Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Αποφράδα μέρα!!!

Ώρα 13.30. Μόλις επέστρεψα σπίτι! Η μέρα δεν υποσχόταν και πολλά! Ήτανε κακή μαζί μου και επέμενε να μου το δείχνει από πρωί! Τρίτη και 13 Οκτωβρίου… δεν είμαι προληπτική, δεν ήμουν προληπτική! Κι αν κάποια σύννεφα απειλούσανε επίμονα τη μέρα μου από το πρωί, άλλο τόσο επέμενα κι εγώ να αδιαφορήσω! Δεν έδωσα και τόση σημασία. Ο ήλιος πάλευε να τα υπερνικήσει και τα κατάφερε! Ήθελα να βλέπω μια Ηλιόλουστη μέρα! Ή έτρεφα αυταπάτες? Μάλλον! Βάζω το κλειδί στην πόρτα και δεν προλαβαίνει να γυρίσει μια φορά. Το τηλέφωνο χτυπάει επίμονα… «Ορίστε!»… η γραμμή ανοίγει. Λαμβάνω ως απάντηση έναν θόρυβο πολύβουο κεκραμένο με αναστεναγμό! Επαναλαμβάνω: «Ορίστε», μα δε με ορίζει κανείς! Μετά από λίγα δευτερόλεπτα απαντά επιτέλους: «Γύρισες? Όλα καλά?», «ναι!  γιατί?» «Γιατί………………………………………………………………………………………………………………………………….»
ΣΚΟΤΑΔΙ!ΘΟΛΟΥΡΑ! ΣΥΓΚΡΥΟ! Ψάχνω να βρω πού πήγε η γη… Πριν από λίγο ήτανε σίγουρα κάτω από τα πόδια μου και τώρα έφυγε και μ’ άφησε να αιωρούμαι! Επί ξύλου κρεμάμενη! Από την άλλη μεριά της γραμμής κάποιος μιλάει αλλά έχω χάσει την αίσθηση της ακοής! Και της όρασης! Δε βλέπω τίποτε εκτός από σκοτάδι! Η γραμμή έχει κλείσει και «έχω πιάσει» πριν το χαρακτηριστικό τουτ τουουτ τουτ τουουτ  μόνο μια λέξη:
 ΨΥΧΡ-ΑΙΜΙΑ! Δεν ήτανε ανάγκη! Το αίμα είχε παγώσει ήδη! Ενεργοποιείται η μνήμη στο δευτερόλεπτο! Κάνω ένα flash back δέκα ημερών. Γυρίζω στην προηγούμενη Κυριακή, την ώρα που ήλιος ζητιάνευε κάτι ψίχουλα στο φως της μέρας και πεισματικά αρνιότανε να δώσει από νωρίς-νωρίς πια τη θέση στη σελήνη, παρά τις επιταγές του φθινοπώρου! Καταλαβαίνω πως χαμογελάω! Επίσης καταλαβαίνω πως το χαμόγελο οφείλει την ύπαρξή του στην αμηχανία, η οποία γεννάει πολλά παιδιά σε τέτοιες περιπτώσεις!
«Γιατί φεύγεις?» τον ρωτούσα επίμονα!
«Γιατί, βρε μωρό μου, έχω δουλειά. Πρέπει να μπω στο στρατόπεδο αύριο στις 6.00 το πρωί»
«Ναι αλλά εγώ σε περίμενα τόσον καιρό να έρθεις! Μόνο τόσο ήτανε?»
«Θα ξανάρθω! Να τώρα, θα είμαι κοντά από δω και πέρα! Πού νομίζεις ότι είναι η Σαλονίκη? Θα έρχομαι συνέχεια και θα κάνουμε βόλτες! Θα σε πηγαίνω με τη μηχανή όπου θέλεις, θα σε βγάζω έξω και θα σε κερνάω πορτοκαλάδα! Και μετά θα γυρίζουμε σπίτι και θα καθόμαστε μαζί! Θα κοιμόμαστε μαζί και θα παίζουμε! Ε?»
«Αλήθεια λες? Θα έρχεσαι τόσο συχνά?» (δεν το πίστευα μετά από τόσον καιρό που είχα να τον δω)
«Σου είπα εγώ ποτέ ψέματα? Αφού ξέρεις! Ένα κορίτσι έχω εγώ και το λατρεύω!»
Η αλήθεια είναι ότι δε μου είχε πει ΠΟΤΕ ψέματα! Απ’ τη χαρά μου που θα ήμασταν πια μετά από τόσο καιρό μαζί άρχισα τις παλαβομάρες! Γελούσα, Πετούσα, τον κυνηγούσα και με κυνηγούσε στην αυλή, με αγκάλιαζε, με έσφιγγε πολύ πολύ σφιχτά και μου έδινε τα δεύτερα σε γλυκύτητα φιλιά στον κόσμο μετά από αυτά της μαμάς!  
«Πρέπει να φύγω»
Ανέβηκε στη μηχανή, σαν καβαλάρης σύγχρονου παραμυθιού και έφυγε! Θυμάμαι την πλάτη του γυρισμένη, φορτωμένη με έναν σάκο, πάνω σε μια μηχανή μεγάλου κυβισμού, να παίρνει τη στροφή στην άκρη του δρόμου… και να χάνεται μαζί με το τελευταίο φως της μέρας.
Επιστρέφω απ’ το πισωγύρισμα του νου, και θέλω να απαντήσω στη γραμμή. Εξακολουθώ κι έχω το ακουστικό στο χέρι και πάω να το κολλήσω ξανά στο αφτί. Θέλω να πω: «Δεν γίνεται αυτό που μου λες! Δεν σε πιστεύω μαμά! Είσαι μια ψεύτρα! Εμένα μου το υποσχέθηκε! Και δεν μου έχει πει ποτέ του ψέματα, το ξέρω! Μου υποσχέθηκε πως θα είμαστε μαζί…». Πώς να το πω όμως? Αφού αυτό το «τουτ τουουτ» ήτανε ό,τι πιο αποθαρρυντικό γέννησε η τεχνολογία… 
        Είκοσι τρία χρόνια μετά, δεν ξέρω αν πίστεψα τη μαμά σε εκείνο το τηλεφώνημα! Ούτε οι εικόνες που έζησα , αν και ισχυρές,  δεν  με έκαναν να πιστέψω πως ήταν εκείνος! Ένα μαύρο μακρόστενο κουτί θυμάμαι, επτασφράγιστο σαν τα μυστικά που πήρε μαζί του! Η ά-μορφη πια μορφή του ήτανε (μας είπανε) συσκευασμένη, πακεταρισμένη, σαν κούτα έτοιμη…  για μετακόμιση?, για ταξίδι?, για  μετατόπιση?, για μετουσίωση?, για εξαΰλωση?, για ανάληψη? …πάντως όχι για ανάνηψη!
Δεν ξέρω πού πήγες, δεν ξέρω γιατί δεν ξανάρθες, δεν ξέρω γιατί αθέτησες την υπόσχεσή σου! Ξέρω απλά ότι δεν την κράτησες! Δεν ήρθες να με πάρεις να πάμε βόλτα, να παίξουμε με τις ρακέτες, ούτε να με κάνεις σουλάτσα με τη μηχανή μες στο χωριό. Δεν με ξανακέρασες ποτέ πορτοκαλάδα, ούτε και με έσφιξες ποτέ στην αγκαλιά σου για να μου δώσεις ένα ακόμα φιλί. Δεν ήρθες ξανά στο κρεβάτι μου να μου δώσεις το γάλα μου και να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά ώσπου να κοιμηθώ, ούτε εμφανίστηκες ποτέ ξανά στην αυλόπορτα του σχολείου για να μου κάνεις έκπληξη και να με πάρεις να πάμε σπίτι. Τραγούδια δε μού ‘βαλες ποτέ ξανά να ακούσω στο καινούργιο σου πικ-απ κι ούτε με ξανασύστησες ποτέ σε καινούργιους σου φίλους…
Κι αφού ποτέ δε μου είπες πού είσαι για να έρθω κι εγώ, αρνούμαι πεισματικά να σε ενοχλήσω την ώρα που λύνεις ασκήσεις στη χημεία. Κι ούτε θέλω να σου πειράξω το ποδήλατο πάλι. Κι άμα θες να μάθεις δε θα ξαναπεριμένω να γυρίσεις από την προπόνηση για να πάμε μαζί βόλτα. Κι ούτε θα έρθω να ξανατρυπώσω στο κρεβάτι σου, κάτω από τη ζεστή κουβέρτα την ώρα που βλέπεις ελληνική ταινία. Και δε θα σου κάνω τη χάρη να μοιραστούμε ξανά  τη φέτα με τη μαρμελάδα που έφτιαξες για σένα κι ούτε θα πιω κρυφά ξανά από τη ζεστή σου σοκολάτα! Να μάθεις άλλη φορά να με κοροϊδεύεις!
Είκοσι τρία χρόνια κι ακόμα να φανείς! Πού και πού μονάχα, εμφανίζεσαι- επισκέπτης απρόσκλητος- στα όνειρά μου! Μα δε μιλάς! Δε μου λες! Δε μου ζητάς μια συγνώμη! Μόνο με κοιτάς! Αφού το ξέρεις, το λέει κι ο λαός: «Μην τάξεις σε μικρό και σε χαζό». Εγώ μικρή μπορεί να ήμουνα. Χαζή όμως όχι. Κι εσύ μου έλεγες πως μ’ έβρισκες ώριμη για την ηλικία μου. Προτίμησες να με ωριμάσεις και μιαν ώρα αρχύτερα. Εσύ! Εσύ και το φευγιό σου! Που έπρεπε από τα 9 μου να νιώσω με τόσο  σκληρό τρόπο τι θα πει ΑΠΩΛΕΙΑ!
Μόνο η μακρόχρονη απουσία σου που επιμένει να υπάρχει με βάζει σε υποψίες πως, ίσως, και να ‘σουνα τελικά εσύ σ’ εκείνο το μαύρο μακρόστενο κουτί που θάψαμε κάτω απ’ τη γη, πως ίσως, εκείνη η αγγελία στην εφημερίδα που μιλούσε για το 21 χρονών παλικάρι που έπεσε θύμα τροχαίου εκείνη την «αποφράδα ημέρα», την Τρίτη 13 Οκτωβρίου το 1987 στην οδό Αγγελάκη  στη Θεσσαλονίκη, να αναφερόταν σε σένα, πως  ίσως, τα μοιρολόγια που έπλεκε η γιαγιά και τραγουδούσε ήταν για σένα. Ίσως ….
Εν τέλει ομολογώ  πως ναι,
σπείραμε το χώμα με το σώμα σου
και φύτρωσε η ανάμνησή σου,
δέντρο αειθαλές και αιωνόβιο…

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ……ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ!!!!

30 σχόλια:

  1. Κι εγώ βούρκωσα Κωνσταντίνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ακόμα κι ενα τέτοιο περιστατικό μας το πέρασες με ποιητικό τρόπο!!Ποίηση έστω και ΜΑΥΡΗ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ....Ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί: απώλεια προσφιλούς ανθρώπου.
    Ο πόνος τεράστιος, τα γιατί πολλά, οι απαντήσεις δεν υπάρχουν.
    Η περίοδος του πένθους "βαριά", λόγια δεν υπάρχουν για να απαλύνουν τον πόνο.
    Όταν πενθείς δεν είσαι σε θέση να ακούσεις παρηγορητικά λόγια γιατί πολύ απλά δεν ακούς.
    Δύο πράγματα υπάρχουν εσύ και ο πόνος.
    Όμως ο σοφός λαός μας λέει ότι "ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός", και ότι "ο πόνος με τον καιρό από βουνό γίνεται αβγό" .
    Με το πέρασμα του χρόνου "γλυκαίνει" ο πόνος και όταν θυμάσαι ένα μικρό χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπο και όπως πάντα ένα δάκρυ θα κυλίσει από τα μάτια ..
    Η απώλεια, το πένθος, ο πόνος είναι μέρος της ζωής μας όπως είναι ο γάμος, η γέννηση, η βάφτιση.
    Καλό είναι να μιλάμε και γι αυτά που μας πονούν...
    Εν κατακλείδι θα έλεγα ότι ανακαλύπτεις "φίλους" και "εχθρούς" μέσα από τον πόνο και από τη χαρά....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε ποιο να σταθώ? Μάλλον στο τελευταίο: όντως αποκαλύπτεις και ανακαλύπτεις φίλους και εχθρούς μέσα από αυτά τα δύο. Πάντως, όπως και να ΄'χει δεν εύχομαι σε ΚΑΝΕΝΑΝ να νιώσει τέτοιον πόνο για ανακαλύψει τους φίλους. Πίστεψέ με ότι και η χαρά είναι πολύ αποκαλυπτική εξίσου -μη σου πω και περισσότερο- για να δεις ποιος είναι ο φίλος σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θυμάμαι ψυχούλα μου...Να ζεις για να τον θυμάσαι όπως την τελευταία φορά που τον είδες.Εκείνο το μαύρο κουτί έκλεισε μέσα του κάτι 'υλικο'..ο ίδιος ζει μαζί σου γύρω σου Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΟΥ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το ξέρω ότι το θυμάσαι γιατί απλούστατα έζησες μαζί μου την "απόγευση" του γεγονότος!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Με τρομοκράτησες Κων/να με το: "μου έμαθες τι θα πει απώλεια από τα 9 μου". Σκληρό! Πολύ σκληρό αλήθεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ελα ρε Κωνσταντινα καλη μερα να'χεις

    Αν και πραγματικα πολυ συγκινητικη και "ζωντανη" η ιστορια σου, και χωρις βεβαια να με παρεξηγησεις με την ερωτηση μου, θα ηθελα να μαθω αν ειναι βιωμα δικο σου, γιατι πρεπει να ομολογησω, οτι με συγκινησε παρα πολυ, επειδη ξεθαψε στο παρελθον μου το χασιμο ενος "αδελφικου" μου φιλου με καπως ιδιο τροπο.
    Παντως ο τροπος που γραφεις ειναι σαν εκατομμυρια εικονες που τρεχουν μπροστα απο τα ματια μου τραγουδωντας την ιστορια !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
    Ειμαι θαυμαστης σου, τελειωσε.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλημέρα και σε σένα Πέτρο εκεί μακριά που είσαι!Φυσικά και είναι αληθινή η ιστορία...δεν έχω γίνει ακόμα τόσο διαστροφική ώστε να με εξιτάρουν τέτοιες ιστορίες και να τις γράφω για να φαίνονται βιωματικές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ΣΟΦΙΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΔΟΥ13 Οκτωβρίου 2010 στις 10:57 μ.μ.

    ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ ΡΕ ΦΙΛΗ!!!!!!
    ΤΙ ΜΟΥ ΕΦΕΡΕΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΩΡΑ.........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πάντως πολύ πρέπει να σε επηρέασε η όλη αυτή κατάσταση!Βγαίνει μεγάλη πίκρα ακόμη και μέσα από τη φέτα με τη μαρμελάδα, από την πορτοκαλάδα κι από τη ζεστή σοκολάτα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ήμουνα ΣΙΓΟΥΡΗ πως θα έγραφες κάτι γι' αυτό αυτήν τη μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Έκλαψα πάρα μα πάρα πολύ!!!Τι κάθαρση ψυχική ήτανε αυτή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλήμερα Κωνσταντίνα! είναι πραγματικά μια κατάθεση ψυχής και δεν σου κρύβω ότι διαβάζοντας το βούρκωσα...όπως σου είπε και η φίλη σου...Εκείνο το μαύρο κουτί έκλεισε μέσα του κάτι 'υλικο'..ο ίδιος ζει μαζί σου, γύρω σου.
    Έλενα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ίσως και να 'ναι έτσι, Έλενά μου!Αλλά (μεταξύ μας) αυτό είναι λιγάκι "παρηγοριά στον άρρωστο" που λένε!
    Προσωπικά άλλο είναι το θέμα που με (κατα)τρομάζει: ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ "ΦΕΥΓΕΙ" ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ Ή ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ?με λίγα λόγια ο πόνος που προκύπτει είναι από ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟ ή από ΕΓΩΙΣΜΟ? αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Δε με τρομάζει ο χρόνος καβαλάρης μικρή μου κι ανέ περνά
    μόνο σαν παίρνει φίλους την καρδιά μου ραΐζει και με γερνά
    Όσα ζευγάρια μάτια έχω ζήσει και πιά δεν ξαναθωρώ
    τόσα ζωής κομάτια έχω αφήσει στο δρόμο που προχωρώ

    Το τέλος παγερό
    μοιάζει με τον καιρό
    η μοναξιά μας

    Δεν ειν' το δάκρυ το στερνό γιά κείνον που ποθαίνει
    μα γιά θανάτους εκατό κρυφούς δικούς μας βγαίνει

    Χαϊνηδες, "Μακρύς χειμώνας"

    Σχόλιο εν πλήρει γνώσει και συνειδήσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Σεβαστή η τοποθέτησις!Ντόμπρα (θα 'λεγα!)!Περιμένω κι άλλες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΕΣΤΩ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ"ΙΣΤΟΡΙΑ",ΕΝΙΩΘΑ,ΝΙΩΘΩ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΩΘΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΝΑ ΧΩΡΕΣΩ ΤΑ ΟΣΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΝΙΩΘΩ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΕΞΕΙΣ.ΠΟΣΟ ΦΤΩΧΕΣ ΚΑΙ "ΛΙΓΕΣ"ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ,ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ...ΕΓΩΙΣΜΟΣ Η ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟΣ,Ε?ΣΚΕΨΗ,ΠΟΥ ΧΩΡΙΖΕΙ Η ΣΚΕΨΗ,ΠΟΥ ΕΝΩΝΕΙ Τ¨ΑΝΤΙΘΕΤΑ...ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ,ΠΟΥ ΣΠΑΡΑΖΕΙ ΑΠΟ ΕΓΩΙΣΜΟ ΓΙΑ ΟΤΙ ΧΑΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥ?ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΑΥΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΑΣ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ ΑΠΟ ΠΟΝΟ ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΧΑΝΕΙ ΑΥΤΟΣ,ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ?ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ¨ΧΕΙ,ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ.ΑΝΕΛΕΗΤΟΣ ΠΟΝΟΣ.ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΑΡΚΗ ΠΑΛΗ. ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟΣ.ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΣΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ,ΜΑ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ.ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝ ΚΑΙ ΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ "ΜΕΤΑ".ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ,ΑΥΤΗ Η ΛΕΞΗ ΜΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ.ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ,ΕΠΙΛΕΓΩ ΝΑ ΓΛΥΚΑΙΝΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΜΥΘΟ ΤΟΥ ΗΡΟΣ...ΚΙ ΑΛΛΩΣΤΕ,"ΧΑΝΕΤΑΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΘΕΙ".ΚΙ ΕΣΥ,ΚΑΛΟ ΜΟΥ,ΔΕΝ ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΧΑΣΕΙ ΟΛΑ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ξέθαψες μια μεγάλη φοβία που έχω κάπου βαθιά. "Απώλεια κοντινού προσώπου". Κάτι που κάθε άνθρωπος θα βιώσει...Κάτι που κάθε άνθρωπος θα περάσει. Δεν μου έχει τύχει μέχρι τώρα και τρέμω τη στιγμή που θα συμβεί (γιατί θα συμβεί). Σίγουρα είμαι πολύ τυχερός. Απλώς νομίζω πως είναι και αυτό ένα από τα πράγματα που μαθαίνουμε σ αυτή τη ζωή. Είμαι σίγουρος οτι τώρα σκέφτεσαι:"Τι τετράγωνη λογική..." όπως συχνά μου λες. Δεν πιστεύω πως μπορώ σε καμία περίπτωση να καταλάβω πως νιώθεις και πως ένοιωσες. Πίστευω πως τέτοιες καταστάσεις ο κάθε άνθρωπος τις περνάει με το δικό του τρόπο. Εγώ πάντως πολύ τη φοβάμαι αυτή τη μέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Σου εύχομαι ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ να μην το νιώσεις ποτέ!! Κι αν κάποτε γίνει, ας συμβεί σε ανθρώπους που μοιραία θα πρέπει να "πνεύσουν τα λοίσθια" λόγω ηλικίας και κύκλου ζωής τους που έκλεισε και όχι σε κάποιον νέο άνθρωπο. Δυστυχώς όμως κανείς δεν μας εγγυάται πως δε θα νιώσουμε πόνο και σε εκείνη την περίπτωση. Όσο μεγάλος κι αν είναι ο άνθρωπος που φεύγει, δεν παύει να είναι ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!

    ΥΓ: τις ευαισθησίες σου (νομίζω πως) τις ξέρω, κι ας λέω πως έχεις τετράγωνη λογική!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Σε γνωρίζω χρόνια...
    Πρώτη φορά με συγκινείς έτσι...
    Έχασα κι εγώ τον άνθρωπό μου, τον κυρ Κώστα, τον "δάσκαλό μας"...
    Όχι βίαια, αλλά άδικα...όπως κι εσύ...
    Ο πόνος ίδιος...
    Άλλος ένας λόγος να σ' αγαπώ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Άλλος ένας λόγος πως είμαστε όλοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Από τις πρώτες κιόλας γραμμές το βλέμμα μου πάγωσε,γούρλωσα τα μάτια μου κ ένιωσα να με διαπερνά αυτό το "κάτι"(το λεγόμενο σήκωμα τις τρίχας)σαν ηλεκτρικό ρεύμα,τα δάχτυλα μου σταμάτησαν να πατούν το βελάκι που σε οδηγεί στο παρακάτω της ιστορίας κ το σώμα μου έμεινε καθηλωμένο έως και καρφωμένο στην καρέκλα..Όμως παρά την απώλεια των αισθήσεων μου αυτομάτως αφυπνίστηκε ένα κ μόνο "όργανο",ο ΝΟΥΣ!!!Για την ακρίβεια "έπεσαν βροχή¨" οι μνήμες των ατελείωτων συζητήσεων ("Πλατωνικέ Έρωτα ανίκατε μάχαν")που διεκδικεί τα πρωτεία στην προκειμένη φάση,σ'εκείνο το σπίτι,σ'εκείνο το δωμάτιο,σ'εκείνο το τραπέζι,κρατώντας εκείνη την διακριτική ξύλινη και σπανίως χρησιμοποιημένη βεργούλα,έχοντας πάντα παρέα τα αγαπημένα μας KINDER BUENO!!!
    Ευτυχή γεγονότα-συμβάντα λοιπόν και ιστορίες δίχως happy end που στιγματίζουν τις ζωές μας και που στην ουσία φέρουν τόσες ομοιότητες ενώ είναι απλά διαφορετικά από τον καθένα βιώσιμες,αποδεικνύουν όντως ότι αυτός είναι άλλος ένας λόγος πως είμαστε όλοι άνθρωποι..!!
    Έχοντας συμφωνήσει όμως παραπάνω με την παράξενη αλλά αγαπημένη μου πάντα καθηγήτρια θέλω να προσθέσω ακόμη πως είναι ανεκτίμητη η αξία του να μοιράζεσαι τα συναισθήματα σου(όποια κ να είναι αυτά) και το "βάρος" της ψυχής σου,είτε επειδή ξεχυλίζει από χαρά και ευτυχία είτε επειδή βουλιάζει μέσα στον βούρκο της απώλειας,της απόγνωσης και της δυστυχίας..Τόσο και άλλο τόσο ανεκτίμητης όμως είναι κ η αξία του να λαμβάνεις ανταπόκριση από τους ανθρώπους που σε περιτριγυρίζουν όντας ικανοί να νοιαστούν πραγματικά,να συμμεριστούν κ να συμπαρασταθούν,με λίγα λόγια να σταθούν στο "ύψος των περιστάσεων"..Τονίζω λοιπόν πως το εξής παραπάνω <> μπορεί επιφανειακά να ακούγεται σαν το λεγόμενο "χρύσωμα χαπιού" αλλά εν τω βάθει είναι αυτό που μας καθιστά θέσει και όχι μόνο φύσει(ακόμα)πιο ανθρώπινα όντα!
    Τέλος για να αποδείξω την θεωρία μου ας μην ξεχνάμε τα ρητά του απλού λαού..Η χαρά όταν μοιράζεται αυτομάτως γίνεται διπλή ενώ η λύπη αντιθέτως μένει μισή!!Άρα χαρά που μοιράζεται διπλασιάζεται και λύπη που μοιράζεται παραμυθιάζεται!!!
    ps:λέξεις φράσεις και θεωρίες φυσικά και φανερά κλεμμένες αλλά και χρήση δραματικού-ποιητικού λόγου εξεπίτηδες και εξαπανέκαθεν!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Να το και το feedback καλή μου Αθανασία!!!Αλλέως ΑΝΑΤΡΟΦΟΔΟΤΗΔΗ!Σε καθηλωσα σε αυτό εδώ το δωμάτιο κάποτε με μια βεργούλα στο χέρι? Με καθήλωσες στο ίδιο δωμάτιο με το στόμα να χάσκει από την έκφραση, από το λόγο σου και πάνω από όλα από τη ΣΚΕΨΗ σου...παραμυθία ο λόγος σου σαν παραμύθι εκπεφρασμένος και είμαι σίγουρη τώρα που σε διαβάζω πως ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΚΑΜΙΑ ΩΡΑ ΧΑΜΕΝΗ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΑΚΙ..κ-α-μ-ί-α!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ντινα τι να πω? Είσαι υπεροχή με τον τροπο που γραφείς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή