκτα ομως η μια σκεωη οδηγησε στην αλλη και συντομα ημουν κατι περισσοτερο απο ενας απλος κοινωνικος στοχαστης.
    Αρχισα να σκεφτομαι μονο για να χαλαρωσω ειπα στον εαυτο μου, αλλα ηξερα πως δεν ηταν αληθεια.Η σκεψη εγινε ολο και πιο σημαντικη για μενα και τελικα σκεφτομουν ολη την ωρα.
    Αρχισα να σκεφτομαι στη δουλεια. Ηξερα πως σκεψη και δουλεια δεν αναμιγνυουν αλλα εγω δεν μπορουσα να σταματησω.Αρχισα να αποφευγω τους φιλους μου για να μπορω να διαβασω τα γραπτα του Πλατωνα του Αγιου Αυγουστινου του Αριστοτελη του Σωκρατη. Γυρνουσα στη δουλεια μου ζαλισμενος και μπερδεμενος αναρωτωντας ¨τι ακριβως κανουμε εδω;¨
    Τα πραγματα δεν πηγαινανε καλα ουτε στο σπιτι. Ενα βραδυ εκλεισα την τηλεοραση και ρωτησα την γυναικα μου ¨Ποιο ειναι το νοημα της Ζωης;¨Εκεινη την νυχτα με αφησε και πηγε και περασε την νυχτα στης μανας της.
    Συντομα ειχα την φημη ως ενας Βαρια Στοχαστης. Μια μερα το αφεντικο μου με καλεσε στο γραφειο του και μου ειπε¨Χρηστο σας συμπαθω και με ποναει που στο λεω αλλα ο στοχασμος σας εχει γινει πραγματικο προβλημα.Αν δεν σταματησετε να σκεφτεστε κατα την ωρα της δουλειας πολυ φοβαμε οτι θα πρεπει να σας απολυσω.¨ Αυτο με εκανε να σκεφτω ακομα περισσοτερο.
    Γυρισα σπιτι νωρις μετα απο αυτη την συνομιλια μου με το αφεντικο μου.¨Μωρο μου¨της εξομολογηθηκα ¨Σκεφτομουνα...¨¨Το ξερω οτι σκεφτοσουνα¨ειπε ¨και θελω διαζυγιο¨ ¨Μα μωρο μου ειμαι σιγουρος πως η κατασταση μου δεν ειναι τοσο σοβαρ稨ειναι σοβαρη¨ειπε και συνεχισε με τρεμαμενα χειλη ¨σκεφτεσε τοσο πολυ οσο οι φιλοσοφοι και οι φιλοσοφοι δεν βγαζουν λεφτα οποτε αν συνεχισεις να σκεφτεσε συντομα δεν θα εχουμε καθολου λεφτᨨαυτος ειναι λαθος συλλογισμος¨ειπα ανυπομονα αλλα αυτη αρχισε να κλαιει.Ειχα πλεον ανεχτει αρκετα.¨Θα παω στην Βιβλιοθηκη¨γρυλισα καθως εκλεινα με δυναμη την πορτα πισω μου.Αρχισα να οδηγω προς την βιβλιοθηκη με διαθεση να διαβασω το Βιβλιο του Λεο Μπουσκαλια ¨Να ζεις να αγαπας και να μαθαινεις¨Ακουγοντας ενα τραγουδι σε καποιο σταθμο στο αυτοκινητο μου στη διαπασων ορμησα στο χωρο σταθμευσης της βιβλιοθηκης και ετρεξα προς τις μεγαλες γυαλινες αυτοματες πορτες ..... δεν ανοιξαν ομως.Η βιβλιοθηκη εκλεισε.Αργοτερα συνειδητοποιησα πως μια ανωτερη δυναμη με προστατευε εκεινη τη νυχτα.Καθως σερνομουνα στο χωμα γρατσουνοντας το τζαμι απελπισμενος για ενα καλο βιβλιο που θα με κανει να σκεφτω μια αφισα επεσε στην αντιληψη μου.¨Φιλε ο βαρυς στοχασμος σου καταστρεφει την ζωη;¨ρωτουσε.Μαλλον αναγνωριζετε αυτη την φραση . Ειναι η στανταρτ φραση στα ποστερ των (Ανωνυμων Στοχαστων)Γιαυτο ειμαι αυτο που ειμαι σημερα: Ενας στοχαστης σε αποτοξινωση. Ποτε δεν χανω μια συναντηση των ΑΣ. Σε καθε συνεδριαση παρακολουθουμε ενα Μη Εκπαιδευτικο Βιντεο.Την περασμενη εβδομαδα ειδαμε την Χριστινα Λαμπιρη να μιλαει για το τραγουδι ¨Τρελα ξερεις να πουλας¨της Αντζελας Δημητριου. Μετα μοιραζομαστε τις εμπειριες μας για το τι καναμε για να αποφυγουμε την σκεψη μετα απο την τελευταια συνεδριαση. Η ζωη μου μολις φανηκε να γινετε πιο ηπια πιο βαρετη ....χωρις σκοπο η νοημα κατα καποιον τροπο απο την στιγμη που σταματησα να σκεφτομαι και αποφευγοντας σκεψεις για το νοημα της ζωης και το μελλον μου.Εξακολουθω να εχω την δουλεια μου τα πραγματα με την γυναικαι μου στο σπιτι ειναι πολυ καλυτερα.Τωρα παρακολουθω ατελειωτες ωρες τηλεοραση και λαμβανω την ημερησια μου δοση πλυση Εγκεφαλου και δεν χρειαζετε να σκεφτομαι πλεον ποιο ειναι το νοημα της ζωης....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. dr.Chris!!
      είσαι ΘΕΟΣ!!!!
      υποκλίνομαι στη σύλληψη περί σκεπτόμενων ανθρώπων...ξερεις καλά όμως -φαντάζομαι-
      πως η σκέψη δεν πουλάει (όπως βγαινει
      άλλωστε από το υπέροχο κείμενό σου)
      και ότι ο αφιονισμός του εγκεφάλου
      παρέχεται με κάθε μέσον δοθείσης ή μη
      ευκαιρίας)

      Διαγραφή
    2. Τα παραλες φιλεναδα. Α σε καλο σου. Ενας απλος γιατρος ειμαι. Η διαφορα γιατρου Θεου ειναι οτι ο Θεος δεν νομιζει πως ειναι Γιατρος.....

      Διαγραφή
    3. επίσης ο Θεός δεν πιστεύει ότι είναι απλος!!!:Ρ

      Διαγραφή
  12. Ποιος το λεει αυτο εγω πιστευω πως ειμαι πολυ απλος. Τα περι Θεου ειναι απλα μια φημη που ξεκινησε η μανα μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλησπέρα πέρα ως πέρα!!!!!!! Από μικρή δεν σκεφτόμουν, δεν προβληματιζόμουν, μεγαλώνοντας συνέχισα να μην σκέφτομαι, να μην προβληματίζομαι. Γερνώντας επιλέγω να είμαι αναίσθητη (όπως με αποκαλεί ο φίλος μου ο ψυχίατρος) για να περνώ πρώτα εγώ καλά και μετά όλοι οι άλλοι που διαλέγω να είναι γύρω μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμένα πάλι αυτό γιατί μου φαίνεται υπερβολικό?...Άκρο, και το ότι δε σκέφτεσαι καθόλου και το ότι σκεφτεσαι συνέχεια (όπως το επεισόδιο που περιγράφει ο dr.Chris).Άσε που το θεωρώ και άμυνα.
      Ωστόσο δεν μππορώ να μην το σεβαστώ. Αν ρωτήσω "καλά πώς μπορείς?" είναι σαν να ρωτάω κάποιον με γαλάζια ματια "Πώς βλέπεις?", επειδή τα δικά μου είναι καστανά!
      Καλησπέρα!

      Διαγραφή
    2. Συλβάκι σόρρυ αλλά μάλλον κι εσύ όπως ο γιατρός παραπάνω μας δουλεύτε!!!
      Άνθρωπος που προσφέρει σε τόσους συλλόγους και που δίνει τόσα σ ανήψια και αδελφή μόνο αναίσθητος δεν λέγεται!

      Διαγραφή
    3. Καλημέρα όμορφές μου!!!!!!!! Σε αυτά που λέτε και οι δυο αγαπημένες μου δεν έχετε άδικο!!!!!!! αλλά.... όόόόλα αυτά τα κάνω χωρίς να σκέφτομαι γιατί άμα τα σκεφτώ σίίίγουρα θα βαρεθώ και μόνο στην σκέψη ότι τα κάνω.......

      Διαγραφή
    4. Ναι ναι! Μπάλωσέ τα τώρα! Εκτός αν στο δικό σου ΛΕΞΙΚΟ το λήμμα "Σκέψη" = κάτι άλλο!!!
      Αλήθεια το πουλάς? :Ρ

      Διαγραφή
    5. πράγματι είναι κάτι άλλο!!!!! το πουλάω αλλά δεν ξέρω τι τιμή να ζητήσω καθότι σπάνιο!!!!!!!

      Διαγραφή
  14. Σαν όνειρο τα παρουσιάζεις και όντως είναι μαγευτικά, αλλά γιατι μόνο ως παιδί να παρακολουθείς τον κόσμο. Είναι διασκεδαστικό να το κάνεις καθημερινα ανεξαρτήτως ηλικίας... Περπατάω καθημερινά στα καντούνια της Κέρκυρας και κάθε παράθυρο (στο ύψος τον γονάτων μου) κρύβει τη δική του ιστορία, τι με νοιάζει τι πραγματικά γίνεται εκει μέσα, εγώ σκηνοθετώ και φαντάζομαι τους χαρακτήρες της δικής μου ιστορίας όπου το μοναδικό κοινό στοιχείο με την πραγματικότητα είναι η εκρού κουρτίνα του παραθύρου! Ειδικά όταν ακούγεται και δυνατά τηλεόραση είμαι σίγουρη πως πρωταγωνιστεί μια γιαγιά που μόλις ετοίμασε μεσημεριανό φαγητό στο εγγονάκι της! Κάθε δευτερόλεπτο, ή καλύτερα, κάθε στιγμή είναι ένα καρέ που δεν πρέπει να χασεις. Μόλις το συλλάβεις το κρατάς σφιχτά και το πλάθεις!
    Υ.Γ Τα λεφτά μου θα τα κάνω ό,τι θέλω, χωρίς να χρειάζεται να μου το πει κάποιος...αυτό μας έλειπε! χιχι! :) Ο νοών...νοείτω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Έλενα!Έχεις δικιο για το θέμα του "πότε;"...φυσικά το κάνω και τώρα, τότε ήτανε μόνο η αρχή. Είμαι ικανή λοιπόν κι εγώ να γράψω "τη βιογραφία της όρασης μου" όπως πολύ πετυχημένα είπε ο Γιώργος Χειμωνάς!

      Διαγραφή
  15. Εξαιρετικά τα κείμενα σου Κωνσταντινούλα μου! Με μεγάλη δόση αλήθειας και θαρραλέα εξωτερίκευση των σκέψεων και γενικότερα του εσωτερικού ψυχοσυναισθηματικού σου κόσμου, κάτι που δεν έχουν πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας, κάτι που λείπει και το χρειαζόμαστε για να αφυπνιστούμε! Συμφωνώ με τα περισσότερα τα οποία εκφράζεις, σε ενσυναισθάνομαι απόλυτα! (Σωστό το ενσυναισθάνομαι?Χαχα!). Πώς μπορεί να γίνει η ενσυναίσθηση εμβίωση? Τι να κάνω, με πόρωσες! Θα ήθελα την άποψή σου κάποια στιγμή με ένα σου κείμενο για τις διαπροσωπικές σχέσεις στην Ελλάδα, φιλικές, συναισθηματικές, ερωτικές κτλ. Πόσο αληθινοί ή πόσο ψεύτικοι είμαστε οι Έλληνες και πού θα μας οδηγήσει η συμπεριφορά μας και μέσα σε όλη αυτή τη δύσκολη συγκυρία που βιώνουμε?Μπορούμε να σωθούμε αν είμαστε ενωμένοι και αληθινοί? Κοινώς Άνθρωποι? (υπέροχο κείμενο) Τι πιστεύεις? Είσαι άπταιστη, συγκλονιστική και τετραπέρατη, όπως πάντα! Με μια λέξη, υπερπαραγωγή!

    Υ.Γ.Πώς γίνομαι μέλος στο blog σου? Μέσω του λογαριασμού μου yahoo?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. chkatsaf,
      ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!!!Απολαυστικός ο λόγος σου. Καλωσορισες κι εσυ την παρεα μας. Ελπίζω να ήρθες για να μεινεις.
      "Ενσυναισθάνομαι" ε? Κατι σε ορος της ψυχολογιας μου ακουγεται, οποτε σε ξενα χωριαφια δε μπαινω!
      Όσο για τις παραγγελιές...δεχόμεθα τα πάντα..δεν είσαι ο μόνος που ζητάς..εχω κι αλλες.Ωστόσο σε παραπέμπω σε παλαιοτερες αναρτησεις και θα δεις κειμενα για οσα ψαχνεις..

      Διαγραφή
    2. Πώς να νιώσει κανείς τον κόσμο γύρω του,όταν δεν προσπάθησε να νιώσει τον κόσμο μέσα του?Πώς να νιώσει κανείς τον κόσμο μέσα του,όταν δεν προσπάθησε να νιώσει τον κόσμο γύρω του?

      Διαγραφή
    3. βρε καλως την Αθηνούλααααααα V. Που χάθηκαν οι παρατηρήσεις σου?ποιος άνεμος τις πηρε?

      Διαγραφή
    4. Γεια χαρά!H WIND.Kυριολεκτικά και μεταφορικά.Όσα παίρνει ο άνεμος γίνηκα...

      Διαγραφή
  16. Πόλλές φορές ξεχνιέμαι και πλάθω ιστορίες και μπαίνω σε κόσμους μαγικούς που όλα μοιάζουν αρμονικά..άνθρωποι, ζώα, δέντρα, κτήρια. Είναι το παιδί που έρχεται να γλυκάνει τον ενήλικα που έγινα. Γιατί στην πραγματικότητα ζούμε σ'ένα τεντομένο σκοινί και οι ισορροπίες είναι εύθραστες! Αλλά όσο αφήνω αυτό το "μικράκι να επανέρχεται στον γυάλινο κόσμο του" όλα δείχνουν πιο όμορφα. Και, αφού βγάλω το καπέλο στον Dr.Chris, θέλω να προσθέσω ότι ευτυχώς που ακόμη στοχαζόμαστε, αν και "βαριά στοχαστές" δεν χρειάζεται να το ξέρουν οι άλλοι, ή τουλάχιστον αυτοί που δεν καταλαβαίνουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ ετσι νομίζω!Ότι έχουμε το μικράκι ολοι μεσα μας!Αρκεί να δοθεί η αφορμή να το βγάλουμε!

      Διαγραφή
  17. γράφω καθυστερημένα όπως πάντα!αλλά μ αρέσει να παραλολουθώ τις όμορφες συζητήσεις που γίνονται κάτω από κάθε κείμενο.. μια ιδιότυπη internet-ική δημοκρατία!
    το απόλαυασα πραγματικά,τόσο γλαφυρό..σχεδόν ταξίδεψα!

    θα σταθώ στη φράση "οι τοίχοι έχουν αφτιά" και θα συμλπηρώσω ..ειδικά αν μένεις σε πολυκατοικία του 68'!

    τι κι αν δεν γνώρισα ποτέ τη γειτόνισσα μου από το κάτω διαμέρισμα (αν και το επεδίωξα) ?!
    σε ένα σαραντάλεπτο είχα κιόλας κινηματογραφήσει τη ζωή της στο μυαλό μου και αθελά μου (καλά το κείμενο με τη κατίνα παντού κολλάει!) σχημάτισα γνώμη για εκείνην..

    Ήταν 5 κ 58 π.μ. και εγώ έβλεπα πιθανώς το δέκατοπέμπτο όνειρο όταν ξύπνησα κατατρομαγμένη..ο λόγος?όχι φυσικά γιατί είμαι φανατικά πρωινός τύπος.Μια δυνατή αντρική φωνή έλεγε διαρκώς "φύγε σου λέω άφησέ με".Η κοπέλα έκλαιγε..γυαλικά έσπαζαν, έπιπλα μετακινούνταν και βρισιές,πολλές βρισιές.Μια πόρτα έκλεινε ,μια άλλη άνοιγε.Βήματα στο διάδρομο..και μετά πάλι καυγάς!Μάταια προσπαθούσα να διακρίνω τις λέξεις,ήταν μπερδεμένες ανάμεσα σε λοιγμούς και βρισιές.Και μετά ένα ηχηρό σπρώξιμο .Λίγο έλειψε να καλέσω την αστυνομία.Δίχως να το αντιληφθώ είχε πάει 6 κ 35 π.μ..Μια νεκρική σιωπή σκέπασε την οικοδομή και εμένα το πάπλωμα.Δεν μπορούσα όμως να κοιμηθώ.Ήταν ένα από τα πιο "βίαια" ξυπνήματα.Οι σκέψεις έτρεχαν και η φαντασία μου όσο περνούσε η ώρα οργίαζε.Μονάχα πιθανές σκηνές είχα στο μυαλό μου που κατέληξαν σε ένα μακροσκελές σενάριο.


    ΤΗ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΙΚΡΟΣ..ΤΗ ΤΡΟΦΟΔΟΤΕΙΣ ΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ,ΗΧΟΥΣ,ΜΥΡΩΔΙΕΣ.ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΛΙΓΟ ΧΩΡΟ ΣΤΟ ΕΝΗΛΙΚΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ,ΠΛΑΙ ΣΕ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΟΥΡΕΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΚΟΥΡΝΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ Σ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙΣ.ΟΙ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥΛΩΧΤΕΣ.ΑΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΛΠΑΖΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΠΛΑ ΣΕΡΝΕΤΑΙ.ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΞΑΦΝΙΑΣΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΑΜΦΙΕΣΕΙΣ ΤΗΣ.ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΞΥΠΝΟΙ ΕΠΙΒΙΩΝΟΥΝ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΤΕΧΝΗ.ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΗ ΓΛΥΚΙΑ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑ,ΤΗΝ ΟΝΕΙΡΙΚΗ ΓΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΤΗΣ ΤΑΞΙΔΙΑ.

    ίσως είμαι φαντασμένη..αλλά θέλω να συνεχίσω να φαντάζομαι γιατί αυτός ο "γυάλλινος κόσμος" μου επιτρέπει να αντέχω το πραγματικό!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Εγώ πάντως νιώθω ένα σφύξιμο στο στομάχι...όχι γιατί δεν έχω ζήσει ό,τι περιγράφεις, αλλά ίσως γιατί το περιγράφεις σαν το ζω ΤΩΡΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Sabrina my angel,
    Το δικό μου τρένο ξέρω που πάει και γιατί περιμένει καρτερικά στο σταθμό.
    Και το τραγούδι παίζει ξανά και ξανά...

    «…πάνω σ’ ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή, να μετράω τα όνειρά της κάθε χαραυγή…»

    Είναι όμορφο να βλέπεις τον κόσμο από ψηλά.
    Είναι όμορφο να πλάθεις ιστορίες με τη φαντασία σου.
    Πολλές φορές όταν η σκληρή πραγματικότητα σε προσγειώνει είναι βάλσαμο να απογειώνεσαι με τη σκέψη σου.
    Να ζεσταίνεσαι βλέποντας τη φλόγα ενός κεριού.
    Να ξεδιψάς στην εικόνα και μόνο του γάργαρου νερού που δεν μπορείς να πλησιάσεις.
    Να ονειρεύεσαι την αγάπη σου που δεν θα σου δοθεί ποτέ…

    Σε φιλώ

    James

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Τα ονειρα και η φαντασία James, ειναι αυτα που δημιουργουν ελπιδες, εστω και φρουδες, για να πας παρακάτω!Και ευτυχως ειναι ιδιον ανθρωπινο!Αλλιως δεν τη βγαζαμε καθαρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Sabrina my angel,
    το όνειρο που ζω και οι στιγμές που πλάθει η φαντασία μου είναι γεμάτα με ελπίδες που δεν είναι καθόλου μα καθόλου φρούδες. Ακόμη και το να απαντήσεις στο σχόλιό μου ήταν μία από αυτές, άσχετα αν με παίδεψες 33 ώρες (τελικά, μια 35, μια 33...αυτό το νούμερο πολύ με γυροφέρνει). Mήπως φταίει το ότι έκανα εφτάμισι μήνες να το σχολιάσω;

    Φιλιά

    James

    ΑπάντησηΔιαγραφή