«Φτωχός πλην τίμιος εντάξει. Όμως, τίμιος, πλην βλαξ; Ανάμεσα σ’ έναν
τίμιο πλην βλάκα και έναν ανέντιμο πλην έξυπνο, θα διάλεγα τον δεύτερο. Διότι ο
έντιμος πλην βλαξ δεν έχει καμία πιθανότητα να γίνει ένας έντιμος έξυπνος, ενώ
ο ανέντιμος πλην έξυπνος, έχοντας ήδη εξασφαλισμένη την εξυπνάδα, θα μπορούσε
κάποτε να γίνει και έντιμος...»
Βασιλ. Ραφαηλίδης
«Κυρία είστε ρατσίστρια!» μου εκστόμισε ένας μαθητής μου τις
προάλλες σε μια συζήτηση επάνω στο μάθημα. «Ασφαλώς και είμαι! Και ρατσίστρια
και αλλεργική! Και δεν το αρνήθηκα ποτέ!» του ανταπάντησα. Τέσσερα στοματάκια
κεχηνότα από κάτω και άλλα οχτώ ματάκια γουρλώσανε ξαφνικά στην απάντησή μου.
Και δια τι να κρύψωμεν άλλωστε? Όταν αρνηθώ τη ρετσινιά του ρατσιστή θα πρέπει
να πάψει η βλακεία αυτού του κόσμου να μου την προκαλεί. Διότι το σύμπαν έχει όντως
μεγαλύτερες πιθανότητες, όπως είπε περίπου ο θείος Αλβέρτος, να αποκτήσει όρια,
από ό,τι εκείνη.
Το να ζεις σε έναν κόσμο που έχει πλάσει νοητά το μυαλό σου
και τον έχει εξιδανικεύσει είναι τουλάχιστον ανόητο. Κι ούτε υπεραμύνομαι αυτού
στοχεύοντας σε ανεφάρμοστους ιδεαλισμούς. Αναγνωρίζω την ύπαρξη της βλακείας. Σέβομαι
την ύπαρξή της, όχι όμως την ίδια. Η βλακεία είναι ανίκητη και ως εκ τούτου
επιβιώνει επί παντός καιρού. Το να υπάρχουν ηλίθιοι, κακοί, ζηλιάρηδες,
απερίσκεπτοι, κακοποιοί, παράνομοι, άνομοι, υπερόπτες, βλαμμένοι, ημίτρελοι,
μπσόχαζ (που λεν και στο φανταστικό χωριό μου) δεν είναι από μόνο του ως φαινόμενο
ούτε περίεργο, ούτε κακό, ούτε αφύσικο. Το περίεργο και το ενοχλητικό γεννιέται
αφ’ ης στιγμής χάνεται ο έλεγχος. Δεν με ενοχλεί η ύπαρξη της βλακείας. Στο
κάτω-κάτω της γραφής καλά κάνει και υπάρχει για να τονίζεται εξ αντιθέτου
τουλάχιστον η αβρότητα και η σύνεση.
Με ενοχλεί όμως η ποσόστωση! Το να είναι τα πράγματα 80% στη
σφαίρα της λογικής και ένα 20% εκτός αυτής, δεν με πειράζει. Το να μοιράζονται
το 70% και το 30% αντίστοιχα ούτε αυτό με ενοχλεί. Το να ισχύουν τα ποσοστά
όμως αντίστροφα, και να ψάχνεις τον λογικό σαν να κοιτάς για ψύλλο στ’ άχυρα, αυτό
πραγματικά με εκνευρίζει εκτός του ότι με λυπεί. Και πάνω από όλα με ενοχλεί
που ένας βλάκας και μισός θέλει να πιστεύει πως είναι όχι απλά εξυπνότερος από
ορισμένους άλλους, αλλά αντικειμενικά έξυπνος. Αυτό φυσικά είναι εξ ορισμού
ανόητο, διότι το ότι είσαι εξυπνότερος ή λιγότερο βλάκας από έναν άλλον βλάκα ή
λιγότερο έξυπνο δεν σε κάνει απαραίτητα και αναγκαστικά έξυπνο. Τα μεγέθη δεν
πρέπει να είναι συγκριτικά. Το έμβλημά σου εάν είναι «το μη χείρον βέλτιστον»
είσαι απλά άνθρωπος των εκπτώσεων. Άλλωστε σημασία δεν έχει τι πιστεύει ένας
βλάκας για τον εαυτό του, αλλά τι πιστεύουν οι άλλοι για εκείνον. Βέβαια η
υποκειμενικότητα είναι δεδομένη και με αυτήν τη λογική κανένας -πόσω δε μάλλον
ο βλάκας- δεν μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της βλακείας του. Ωστόσο, ίσως
και αυτό να μην είναι τόσο ανέφικτο, εάν σκεφτεί κανείς πως ακόμη και εδώ
υπάρχει μία τάξη μεγέθους: από εδώ μέχρις εδώ, για παράδειγμα, δικαιολογείται
μία ποσότητα x βλακείας,
και ηλιθιότητας, και ανεμυαλιάς, και χαζομάρας, και... και ... και...
Παρ’ όλα αυτά η βλακεία είναι
γεγονός. Βασιλεύει και κυριαρχεί παντού! Και ποιος είπε ότι μετά από έναν
πυρηνικό πόλεμο θα επιβιώσουν μόνο οι κατσαρίδες? Κάτι μου λέει ότι θα έχουνε
παρέα και τους βλάκες!
ΥΓ: η γράφουσα δεν εξαιρεί τον εαυτό της από περιπτώσεις όπου
αποδεικνύεται αυτιστικά πολύ βλάκας!