Κατά λάθος

-Καλημέρα Κωνσταντίνα!

-Καλημέρα Γιάννη!

-Τι κάνεις?

-Λάθη!

-!!!!!!... ε ωραία! Κάνεις λάθη, άρα υπάρχεις!

-Αμ δεν υπάρχω! Με τόσα λάθη ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΩ λέμε…

Διότι το λάθος ως νοήμων άνθρωπος το κάνεις μια φορά! Οι αρχαίοι άλλωστε το δις εξαμαρτείν δεν το συγχωρούσαν! Πού να γνώριζαν εμένα που κάνω μονίμως λάθη! Από τότε που γεννήθηκα! Κατά συρροή λάθη! Και δις και τρις και τετράκις και πεντάκις και πολλάκις εξαμαρτείν! Κοινώς: η ζωή μου ένα λάθος! Ποσάκις εξαμαρτείν να μου συγχωρήσει κανείς για το ίδιο θέμα όμως στο ίδιο μου το πρόσωπο?

Και μικρή έκανα λάθη. Και απροσεξίες. Όχι πολλές, αλλά καλές! Ξέρω βέβαια κάποιους χειρότερους από εμένα: έναν που είχε πέσει, «κατά λάθος», μέσα στον ασβέστη, όταν ήτανε μικρός, και χάρισε ατελείωτες ώρες αγωνίας στη μάνα του έξω από τον οφθαλμίατρο, ξέρω έναν άλλον που πασαλείφθηκε με γύψο και μετά βούτηξε «από απροσεξία» στα νερά και χρειάστηκε να τον κατεδαφίσουνε, αφού χτίστηκε και στέριωσε νωρίτερα από της Άρτας το γιοφύρι. Ξέρω «εμένα», το λελούδι, που στα δύο μου χρόνια είχα ανακαλύψει τον τενεκέ με το λάδι και την αντλία μαζί και έκανα «άθελά μου» τα έπιπλα της κουζίνας μαζί με το χαλί «χάλι» μαύρο και βαρκούλες στον ωκεανό, και μια άλλη φορά που ανακάτεψα όλα τα βάζα που είχαν ρύζι, φασόλια, φακές, μακαρόνια και αλεύρι (στο πάτωμα επίσης). Κάτι σε ιμάμ μπαϊλντί στο πιο λευκό του…

Λάθη δλδ όλοι κάνουμε. Και λάθος κινήσεις και λάθος χειρισμούς. Οι φράσεις κλισέ του τύπου «Λάθη όλοι κάνουμε», «τα λάθη είναι για τους ανθρώπους» ή η κάτω από τα δόντια δικαιολογία «κατά λάθος», «από απροσεξία», «αφαιρέθηκα», «μου διέφυγε», «δεν το πρόσεξα», «εκ παραδρομής» και όλα τα συναφή για κάποιο λόγο υπάρχουνε  και τις έχει ξεστομίσει λίγο πολύ ο καθένας, μία, δύο ή πολλές φορές στη ζωή του.

Άλλωστε το λάθος, λένε οι καλλιτέχνες, είναι ανώτερο της τέχνης, ενώ για τους γλωσσολόγους το λάθος προηγείται αυτού που ονομάζουμε πάθος στη γραμματική και εκείνο στο οποίο χρωστάμε την εξέλιξη της γλώσσας. Γενικά ωστόσο η στάση μας απέναντι στα λάθη, αφού ορίζονται ανθρώπινα και ως εκ τούτου μοιραίως αναπόφευκτα, είναι ή πρέπει να είναι επιεικής, να μην είναι τουλάχιστον αφοριστική και η συγχώρεση να έπεται του εύλογου θυμού που ακολουθεί μετά από τη διάπραξή τους?

Διότι υπάρχουν λάθη και «λάθη»! Υπάρχουν λάθη που δεν κοστίζουν ακριβά, υπάρχουν και λάθη που κοστίζουν μια ζωή, δυο ζωές, ολόκληρες γενιές. Υπάρχουνε λάθη που μπορεί να συγχωρεθούν, αλλά το ζητούμενο ίσως δεν είναι η συγχώρεση ή η αγνόηση. Γιατί συγχωρώ δε σημαίνει δε θυμάμαι, αλλά ότι θυμάμαι χωρίς να πονάω! Κι όταν τα λάθη συμβαίνουν από απροσεξία, από αφηρημάδα ή εκ παραδρομής κουβαλούν άλλοθι. Εάν είναι εσκεμμένα όμως... τι κουβαλούν πέρα από τύψεις σε αυτόν που τα έπραξε? Επιπλέον, άλλο το λάθος που διορθώνεται με δυο σταγόνες μελάνι και άλλο το λάθος που «διορθώνεται» χύνοντας κανείς πολλές ρανίδες αίμα.

Τέλος πάντων! Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω! Γι’ αυτό βάλλομαι εναντίον εμού! Γιατί ώρες ώρες μόνο την καμπούρα του μπροστινού μου βλέπω και όχι τη δική μου και κάποιες «άλλες ώρες» αισθάνομαι ότι στις φλέβες μου δεν κυλάει αίμα, αλλά μελάνι κόκκινο!

Συγνώμη! Κατά λάθος… 

Κάποιο άγαλμα που μ’ είδε...

Αυτά τα αγάλματα καμιά φορά τα λυπάμαι που μένουν μέσα στην ακινησία την αιώνια, βρέξει, χιονίσε! Είχα πάντοτε την απορία πώς δεν πάσχουν από αυχενικό! Δεν έχω δει κανένα άγαλμα με κολάρο ωστόσο, ούτε να τρέχει για φυσικοθεραπείες και βελονισμό. Στέκονται απλά σαν στήλες άλατος. Λες και έμειναν ενεοί από κάποια έκπληξη που έπαθαν!

Αν το καλοσκεφτείς, μπορεί και να έπαθαν: κι ο Κασομούλης με το μποτιλιάρισμα της Αγγελάκη, και ο Μέγας Αλέξανδρος στην παραλία χαζεύοντας προς Ανατολάς ό,τι κακό συναπάντημα μαζεύει ο βρόμικος πια Θερμαϊκός, και ο ναύαρχος Βότσης λίγο πιο κάτω προς Δυσμάς επιβλέποντας τους νεαρούς στα καφωδεία της παραλιακής, και ο Χρυσόστομος Σμύρνης στην Αγίας Σοφίας μαλώνοντας τον κόσμο που σύνδεσε το όνομά της με την κατανάλωση!

Άλλωστε, είναι να μην εκπλήσσεσαι όταν σε αναγνωρίζουν μετά θάνατον και ακόμα χειρότερα όταν δε σε γνωρίζουν καν οι διαβάτες και σε προσπερνάν αδιάφορα? Έφυγαν με τις χειρότερες προϋποθέσεις, κι εμείς με το στανιό να τους ανα-στήσουμε και να τους στήσουμε στο κέντρο μιας άδειας πλατείας. Ή στον τοίχο! Τον Μεγαλέξανδρο χωρίς τον Ηφαιστίωνα από δίπλα, τον Κασομούλη να αναζητά τη Φιλική που μετατράπηκε σε Εχθρική, τον Βότση να ψάχνει για θωρηκτά χωρίς την επέλαση του δωδεκάποντου σε γαμογκαλά συνεστιάσεις, και τον Χρυσόστομο Σμύρνης να απορεί που ο κόσμος πλέον «συνωστίζεται» για άλλους λόγους και ψάχνει τη σωτηρία του στη φυγή που χαρίζει το shopping και όχι η Ελλάδα.

Κόπτεται ο Νεοέλληνας για την ένδοξη πατρίδα του και το ενδοξότερο παρελθόν του, υπονομεύοντας η παντελής άγνοιά του το μέλλον του. Περηφανεύεται για τη γλώσσα του, κι ας την κατακρεουργεί ως ορκισμένος ανορθόγραφος. Κοκορεύεται για την ιστορία του, αλλά την αγνοεί. Ζητάει πίσω τα αρχαία αγάλματα που του ανήκουν, αλλά τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία τα περιφρονεί. Επικαλείται προσωπικότητες-σύμβολα των οποίων τον βίο και την πολιτεία δεν   κατανοεί, αλλά κάποιοι του γέμισαν το κεφάλι με περισσό εγωισμό, μετατρέποντας τον πατριωτισμό σε εθνικισμό να βαφτίζει τα παιδιά του με αρχαιοελληνικά ονόματα, να ζωγραφίζει ανεξίτηλα με tattoo στο σώμα του πανοπλίες και σάρισες και να μισεί αλλόθρησκους, αλλόφυλους και αλλοεθνείς!

Ο Αιγέας συνδέθηκε απώτερα με την Aegean, ο Ίκαρος με τον εκδοτικό οίκο, ο Δαίδαλος έγινε απλώς συνώνυμο του περίπλοκου, και ο Σίσυφος του επίμοχθου έργου. Προσωπικότητες που δε συναντήθηκαν ποτέ στα σοκάκια της ιστορίας ή που υπήρξανε άσπονδοι εχθροί, συμφιλιώθηκαν σε γωνίες οδωνυμίων, όπως ο Αριστοτέλης με τον  Τσιμισκή, και ο Ευριπίδης με τον Αριστοφάνη!

Τα αγάλματα και οι ονοματοδοσίες είναι οι τύψεις που κυνηγούν την κοιμισμένη κυρίως –ίσως καμία φορά από σπόνδα ξάγρυπνη- συνείδηση ενός λαού, όταν στριφογυρίζει βασανιστικά στα αιματοβαμμένα του σεντόνια. Είναι πληγωμένες εξεγέρσεις και τσαλαπατημένα φρονήματα, εθνικά ή μη, κυρίως όμως εθνικιστικά. Κατάλοιπο απόκοσμο, σαν έρχεται από το ξεθωριασμένο παρελθόν και διεισδύει τόσο βαθιά στο DNA, γενεές δεκατέσσερις. Εξιλέωση, από προσωπικότητες-σύμβολα, που για άλλους είναι απλά «κάτι αγάλματα»: αρχαία, νέα, ύστερα! Για άλλους όμως κόποι και βραβεία ζωής, όπως για τον Απάρτη, τον Μουστάκα, τον Καλεβρά ή για τον Δημητριαδη τον Αθηναίο.

Σουλάτσα...

Η αδυναμία είναι λύτρωση και δέσμευση. Απελευθερώνει το εγώ σου και σε υποτάσσει στην υπηρεσία κάποιου άλλου. Τον κοινωνείς και τον μεταλαμβάνεις σαν να είναι ο άλλος εσύ και εσύ ο άλλος. Δεν γίνεσαι εγωκεντρικός. Έχεις και κάτι «άλλο» να σκεφτείς έξω από εσένα. Ωστόσο είναι και δεσμά. Είναι σαν το λουρί που αισθάνεται ο σκύλος πως έχει στο λαιμό του, όταν θέλει να τρέξει και να γαβγίσει. Τότε, που νιώθει πως έχει δύναμη να φοβερίσει τον εχθρό, να του δείξει τα δόντια του και να του θυμίσει τη δύναμη που έχει. Μα το λουρί τον κόβει. Του λέει «γύρνα πίσω! Μέχρι εδώ μπορείς!».

 Έτσι είναι οι αδυναμίες σε αυτόν τον κόσμο. Όσο ανεξάρτητος κι αν νιώθεις, όσο δυνατός για να κάνεις το «δικό σου», τη ζωή σου, τα πρέπει σου, το πρόγραμμά σου, να δείξεις τα δόντια σου και το κοφτερό σου μυαλό, κάτι υπάρχει που σου θυμίζει πως δεν μπορείς να του πεις «όχι», πως δεν μπορείς να προχωρήσεις χωρίς να εκπληρώσεις την επιθυμία του αφεντικού-αδυναμία σου.

Το «όχι» συνθλίβεται όπως το κύμα επάνω στα βράχια. Το «ναι» είναι το πασαπόρτι που θα σε περάσει στην ομορφότερη φάση της μέρας σου, ακόμη κι αν υποθηκεύει το μέλλον σου. Οι αδυναμίες (στη σοκολάτα, στον τζόγο, στον έρωτα, στο θερμιδογόνο φαγητό, στο παιδί σου, στους γονείς σου...)  δεν είναι κακό να υπάρχουν, απλά είναι καταστροφικές, αν κυριαρχήσουν πάνω από το προσδόκιμο ζωής τους…

Και δυστυχώς ή ευτυχώς ο άνθρωπος δεν ξεχειλίζει μόνο από λογική, όπως λένε, και όχι, δεν είναι τα πάντα στο μυαλό! Πολλά, ίσως και περισσότερα βρίσκονται και στην καρδιά. Κι όταν η λογική σου λέει «φύγε», η καρδιά σου λέει «μείνε», εσύ σαν τον ηλίθιο αρχίζεις να πηγαινοέρχεσαι χωρίς σταματημό!

Ερεισίνωτο!

Το αποφάσισα τελικά! Το έπιπλο που μισώ είναι η καρέκλα. Ούτε ο μπουφές πάνω στον οποίο σκοντάφτω σαν τον μπούφο, ούτε η πολυθρόνα που αναπαύει τις κουρασμένες μου σκέψεις και τις αγκαλιάζει στοργικά με τα δυο της μπράτσα, ούτε ο καναπές που μου βουλιάζει τις σκοτούρες, ούτε το τραπέζι που με ταΐζει κάτι ψίχουλα υπομονής, φυσικά επ’ ουδενί η βιβλιοθήκη που μου υπενθυμίζει την άγνοια και το πόσο ακαλλιέργητη είμαι, σε καμία των περιπτώσεων το κρεβάτι που ό,τι και να κάνω με συγχωρεί κάθε βράδυ και με παίρνει αγκαλιά χαϊδεύοντάς με ώσπου να με παραλάβει ο Μορφέας, ούτε η συρταριέρα που συμμαζεύει την ακαταστασία της καθημερινότητας και του μυαλού μου (αν έχω…).

Την καρέκλα μισώ! Γιατί με καθηλώνει. Μου λέει: «Δούλεψε σκλαβάκι, εδώ δέσμια και μην τολμήσεις να κουνηθείς!». Μου καθίζει τον κορμό κάθετα στα μισά μου πόδια και τα άλλα μισά τα αφήνει να κρέμονται. Να αιωρούνται. Στο κενό. Με κάνει να αισθάνομαι πώς είναι να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.  Στήνει το κορμί μου σαν είναι δυο Γάμα Κεφαλαία και κολλημένα καρκινικά δλδ! Επιπλέον μου  καλλιεργεί και τον εγωκεντρισμό, γιατί είναι περιστρεφόμενη. Διαθέτει έναν κεντρικό άξονα, που ονομάζεται «Εγώ» και γύρω από τον οποίο μπορώ για ώρες ατελείωτες να περιστρέφω τον εαυτό μου. Ενίοτε και τους άλλους. Αλλά πάντα γύρω από τον άξονα «Εγώ».

Και τώρα που το σκέφτομαι, αν είσαι και δάσκαλος και όχι Δάσκαλος (?), σου δίνει και δικαιώματα να μιλάς από καθέδρας! Να την και η απολυταρχία!

Συν τοις άλλοις, η καρέκλα είναι και πιεστική. Μου πιέζει τους σπονδύλους. Κατά τ’ άλλα οι καθαρευουσιάνοι την είπαν «ερεισίνωτο»… Δήθεν γιατί στηρίζει τα νώτα! Λες και μπορεί να σε προστατεύσει κανείς από τις πισώπλατες μαχαιριές, από αυτές που πέφτουν, όταν κάθεσαι σε μια «καρέκλα».

Η καρέκλα γενικά είναι εγωιστικό πράγμα. Καλλιεργεί τη φιλαυτία. Όλα για μια καρέκλα γίνονται. Είτε είναι θρόνος, καρέκλα εξουσίας, είτε θεσούλα δημοσίου. Και τη θέλει ο άνθρωπος. Τρελαίνεται. Αυτό που δεν έχει καταλάβει είναι ότι οι καρέκλες όσο εξουσιαστικές κι αν είναι, κάποια στιγμή τρίζουν. Και κάποια στιγμή η ζωή τα φέρνει έτσι που όχι απλά μπορεί να την μετατρέψει σε ηλεκτρική, αλλά σε κάτι χειρότερο: αναπηρική!

Αστοχία

Έκανα μαθήματα ιστιοπλοΐας για να μπορώ να καταλαβαίνω τους στίχους του Καββαδία…

Πήγα στον προσκοπισμό με σκοπό να μάθω να στήνω σωστά τη σκηνή στο κάμπινγκ και τα ανεμοδαρμένα μου στους εγκρεμνούς σχέδια…

Ξεκίνησα χορό ώστε να μπορώ να συντονίζω το χρόνο μου και να οριοθετώ τον χώρο μου ανάμεσα σε άλλους ώστε να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια…

Γράφτηκα στη σχολή καταδύσεων με απώτερο στόχο να αποβάλω τη φοβία μου, όταν τσαλαβουτάω στα δύσκολα…

Πήγα στο βουνό για σκι ώστε να γλιστράω ανάμεσα στα εμπόδια της ζωής με slalom κινήσεις και να τα παρακάμπτω έστω και ξώφαλτσα…

Προπονήθηκα στην ορειβασία για να τσαλαπατάω τις δυσκολίες, όταν γίνονται βουνό…

Έμαθα να παίζω τένις για να μπορώ να αντικρούω αυτομάτως και δίχως πολλή σκέψη τα αληθοφανή, αλλά μάλλον σαθρά επιχειρήματα των άλλων…

Υπήρξα αθλήτρια ενόργανης, γιατί η ζωή χρειάζεται σάλτα για να επιβιώσεις και να αποφύγεις το salto mortale…

Έπαιζα πολλά χρόνια μπάσκετ για να σκοράρω στο καλάθι τρίποντα και να ταπώνω όσους μου τη βγαίνουν μονίμως με έπαρση…

 Και λιώνω τα αθλητικά μου παπούτσια στο τρέξιμο για να το βάζω στα πόδια, όταν με κυνηγούν οι τύψεις….

Τελικά... από τους αρχικούς σκοπούς μου τίποτα δεν πέτυχα! Το μόνο που κατάφερα ήτανε να με φωνάζουν «Θεοπούλα»!  :) :) :)