Η Θεοδώρα είναι ένα παιδί 5 χρονών και είναι ένα παιδί-θαύμα. Αποτελεί για τους γονείς της αυτό που λέει το όνομά της (Δώρο Θεού) και μεγαλώνει μέσα σε ένα ζεστό οικογενειακό περιβάλλον με άλλες δύο αδερφούλες μικρότερες από αυτήν, τη Ζωή και τη Φωτεινή. Είναι ένα παιδί όμορφο και αγνό, όπως όλα τα παιδάκια του κόσμου σε αυτήν την ηλικία, τρισχαριτωμένο και πάνω απ’ όλα ΕΞΥΠΝΟ! Σε κάθε της κουβέντα σου κρύβει μία έκπληξη για τις γνώσεις της, σε κάθε της απάντηση μία ξεσυγυρισμένη ατάκα που σε αποστομώνει. Κι αν κάποιος θεωρεί πως όλα τα παιδάκια είναι έξυπνα αυτήν την εποχή λόγω ερεθισμάτων θα του αντιπαρατάξω πως και πολλά χωράφια είναι εύφορα ή δυνάμει εύφορα λόγω γεωργικών μηχανημάτων, λιπασμάτων κ.ο.κ. ωστόσο παραμένουν Α-Καλλιέργητα …
Η Θεοδώρα δεν είναι ένα παιδάκι σαν τα άλλα. Αν τη ρωτήσεις μπορεί να σου δώσει απαντήσεις για την Οδύσσεια, να σου θυμίσει λεπτομέρειες που δε θυμάσαι ή που δεν έμαθες ποτέ, όπως για παράδειγμα ότι η Αρήτη ήταν η σύζυγος του Αλκίνοου, βασιλιά των Φαιάκων. Θα σου εξηγήσει με δικό της τρόπο πως πλανήτες είναι κάτι μεγάλες μπάλες στον αέρα, πως ένας από αυτούς είναι η γη, ότι εμείς πατάμε πάνω σε αυτήν τη μπάλα και δεν πέφτουμε γιατί εμείς έχουμε βάρος και υπάρχει βαρύτητα!!!!(Τι έγινε? Ποιος ήρθε?) Επίσης γνωρίζει για τις πιο μικρές μπαλίτσες που περιστρέφονται γύρω από τους πλανήτες και λέγονται «δορυφόροι». Κι αν στο δικό σου το μυαλό ο πρώτος δορυφόρος που έρχεται στο νου σου είναι η σελήνη, στης Θεοδώρας έρχεται η Αμάλθεια που είναι δορυφόρος του Κρόνου και πήρε το όνομά της από μία κατσικούλα μονόκερη, από της οποίας το κέρατο έπινε γάλα ο Δίας….. μπλα μπλα μπλα !!!!
Αλλά η Θεοδώρα δεν έχει να σου πει μόνο λεπτομέρειες από όλο το επιστητό που εντυπωσιάζουν ακόμα και τους συγγραφείς της «Παπυρος larousse britannica» (άλλωστε θα μπορούσε να αντιπαρατάξει κανείς το γνωστό «όλα τα παιδιά είναι σφουγγάρια σήμερα και ό,τι τα ποτίσεις θα το ρουφήξουν». Το θέμα είναι όμως , όπως είπαμε, ποιος μπαίνει στη διαδικασία ποτίσματος…) έχει να σου δείξει ακόμα και τρόπους συμπεριφοράς: ξέρει να μοιράζεται τα πράγματα του σπιτιού της και τις αγκαλιές των γονιών της, να μιλάει και να συμπεριφέρεται ευγενικά παρά την ηλικία της, που για πολλά παιδάκια χρησιμοποιείται η ηλικία ως άλλοθι, και να σου απαντάει με ολοκληρωμένες προτάσεις που έχουν νόημα! Ακόμη και όταν ρωτάει, διαπιστώνεις πως οι ερωτήσεις της έχουνε λογική.
Επισκέπτομαι τη Θεοδώρα στο σπίτι της πολύ συχνά. Ομολογουμένως είναι ένα παιδί που ζει σε μια ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ευπρεπή. Δεν θα πω τέλεια. Τι είναι άλλωστε το τέλειο σε μία οικογένεια? Να μην υπάρχουν φωνές ή καβγάδες? να βλέπει το παιδί τη μάνα στο σπίτι ολημερίς? να ζει σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον όπου όλα είναι αγγελικά και ρόδινα και να μην γνωρίζει από στερήσεις και ύπουλα παιχνίδια της ζωής?
Όχιιιι… Δεν είναι αυτό οικογένεια. Αυτό είναι γυάλα. Δεν είναι αυτό ιδανικό γιατί ως ιδανικό ορίζεται συνήθως το μη εφικτό! Ιδανικό, αν θέλουμε να υπάρχει, πρέπει να θεωρούμε το φυσιολογικό - το φυσικό και το λογικό. Και η λογική λέει πως και καβγάδες υπάρχουν, και φωνές υψώνονται, και η μαμά θα λείψει από το σπίτι και πως η ζωή έχει αναποδιές και κακοκεφιές και ψευτιές…
Ιδανικό για ένα παιδί είναι το περιβάλλον που του δίνει σημασία, που ασχολείται μαζί του και δε το παρκάρει στον παππού, στη γιαγιά, στη νταντά, στην οθόνη της τηλεόρασης, στο χοροδιδάσκαλο ή την καθηγήτρια των γαλλικών. Είναι το περιβάλλον που είναι ζεστό, που του προσφέρει σιγουριά και του θυμίζει ότι πάντα υπάρχουνε άνθρωποι που το φροντίζουν και το αγαπάνε, όπως είναι ο μπαμπάς και η μαμά, που του δίνουνε αυτό που οι ίδιοι τους «είναι» και όχι μόνο αυτό ή αυτά που «έχουν», που του απαντάνε όταν ρωτάει και δε το «διώχνουνε συνεχώς από το κεφάλι τους» για να πιουν καφέ ή να δουν τηλεόραση. Ιδανικοί είναι εκείνοι οι γονείς που ποντάρουνε στο να φτιάξουνε ανθρώπους στην κοινωνία και όχι να «γεννήσουνε» απλά ένα ακόμη παιδί για να «ολοκληρωθούν» ως άνθρωποι (αυτήν την ολοκλήρωση καθείς τελικά την ερμηνεύει κατά το δοκούν).
Καβγάδες στο σπίτι της Θεοδώρας υπάρχουνε αλλά δεν είναι ο κανόνας, φωνές και κλάματα επίσης αλλά δεν είναι ο ορισμός, τους παππούδες της τους επισκέπτεται πολύ συχνά αλλά δεν αποτελούν υποκατάστατο των γονιών, τηλεόραση βλέπει αλλά δεν είναι καθημερινό, η μαμά της μπορεί και να τη «διώξει» καμιά φορά από τα πόδια της αλλά αυτό δεν είναι νόμος, και επίσης έχει καθηγήτρια γαλλικών αλλά αυτό δεν είναι «παρκάρισμα».
Και ευλόγως κατανοεί κανείς τι και ποιος κρύβεται πίσω από τη Θεοδώρα! Δυο γονείς συνειδητοποιημένοι, που ξέρουν γιατί γέννησαν, που ξέρουν τι σημαίνει έχω παιδιά, που ξέρουν πώς να τα μεγαλώσουν… Κι αν κάποιοι πιστεύουνε πως η μαμά της έχει χρόνο και της διαβάζει παραμύθια, ότι χασομεράει και την πηγαίνει στο θέατρο με τις αδερφές της, ότι χαζολογάει και της εξηγεί την Οδύσσεια και τους πλανήτες του γαλαξία μας, ότι έχει λύσει το βιοποριστικό της και ότι δε δουλεύει ή ότι έχει 15 παρατρεχάμενους για τις δουλειές του σπιτιού και ότι δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει, σας πληροφορώ πως είναι γιατρός με εφημερίες και ολονύκτιες καταστάσεις στην εντατική, κάνει διδακτορικό και είναι μια ΚΟΥΚΛΑ! Και δεν είναι το θέμα μας ότι η μαμά της Θεοδώρας είναι ιδανική. Το θέμα είναι ότι πολλές μαμάδες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, για το έναν ή τον άλλον λόγο, με το ένα ή το άλλο άλλοθι δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα για τα μόνιμα ξεφορτώματα των παιδιών τους στην τηλεόραση, για τα κατ’ επανάληψιν φορτώματα των παιδιών στους παππούδες, για τους κατεξοχήν καβγάδες και τις μόνιμες φωνές στο σπίτι…
Γονιός δεν είμαι! Και δεν ξέρω αν θα γίνω ποτέ! Η φόρμα που έχω στο δικό μου το μυαλό όμως προσιδιάζει σε αυτήν της Θεοδώρας. Η οικογένειά της είναι «αξία» για μένα, η Θεοδώρα ως παιδί «ανταρσία» για τα δεδομένα της εποχής και η μαμά της «άξια» και υπεύθυνη για όσα συμβαίνουν γύρω της. Έχει κάνει το «θέλω» «μπορώ», ενσάρκωσε τις επιθυμίες της και έδωσε πνοή στα όνειρά της. Έφτιαξε μια οικογένεια μαζί με τον άντρα της Πρότυπη, Πρωτότυπη για τα περιβάλλοντα που την πλαισιώνουν, χαρούμενη και ευτυχισμένη, μια οικογένεια πώς να το πω? Εφ-άμιλλη( ή ευ-family) των προσδοκιών μου και σου και του… και του κόσμου όλου…
Πολύ ωραίο και αυτό το θέμα περί ανατροφής παιδιών!Σημεία των καιρών τα όσα υπαινίσσεσαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ.: θα μου εξηγήσεις ποτέ πού βρίσκεις τους τόσο επιτυχημένους τίτλους;Διαβάζω πάντα με κομμένη την ανάσα για να δω πού το πας και πώς θα συνδέσεις το περιεχόμενο με τον τίτλο και βγαίνεις πάντα αδιάψευστη των προσδοκιών μου...απίστευτη εισαι!
Χαχα!αλήθεια?κοίτα να δεις: βρίσκω πρώτα τον τίτλο και μετά προσπαθώ να γράψω κάτι γύρω από αυτό!χαααααα!πλάκα κάνω!Ομολογουμένως πάντως το 'χω ένα άγχος αν θα αρέσει (ο τίτλος)....Ευχαριστώ για τα κοπλιμάντα πάντως Sophie!
ΑπάντησηΔιαγραφήDen ksero an i mama tis Theo8oras exei to kokkalaki tis nixteridas pantos ego blepo pos einai eksairetika eukolo na peseis se kakotopies kata tin anatrofi enos paidiou.Auto de simainei pos den tis anagnorizoume auto pou kanei me toses antiksootites opos anafereis.Gt ontos einai duskolo na ta katafereis oste na min "parkareis" opos xaraktiristika les ta paidia sou
ΑπάντησηΔιαγραφήΘΑ ΣΤΑΘΩ ΣΤΗ ΦΡΑΣΗ ΣΟΥ:"ΓΟΝΙΟΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ!ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΠΟΤΕ!" ΣΕ ΑΝΤΙΔΙΑΣΤΟΛΗ ΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΤΗ ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑΣ:"ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΑΝΑ???".ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΙ ΕΠΑΥΞΑΝΩ ΜΕ ΟΣΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΕΤΕΙΣ.ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΥΩ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΣΕ ΤΙ ΠΟΣΟΣΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΕΧΕΙΣ "ΒΡΕΙ"ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ,ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΥΤΟΝ...ΤΙ ΘΕΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ "ΛΥΣΕΙ"ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ?ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ ΣΟΥ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙΣ ΝΙΚΗΣΕΙ?ΜΕ ΤΙ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΤΟ"ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ"?ΑΥΤΟ,ΠΟΥ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΗΤΑΝ,ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ-ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ-(ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ,ΤΙ ΝΑ ΠΩ?)ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΞΗ ΕΥ-FAMILLY ΕΝΟΣ ΑΘΛΟΥ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ...ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΗΡΩΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ,ΚΑΛΟ ΜΟΥ,ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΓΕΝΝΗΤΟΥΡΙΑ,ΞΕΡΕΙΣ ΕΣΥ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, Αθηνά V,αναρωτιέμαι κι εγώ πολύ για αρκετά πράγματα!Το ψάνω από 'δω, το αναλύω από 'κει, το ξανασκέφτομαι, το αναβάλλω, το αποφασίζω αλλά μετά το παίρνω πίσω...κλπ κλπ κλπ.Και αυτό το κάνω για πάαααααααααααρα πολλλλλλλλλλλλά πράγματα στη ζωή μου. Εν τέλει διαπιστώνω πως όσο το κλώθω (που λέει και η σοφή γιαγιάκα μου), πάλι στο ίδιο μέρος μένω και δεν πάω μπροστά. Γιατί πολύ απλά: ΔΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ ΑΛΛΑ ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΩ. Κοινώς η κατάσταση μένει στάσιμη. Το ερώτημά μου κάθε φορά ξέρεις ποιο είναι? Κατά πόσο έχουν δίκιο όλοι εκείνοι που λένε:"ΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ!ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΥΝΘΕΤΑ".Μήπως τελικά μέχρι (και ει ποτε) λύσω αυτά τα ερωτήματα που θέτεις θα είναι αργά? Και όταν όλα σου φταίνε μάλλον και ίσως το πρόβλημα το έχεις εσύ και όχι τα πράγματα γύρω σου που θεωρείς ότι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις.Τουτέστιν, ή στραβός είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε.Κι αν ακούσουμε και τον Ελύτη στο "Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις" τότε....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΥΜΦΩΝΩ ΕΝ ΜΕΡΕΙ.ΠΙΘΑΝΟΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΕΤΣΙ,ΟΠΩΣ ΤΑ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Η ΓΙΑΓΙΑΚΑ ΣΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΟΦΟΣ ΛΑΟΣ ΚΙ Ο ΕΛΥΤΗΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΣΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ.ΣΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΘΕΜΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΛΑΘΟΥΣ.ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΤΑΚΑ ΤΟΥ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑ,ΓΙΟΥ ΦΙΛΗΣ ΜΟΥ,ΣΤΗ ΦΙΛΗ ΜΟΥ,ΟΤΑΝ "ΒΑΡΕΘΗΚΕ"ΤΟ ΝΕΟ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΑΚΙ:"ΕΝΤΑΞΕΙ,ΜΑΜΑ,ΦΤΑΝΕΙ.ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ.ΒΑΛΤΟ ΠΑΛΙ ΜΕΣΑ ΤΩΡΑ..."ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΠΩΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟ ΕΧΩ ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ-ΕΣΤΩ,ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΕΧΕΙ ΣΑΦΩΣ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΜΕΡΙΔΙΟ ΕΥΘΥΝΗΣ-ΑΝΤΑΠΑΝΤΩ:"...ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΚΙ Η ΑΝΟΙΞΗ ΑΚΡΙΒΗ,ΓΙΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΛΥ...".ΔΕ ΛΕΩ ΠΩΣ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΣΩΣΤΗ(ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΩ?).ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ,ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΧΑΝΕΙΣ...ΑΡΚΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΞΩ ΣΟΥ ΑΠΟ ΤΙ ΥΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΗ Η ΑΝΟΙΞΗ,ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΝΑ ΤΗ ΦΤΙΑΞΕΙΣ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ,ΩΣΤΕ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΦΥΛΑΞΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΦΘΙΝΟΠΩΤΙΝΑ ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙΑ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΚΡΥΑ.ΑΝΟΙΞΗ ΚΑΙ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ,ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΣΥΝΤΑΙΡΙΑΖΟΥΜΕ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είχα την πρόθεση να πω ότι έχεις ΕΣΥ προσωπικά κάποιο πρόβλημα. Προς Θεού! Άλλωστε θεωρώ ότι ανήκουμε στην ίδια συνομοταξια...τον εσωτερικό μου μονόλογο παρέθεσα και αναρωτιέμαι ακόμα ποια είναι η αλήθεια. Ειλικρινά δεν ξέρω ποια στάση είναι η σωστή: να τα βλέπεις όλα απλά ή σύνθετα?το θέμα πάλι είναι τι βλέπεις εσύ ή τι υπάρχει στην πραγματικότητα?
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τις επιλογές που πάντα κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις μου λέει βέβαια πολλά, περισσότερα όμως μου λέει πως κανείς γονιός (περαν αρρωστημένων περιπτώσεων) δε μετάνοιωσε για το ότι έκανε παιδιά και ακόοοομα πιο πολλά μου λέει όμως και εκείνος που γέννησε μεν πιστεύοντας πως έκανε το χρέος του ως άνθρωπος αλλά εναπόθεσε σε άλλους την ανατροφή των κατά τα άλλα δικών του παιδιών και ναρωτιέται μετά στα στραβά που βλέπει ποιος φταίει.....
Απλά, αν αυτές οι σκέψεις συνεχιστούν θα φτιάξουν μια αλυσίδα που ο ένας κρίκος θα αποτελεί αντεπιχείρημα για τον προηγούμενο και πάει λέγοντας. Αναρωτιέμαι τι μήκος θα έχει αυτή η αλυσίδα (για να μη το θέσω σημειολογικά: πού παραπέμπει η άλυσος..)
Να και κατι που σηκωνει αρκετη συζητηση. Κατα βαση συμφωνω μαζι σας Ντινα και Αθηνα.Πριν πω ομως οτιδηποτε αλλο να πω ενα μεγαλο μπραβο στην οικογενεια της μικρης Θεοδωρας. Ειναι το ζωντανο παραδειγμα πως ακομα υπαρχουν ανθρωποι που μπορουν να κανουν τη διαφορα σε αυτον τον κοσμο με τις πραξεις τους και οχι μονο με τα λεγομενα τους.΅Ως γιατρος εχω πληρη γνωση για το ποσο κουραστικη ειναι η δουλεια μας και ποσες ωρες πρεπει να αφιερωσει κανεις ακομα και οταν δεν ειναι στη δουλεια για να μπορει να κρατησει τις γνωσεις του σε ενα καλο επιπεδο. Το ιδιο φυσικα ισχυει και για τις αλλες επιστημες (το λεω γιατι η Ντινα ηδη κανει γκριματσες ) αλλα η αληθεια ειναι φιλεναδα πως με εμας τους θεους (συγνωμη Γιατρους εννοω) Τα πραγματα ειναι λιγο πιο δυσκολα οταν αποφασισουμε να κανουμε οικογενεια. Για να ερθω τωρα παλι στο κυριως θεμα. Νομιζω πως η απαντηση για το εαν κανεις θα κανει παιδια, πως θα τα διαπαιδαγωγησει, αν θα ειναι καλος γονιος η απαντηση ειναι απλη. Δεν εχουμε παρα να κοιταξουμε τους γονεις μας στα ματια και να δουμε ποσο περηφανοι ειναι για εμας. Ξερω πως οι καιροι αλλαξανε και πως δεν ειναι το ιδιο οπως παλια . Μεγαλυτερες δυσκολιες αβεβαιοτητα για το μελλον και χιλια αλλα εμποδια που βρισκουμε στην καθημερινη μας ζωη. Νομιζουμε αραγε πως οι Μαμαδες και Μπαμπαδες μας δεν ειχαν τα ιδια αγχοι? Η απλα ετυχε να μας κανουν γιατι η αντισυλληψη δεν ηταν ιδιαιτερα διαδεδομενη στον Εικοστο αιωνα??? :):) Τελικα κατα τη δικη μου ταπεινη γνωμη ολα εχουν να κανουν με το ποσο ευτυχισμενοι ειμαστε, κατα ποσο εχουμε ολοκληρωθει ως οντοτητα. Λεγετε πως τα παιδια ειναι η ολοκληρωση της πορειας μας σε αυτον τον κοσμο. Δεν διαφωνω απλα για να συμβει αυτο πρωτα πρεπει να κανουμε την αυτοκριτικη μας και αν μας αρεσει το αποτελεσμα και η εικονα του εαυτου μας τοτε παμε για την δημιουργεια οικογενειας και μιας νεας ζωης.Δεν μπορουμε να αλλαξουμε τον κοσμο μπορουμε ομως να αποτελεσουμε το παραδειγμα για κατι καλυτερο. Αλλωστε που ξερεις μερικες φορες συμβαινουν και θαυματα ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σταθώ στο "απλό" κατ' εσέ της απάντησης: αυτό περί γονιών σίγουρα όλοι το έχουμε σκεφτεί!Θα προσπεράσω το προφανές "βλέπουμε πώς είμαστε εμείς και άρα οι γονείς μας έκαναν καλά τη δουλειά τους" για δύο βασικούς λόγους: πρώτον γιατί είναι δύσκολο να βγεις από τον εαυτό σου και να απεκδυθείς συναισθηματισμούς ώστε να κρίνεις αντικειμενικά τους γονείς σου, αν έκαναν σωστά ή όχι το χρέος τους και κατά δεύτερον ποιος σου λέει ότι αυτό που είσαι δεν έχει "εχθρό" ένα καλύτερο alter ego που δεν το γνώρισες ποτέ, ήτοι οι γονείς σου ίσως θα μπορούσαν να κάνουν και άλλα ή να χειριστούν αλλιώς καταστάσεις κατά την ανατροφή σου ή....ή....ή....Άρα δε συμφωνώ πως πρέπει, εξ ολοκλήρου τουλάχιστον να είναι αυτό το μέτρο (αντιπαρέρχομαι την ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑ των γονέων από προσωπική μου πίστη στο σύνδρομο της κουκουβάγιας!Ξέρεις κανέναν γονιό που δεν είναι έστω και λίγο περήφανος για τα παιδάκια του?). Ως ένα σημείο ναι και εύγε τους και μπράβο τους και λοιπά....αλλά σίγουρα υπάρχουν "καλύτεροι" από σένα κι από μένα (και χειρότεροι φυσικά αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας). Φυσικά δεν είναι και λόγος αυτός να στήνουμε τους γονείς στον τοίχο και να τους κρίνουμε συνεχώς. Άλλωστε τα παιδιά είναι αυτά που όσο τους δίνεις ζητάν άλλο τόσο. Ο χωροχρόνος που ανέφερες θα έλεγα ότι είναι ό,τι πιο πετυχημένο, αφού όλες οι εξηγήσεις εκεί βρίσκονται. Η μετάλλαξη των καιρών συνήθως συνεπάγεται έναν άλλο τρόπο ανατροφής. Διάβασε ξανά την τελευταία παράγραφο και θα καταλάβεις τι ακριβώς θαυμάζω στη μαμά της Θεοδώρας!Θυμήσου ότι τον Παρθενώνα κανείς δεν τον θαυμάζει σήμερα επειδή δεν μπορεί ο άνθρωπος να φτιάξει άλλον έναν τέτοιο σήμερα....αλλά για προφανείς άλλους λόγους!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήτώρα θα μιλήσει και η θεία όλγα...
ΑπάντησηΔιαγραφήγια τη συνταγή του γλυκού: δύο είναι οι λέξεις -έννοιες κλειδιά: ευθύνη και υπομονή. ειδικά για την υπομονή δεν την θεωρούσα παλαιότερα αρετή, μάλλον κάτι πού βαρετό που το είχαν κάτι μουρόχαβλοι ΟΜΩΣ η ζωή (τουλάχιστον η δική μου)διδάσκει ότι αν δεν έχεις υπομονή με τον άντρα σου (μεγάλο πράγμα), με τα παιδιά σου και με όλα τα κουλά που συμβαίνουν ανά πάσα στιγμή, το γλιτώνεις -δεν το γλιτώνεις το ψυχιατρείο. και θα μου πείς ας πρόσεχες- όσο και να προσέξεις φίλε μου κάτι πάντα περιμένει στη γωνία...
λοιπόν αν το πακετάκι που μια δεδομένη στιγμή (τυχαία ή από επιλογη) σου έρχεται στα χέρια αρχίσεις να ψάχνεις πού να το δώσεις στην πρώτη 2η ή 100ή δυσκολία τότε την έχεις άσχημα γιατί ποτέ δεν θα έχεις ΤΙΠΟΤΕ δικό σου- ξέρεις τί είπε ο Καβάφης: η πόλη θα σε ακολουθεί παντού.
τα παιδιά είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα της παροιμίας του ότι έσπειρες θα θερίσεις και φροντίζουν με τρόπο αμείλικτο να είσαι ο πρώτος...και είναι ο πιο σύντομος δρόμος για την αυτογνωσία -έχεις πάντα έναν καθρέφτη στο σπίτι σου (με κουδούνια)ΑΝ ΤΟΛΜΆΣ...
αλλά αξίζει τον κόπο- αυτά φωτίζουν τον κόσμο μας..
ΥΓ όποτε νιώθω χάλια λέω να το διαβάζω μέχρι να το μάθω απ'έξω
Εγώ πάλι λέω, "Κυρία Μαμά της Θεοδώρας", ότι καλές οι συνταγές και τα tips, (ειδικά τις δικές σου τις ακούω με πολλή πολλή προσοχή!!)αλλά τελικά το μυστικό βρίσκεται κατόπιν ενδοσκόπησης ΜΕΣΑ μας!Κι αν κάνω λάθος διόρθωσέ με!Τις ντιρεκτίβες και τους τυφλοσούρτες τους θέλουμε αλλά εν τέλει ο καθείς λαμβάνει υπόψη τα δικά του δεδομένα!Εσύ βέβαια είσαι ΑΚΡΟ (και όχι ΑΚΡΟΝ ΑΩΤΟΝ βεβαίως!). Αυτό θαυμάζω πάνω σου: το τι κατάφερες βάσει των δεδομένων σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ: το κείμενο δεν αποτελεί "επιχρύσωση χαπιου".Αλήθειες λέει!
Αχ ρε Κωνστατνίνα! Δεν εχεις άδικο!Εννοειται!!Απλά δηλώνω ανήμπορη να κατανοήσω τη συνταγή!Το αποτέλεσμα το βλεπω, το μυρίζω, το γευομαι!Αλλά δεν είμαι σίγουρη οτι μπορώ να τη φτιάξω κι εγώ αυτή τη συνταγή..Ξερω τα υλικά, ξέρω τη θερμοκρασία, ξέρω τι μου χρειαζεται!Αλλά η ίδια συνταγή με τα ίδια(?) υλικά δίνει άλλο αποτέλεσμα..Ισως γιατί δε διαφερουν μόνο τα σκεύη μας και οι πρώτες ύλες, αλλά γιατί εγώ χρειάζομαι περισσότερο χρόνο για να ψιλοκόψω τα μανιτάρια, και τελικά μου άρπαξε το λάδι κι ΄΄ετσι μου παρα-ροδοκοκκίνισε το κρεμμύδι και δεν ξέρω εν τέλει πώς οι άλλοι στο 24ωρο κάνουν 24 δουλειές και εγω παλεύω 2...Δηλώνω ανήμπορη και απλά τους θαυμάζω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΖωίτσα το κατανοώ αυτό που λες αλλά από την άλλη πάλι αναρωτιέμαι κι εγω με τη σειρά μου αν η συνταγή είναι μία. Υπάρχουν πολλά νόστιμα φαγητά! Επίσης σκέψου πως σε άλλους το ίδιο φαγητό αρέσει λιγότερο ψημένο σε άλλους πάλι περισσότερο εώς και καμένο...Και όλα τρώγονται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τις αντοχές μας νομίζω ότι κανείς μας δεν ξέρει πόσες έχουμε και πόσο αντέχουμε!Κανείς!Μόνο όταν ΔΟΚΙΜΑΖΟΜΑΣΤΕ (ό,τι κι ανα σημαίνει αυτό) το καταλαβαίνουμε. Και εκεί είναι που αναρωτιέσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό: ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΟΝΟΣ-Η ΜΟΥ!!!