Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Η αθωότης στο σκαμνί!


ΥΠΟΘΕΣΗ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜΟΝ 1:

-ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Ονομάζεστε?
-ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ: Αναμνήσεις μιας παιδικής αθωότητας.
-ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Ξέρετε, σας βαρύνουν κατηγορίες ότι παρεισφρέετε μονίμως σε μυαλά ενηλίκων, εμποδίζοντάς τους να απολαύσουν την τωρινή τους κατάσταση. Τι έχετε να πείτε γι’ αυτό?
-ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ: Οι αναμνήσεις, όταν είναι αθώες προκαλούν γλυκιές μελαγχολίες!
-ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Ναι, αλλά λειτουργούν ανασταλτικά στις παρούσες απολαύσεις.
-ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ: Λειτουργούν ανασταλτικά μοναχά, όταν το παρόν δε έχει να σου δώσει αντίστοιχα πράγματα
-ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Τι διαφορετικό είχε η εποχή σου τότε δηλαδή?
-ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ: Τίποτε περισσότερο από ελλείψεις. Απλές ελλείψεις προϊόντων του δυτικού κόσμου.
-ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Όπως και σήμερα δηλαδή. Τότε, όμως, γιατί η έλλειψη εκείνη ήτανε θελκτικότερη?
-ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ: Γιατί ως έλλειψη ορίζεται κάτι που υπάρχει, γνωρίζεις την ύπαρξη του, αλλά δεν το έχεις πια. Οι τότε «ελλείψεις» χαρακτηρίζονται ως τέτοιες μόνο σε σχέση με το σήμερα. Τότε, δεν υπήρχε κάτι άλλο για μας προκαλεί μελαγχολία η στέρησή του. Με άλλα λόγια δε μιλούσαμε για ελλείψεις ή τουλάχιστον ζούσαμε με εναλλακτικές
- ΔΙΚΑΣΤΗΣ: όπως?
-ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ: όπως  το να στερηθείς τη μερέντα δεν ήτανε και τόσο φοβερό. Η μαμά κάποιες φορές έφτιαχνε εκείνη τη δική της μερέντα, που δεν είχε καμία σχέση με τη μερέντα Παυλίδη και ήτανε φουλ βιτάμ, κακάο ΙΟΝ σε σκόνη και ζαχαρούχο γάλα. Ή έφτιαχνε ένα κέικ δικό της. Και τα παιδιά τρέχανε και περιμένανε να τελειώσει το χτύπημα με το μίξερ για να γλείψουν ό,τι περίσσευε στα τοιχώματα του μπολ. Γυρνούσανε καθημερινές από το σχολείο με τη μαμά να τους περιμένει πίσω από την πόρτα να πάρει το μπουφάν και να τους βάλει ζεστό φαΐ στο πιάτο. Και μετά, πρόγραμμα για τα μαθήματα. Χωρίς δασκάλους υποστηρικτικούς και φροντιστές. Και δυο ματάκια καρφωμένα σε μια κρατική τηλεόραση που λειτουργούσε, μόλις το πολύχρωμο τηλεοπτικό ψηφιακό ρολόι έδειχνε 17.00. Για να ξεκινήσει το πρόγραμμα με το λογότυπο της ΕΡΤ και το «τσοπανάκος ήμουνα» και να ακολουθήσει ο Εθνικός Ύμνος με τη γαλανόλευκη να κυματίζει κάτω από έναν γκρίζο ουρανό. Μετά έβγαινε μία κυρία ξανθιά με γυαλιά και ωραία κόμη για να αναγγείλει το πρόγραμμα. Το πρόγραμμα ήτανε Η χιλιοποδαρούσα, το σουσάμι άνοιξε, τα στρουμφάκια και ο Φρου-Φρου.
-ΔΙΚΑΣΤΗΣ: μάρτυρες έχετε γι αυτά που μας λέτε?
-ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ: ναι, αμέ? Η Ψυχή που κάθεται εδώ μπροστά!
-ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Σας ακούμε! Κλαίτε?
-ΠΑΙΔΙΚΗ ΨΥΧΗ: Όχι?
-ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Ε πως... αφού τα ματάκια σας γυαλίζουν.
-ΠΑΙΔΙΚΗ ΨΥΧΗ: είναι που θυμήθηκα αυτά που λέτε και άλλα...
-ΔΙΚΑΣΤΗΣ: δηλαδή...
-ΠΑΙΔΙΚΗ ΨΥΧΗ: δηλαδή, σήμερα δεν μπορώ να βγαίνω έξω στη γειτονιά και να παίζω μέχρι ό,τι ώρα θέλω. Τώρα έχω συνέχεια δουλειές και τρεξίματα. Κάποτε, τα καλοκαίρια με αφήνανε στο χωριό, στη γιαγιά και στον παππού, να βρίσκομαι με τους καλοκαιρινούς μου φίλους στην πλατεία κάθε βράδυ και να παίζουμε. Και μετά το τέλος του καλοκαιριού δεν  ξαναβλεπόμασταν μέχρι το επόμενο. Κι όταν τους έβλεπα ξανά έντεκα μήνες μετά, ήτανε σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σήμερα η μαμά μου δεν είναι σπίτι. Πρέπει να δουλεύει εκτός σπιτιού. Τότε οι φίλοι μου ερχόντουσαν τα απογέματα στο σπίτι, καθόμασταν σε μάλλινα χαλιά, τα υφαμένα στον αργαλειό, και παίζαμε playmobil και η αδερφή μου έδειχνε τις συλλογές της από χαρτοπετσέτες στις δικές της φίλες. Είχα κι εγώ συλλογές. Από γραμματόσημα. Και όλα τα γράμματα με μια τρύπα από σχίσιμο στη θέση των γραμματοσήμων μαζεμένα σε ένα κουτί. Περίμενα την απάντηση από τη φίλη μου την Ηρώ στην Κόρινθο και είχα έναν λόγο κάθε που γύριζα από το σχολείο να κοιτώ το γραμματοκιβώτιο. Μας επισκέφθηκε ο ταχυδρόμος σήμερα? Μου έγραφε τα νέα της και ύστερα εγώ τα δικά μου. Και σούρτα-φέρτα τα γράμματα ως την Κόρινθο και πάλι πίσω. Τα βράδια καθόμασταν με την αδερφή μου, γιατί μοιραζόμασταν το ίδιο δωμάτιο, και κάναμε από μόνοι μας παιχνίδια χαζά, όπως να κοιταζόμαστε πολλή ώρα μέχρι να γελάσει ο ένας από τους δύο πρώτος και να χάσει. Και λίγο πριν κοιμηθούμε ξεφυλλίζαμε πάντοτε κάτι. Η αδερφή μου εκείνο το περιοδικό της Candy-Candy. Εγώ τα άλμπουμ με τις συλλογές από αυτοκόλλητα με τους αγαπημένους μου ποδοσφαιριστές.
Θέλω να γίνω πάλι ο μικρός και χαϊδεμένος γιος της μαμάς και του μπαμπά. Τότε που κάθε Χριστούγεννα παίρναμε το τρένο για να πάμε στη Θεσσαλονίκη και να ανακατευτούμε με κάτι άλλους ανθρώπους στα σοκάκια της και να βλέπουμε βιτρίνες γιορτινές. Θέλω να ζήσω εκείνη την αθωότητα που μου ‘κλεψε ο χρόνος: να με αφήνει να πιστεύω σ’ αυτό που θα μου πει η μαργαρίτα, αν μ’ αγαπά ή δε μ’ αγαπά, να πετάξω τα νεογιλά μου δόντια μαζί με παιδικές αθώες μου ευχές πάνω σε σπασμένα και μουχλιασμένα κεραμίδια, να κάνω όνειρα κάτω από δέντρα με παχιές σκιές και λίστες από τραγούδια σουξέ της εποχής για να γράψω μία κασέτα στο δισκάδικο της γειτονιάς....θέλω
...να φύγουν τα άγχη από το κεφάλι μου για μια κληρονομιά που με βαραίνει, που δεν την επέλεξα αλλά μου την κληροδοτήσανε με το «Έτσι θέλω». Το δικό τους όμως «Έτσι» και το δικό τους «Θέλω»...

 Το δικαστήριο απεφάνθη ομόφωνα: «Αθώες οι αναμνήσεις της παιδική αθωότητας μιας παιδικής ψυχής. Απαλλάσσονται από κάθε κατηγορία» και συνέχισε το έργο της, όπως όριζε η προγραμματισμένη του καθημερινότητα.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜΟΝ 2:

 «Συνελήφθη παιδάκι  ετών οκτώ να πηγαίνει συστηματικά  σε μεγάλο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς του και να τρώει κρουασάν από τα ράφια. Η παιδική του αθωότητα δε συλλειτούργησε με κινήσεις πονηριάς. Τα χαρτιά από τα κρουασάν τα πετούσε στο πάτωμα και ως εκ τούτου οι αρχές παρακολούθησαν τον Γλυκό Κλέφτη και τον έπιασαν επ’ αυτοφώρω οδηγώντας τον στο δικαστήριο»
 Το δικαστήριο άφησε τον μικρό ελεύθερο χωρίς να κινήσει καμία περαιτέρω διαδικασία εναντίον του, γιατί διαπίστωσε ότι αφενός ο μικρός πεινούσε και δεν είχε χρήματα να αγοράσει κάτι για να φάει και αφετέρου η μητέρα του δεν είχε καν ψωμί και ζάχαρη για να του φτιάξει ένα υποκατάστατο του κρουασάν, όπως τότε...
Θυμάστε?

19 σχόλια:

  1. ΕΙΧΕΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ ΣΕ ΜΙΑ "ΓΛΥΚΙΑ" ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΟ ΓΥΡΙΣΕΣ. ΚΑΛΗΜΕΡΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι μελαγχολικό !
    Εγώ έβλεπα και τον " Κλούβιο με τη Σουβλίτσα " στην ΕΙΡΤ ή στην ΥΕΝΕΔ δεν θυμάμαι.
    (βγαίνουν κι οι ηλικίες έτσι! ).
    Μας φαίνονται όλα όμορφα γιατί όντως ήταν ή γιατί τα μυαλά μας ήταν διαφορετικά???
    Μήπως και τα τωρινά παιδάκια όταν μεγαλώσουν αναπολούν το fb το " Μπομπ το Σφουγγαράκι " και τα humburger?
    Íσως σε 30 χρόνια να τρέφονται με χαπάκια.
    Μήπως περνώντας τα χρόνια μας μένουν μόνο τα καλά και ξεχνάμε τα κακά. ( τι βίτσα του δασκάλου που μας κοκκίνιζε τα χέρια ως το 1978, την κα. που έλεγε στην TV ότι θα δούμε
    " ντοκυμαντουέρ" και μας έπιαναν τα γέλια, τους αρκετά [για να μη πω πολύ] αυστηρούς γονείς που μας περίμεναν με το ρολόι στο χέρι και τα πρόσωπα συνοφρυωμένα ενώ τα γόνατά μας έτρεμαν όταν αργούσαμε μισή ώρα ).
    Δεν ξέρω περνάν οι εποχές κι οι άνθρωποι αλλάζουν. Σε κάποια θέματα ίσως να ταν καλύτερα τότε.
    Η 2η δικαστική υπόθεση μου θύμισε τα παιδιά των φαναριών που για να μη τους δίνω χρήματα και τα παίρνει κάποιος μεγάλος προαγωγός τους,έδινα κρουασάν. Τα 2 στα 3 μου τα πετάξανε πίσω στ αυτοκίνητο !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η Μαμά της Κωνσταντίνας19 Οκτωβρίου 2011 στις 11:26 π.μ.

    Δεν ήξερα ότι είχες τόσο ανεπτυγμένη μνήμη και μάλιστα ότι θα τα έβγαζες όλα στη φόρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @evgenia: Εννοείται και πως ισχύει αυτό που λες! Ναι! Πιστεύω πως θα αναπολούν το fb και τα χαμποργκερ. Εδώ αναπολεί ο πατερας μου τη λίγδα πάνω στο ψωμί και το κοντό παντελονάκι με τα ξυπόλητα ποδαράκια στα χιόνια! Τι λες τώρα? Αλλά μήπως αυτά μας δίδαξαν τι είναι ζωή? Μήπως σε αυτά αναγνωρίζουμε ένα μεγάλο δάσκαλο για αυτό που γίναμε?

    @Μαμάκα, αν δεν είχα μνήμη θα σήμαινε πως δε θα σου αναγνώριζα τίποτα!Είναι η μόνη περίπτωση που δε δικαιούται να είναι κανείς αμνήμων, γιατί η αμνημοσύνη ενίοτε (καλή ώρα)ταυτίζεται με την αγνωμοσύνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα Κωνσταντίνα! Όλα είναι έτσι όπως τα λες. Όλες οι εικόνες μου ίδιες με τις δικές σου, ξεπηδούν σαν απο παραμύθι. Πολύ όμορφα χρόνια και είμαι ευτυχισμένη και τυχερή που τα έζησα!!
    Τώρα οι ευθύνες και "η κληρονομιά που μας βαραίνει" συμβαδίζουν με την ηληκία μας και όχι απαραίτητα με την εποχή μας...και οι γονείς μας ζήσαν την παιδική αθωότητα και έχουν γλυκές αναμνήσεις και ας ήταν φτωχοί και πεινασμένοι, όπως ο μικρός που σήμερα κλέβει κρουασάν...Ένα παιδί, είναι πάντα παιδί σε οποιεσδήποτε συνθήκες..
    Το δικαστήριο δεν έχει καμία αρμοδιότητα στις αναμνήσεις μας. Και εαν τις καταδίκαζε, πάλι εκεί θα ήταν να μας θυμίζουν ότι μπορούμε και καλύτερα απο το να μοιρολατρούμε κάθε μέρα...μπορούμε να φτιάξουμε κεϊκ να μυρίσει το σπίτι θαλπωρή, μπορούμε να τρέξουμε να κουρνιάσουμε για λίγο στους γονείς μας για παρηγοριά, (εξάλλου είμαστε πάντα τα παιδιά τους), να πάμε σαββατοκύριακο εκδρομή στους παπούδες μας και τέλος να δούμε όμορφες εκπομπές στην τηλεόραση και όχι όλα αυτά που μας πασάρουν και μας παρασύρουν!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημερίζω την πιο ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ νότα της σελίδας!Αυτό που είπες για την εποχή πολύ μου άρεσε."Συμβαδίζει με την ηλικία και όχι με την εποχή". Καμια φορά αν βαφτίσεις αλλιώς τα πράγματα, βλέπεις πιο θετικά την κατάσταση.Οκ!είναι όμως?(...για θα κάνω λίγο το συνήγορο του διαβόλου (μιας και είμαστε σε δικανικό κλίμα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σίγουρα καλή μου αυτά μας δίδαξαν! Τα παιδάκια στην Παλαιστίνη μαζί με την πάνινη μπάλα που κλωτσάνε μαθαίνουν τον πόλεμο! Τα παιδάκια στην Αφρική μαζί με την πείνα μαθαίνουν να τρέχουν για να σωθούν απ τα θηρία. Πολλές φορές ζηλεύω τα τωρινά παιδάκια που τα περισσότερα μεγαλώνουν με πολλές ευκολίες και πολύ φοβάμαι ότι τα περισσότερα θα γίνουν αγνώμονες. Χαίρομαι για την δική σου ευγνωμοσύνη και μακαρίζω τη μαμά σου που της το αναγνωρίζεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Mπορούμε και σ'αυτούς τους δύσκολους καιρούς να "μένουμε πάντα παιδιά!!" (απο την ταινία "Ραντεβού στον αέρα" 1966) και να κάνουμε μερικά "μαγικά" σαν αυτά που έκανε η Amelie με την Αundrey Tautu.
    Ας δούμε τα παιδιά πως αυτοσχεδιάζουν με το τίποτα και όποτε μπορούμε να το κάνουμε και μεις. Δεν είναι πια και όλες οι μέρες μας βαριές και μαύρες.....!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όχι παιδιά δεν είναι όλα μαύρα!Στο κάτω το ρητό λέει: Αν δεν μπορείς να έχεις ό,τι αγαπάς, αγάπα αυτό που έχεις" (και μάθε να ζεις με αυτό...συμπληρώνει η αφεντιά μου!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. πολύ σωστά μαντεψες κ.Δικαστά ή Ανάμνηση..
    καλή μέρα ! είσαι τρομερή..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ19 Οκτωβρίου 2011 στις 3:11 μ.μ.

    ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΠΑΙΔΙ...ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΚΟ ΑΥΤΟ ΟΣΟ ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όχι δεν είναι κακό να επιδιώκεις τα "θέλω" σου..κακό είναι να σου επιβάλλουν οι άλλοι να δικά τους "θέλω" χωρίς να σε ρωτήσουν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Sabrina my angel,
    για μια ακόμη φορά ο γραπτός σου λόγος άγγιξε την ψυχή μου. Στις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, τις όμορφες οικογενειακές στιγμές, στα απλά μικρά πράγματα που τότε μας έκαναν ευτυχισμένους βρίσκω το καταφύγιό μου για να αντέξω την καθημερινή τρέλα που μας περιβάλλει. Και είναι αυτή η γλυκιά μελαγχολία που, αλήθεια τι παράξενο, όσο κι αν μεγαλώνει την απογοήτευσή σου για τον σημερινό κόσμο, εσύ με τόσο περισσότερη μανία την αποζητάς, θαρρείς και θέλεις να θυμάσαι γιατί νιώθεις τυχερός που έχεις όμορφα πράγματα να θυμάσαι. Και μετά έρχονται οι "άλλοι", σαν τον Δικαστή στο κείμενό σου, που δεν σου επιτρέπουν να απολαύσεις τα όνειρά σου γιατί τώρα μεγάλωσες. Μήπως τελικά οι περισσότεροι από μας κρύβουμε μέσα μας έναν Peter Pan ?

    Πολλά - πολλά φιλιά από τη Χώρα του Ποτέ

    James

    Υ.Γ.1 Ξέχασες να αναφέρεις το ελληνικό έργο που βλέπαμε, όλη η οικογένεια μαζεμένη, το Σάββατο το βράδυ
    Υ.Γ.2 Εχω κι εγώ συλλογή γραμματοσήμων. Πότε θα έρθεις στο δωμάτιό μου να σου τη "δείξω" ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. James,
    Η Κωνσταντίνα σε παλαιότερό της κείμενο μνημόνευσε τον ελληνικό κιν/φο το Σάββατο βράδυ μετά το μπάνιο...δεν την παρακολουθείς?Να μην επαναλαμβανόμαστε!
    ΥΓ: δεν πηγαίνω πουθενά χωρίς τη συνοδεία του μπαμπά και της μαμάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ή αλλιώς"κάθε χτες και καλύτερα"...Μπορεί να'ναι κι έτσι,μπορεί και όχι.Πρόσφατα είδα μια ταινία με παρεμφερές θέμα και το"ηθικό δίδαγμα"ήταν πως αυτοί που νοσταλγούν το χτες είναι κατά κανόνα αυτοί που δυσκολεύονται να διαχειριστούν το σήμερα.Ποιος όμως μπορεί να διαχειριστεί το σήμερα?Αν ρωτήσεις έναν άνθρωπο της γενιάς των γονιών μας πότε τα πράγματα ήταν καλύτερα, το πιο πιθανό είναι να σου απαντήσει"τότε".Αν τον ίδιο άνθρωπο τον ρωτούσες "τότε",το πιο πιθανό ήταν να σου απαντούσε"πιο τότε",εννοώντας την εποχή των δικών του γονιών.Ποιος ξέρει?Ίσως μελλοντικά το "τότε"του σήμερα να είναι καλύτερο...Και δεν το λέω σαν απαισιόδοξη προοπτική,μα ίσως σαν ανθρώπινη πραγματικότητα.Είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό να αφήνουμε το χρόνο να γιατρεύει τις πληγές του παρελθόντος και να θυμόμαστε μόνο τα καλά.Γιατί αυτό μας επιτρέπει να εξελιχθούμε.Πάντα κάτι κερδίζουμε και κάτι χάνουμε...
    Ευτυχώς που πάντα υπήρχαν,υπάρχουν και θα υπάρχουν κάποιοι,που σε πείσμα των όποιων καιρών μας εμπνέουν και χαμογελάμε πού και πού στο πιτσιρίκι μέσα μας.Που μας βοηθούν να ξορκίσουμε τα αλλοτινά φαντάσματα και να συμφιλιωθούμε μαζί τους.Που μας πείθουν ότι ο Θεός ποτέ δε μας υποσχέθηκε ζωή σπαρμένη με ροδοπέταλα στο παρόν μας,αλλά δύναμη για να προχωράμε στο μέλλον μας,το μέσα μας και το έξω μας.
    Καλημέρα σε όλους τους πιτσιρικάδες,που δε γνωρίζουν ηλικία...
    Υ.Γ.1 Είναι τόσο όμορφο που στο κείμενό σου δε μιλάς μόνο εσύ,μα και αγαπημένα σου πρόσωπα δια στόματός σου...
    Υ.γ.2 Τα φιλιά μου,μαμά της Κωνσταντίνας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Εγώ κρατάω το ότι "αρέσει σε όλους ο πιτσιρικάς πυ έχουμε μέσα μας"(κοντολογις)...αυτός μάλλον κάθε φορά ξεπροβάλλει και μας κάνει να ωραιοποιούμε το παρελθόν ακόμη κι αν εκείνο ήταν "δύσκολο"...γιατί, όσο δύσκολο και να 'ταν, η παιδική αθωότης το υπερνικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Τσα ! Ναμε και παλι! Νομισατε πως σας αφησα χρονους αλλα σας την εφερα. I am back. Η Αθωοτητα της παιδικης ψυχης λοιπον το θεμα μας. Οντως οι αναμνησεις ολων μας απο τοτε που ημασταν παιδια ειναι οι πιο γλυκειες και ομορφες που εχουμε στη ζωη μας. Γιατι ομως? Ειναι μηπως γιατι ο χρονος μας κανει να θυμωμαστε μονο τις καλες στιγμες ? Ειναι γιατι το πνευμα μας θελει να αποβαλει και να ξεχασει ολες τις κακες ως απλη αυτοαμυνα η απλα απο φυση ημαστε αισιοδοξοι και θελουμε να βλεπουμε παντα τα καλα ? Ποτε τελικα μεγαλωνουμε και τι σημαινει τελικα μεγαλωσα και εγινα ενηλικος? Το μετραμε αραγε με τα κερακια που εχει επανω η τουρτα η με το γραμμα του νομου που λεει πως οταν κλεισεις τα 18 εισαι ενηλικος πλεον? Tι ειναι αυτο που μας κανει να χασουμε την παιδικη μας αθωοτητα και γιατι πρεπει να την χασουμε? Καλυτερα ομως ας δουμε πρωτα τι ειναι αυτη η παιδικη αθωοτητα. Παιδικη αθωοτητα ειναι το παθος για ζωη το παθος για εξερευνηση , το παθος για μαθηση , η ορεξη για παιχνιδι για γελιο και χαρα . Το να εχεις πραγματικους φιλους χωρις να σε νοιαζει αν θα εχεις οφελος . Να μοιραζεσε τα παιχνιδια σου με τους φιλους σου και να μπορεις να βρεις την χαρα και την διασκεδαση στα πιο απλα πραγματα. Μεγαλωνοντας λοιπον ακους απο τους γυρω σου γονεις ,παππουδες και λοιπους συγγενεις πως πλεον δεν μπορεις να παιζεις αλλο πως πρεπει να εισαι σοβαρος και να μην παιδιαριζεις. Αναρρωτιεμαι τωρα ομως εγω. Τι σημαινει να εισαι σοβαρος? Να διαλεγεις τους φιλους σου συμφωνα με το αν εχεις οφελος? Nα σταματησεις να γελας και να παιζεις? Να σταματησεις να μοιραζεσε τα παιχνιδια σου με τους φιλους σου ? Να αρχισεις να τους κρινεις και να κατακρινεις τα λαθη τους? Ποιος ειναι τελικα αυτος που μας λεει τι να κανουμε ? Ειναι αραγε στα αληθεια σοφος ? Αραγε το οτι πλεον ειναι ενηλικος τον κανει και γνωστη της πραγματικης ουσιας της ζωης? Γιατι πρεπει να σταματησουμε να γελαμε να χαχανιζουμε να παιζουμε ωστε να μας αποδεχθουν ως ενηλικους πλεον? Γιατι πρεπει να θετουμε κριτηρια που οριζουν την συμπεριφορα μας απο μια ηλικια και μετα? Εδω θα μου πειτε τωρα “ Ενταξει σε εναν τελειο κοσμο ολα θα ηταν ωραια και ομορφα αλλα μην ξεχνας πως υπαρχουν εξωγενεις παραγοντες που επιρρεαζουν την παιδικη ψυχη και την διαμορφωνουν η ακομα και την μεταλλασουν πολλες φορες” . Συμφωνω απολυτα πως ετσι ειναι τα πραγματα. Σημαινει ομως αυτο πως ετσι πρεπει να μεινει για την υπολοιπη μας ζωη? Γιατι τωρα που πλεον μπορουμε και συγκρινουμε τις δυο οψεις του νομισματος δεν διαλεγουμε αυτη που μας φερνει ολες αυτες τις “ Γλυκες αναμνησεις “ του παρελθοντος αλλα επιμενουμε στην αλλη που μας κανει να αισθανομαστε μονοι και γεματοι αγχη? Ποσο καλυτερος θα ηταν ο κοσμος μας αν ολοι μας σκεφτομασταν σαν παιδια? Φυσικα δεν μπορουμε να αλλαξουμε τον κοσμο απο μονοι μας θα μου πειτε τωρα . Συμφωνω . Μπορουμε ομως να αλλαξουμε τον εαυτο μας και να ανακτισουμε την παιδικη μας αθωοτητα και να κανουμε την διαφορα για τον εαυτο μας και για τους ανθρωπους γυρω μας. Λεμε στα παιδια πως οταν κανουν κατι ασχημο πρεπει να ζητανε συγνωμη. Να μοιραζονται τα παιχνιδια τους με τα αλλα παιδακια. Να παιζουν δικαια . Γιατι ομως οταν γινουμε ενηλικοι σταματαμε να το κανουμε ? Πληγωνουμε λιγοτερο τους γυρω μας οταν κανουμε κατι κακο η απλα τωρα που δεν ειμαστε πλεον παιδια δεν υπαρχει καποιος να μας υποδειξει τι πρεπει να κανουμε? Μην μπερδευεστε οταν λεω να μεινουμε παιδια με την εικονα οτι θα πρεπει να ειναι κανεις ανευθυνος και χαζοχαρουμενος. Τα παιδια δεν ειναι ουτε ανευθυνα ουτε χαζοχαρουμενα. Ειναι απλα αθωα και γεματα ανιδιοτελεια δεν κρινουν τους γυρω τους απλα τραγουδανε και παιζουν αμεριμνα χωρις να ενοχλουν κανεναν. Αυτο το παιδι υπαρχει μεσα μας . Απλα ας το αφησουμε να βγει εξω και παλι......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Dr.Chris wellcome back! Πόσο δίκιο έχεις!!! Μια διευθύντρια σ ένα σχολείο μου είχε πει κάποτε
    " ακόμα και το να είσαι ενήλικος είναι μια μορφή εξουσίας ". Απ την άλλη για μένα οι μεγαλύτεροι κριτές είναι τα παιδιά μου. Λίγο να ξεφύγω παραπάνω μου λένε "σοβαρέψουουου"!!!!!!! (αν και θέλω να πιστεύω κατά βάθος το χαίρονται).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. "Λεμε στα παιδια πως οταν κανουν κατι ασχημο πρεπει να ζητανε συγνωμη. Να μοιραζονται τα παιχνιδια τους με τα αλλα παιδακια. Να παιζουν δικαια . Γιατι ομως οταν γινουμε ενηλικοι σταματαμε να το κανουμε ? Πληγωνουμε λιγοτερο τους γυρω μας οταν κανουμε κατι κακο η απλα τωρα που δεν ειμαστε πλεον παιδια δεν υπαρχει καποιος να μας υποδειξει τι πρεπει να κανουμε?"
    ...εγώ σε αυτό θα μείνω!Μάλλον θέλουμε όλοι κάποιον να μας υποδεικνύει τι να κάνουμε. Όταν είμαστε μικροί αυτόι είναι οι γονείς και οι δάσκαλοι, όταν πια μεγαλώσουμε τη θέση αυτών την παίρνουν οι νόμοι και η συνείδηση. Και ενώ το ξέρουμε και συμβουλεύουμε τα μικρά παιδιά, -γιατί κι εμάς έτσι μας μεγάλωσαν-ότι δεν πρέπει να παίρνουν τα παιχνίδια του διπλανού τους, εμείς ΚΑΙ τα "παιχνίδια" του διπλανού μας "παίρνουμε" ΚΑΙ τα "διαλύουμε" χωρίς να τα σεβόμαστε...
    και για να γελάσουμε παραθέτω και κάτι που κυκλοφορεί σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μέσα από τους τηλεοπτικούς και παρα-μυθικούς ήρωες:

    Πως να γίνω σωστός ρε μάνα όταν από μικρή ηλικία έβλεπα:
    -Τον Ταρζάν να τριγυρνάει γυμνός.
    -Την σταχτοπούτα να γυρνάει μεσάνυχτα.
    -Τον Πινόκιο να λέει ψέματα.
    -Τον Αλαντίν να είναι κλέφτης.
    -Τον Μπάτμαν να οδήγα με 320km/h
    - Την Χιονάτη να μένει σε ένα σπίτι με 7 άντρες.
    -Τον Ποπάϋ να καπνίζει κ να έχει τατουάζ.
    -Και το Πακμαν να τρέχει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με ηλεκτρονική μουσική, τρώγοντας χαπάκια που τον έκαναν να σπιντάρει.... Πες μου ΠΩΣ????

    ΑπάντησηΔιαγραφή