Χρόνια Πολλά Μπαμπά και Μαμά!!!!

Αναμνήσεις εκπάγλου κάλλους. Μεταξύ φασαρίας και παρηγοριάς, χαδιού και παντόφλας, επαίνου και τιμωρίας, απειλής και προστασίας. Συνισταμένη ετερόκλιτων στοιχείων συνθέτουν ένα πρόσωπο τόσο ίδιο και τόσο διαφορετικό συνάμα για κάθε άνθρωπο. 

Μανούλα Καλημέρα!

Σου εύχομαι  να είσαι γερή, δυνατή, βράχος όπως είσαι πάντα, λεβέντισσα που σε λέει ο (υ)ιός σου και παρούσα στη ζωή μας με τον τρόπο που ξέρεις. Να ξυπνάς πριν από εμάς και να κοιμάσαι αφού μας βάλεις για ύπνο. Να ακούς ό,τι σου λέμε και να τρέχεις να μας το πραγματοποιείς ακούραστα.

Μαμά θέλω να σου πω κάτι όμως: Μου τη δίνει που όσα χρόνια κι αν περάσουν καταλήγεις να έχεις (ΣΧΕΔΟΝ)πάντα δίκιο και να φαίνομαι μπροστά σου μικρή, χαζή κι ανόητη. (Αυτό τώρα ξέχασέ το όμως, γιατί θα το πάρεις πάνω σου και θα μου το κοπανάς).

Και να σου πω και κάτι άλλο? Προχθές η Βάσω μας περιέγραφε μία καινούργια συνταγή για μια τούρτα που είχε φτιάξει και ομολογώ πως ήτανε πολύ προκλητική η περιγραφή και η τούρτα μαζί! Κι όταν τη ρώτησα «Γιατί δε μας έφερες ένα κομμάτι?» εκείνη απάντησε: «Γιατί κράτησα για μένα και τον άντρα μου από ένα κομμάτι και την άλλη τη μοίρασα!» Και τότε της είπα: «Α! σαν τη μαμά μου κάνεις κι εσύ! Ό,τι σου περισσέψει το μοιράζεις!» Αλλά μετά το ξανασκέφτηκα και το διόρθωσα: «Λάθος. Η δική μου η μαμά» της είπα «πρώτα μοιράζει στους άλλους και ό,τι περισσέψει το κρατάει για το σπίτι».

Και εμείς όταν σου κάνουμε με τον Παύλο δώρο, σου το κάνουμε δια δύο γιατί μας έμαθες να μοιραζόμαστε τα πάντα, ενώ εσύ όταν μας κάνεις δώρα μας τα κάνεις επί δύο, γιατί η αγάπη σου πολλαπλασιάζεται επί του αριθμού των παιδιών σου.

Κι η μάνα αυτή, που είναι μόνο ΜΙΑ, είναι καταδικασμένη από τη φύση της να κουβαλάει τα πιο γλυκά βάσανα και μάλιστα αδιαμαρτύρητα. Κι αν γκρινιάζει καμιά φορά δεν πειράζει. Δε μετράει. Τη φύση της που τη θέλει να νοιάζεται για το τι θα φάνε τα πουλάκια της, που τη θέλει να ξενυχτάει στο προσκέφαλο για να κατέβει ο πυρετός απ’ τα παιδάκια της, να φροντίζει το ζεστό περιβάλλον για τα τζιέρια της και να προνοεί για το μέλλον διαισθανόμενη τις κλίσεις των μωρών της δεν την έχει απολύτως κανένας!

Η μάνα είναι το αποκούμπι και η παρηγοριά μας. Κι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο μαζί με το μπαμπά που ό,τι κι αν κάνουμε θα μας συγχωρήσει. Που όσο κι αν μας μαλώσει, θα ξεθυμώσουμε. Που όλο αυτό το ξέρουμε και το εκμεταλλευόμαστε. Και το ξέρω και το ξέρεις. Της μιλάμε όπως να ‘ναι. Της υψώνουμε φωνή. Της βγάζουμε γλώσσα. Οι κοινωνικές συμβάσεις αίρονται με τη μάνα, γιατί όλο αυτό δεν έχει συνέπειες. Κι αν σε έχει και χαϊδεμένο...Κι αν σε έχει και κανακάρη... τότε τα πράγματα χειροτερεύουν για κείνη, συμφέρουν περισσότερο σένα.

Και αισθάνομαι κάθε χρόνο τέτοια μέρα ότι αδικούμε τον μπαμπά. Η μάνα πονάει, η μάνα γεννάει, η μάνα ηρεμεί. Αλλά τη μάνα αυτή μου τη διάλεξε ο μπαμπάς. Βρήκε ανάμεσα σε άλλες την πιο άξια γυναίκα, την πιο ικανή να κυοφορήσει τα παιδιά που ήθελε να κάνει και να φτιάξει την οικογένεια που ονειρευότανε.

Χρόνια Πολλά Μπαμπά και Μαμά!!!!!!!