Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Εσωτερικός διάλογος (σε φόντο ροζ)

-Μα τι κάνει?
-Αγοράζει!
-Τι?
-Τη μοναξιά των άλλων! 
-Πόσο κοστίζει?
-Κοστίζουν οι ζωές?
-Ε δώσε μου μία τιμή!
-Η τιμή τιμή δεν έχει!
-Πουλιέται η μοναξιά?
-Ξε-πουλιέται!
-Κι ο άλλος γιατί  να την αγοράσει?
-Για να τις κάνει δύο!
-Ούτε η μοναξιά δεν αντέχει μόνη δλδ σε αυτόν τον κόσμο!
-Ούτε!
-Τι δε φοράει?
-Ό,τι είναι απαραίτητο στα επίμαχα σημεία!
-Τι καπνίζει?
-Τα αποκαΐδια από το σπίτι της! Έπεσε πάνω κεραυνός!
-Για πόσο?
-Ώσπου να γίνει στάχτη!
-Και πού θα μένει?
-Στο πεζοδρόμιο!
-Τι ηλικία έχει?
-Γερασμένη!
-Μα είναι μικρή!
-Δεν υπήρξε ποτέ!
-Δεν έπαιξε δλδ?
-Αυτή όχι! Οι άλλοι ναι! Παίζουνε στα ζάρια την τύχη της!
-Έχει τύχη?
-Άτυχη!
-Γονείς?
-Στέκονται σε μια γωνιά πιο κάτω!
-Τι προστατεύουν?
-Το τομάρι τους!
-Δεν αηδιάζει?
-Συνηθίζεται!
-Συνηθίζεται η αηδία?
-Αν δεν έχεις γνωρίσει την έλλειψή της!
-Δεν τη λυπούνται?
-Για ποιον λόγο?
-Που τη σκοτώνουν κάθε μέρα!
-Μα έχουν άλλοθι: Είναι επάγγελμα! Το αρχαιότερο μάλιστα!
-Ποια θέλει να ασκεί τέτοια «καθήκοντα»?
-Κάποια που δεν έμαθε να κάνει κάτι άλλο!
-Μόνο?
-Όχι. Πολλές περιπτώσεις και υπο-περιπτώσεις με πολλές επιπτώσεις!
-Πάνω της?
 
-Και κάτω της!
-Χρήματα?
-Κρίματα!
-Στο λαιμό της?
-Στο κορμί της ολάκερο!
-Στην ψυχή της?
-Πληγές!
-Βαθιές?
-Ανεπούλωτες και ανοιχτές!
-Υποφέρει?
-Δεν το ξέρει!
-Θα το μάθει?
-Θα ‘ναι αργά!
-Γιατί δε φεύγει?
-Να πάει πού?
-Αλλού!
-Δεν ξέρει!
-Να φεύγει?
-...να καταφεύγει, να αποφεύγει, να διαφεύγει...
-Για ποιον δουλεύει?
-Για χρέη!
-Είναι χρεωμένη?
-Κατ’ αρχάς  χρεοκοπημένη, κατόπιν υποχρεωμένη και τέλος υπερχρεωμένη!
-Σε ποιον?
-Στον προστάτη της!
-Τι προστατεύει?
-Το δυνάμει πορτοφόλι του!
-Υπάρχουν προστάτες του κακού?
-Και του κάκου!
-Γιατί?
-Η αρχή της αρμονίας!
-Να υπάρχουν οι ευτελείς?
-Ναι, για να «αναγνωρίζεις» τους τελειομανείς!
-Δε θέλω!
-Ποιος σε ρώτησε?
-Μα δε μου αρέσει!
-Η ασχήμια στον κόσμο υπάρχει για να εκτιμούμε την ομορφιά!
-Δε φοβάται?
-Φοβάται ο λύκος στην αντάρα?
-Δεν της λείπει το «φυσιολογικό»? Το «όπως όλοι»?
-Μα δε σου λείπει κάτι που δεν είχες ποτέ!
-Δλδ θα «ζει» έτσι ώσπου να πεθάνει?
-Πεθαίνει κάτι που δε γεννήθηκε?
-Πως λέγεται αυτή η περιοχή?
-Παραγκούπολη μέσα στον πολιτισμό και κάτω από το φεγγάρι!
-Μα το φεγγάρι είναι ρομαντικό! 
-Μερικές φορές όχι, όπως εδώ. Το σεληνόφως (σε) αγριεύει. Το λυκόφως σε κάνει λυκάνθρωπο. 
-Ένας άλλος κόσμος δλδ! 
-Ένας κόσμος κάτω από το μέσο όρο δεν είναι κόσμος αλλά υπόκοσμος!
 -Και «αναδύεται» με τη δύση του ήλιου?
-Μάλλον «πνίγεται» με την ανατολή του κόκκινου φαναριού. Οι δρόμοι πλημμυρίζουν φιγούρες που επαγγέλλονται «υπηρεσίες».
-Δεν έχουν πάγκους?
 
- Μόνο πωλήτριες!
-Το πιο ωραίο πράγμα δλδ σ’ αυτή τη ζωή, η πεμπτουσία της ευγονικής, η ζεύξη και η σμίξη της αγάπης καταπατάται καταργείται και αναιρείται!
-Μα δεν το γνωρίζει αυτό κανείς σε αυτούς τους δρόμους. Βολτάρει με προκλητικά κολλητά λειψά φορέματα πάνω σε τακούνια πανύψηλα!
–Για να ψηλώσει?
-Για να πέσει πιο χαμηλά!
-Πού συχνάζει?
-Επί της Γιαννιτσών. Μόνιμος κάτοικος στην Ιερά Οδό. Στημένη ανίερα και ανιαρά εκλιπαρεί να την αγοράσουν, να την ξεπουλήσουν για κάτι ψιλά. Να μετοικήσει για ένα μισάωρο σε ένα αμάξι!
-Για να βγάλει τα «προς το ζην»?
-Τα «προς το θνήσκειν»!
-Γδύνεται?
-Ξεγυμνώνεται η αξιοπρέπεια και ντύνεται κατάντια και η ανέχεια μεταμφιέζεται ανοχή. 
-Σε ποιον?
-Φρενάρει η δυσωδία και ο «χωρίς οικογένεια» οδηγός ως ψωμί και  νυχτοκάματο μπροστά της. Διαπραγματεύεται τον εξευτελισμό. 
-Τον δικό της?
-Και των δύο. 
-Πόσο θα κοστίσει?
-Ακριβά! Πολύ ακριβά!
-Σε τι νόμισμα? Σε ευρώ ή σε ψυχές? 
-Και στα δύο. Το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις!


18 σχόλια:

  1. Καταθλιπτική πραγματικότητα....!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΝΑ" της Αμαλίας Μεγαπάνου. Εχει χρόνια που το διάβασα. Κυριαρχούσε το ερώτημα "γεννιέσαι ή γίνεσαι"??? Θλίψη!!!
    Αλλά ακόμα πιο θλιβερό όταν δεν είναι σαν δηλωμένο επάγγελμα. Όταν νεαρές και μη υπάρξεις μέσα απο την ανάγκη της επιβεβαίωσης και της πολυτέλειας πουλάνε και την ψυχή τους και το σώμα τους. Στα κόκκινα φωτάκια πάει οποιοσδήποτε (κουτσός,τυφλός,άσχημος,ωραίος κλπ).
    Στο "πρώτο τραπέζι πίστα" όμως αγκαλιά με την αιθέρια ύπαρξη πάει μόνο όποιος έχει εξουσία ή φουσκωμένη τσέπη. Εκεί απλά απ το ακριβό άρωμα η σαπίλα της ψυχής της δεν μυρίζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ το διάβασα με κομμένη την ανάσα...και ανατρίχιασα...Αναρωτιέμαι τι θα είχαν να σχολιάσουν οι άνδρες αναγνώστες σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Προσπαθώ να θυμηθώ τις φωτεινές "πεταλούδες της νύχτας"-και τις μέρας ενίοτε...Η Ίλια,η Μελίνα στο "Ποτέ την Κυριακή",που επιλέγει το πότε δουλεύει και το ποιους θα έχει πελάτες.Χωρίς νταβατζήδες,αλλά με πολλούς φίλους,δυναμική, χαρούμενη και παθιασμένη.Η κοκκινομάλλα Νίκη Λινάρδου στο "Καλώσήρθε το δολάριο",η Καρέζη στα "Κόκκινα φανάρια",η Βουγιουκλάκη στο "Δόλωμα",η Julia Roberts στο "Pretty Woman",που βρίσκουν τελικά τον πρίγκηπά τους και βγαίνουν μια για πάντα από τον βούρκο...Αλλά,ρε γαμώτο...είναι λίγες...και πρωταγωνιστούν σε ταινίες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συμφωνώ μαζί σας! Το νόμισμα εν τέλει έχει πολλές όψεις....αλλά η αξιοπρέπεια νομίζω πως σε όλες αίρεται!!!Και Ευγενία ναι,και μένα με τρομάζουν οι μη "δηλωμένες"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κρατάω το "Η ασχήμια στον κόσμο υπάρχει για να εκτιμούμε την ομορφιά!"...τα λέει όλα και εξηγεί πολλά!!Με μια ανάσα κείμενο!Συγχαρητήρια!!!Το 'χεις!ΤΕΛΟΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Mας στεναχώρισες πολύ βρε Κωνσταντίνα...πώς τα γράφεις έτσι? Αφοπλιστικά! Η πορνεία είναι κάτι που δεν θέλω να σκέφτομαι. Όπως όλα τα κακά της μοίρας μας κάνω πως δεν υπάρχουν και εύχομαι να μην βρεθούν ποτέ στον δρόμο μου. Βέβαια τώρα πια έχει επεκταθεί και αγόρια και σε παιδιά...καθε εποχή εισβάλει το κακό πιο βίαια...πιο άγρια απο ποτέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γιατί στρουθοκαμηλίζεις Κατερίνα μου? Δλδ στα παιδιά σου δε θα μιλήσεις ποτέ γι' αυτό και θα είναι αυτονόητο πως δεν υπάρχει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Έχεις δίκαιο...Έχωόμως διαβάσει, έχω ακούσει και έχω δεί πράγματα και θάματα. Στρουθοκαμιλίζω εις γνώση μου και αυτό είναι και η άμυνά μου.
    Βέβαια θα πρέπει, περισσότερο απο κάθε άλλον, τα παιδιά μου να γνωρίζουν τις "κοκοτοπιές" και έχω ευθύνη απέναντί τους. Ελπίζω μόνο να τα μάθουν όλα απ'την καλή και όχι απ'την ανάποδη...Πάνω απ'όλα θα τους μάθω να είναι αυτάρκη και να μην ξεπουλάνε τον εαυτό τους σε κανέναν και για τίποτα! Θα ξέρεις βέβαια ότι η απληστία των καιρών οδηγεί και στην έμμεση εκπόρνευση των ανθρώπων..πχ.θα πάω μαζί του γιατί είναι πλούσιος...και θα τον παντρευτεί κιόλας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ουουουουουουου!!!!!!!Αυτό ξαναπές το. Και αυτό εννοούσα με το ΜΗ ΔΗΛΩΜΕΝΕΣ!Πολύ ωραία δε, το περιγράφει η Ευγενία!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Το ξέρατε ότι η ταινία " συνοικία τ όνειρο"λογοκρίθηκε επειδή έδειχνε και μια άλλη πλευρά της Ελλάδας? Εγώ χθές το μαθα. Κάθε τόπος έχει και την άσχημη πλευρά του. Κρίμα σ όλα αυτά τα παιδάκια(αγοράκια,κοριτσάκια)που γεννήθηκαν στις περιοχές της Ν.Α Ασίας και τ αναγκάζουν να εκδίδονται απ τα 10 τους!!! Αυτά δεν το επιλέγουν και τα μέρη τους σφίζουν απο σοβαροφανείς τουρίστες ( απ τα πολιτσμένα κράτη της Δύσης)που θέλουν την "παρέα" τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ναι βέβαια!Και επαναπροβάλλεται την τελευταία εβδομάδα! Όσο για το τι είναι πολιτισμός...μάλλον νομίζουμε πως οι τεχνοκράτες είναι και πολιτισμένοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τελικά, οι μεγάλοι συγγραφείς βλέπουν πολύ μπροστά από την εποχή τους! σκέφτηκα διαβάζοντας γράμμα του Σαιντ – Εξυπερύ (συγγραφέας του Μικρού πρίγκιπα) που βρέθηκε μέσα στα χαρτιά του μετά το θάνατό του κι απόσπασμά του δημοσίευσε ο Σαμαράκης σε άρθρο του στο περιοδικό Διαβάζω τον Ιανουάριο του 1982 με τίτλο «Η ευθύνη του συγγραφέα στην εποχή μας». Επειδή συμφωνώ απόλυτα με τα γραφόμενά του τα αναπαράγω. Γράφει λοιπόν:

    «…Σήμερα αισθάνομαι μεγάλη και βαθιά θλίψη. Λυπάμαι για τη γενιά μου που είναι κενή και ξένη προς την ουσία του ανθρώπου. Για τη γενιά αυτή που επειδή δε γνώρισε παρά τα νομικά και τα μαθηματικά ως μόνη μορφή της πνευματικής ζωής, κάνει σήμερα μια ζωή ομαδικής δράσης που δεν έχει πια κανένα χρώμα…Η αρρώστια της νεολαίας δεν είναι πως της λείπουν ταλέντα αλλά ότι της έχουν απαγορεύσει να στηριχτεί στους μεγάλους ευεργετικούς μύθους. Από την ελληνική τραγωδία, η ανθρωπότητα στην παρακμή της ξέπεσε…Αιώνας της διαφήμισης, των ολοκληρωτικών καθεστώτων…Ο άνθρωπος πεθαίνει από δίψα. Στρατηγέ μου, δεν υπάρχει παρά ένα πρόβλημα, ένα και μόνο στον κόσμο. Να ξαναδώσουμε στους ανθρώπους ένα νόημα πνευματικό, ανησυχίες πνευματικές. Βλέπετε, δεν μπορούμε πια να ζούμε με ηλεκτρικά ψυγεία, πολιτική, προϋπολογισμούς και σταυρόλεξα. Δεν μπορούμε να ζούμε χωρίς ποίηση, χωρίς χρώμα, χωρίς αγάπη. Ακούγοντας έστω και ένα χωριάτικο τραγούδι του 15ου αιώνα, καταλαβαίνουμε τον κατήφορο που κατεβήκαμε. Δε μένει πια τίποτε άλλο από τη φωνή του ρομπότ της προπαγάνδας. Δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν ακούν παρά το ρομπότ, γίνονται οι ίδιοι ρομπότ. Κάθε καταστροφή που έχει γίνει στα τελευταία τριάντα χρόνια δεν έχει παρά δύο αφορμές: το αδιέξοδο του οικονομικού συστήματος και την πνευματική απελπισία. Οι άνθρωποι δοκίμασαν τις καρτεσιανές αξίες: εκτός από τις φυσικές επιστήμες, δεν τους χρησίμευσαν σε τίποτε άλλο. Δεν υπάρχει παρά ένα πρόβλημα, ένα μόνο: να ανακαλύψουμε και πάλι πως υπάρχει μια ζωή του πνεύματος υψηλότερη, η μόνη που ικανοποιεί τον άνθρωπο. Πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσουμε στους ανθρώπους…. Τι παράξενο βράδυ απόψε, τι παράξενη ατμόσφαιρα. Βλέπω από το δωμάτιό μου ν’ ανάβουν τα φώτα στα απρόσωπα κτίρια…Οι δεσμοί της αγάπης που ενώνουν τον σημερινό άνθρωπο με τους ανθρώπους όσο και με τα πράγματα είναι τόσο λίγο τεντωμένοι, τόσο λίγο δυνατοί, ώστε ο άνθρωπος δεν αισθάνεται πια την απουσία όπως άλλοτε. Είναι η φοβερή εκείνη λέξη που μας λέει μια ιστορία:
    -Πηγαίνεις λοιπόν εκεί κάτω; Πόσο μακριά θα είσαι!
    -Μακριά από πού;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Το «πού» αυτό που άφησαν οι άνθρωποι δεν είναι πια παρά μια δέσμη από συνήθειες. Στην εποχή του διαζυγίου, χωρίζεται κανείς το ίδιο εύκολα και από τα πράγματα. Τα ψυγεία ανταλλάσσονται, και το σπίτι ακόμα. Και η γυναίκα. Και η θρησκεία. Και το κόμμα. Δεν μπορεί κανείς ούτε να απιστήσει. Σε τι θα είναι άπιστος; Μακριά από πού και άπιστος σε τι; Ερημιά του ανθρώπου…Τον σημερινό άνθρωπο τον κρατούν ήσυχο, ανάλογα με το περιβάλλον, με το βούρδουλα ή το μπριτζ. Μας έχουν καταπληκτικά καλά ακρωτηριάσει. Έτσι είμαστε επιτέλους ελεύθεροι. Μας έκοψαν τα χέρια και τα πόδια, και ύστερα μας άφησαν ελεύθερους να περπατήσουμε. Μισώ αυτήν την εποχή που ο άνθρωπος γίνεται, με το διεθνή ολοκληρωτισμό, ένα γλυκό ζώο, ευγενικό και ήσυχο. Μας έκαναν να πιστέψουμε πως αυτό είναι ηθική πρόοδος!.. Πού πάμε;.. Στον άνθρωπο ρομπότ, στον άνθρωπο τερμίτη, στον άνθρωπο της ρουτίνας, του μαστίγιου…στον άνθρωπο που έχει χάσει τη δημιουργική του δύναμη και δεν ξέρει πια να φτιάξει ούτε ένα χορό ούτε ένα τραγούδι…στον άνθρωπο που τον τρέφουν με ψεύτικο πολιτισμό, με πολιτισμό τυποποιημένο όπως τρέφουν τα βόδια με σανό. Αυτό είναι ο σημερινός άνθρωπος… Δεν μπορώ να υποφέρω να ρίχνουμε γενιές νέων Γάλλων στην κοιλιά του γερμανικού Μολώχ. Η ίδια η ύπαρξή μας απειλείται. Αλλά όταν σωθεί, τότε θα τεθεί και το βασικό πρόβλημα, το πρόβλημα της εποχής μας. Το πρόβλημα της έννοιας του ανθρώπου…Έχω την εντύπωση ότι βαδίζω προς την πιο σκοτεινή εποχή του κόσμου…Αν γυρίσω ζωντανός από αυτήν την αναγκαστική και αχάριστη δουλειά που είναι ο πόλεμος, δε θα έχω ν’ αντιμετωπίσω παρά ένα πρόβλημα: τι μπορούμε, τι πρέπει να πούμε στους ανθρώπους;..τι θα πούμε στους ανθρώπους;…»

    Συμφωνείς πως τα λεγόμενα του Εξυπερύ είναι σαν να τα έγραψε για την κατάσταση που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό;

    Φιλιά Παρθένα
    (Σε δύο δόσεις, λόγω μεγέθους!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ορίστε η απάντηση που ψάχναμε!Τα πάντα είναι θέμα παιδείας!Όχι μονάχα συμφωνώ αλλά θα πω πως μάλλον όταν αυτά τα λόγια ή τέτοιου είδους ακούγονται από νέους σε ηλικία και μικρότερου βεληνεκούς τέτοιων ανθρώπων φαντάζουν γραφικά.Τουλάχιστον ας ακούγονται από εκείνους κι εμείς να είμαστε οι παρακινητές ώστε να τους διαβάζουν.Αλλιώς δεν ακούγονται οι πνευματικοί άνθρωποι σήμερα. Και οι πνευματικοί άνθρωποι δεν είναι μόνο όσοι πέθαναν αλλά και ζώντες. Αλλά πού να τους ξέρουμε!!!???Δεν τους καλεί και κανείς στην τηλεόραση. Εκφράζονται μοναχά γραπτώς!Για διαβάσματα είμαστε τώρα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αργος, 1988.
    Η παρέα των φαντάρων χασκογελώντας και σαχλαμαρίζοντας κάνει την παραδοσιακή μπουρδελότσαρκα στα στενά της μικρής πόλης. Δεν γίνεται εμείς να φανούμε κατώτεροι των περιστάσεων. Πρέπει να αποδείξουμε τον ανδρισμό μας. Τρομάρα μας. Και να τα σχόλια, και να οι κοροιδίες.
    -Κοίταξέ την αυτήν, χα χα! Πως είναι έτσι η άλλη!
    -Κυρία! Πόσο πάει η εξυπηρέτηση; ρωτάμε την ηλικιωμένη πόρνη που ξεπρόβαλε με σπουδή στην πόρτα μόλις άκουσε τις νεανικές φωνές. Ενα κρύο μούδειασμα με διαπέρασε βλέποντας τη φθαρμένη ρόμπα επάνω στο αδυνατισμένο και ταλαιπωρημένο της κορμί, απομεινάρι μιας βασανισμένης ζωής, που σε συνδυασμό με το σύννεφο του αποσμητικού που ψέκαζε επάνω της μαρτυρούσε την αγωνία της μήπως και γίνει ελκυστική στους πεινασμένους φαντάρους.
    Εικόνες και ερωτήσεις στριφογυρνούσαν στο μυαλό μου. Πως να ήταν άραγε αυτή η γυναίκα στα νιάτα της; Τι την οδήγησε εδώ; Ποιός την πλήγωσε και τις κατέστρεψε τα όνειρα; Την "έβλεπα" με βουρκωμένα μάτια, μετά το πρώτο της ψώνισμα, να βγάζει τα σωθηκά της προσπαθώντας να απαλλαγεί από τη βρωμερή ανάσα του πρώτου της πελάτη.
    -Πόσο πάει κοπελιά;
    Η φωνή του διπλανού μου με επανέφερε στην πραγματικότητα. Το όμορφο μελαχρινό κορίτσι που στεκότανε ημίγυμνο στην πόρτα του επόμενου "μαγαζιού", μας κάρφωνε με το διαπεραστικό μα τόσο θλιμμένο βλέμμα της, συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι αυτό το κορίτσι θα είχε την τύχη της "κυρίας" της διπλανής πόρτας. Εφυγα σοκαρισμένος. Ποτέ δεν έμαθα αν θα μπορούσα να αλλάξω τη μοίρα της.

    Εκείνο το βράδυ έκλαψα πικρά στο θάλαμο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ευχαριστούμε για την κατάθεση ψυχής!Γιατί είμαι σίγουρη όμως ότι αποτελείς την εξαίρεση στους άντρες?Μακάρι να κάνω λάθος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. " τόσα δίνω, πόσα θες, στα Λαδάδικα πουλάν αυτό που θές..." James είσαι καλλιτέχνης. Σπανίζει αυτή η ευαισθησία για τις ιερόδουλες.(μόνο ζωγράφοι, ποιητές, συγγραφείς, μουσικοί ασχολήθηκαν με την πραγματική ψυχή τους).

    ΑπάντησηΔιαγραφή