Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Θα σας «σύρω» τα εξ αμάξης…

Μοιράζομαι σ’  Ανατολή και Δύση, ανήκω και στις δυο και σε καμιά…
Δεν ξέρω γιατί μου αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι, αφού με μελαγχολεί όταν το ακούω. Θαρρώ όμως πως ο εαυτός μας επιδιώκει ενίοτε την μελαγχολία για εξαγνισμό, για κάθαρση, για ανάταση… Μου αρέσει επειδή με εκφράζει, επειδή δε βρίσκω τρόπο να περιγράψω αλλιώς τη ζωή μου. Κάθε που μπαίνω στο αυτοκίνητο για να μετακινηθώ από την πόλη στο χωριό και vice versa, νιώθω τα ίδια συναισθήματα, βλέπω τα ίδια πράγματα, ακολουθώ την ίδια διαδρομή, κάνω τις ίδιες σκέψεις (νομίζω). Το σκηνικό επαναλαμβάνεται, τα μοτίβα των διαδρομών το ίδιο, οι σκέψεις όμως? Ίδιες κι αυτές? Τα ίδια σκηνικά με κάνουν να σκέφτομαι κάθε φορά άλλα. Διαφορετικά μοτίβα μου προκαλούν τις ίδιες σκέψεις. Νομοτέλεια, αφέλεια, γιατί όχι ψυχεδέλεια.
ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΠΡΩΤΗ
Τακτοποιώ τις εμπειρίες του Σαββατοκύριακου στη βαλίτσα. Δεν ξεχνώ να βάλω στη χειραποσκευή τη μελαγχολία της Δευτέρας, ενώ στο  sac voyage στρίμωξα με τα πέντε ζευγάρια παπούτσια την ωραιοπάθεια που μου χαρίζουν τα faux bijoux. Το port baggage έφερε εις πέρας την αποστολή του: επιβίβασε τις αναμνήσεις της αστικής μου ξεγνοιασιάς . Το κλειδί γυρίζει στη μίζα…. Κι ο Πλιάτσικας από το ράδιο συνωμοτεί με το σκοτάδι του μυαλού μου και μου τραγουδάει σιγοψιθυριστά  ό,τι έχω χωμένο στο κέντρο του εγκεφάλου μου:
Είναι η πόλη μας τώρα πια φάντασμα
Μοιάζει με πίνακα που έχει ξεβάψει
Κι έχει απομείνει μονάχα η θάλασσα
Να μου θυμίζει ότι έχω ξεχάσει
Έτσι κοιτάζω την πόλη που αγάπησα
Όταν σε είχα σε αυτή συναντήσει
Έτσι κοιτάζω την πόλη που άφησα


Όταν στην άβυσσο μ είχες αφήσει...
Κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο
Κι είναι ένα αύριο δίχως εικόνες
Ίσως να ζει η αγάπη μεθαύριο
Ίσως περάσουν κι αυτοί οι χειμώνες…
Τα κατάφερε ο Φίλιππος να με βουρκώσει. Δίχως γιατί… τώρα μέσα από το πρίσμα των δακρύων βλέπω πιο θολό το τοπίο. Για λίγο όμως… Τα δάκρυα ξεπλένουν την ψυχή μου. Γι’ αυτό «Κλάψε!», λέω στον εαυτό μου, «Δίχως ενοχές!»
        Το φανάρι έχει κίνηση. Με έχουν πιάσει δύο στη σειρά. Στο τρίτο περνάω με βαθύ πορτοκαλί. Περνάνε άλλα τρία αυτοκίνητα πίσω μου! Όλοι βιάζονται… Κι εγώ κι αυτοί! Γιατί? Τι έχουμε να προλάβουμε άραγε? Η ζωή σε περιμένει ούτως ή άλλως, όσο κι αν καθυστερήσεις, στο φανάρι, στην κίνηση, κολλημένος πίσω από καμία νταλίκα που πάει πολύ αργά…. Εκεί θα είναι η ζωή! Δε φεύγει! Είτε πας δέκα λεπτά νωρίτερα είτε δέκα λεπτά αργότερα! Πώς? Τρέχεις να προλάβεις το τρένο, γιατί αλλιώς θα το χάσεις? Μα αφού έχει ένα άλλο μετά! Και ίσως μέσα σε αυτό να συναντήσεις κάποιον που δε θα συναντούσες, αν προλάβαινες το προηγούμενο… Ξέρεις πόσες φορές μου ‘χει τύχει?
        Εσύ κύριε με το Mercedes γιατί κορνάρεις και ανάβεις να φώτα στους μπροστινούς σου πάνω στην περιφερειακή? Τι θες ? Να προλάβεις να δεις αν ανοίγουν οι αερόσακοι σε πρόσκρουση με μεγάλη ταχύτητα για να νιώσεις ότι δεν πήγαν στράφι τα πολλά λεφτά που έδωσες? Κι αν η Mercedes διαψεύσει τις προσδοκίες σου? Αν σε προδώσει και στερήσεις τον πατέρα του κοριτσιού ο οποίος προπορεύεται ανυποψίαστος των βιαστικών, με ή χωρίς λόγο, προθέσεών σου? Ρώτησες το κοριτσάκι αν θέλει να μείνει ορφανό από την επιδειξιομανία της τσέπης και του οδηγικού σου ταλέντου που μπορεί να αποδειχθεί fake?
        Το μάτι φεύγει στις  τεράστιες πινακίδες που μου υποδεικνύουν έναν άλλον κόσμο εκεί έξω…  Δεξιά προς Χαλκιδική και ζωγραφίζω πάνω της καραβάκια, αμμουδιές και αλμυρά βράχια με αρμυρίκια… Αριστερά  για Καβάλα, Σέρρες και Κατερίνη και Αθήνα! Έχω φωτογραφίες στο κάστρο της Καβάλας, χάθηκα πολλάκις στους μονοδρόμους της Κατερίνης, στις Σέρρες έχω φίλους που πεθύμησα πολύ. Κι εσύ Αθήνα, συγκεντρωτική, μου στερείς όποιους αγάπησα περισσότερο από κάθε τι άλλο! Αχόρταγη! Δε σε χωνεύω!
Δεξιά η κλινική Genesis: Χαρές που κάνουν άραγε οι νέοι γονείς! Αυτά τα παιδάκια όμως γιατί δεν τα ρωτάνε ποτέ, αν θέλουν να έρθουν σε αυτό τον κόσμο και να ζήσουν με όρους αλλονών σε μια κατά τα άλλα δημοκρατική ζωή?
        Ένα παππούς οδηγός μου κλείνει το δρόμο. Πηγαίνει με 60 στην αριστερή λωρίδα! Θέλω να του πω «Παππού κάθισε σπίτι σου! Φτάνει! Δεν το’ χεις πια!»… και με διακόπτει μία απορία: Πόσο εύκολο είναι να αποδεχθείς την ηλικία αυτή με τόσα παρελκόμενα? Αφού για να ζεις πρέπει να κάνεις όσα έκανες  παλιά κι άλλα τόσα…  Αισθάνομαι πως  οι σκέψεις μας επικοινωνούν και πως μου απάντησε κιόλας: «Κόρη μου, εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις». Εντάξει παππού, τα ‘πες όλα… αν και δεν είμαι τόσο αισιόδοξη πως θα φτάσω στην ηλικία σου…. για τα δεδομένα της εποχής εσύ έχεις ξεφύγει πέρα από τα όρια τα ηλικιακά του προσδόκιμου της γενιάς μου!
        Στρατιωτικό νοσοκομείο 424. Πιο δίπλα Νοσοκομείο Παπαγεωργίου. Κι εδώ απορία: Πόσοι άραγε άνθρωποι έχουν αφήσει τη ζωή στα χέρια χειρουργών? Πόσοι πονούν και πόσοι αγωνιούν σε θαλάμους αναμονής έξω από χειρουργεία πίσω από τους τοίχους αυτών των κτιρίων?  Δεν μου απαντάει κανείς. Η στροφή μπροστά μου είναι επικίνδυνη… τα κτίρια του ΤΙΤΑΝ με τρομάζουν. Μεγάλη εταιρεία: πολλές οικογένειες τρέφει. Είναι όμως  και πολύ γενναιόδωρη σε νέφος, όπως προδίδουν τα φουγάρα της… Πιάνω ευθεία! Βαριέμαι τους ευθείς δρόμους!  Αλλά και οι στροφές είναι επικίνδυνες. Δεν ξέρεις αν γλιστρούν, αν θα σε πετάξουν εκτός οι φυγόκεντρες, αν ο απέναντι προσπερνά ως βλαξ τον μπροστινό του.  Δε μ’ αρέσουν οι ευθείες. Ο  Gaudi δεν έφτιαξε ούτε μια ευθεία, γιατί η φύση δεν έχει καμιά και πουθενά. Μ’ αρέσει ο Gaudi. Πετάγομαι στη Βαρκελώνη του 2007. Ξαφνικό, απροσχεδίαστο το ταξίδι μου εκείνο. Αλλά αξέχαστο! Επανέρχομαι στην ευθεία του δρόμου: το αποφάσισα: Δεν μου αρέσουν οι ευθείες… μόνο οι ευθείς άνθρωποι. Αλλά κι αυτοί χρειάζεται κάπου κάπου να κρατούν τα προσχήματα. Αυτό δε λέγεται έλλειψη ευθύτητας ή προσποίηση αλλά διακριτικότητα!
Δεξιά κι αριστερά με διακόπτουν οι εταιρείες, οι εκθέσεις, τα  εμπορεύματα. Αποθήκες! Τι αποθηκεύει ο κόσμος? Σύρμα για μπάλες φυτών!!!! Μία ολόκληρη αποθήκη για σύρμα! Ούτε που θα μου περνούσε ποτέ αυτό από το μυαλό ως επάγγελμα: «εμπορία σύρματος για μπάλες φυτών»! Σωστά! Κάποιος πρέπει να το κάνει κι αυτό για να έχουμε εμείς το ψωμί στο τραπέζι το μεσημέρι… 
Στροφή! Έξοδος από περιφερειακή.. Σίνδος, βιομηχανίες, φορτηγά, εργοστάσια, εργοτάξια, κτίρια-νεκροταφεία, αλλοτινές εμπορικές και βιομηχανικές δόξες, ένα πανό τεράστιο διαλαλεί την κρίση και μου θυμίζει τον ξεπεσμό της χώρας μου! Μου υπόσχεται 70% έκπτωση σε έπιπλα! Κι αυτός ο έμπορος τι θα βγάλει? Θα βγάλει ούτως ή άλλως? Άρα έβγαζε +70% από αυτό που βγάζει τώρα? Ξεπουλάει την αλλοτινή και ακριβή του φήμη, ζητιανεύει την πάλαι ποτέ του φιγούρα μεταξύ εφάμιλλων εμπορικών καταστημάτων! Τώρα το κράτος τον τσακίζει, τον πατάει στο κεφάλι κι αυτός προσπαθεί να το σηκώσει. Υποκλίνεται στον πελάτη που περνάει την πόρτα του και του «χαρίζει». Πριν λίγο όμως «δεν χαριζότανε» σε κανέναν. Κατακλείδα: «όλα εδώ πληρώνονται». Περίοδος παχιών αγελάδων τέλος!
Μπαινοβγαίνω σε χωριά. Άλλοι ρυθμοί: τα παιδιά παίζουν στις αυλές, παλεύουν στα χώματα. Οι γειτόνισσες πίνουν καφέ στη βεράντα. Ένας κύριος μετακινείται από το σπίτι ως το καφενείο με το τρακτέρ… Αυτό έχει, αυτό εμπιστεύεται!
Παλαιά και Νέα Πέλλα: ένας τόπος με ΙΣΤΟΡΙΑ! Ποιοι ανεγκέφαλοι διεκδικούν την πατρότητα της? Με ποια πειθώ? Της ξεφτισμένης ή της κλεμμένης τους ιστορίας? Τόσοι λόφοι μάρτυρες, μαρτυρικοί καταθέτες αφ’ εαυτών! Φωνάζουν από μόνοι τους! Μα δεν ακούει κανείς? Το χώμα αυτό που τρέχει κάτω από τις ρόδες του αυτοκινήτου μου ποιος στρατηλάτης το ‘στρωσε στα βάθη των αιώνων? Για ανάτρεξε στις σελίδες της ιστορίας!
Κι ο δρόμος χάνεται μέσα στις φυλλωσιές του δρόμου… Μυρίζει χώμα, μυρίζει δροσιά, μυρίζει γρασίδι. Μακεδονία τόπος ευλογημένος! Πλούτος, γη, καρποί, πράσινο, νερό. Όλα τους συστατικά ευφορίας, ζωής, εξασφάλισης του «ρτου μν το πιούσιου»! Πλησιάζω στο δικό μου χωριό. Εφοδιάζομαι με ενέργεια. Μπαίνω στο χώρο εργασίας! Οι σκέψεις μου θα ενεργοποιήσουν τις δυνάμεις μου, οι εμπειρίες του Σαββατοκύριακου θα μετουσιωθούν σε θεωρίες περί μαθημάτων ζωής, το μυαλό μου πρέπει να συγκεντρωθεί στη δουλειά μου και η ψυχή μου να ενταφιαστεί στο χωριό: εδώ που είναι η μάνα μου, εδώ που είναι τα «παιδιά» μου, εδώ που είναι η οικογένειά μου…
Σε λίγες μέρες θα επιστρέψω πάλι στην πόλη κουβαλώντας από δω προς τα κει πια (πού είναι το εδώ και πού το εκεί?) μέσα στη βαλίτσα τις εμπειρίες ως αναμνήσεις, τη μελαγχολία στη θέα της μάνας μου, όταν με ξεπροβοδεί και το γεμάτο από εργατικότητα και κούραση πενθήμερο ως χειραποσκευή… Θα κάνω την ίδια διαδρομή αντιστρόφως:
ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
 θα αφήσω τα χωριά με την ανεμελιά, τα χωράφια του πλούτου, τους ιστορικούς μακεδονικούς λοφίσκους της Πέλλας και θα προχωρήσω προς τους εμπόρους των «ισχνών πια αγελάδων», τις συρματαποθήκες, τις βαρετές ευθείες, το ΤΙΤΑΝ, τις επικίνδυνες στροφές, τους επόμενους ασθενείς, τα καινούργια νεογέννητα, κάποιον άλλο «αργόστροφο διαδρομικώς» παππού, έναν άλλο βιαστικό οδηγό που περνάει με κόκκινο ή κάνει σινιάλο στον μπροστινό του για να παραμερίσει, θα ξαναδιαβάσω αντιστρόφως τις ταμπέλες για να πάω πρώτα στην αφιλόξενη Αθήνα, μετά στις Σέρρες, μετά στην Κατερίνη, στην Καβάλα και τέλος στη Χαλκιδική. Θα με ξαναπιάσει το κόκκινο φανάρι. Τελικά όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν! Και μόλις παρκάρω στην πυλωτή, πριν σβήσω το αυτοκίνητο θα προσέξω ότι στο ράδιο παίζει πάλι Πλιάτσικας αλλά αυτή τη φόρα άλλα μου τραγουδάει:
''Θέλω να τρέξω, να πετάξω, να χαθώ
όμως φοβάμαι τι θα γίνει αν γυρίσω
Τον εαυτό μου να γελάσω προσπαθώ
μα κάπου μέσα μου βαθιά δεν θα τον πείσω
Είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα
κι αν έχεις βρει πολλές στεριές καμία δεν σ' αράζει
δώσ' μου για φιλοδώρημα τραγούδι μέχρι πάντα
είναι ωραία η θάλασσα γιατί με ΜΕΝΑ μοιάζει



12 σχόλια:

  1. Χμμμ.....κάτι μου θυμίζουν αυτές οι σκέψεις. Ωραίο, πολύ καλό. Κων/νος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τελικά από όπου και να "αποδημήσεις" τα συναισθήματα κοινά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Kala eisai foveri...piga kai irtha se xrono miden sto xorio sou kai taksidepsa me tis perigrafes sou...sinexise na mas taksideueis...exeis logo me roi...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανακάλυψα τυχαία το blog σου...πιστευω Κων/να ότι αξίζει τον κόπο να γράψεις και σε καμμιά εφημερίδα άρθρα...είναι έξυπνα, ανάλαφρα και κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα.. Μικρά περιστατικά που συμβαίνουν και άρα αγγίζουν όλους μας (πιστεύω)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ευχαριστώ πολύ Ανώνυμε(χαχα) αλλά νομίζω πως είσαι λίγο υπερβολικός...δε νομίζω ότι είναι πολύ το κοινό για κάτι τέτοιο...δέχομαι ωστόσο τη φιλοφρόνηση!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. taxidiara psixi....oraioi oi sillogismoi..eixate den eixate den anteksate gia akomi mia fora kanate tin diafora! makari osoi kanoun autoi tin diadromi mazi sas, na exoun esto, esto kai to 10% ton skepseon sas..skeftomai kai gelao.. akomi kai ekei kato ..se mia alli ellada pou tha vriskomai.. ekei stous gaurous sto passalimani.. tha mporo anapasa stigmi na perno mia dosi apo ntina..esto kai hlektronika! go on!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είδες Θωμαή? Δε θα σε φάει και σένα η Αθήνα!Είπαμε! Μου πήρε ό,τι αγάπησα περισσότερο...κι αφού εκείνοι δεν έχουν γυρισμό, πηγαίνω εγώ να τους συναντήσω, έστω κι έτσι!Καλή Σταδιοδρομία...και προσοχή στην Αθήνα. Κάποιοι λένε ότι "Η Αθήνα δεν αγαπιέται αλλά απλώς συνηθίζεται"...εσύ τι θα μας πεις?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΤΡΙΣΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΜΟΥ ΤΑΞΙΔΕΨΑ ΚΙ ΕΓΩ ΝΟΗΤΑ
    ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΘΥΜΗΣΕΣ ΤΙΣ ΣΥΧΝΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ. ΔΙΑΣΧΙΖΩ ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΗΚΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΟΔΟΥ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ¨" ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ" ΤΩΝ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΩΝ...
    ΟΜΩΣ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ
    ΔΙΑΣΧΖΩ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΕ "ΠΙΑΝΟΥΝ" ΤΑ ΙΔΙΑ ΦΑΝΑΡΙΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ
    ΒΛΕΠΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΩΝ ΟΔΗΓΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΚΕΠΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΚΦΡΑΣΗ... (ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΩ-ΟΠΟΤΕ ΜΠΟΡΩ-ΤΙΣ ΕΚΦΡΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ).
    ΚΑΝΕΝΑΣ-ΚΑΜΙΑ ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΤΟΥ....
    ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΠΟΙΟΣ-ΠΟΙΑ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙ????????
    ΟΙ ΔΙΠΛΑΝΟΙ/ΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ/ΤΗΝ ΔΟΥΝ ΘΑ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ "ΠΑΣΧΕΙ"....
    ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΛΛΑΖΩ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΟΧΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΛΟΓΟ ΑΛΛΑ
    ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ "ΡΟΥΤΙΝΙΑΖΩ " ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΟΤΙ ΠΑΩ ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ, ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ...
    ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ
    ΣΠΙΤΙ-ΔΟΥΛΕΙΑ-ΣΠΙΤΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. ..
    ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΝΑ ΠΑΤΗΣΩ ΤΟ ΓΚΑΖΙ ΤΕΡΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΩ
    "ΟΠΟΥ ΜΕ ΒΓΑΛΕΙ ΟΔΡΟΜΟΣ"ΟΧΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΛΟΓΟ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ... ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΗΣ ΡΟΥΤΙΝΑΣ...
    ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΣΤΕΝΑΧΩΡΩ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΑΛΛΑ Η ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΜΕ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΙΛΟΧΟΝΔΡΟΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ....
    ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ ΤΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ
    "ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΗ ΧΑΡΑ= ΔΙΠΛΗ ΧΑΡΑ
    ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΗ ΛΥΠΗ=ΜΙΣΗ ΛΥΠΗ"
    ΣΩΣΤΑ?????????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σύλβα μου, λαλίστατη αλλά περιεκτική (εννοείς περισσότερα από όσα γράφεις γαρ!ω ναι! ισχύει!)χαίρομαι που ακούω πως υπάχουν άνθρωποι οι οποίοι επίσης προσέχουν και σκέπτονται επί μικρών αλλά σημαντικών -ίσως- καθημερινών πραγμάτων. Και πού'σαι!? Σοφός ο λαός έτσι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. eisai foverh...!ti allo na pw...?mpravo sou.....''kwnstantina''....!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. s euxaristw pou me taxidepses s auth thn diadromh......htan oti kalutero.zoi

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σου εύχομαι Ζωίτσα έναν σύντομο Επαναπατρισμό για να είσαι ευτυχισμένη!Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή