Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Εσύ τι οΜΑΖΑ είσαι?

-Θα πας, δεν το συζητάω! Το σώμα και το στυλ σου είναι φτιαγμένο για μπάσκετ!
-Α-πο-κλεί-ε-ται!
-Πες μου έναν βασικό λόγο!
-Γιατί δεν προλαβαίνω!
-Χα! Ας γελάσω! Και για πες μου γιατί δεν προλαβαίνεις, μαθήτρια πρώτης γυμνασίου?
-Έχω διάβασμα
-Δεν είναι δυνατόν! Δεν πιστεύω στ’ αφτιά μου! Δεν το συζητάω, δεν το διαπραγματεύομαι! Εδώ πάνε όλες οι άσχετες και συ θα μείνεις έτσι?
(από μέσα μου) «Ε αυτό είναι το θέμα, κ. Καθηγητά! ….ότι κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα!»
Για να μην τα πολυλογώ, εν τέλει έριξα τα μούτρα μου, σταμάτησα τις φθηνές μου δικαιολογίες και έβαλα πλώρη ξανά για το παλιό μου λημέρι, το γήπεδο.
  Μου είχε στοιχίσει πολύ το πόσο νωρίς ένιωσα ότι ζω στην επαρχία. Από τα 5 μου ο μπαμπάς μου με έτρεχε στο γυμναστήριο για να προπονούμαι στην ενόργανη και όταν ο προπονητής μια μέρα πήρε των ομματιών του κι έφυγε, δε βρέθηκε αντικαταστάτης. Τα μάζεψα, και δεν ξαναπήγα στο γήπεδο πια… η ενόργανη, αυτή η μεγάλη μου αγάπη, μπήκε στο ντουλάπι μαζί με το κορμάκι, το κολάν και τα πασούμια-μπαλαρίνες. Όλα μαζί τα έφαγε ο σκόρος σε συνεργασία με το χρόνο. Ξεθώριασαν οι μνήμες, ξεφτίσανε τα φλικ-φλακ, σκούριασε το μονόζυγο, σάπισε κι η δοκός…. το κορμάκι μου μίκρυνε, τα παπούτσια το ίδιο και πήρα απόφαση πως η μόνη μου σχέση με την ενόργανη θα είναι απλά ως τηλε-θεάτριας.
Και τώρα, τρία χρόνια μετά η μόδα του μπάσκετ. Ο ύμνος που ήθελε το «Γκάλη, το Γιαννάκη, το Φασούλα και τ’ άλλα παιδιά…» έφερε το μπάσκετ σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χωριό, σε κάθε φύλο. Με το μπάσκετ δε νιώσαμε ότι ήμασταν επαρχία. Όλες οι γειτονιές γεμίσανε από ένα γήπεδο, κάθε παιδί είχε και μία μπάλα, κάθε παρέα είχε φτιάξει και μια ομάδα και το ραντεβού ανείπωτο αλλά πάντα ακριβές, τους έβρισκε όλους κάθε απόγεμα να εκστασιάζονται με τα κόλπα αυτής της μπάλας μέσα στο terrain. Ήξερες δεν ήξερες, δεν είχε σημασία. Αν έπαιζες, σε παίζανε. Ανήκες σε μια κλίκα, σε μια παρέα. Αλλιώς, στο περιθώριο.
Στην ίδια λογική στήθηκαν επίσημες ομάδες, συγκροτήθηκαν ακαδημίες, και οι ντελάληδες των σωματείων διαλαλούσαν το προϊόν τους σε κάθε γωνιά της μικρής μας πόλης! Όλα τα παιδάκια είχανε «γραφτεί στο μπάσκετ»! (μπλιαχ!) Αγοράκια και κοριτσάκια! Μόνο ένα απείχε! Ποιο άλλο? Ένα «πνεύμα αντιλογίας», μια «ανταρσία με σορτσάκια»!
Ο γυμναστής μου, λοιπόν, στο σχολείο επέμενε πως έπρεπε να «γραφτώ» κι εγώ. Η παραπάνω στιχομυθία ήταν το απαύγασμα του εγωισμού μου! Πώς να του εξηγούσα ότι εγώ, το χαμογελαστό παιδί του σχολείου, το παιδί της Crest, όπως με φώναζαν μικρή, το ανοιχτό, το κοινωνικό, το …το …το … είχα ένα βασικό βασικότατο πρόβλημα: Δεν μπορούσα τη ροή της μάζας!
Τουτέστιν: τα κοριτσάκια στην ηλικία μου είχανε όλα bibibo (η προπάτορας της Barbie), εγώ απεχθανόμουνα τις κούκλες κι αν «έπρεπε» να πάρω καμία εν είδει δώρου , διάλεγα την πιο χοντρή και άκρως αντίθετο μοντέλο της ανορεκτικής bibibo! Οι συμμαθήτριές μου στο σχολείο επέλεγαν να παίξουνε βόλεϋ στην ώρα της γυμναστικής, εγώ πήγαινα με τους συμμαθητές μου για ποδόσφαιρο! Η μόδα επίτασσε χαμηλοκάβαλο παντελόνι με καμπάνα, εγώ επέμενα στο ψηλοκάβαλο σωλήνα, φορούσαν όλοι τρακτεράκια, εγώ μπαλαρίνες! Οι φίλοι μου ντυνόντουσαν καρναβάλια και πηγαίνανε στα μασκέ πάρτι, εγώ έκοψα το σπορ του καρνάβαλου πολύ νωρίς, γιατί θεωρούσα ότι αυτά είναι βλακείες για μωρά, ωστόσο στα πάρτι πήγαινα αλλά δε με διασκέδαζαν και πολύ! Αργότερα οι νεόπλουτοι συμμαθητές μού έκαναν παρέες μεταξύ τους και πηγαίνανε για σκι συζητώντας για τις χιονοδρομικές επιδόσεις του Σαββατοκύριακου στην τάξη τη Δευτέρα το πρωί, εγώ αηδίαζα στο αφ’ υψηλού ύφος της ξιπασμένης και δήθεν «αριστοκρατίας» (ξανά μπλιαχ!) και αρνούμουνα να κάνω τη χάρη στον εαυτό μου να μάθει σκι, ένα τόσο ωραίο αλλά και ακριβό, τότε τουλάχιστον, άθλημα! Και όταν οι συμφοιτητές μου είχανε πάρει όλοι πια κινητό, εγώ επέμενα στη "συλλογή της τηλεκάρτας".
Αλλά με το μπάσκετ έγινε κάτι άλλο! Αποφάσισα να βάλω στην άκρη τους ψυχαναγκασμούς μου, να λάβω υπόψη τα «θέλω» μου (αφού κατά βάθος το ‘ξερα πως μου άρεσε) και να ακούσω τον γυμναστή μου με τον οποίο -μεταξύ μας- ήμουν και τσιμπημένη μαζί του!
Η πρώτη μέρα αλησμόνητη: παρέα με άλλα κορίτσια καθώς περνούσα την πύλη του σταδίου, ένιωθα όλα τα βλέμματα στραμμένα επάνω μου. Νόμιζα πως όλοι κοιτούσαν εμένα. Είχα τοποθετήσει μάλιστα  και συννεφάκια σαν αυτά των κινουμένων σχεδίων πάνω από τα κεφάλια όλων όσοι βρίσκονταν μπροστά στην πόρτα και τα γέμιζα με σκέψεις: «α κι αυτή όπως τα άλλα παιδάκια» , «κι αυτό το κοριτσάκι μπάσκετ?», «ε! Μόδα είναι, στο τέλος να δούμε πόσα θα μείνουνε! Ενθουσιασμός μωρέ!» και άλλα τέτοια που με κάνανε να αισθάνομαι πως δεν πάω να ενταχθώ σε μια ομάδα αλλά σε μία μάζα
Και ο καιρός πέρασε, η ομάδα μεγάλωσε, άλλες συνέχισαν άλλες τα παράτησαν. Στην αρχή δε μου άρεσε ιδιαίτερα, μετά αγάπησα τα κορίτσια, ερωτεύτηκα αγόρια από την ομάδα του ποδοσφαίρου, συμμετείχα σε αγώνες και έμαθα να προπονούμαι, να στερούμαι, να πειθαρχώ, να μοιράζομαι. Κατάλαβα τι είναι στόχος κι όταν ο προπονητής μου «φώναζε» έμαθα να κατεβάζω το κεφάλι όχι από δουλοπρέπεια αλλά από πειθαρχία, υπακοή και σεβασμό στον αρχηγό. Έμαθα τι σημαίνει συνεργασία, υποχώρηση, παραχώρηση και διαλλακτικότητα. Έκανα πράξη το σύνθημα «όλοι για έναν και ένας για όλους». Ένιωσα στο πετσί μου τι πάει να πει πόνος, κούραση, επιμονή και υπομονή και έζησα το όταν θες κάτι πολύ και προσπαθείς, το όνειρο γίνεται εφικτό. Αλλά και μάλωσα και με μαλώσανε και έκλαψα και υπάκουσα στο «όταν περνάω την πόρτα του γηπέδου, αφήνω τα προσωπικά μου προβλήματα με τη συναθλήτριά μου έξω από αυτήν». Και φυσικά γέλασα. Γέλασα πολύ… Έκανα φιλίες που διατηρώ ακόμα και μοιράστηκα μέρες, νύχτες, σαββατοκύριακα ολόκληρα μακριά από το σπίτι μου μαζί με την ομάδα. Έκανα την ομάδα οικογένειά μου και τον προπονητή πατέρα μου και κατάλαβα πως το «συν-ανήκειν» πρέπει να το κυνηγάς.
Η συμμετοχή μου σε άλλες ομάδες όπως στο χορευτικό, στον προσκοπισμό ή τον οδηγισμό, στους πολιτιστικούς συλλόγους, σε θεατρικές ομάδες συμπλήρωσε ό,τι είχε ξεκινήσει ο λαθεμένος και λανθάνων φόβος μου απέναντι όχι στην ομάδα του μπάσκετ αλλά στη μάζα που ακολουθούσε τυφλά το μπάσκετ. Αργότερα μετάνιωσα για όλα όσα στέρησα από τον εαυτό μου, επειδή θεωρούσα την ομαδ-ικότητα μαζ-ικότητα και κάθε ομαδο-ποίηση μαζο-ποίηση. Το αποτέλεσμα γνωστό: αγοράζω πια κούκλες μανιωδώς κι οτιδήποτε παιδικό (παλιμπαιδισμός σε όλο του το μεγαλείο) , είμαι fun του χαμηλοκάβαλου (για ευνόητους λόγους), ντύνομαι καρναβάλι και δεν το βρίσκω κακό να συμμετάσχω ακόμα και σε παρέλαση καρναβαλιστών!!! Και φυσικά ακόμα αναζητώ τρόπους να βρω πλέον χρόνο να μάθω σκι!!! Το ωραιότερο δε, το κινητό μου είναι αναπόσπαστο αξεσουάρ μου και το καταχρώμαι περισσότερο από τον καθένα!
Οι ψυχολόγοι θα σπεύσουν να υπογραμμίσουν το απωθημένο του πράγματος! Εγώ θα σπεύσω να καμουφλάρω τις αλλοτινές μου ανασφάλειες περί  θεωρίας «προβάτου», με την συγκάλυψη που μου δίνει απλόχερα η 31 ετών συνειδησιακή μου λειτουργία: τώρα το κάνω, ναι, αλλά δεν κινδυνεύουν να με πουν μικρή, χαζή και α-νόητη που πάω «όπου φυσάει ο άνεμος»! Τώρα ξέρουν ότι ξέρω το γιατί! Αυτό ήταν! Ήθελα ο κόσμος να με ξεχωρίζει απ’ τα άλλα, τα γνωστά! Και αναρωτιέμαι: μήπως δεν ήθελα να είμαι παιδί? Μήπως δεν ήθελα να με θεωρούν «παιδί»? Μήπως ήθελα να μην είμαι απλά σαν τα άλλα παιδιά?  
 Παρακολουθώ τη μόδα αλλά δεν την ακολουθώ πιστά! Ψαρεύω από αυτήν ό,τι μου ταιριάζει. Ψηφίζω κάποιον από αυτούς που διεκδικούν την ψήφο μου, αλλά όχι με κριτήρια που μου επιβάλλει το status! Διασκεδάζω με τα μέσα που μου προσφέρονται αλλά προσπαθώ να αποφύγω τους όρους διασκέδασης που μου επιβάλλουνε… και νομίζω ότι δεν ανήκω στη μάζα (Ψευδαίσθηση!)
Και αισθάνομαι πως δεν έχασα τίποτα από την παιδικότητα μου… ίσως γιατί αυτό με παρηγορεί, ίσως γιατί δεν μπορώ να με δω παρά με τα δικά μου μάτια. (Ωραία ωστόσο αίσθηση!)
Το γήπεδο παραμένει το δεύτερο σπίτι μου. Δεν το αλλάζω εδώ και 25 χρόνια… Κάθε απόγεμα με περιμένει και με προϋπαντεί. Με καλοδέχεται και με αγαπά! Κι αν κάποια μέρα δε φανώ, ανησυχεί και με ρωτά: γιατί δε φάνηκες εχθές, σου έχει κάτι συμβεί? κι όταν του πω «όλα καλά» μου χαμογελά γλυκά!
Μα τώρα είμαι μόνη! Στο γήπεδο δεν τρέχω με τα κορίτσια αλλά με απλούς ομοϊδεάτες της «καλής συνήθειας», παρέα εγώ κι η μοναξιά μου, τρέχοντας ξωπίσω μου οι σκέψεις μου, τρομάζοντάς με οι βλέψεις μου και τα οράματά μου!!!
(Συνεχίζεται… σας το υπόσχομαι)


16 σχόλια:

  1. ολα οσα γραφετε τα καταλαβαινω απολυτως...(εννοω την διαφορετικοτητα)...εσεις βεβαια το κανατε εκουσιως...ενω εγω παρα την θεληση μου ημουν διαφορετικη...βιωνοντασς ενα ειδος ρατσισμου!!!!!!
    (μν σας τυχει)!!δν επρεπε να ειστε διστακτικη με τον αθλητισμο...αφου οπως λεμε:"σας ταιριαζει κουτι"...αλλα ευτυχως το καταλαβατε εγκαιρως!!!
    περιμενω την συνεχεια!!!!!!το υποσχεθηκατε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ίδια αποτελέσματα από διαφορετικά αίτια λοιπόν!Θα την έχεις!Κρατώ τις υπο-σχέσεις μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΟΙ <>(ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ , ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΑΡΑΔΙΑΖΩ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΕΠΑΙΝΕΤΙΚΟΥΣ) ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ , ΕΠΕΙΔΗ ΟΜΩΣ Η ΜΑΖΑ ΔΕΝ ΦΗΜΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ,ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΤΡΑΒΑΝΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΥΣ. Υ.Γ.ΟΙ ΕΥΝΟΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΩΝ ΧΑΜΗΛΟΚΑΒΑΛΩΝ? ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΡΙΑ . ΧΡΗΣΤΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πήρες την απάντησή σου τώρα με όλο αυτό, γιατί αντί για fb blog? Ο ηλεκτρονικός σου λόγος όμως μου αφήνει κενά! Χρειάζομαι φροντιστήριο...όσο για τους ευνόητους λόγους περί χαμηλοκάβαλων, ρώτα οποιαδήποτε γυναίκα! Δεν υπάρχει περίπτωση να μη σου απαντήσει σωστά!χαχα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο ΔΑΙΜΩΝ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΔΕΝ ΑΝΗΡΤΗΣΕ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΣΩΣΤΟΙ ΣΤΙΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΟΥ ΜΟΥ.ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΑΠΟΡΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΧΑΜΗΛΟΚΑΒΑΛΩΝ.ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΣ ΜΕ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΤΕ ΕΣΕΙΣ Ή ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ. ΧΡΗΣΤΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ίσως οι φωτισμένοι άνθρωποι να γίνονται πιο φωτισμένοι,όταν "μπλέκονται" με τη μάζα.Ακόμη κι εκεί διατηρούν τη λάμψη τους,ξεχωρίζουν.Και το φως τους όλο και δυναμώνει,όταν το μοιράζονται με όσους δε φοβούνται,μήπως τυφλωθούν.Αρκεί να θυμούνται πως η σκάλα οδηγεί προς τα πάνω,όχι προς τα κάτω...
    Άλλωστε,όποιος δε θέλει να γίνει πρόβατο,δε γίνεται ποτέ.Παραμένει λύκος.Έστω πρόβατο,αλλά μαύρο...Κι εσύ έχεις διαλέξει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το θέμα είναι ότι και μαύρο πρόβατο να γίνεις, μια φορά το κοπάδι θα το ακολουθήσεις! Και ίσως αυτό είναι το θέμα: η μάζα είναι αναπόφευκτη αλλά υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να ξεχωρίσεις! Σωστή η Αθηνά V.....!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΠΑΔΙ. ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ, ΠΙΣΤΕΥΩ, ΝΑ ΕΙΣΑΙ. ΜΟΝΟ ΟΝΤΑΣ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΦΩΣ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ. ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟΜΩΝΟΜΕΝΗ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ. ΧΡΗΣΤΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ακριβώς! Πιστεύω (ή θέλω τουλάχιστον να πιστεύω)ότι αυτό ακριβώς φάνηκε μέσα από το κείμενο! Το θέμα είναι ο χειρισμός της κατάστασης! Άλλωστε, όπως εγώ πιστεύω, η μάζα είναι αναπόφευκτη καθώς επίσης τα όριά της είναι λεπτά σε σχέση με την ομάδα, την κοινωνία κλπ. Θεωρείς ότι λέω το αντίθετο?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. tharro pos i maza einai anapofeukti, arkei na ti xeiristeis opos prepei...einai san tin texnologia sto proigoumeno sou arthro (Pontikopagida): prepei na mathoume na exoume to metro gnomona..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. eisai korufh kopelara mou exw suginhthei apisteuta.zoi

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εσύ ειδικά μπορείς να με νιώσεις!Έχεις φάει την ΟΜΑΔΑ με το κουτάλι (μην πω με την κουτΑΛΑ).χαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΚΑΛΗ....ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΔΙΑΒΑΣΩ.....ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΜΕ ΕΚΠΛΗΣΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ Κ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΟΥ,ΑΠΛΑ ΕΓΩ ΔΙΑΛΕΓΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ(ΜΠΑΣΚΕΤ-ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ-ΓΗΠΕΔΟ ΚΤΛ)ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ.ΛΟΙΠΟΝ,ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΑΛΛΑ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΜΑΖΑ ΑΜΕΣΑ(ΠΑΙΞΑΜΕ ΜΠΑΣΚΕΤ ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΝΑΙ), ΙΣΩΣ ΕΜΜΕΣΑ(ΤΟ ΚΑΝΑΜΕ ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑΜΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ...ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΕΚΤΟΣ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ "ΤΣΑΠΙΝΑ" ΚΑΙ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΤΟ ΞΕΧΑΣΕΣ?ΕΝΩ ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΜΕ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΧΑ!Η ΜΟΝΗ ΜΑΖΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΗΤΑΝ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΙΣ 23.00 ΣΤΑ ΠΙΑΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡ ΓΙΑΝΝΗ(ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ 'ΗΡΩ')ΣΤΙΣ ΜΑΚΑΡΟΝΑΔΕΣ ΤΟΥ,ΤΙΣ ΟΜΕΛΕΤΕΣ ΤΟΥ Κ ΤΑ ΤΑΣ ΚΕΜΠΑΠ ΤΟΥ!ΚΑΙ ΤΑ ΚΙΛΑ ΜΑΣ ΣΤΑ ΙΣΑ ΤΟΥΣ ΟΥΤΕ ΠΑΝΩ ΟΥΤΕ ΚΑΤΩ ΜΕ ΤΟΣΟ ΦΑΙ!ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΣΟΥ ΕΙΧΑ ΚΑΙ Σ' ΕΧΩ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΕ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ!ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ!ΦΙΛΙΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ε όχι ρε Κικίτσα # 10 και ξέχασα! Τα πάντα θυμάμαι...και μπας και νομίζεις ότι όταν έγραφα το κείμενο δεν σε είχα στο μυαλό μου? Και σένα, και τα τας κεμπάπ του κυρ Γιάννη, και τους χορούς στις ντίσκο, και τις ΠΑΣ-ΠΑΣ-ΠΑΣ-ΠΑΣΠΑΤΕΣΣΣ (τις ξέχασες?)και το ΤΣΟΓΚΣΣΣΣ, και τις διπλές προπονήσεις, και τις εξτρα προπονήσεις φυσικής κατάστασης τα καλοκαίρια πριν την επίσημη προετοιμασία στο ανοιχτό γήπεδο ποδοσφαίρου, και και και... Ότι χαράσσεται στην καρδιά σου, ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ!
    Σ' ευχαριστώ για το θάρρος που μου δίνεις...δεν κρατάει τυχαία αυτό που έχουμε!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ο αθλητισμός είναι ένα κομμάτι που λείπει από τη ζωή μου και δεν αναπληρώνεται. Πάντως ήταν από τι ομορφότερες κλίκες της επαρχίας και τα άτομα που τις απάρτιζαν τα πιο υγειή! Το σίγουρο είναι πως στο νινι μου θα δώσω πολλές επιλογές στο κομμάτι αυτό! Υπέροχη αυτοαφήγηση όπως πάντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Και πολύ κακά έκανες και πολύ καλά θα κάνεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή