Το σύμπαν έχει σίγουρα όρια...

«Φτωχός πλην τίμιος εντάξει. Όμως, τίμιος, πλην βλαξ; Ανάμεσα σ’ έναν τίμιο πλην βλάκα και έναν ανέντιμο πλην έξυπνο, θα διάλεγα τον δεύτερο. Διότι ο έντιμος πλην βλαξ δεν έχει καμία πιθανότητα να γίνει ένας έντιμος έξυπνος, ενώ ο ανέντιμος πλην έξυπνος, έχοντας ήδη εξασφαλισμένη την εξυπνάδα, θα μπορούσε κάποτε να γίνει και έντιμος...»

Βασιλ. Ραφαηλίδης

«Κυρία είστε ρατσίστρια!» μου εκστόμισε ένας μαθητής μου τις προάλλες σε μια συζήτηση επάνω στο μάθημα. «Ασφαλώς και είμαι! Και ρατσίστρια και αλλεργική! Και δεν το αρνήθηκα ποτέ!» του ανταπάντησα. Τέσσερα στοματάκια κεχηνότα από κάτω και άλλα οχτώ ματάκια γουρλώσανε ξαφνικά στην απάντησή μου. Και δια τι να κρύψωμεν άλλωστε? Όταν αρνηθώ τη ρετσινιά του ρατσιστή θα πρέπει να πάψει η βλακεία αυτού του κόσμου να μου την προκαλεί. Διότι το σύμπαν έχει όντως μεγαλύτερες πιθανότητες, όπως είπε περίπου ο θείος Αλβέρτος, να αποκτήσει όρια, από ό,τι εκείνη.  

Το να ζεις σε έναν κόσμο που έχει πλάσει νοητά το μυαλό σου και τον έχει εξιδανικεύσει είναι τουλάχιστον ανόητο. Κι ούτε υπεραμύνομαι αυτού στοχεύοντας σε ανεφάρμοστους ιδεαλισμούς. Αναγνωρίζω την ύπαρξη της βλακείας. Σέβομαι την ύπαρξή της, όχι όμως την ίδια. Η βλακεία είναι ανίκητη και ως εκ τούτου επιβιώνει επί παντός καιρού. Το να υπάρχουν ηλίθιοι, κακοί, ζηλιάρηδες, απερίσκεπτοι, κακοποιοί, παράνομοι, άνομοι, υπερόπτες, βλαμμένοι, ημίτρελοι, μπσόχαζ (που λεν και στο φανταστικό χωριό μου) δεν είναι από μόνο του ως φαινόμενο ούτε περίεργο, ούτε κακό, ούτε αφύσικο. Το περίεργο και το ενοχλητικό γεννιέται αφ’ ης στιγμής χάνεται ο έλεγχος. Δεν με ενοχλεί η ύπαρξη της βλακείας. Στο κάτω-κάτω της γραφής καλά κάνει και υπάρχει για να τονίζεται εξ αντιθέτου τουλάχιστον η αβρότητα και η σύνεση.

Με ενοχλεί όμως η ποσόστωση! Το να είναι τα πράγματα 80% στη σφαίρα της λογικής και ένα 20% εκτός αυτής, δεν με πειράζει. Το να μοιράζονται το 70% και το 30% αντίστοιχα ούτε αυτό με ενοχλεί. Το να ισχύουν τα ποσοστά όμως αντίστροφα, και να ψάχνεις τον λογικό σαν να κοιτάς για ψύλλο στ’ άχυρα, αυτό πραγματικά με εκνευρίζει εκτός του ότι με λυπεί. Και πάνω από όλα με ενοχλεί που ένας βλάκας και μισός θέλει να πιστεύει πως είναι όχι απλά εξυπνότερος από ορισμένους άλλους, αλλά αντικειμενικά έξυπνος. Αυτό φυσικά είναι εξ ορισμού ανόητο, διότι το ότι είσαι εξυπνότερος ή λιγότερο βλάκας από έναν άλλον βλάκα ή λιγότερο έξυπνο δεν σε κάνει απαραίτητα και αναγκαστικά έξυπνο. Τα μεγέθη δεν πρέπει να είναι συγκριτικά. Το έμβλημά σου εάν είναι «το μη χείρον βέλτιστον» είσαι απλά άνθρωπος των εκπτώσεων. Άλλωστε σημασία δεν έχει τι πιστεύει ένας βλάκας για τον εαυτό του, αλλά τι πιστεύουν οι άλλοι για εκείνον. Βέβαια η υποκειμενικότητα είναι δεδομένη και με αυτήν τη λογική κανένας -πόσω δε μάλλον ο βλάκας- δεν μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της βλακείας του. Ωστόσο, ίσως και αυτό να μην είναι τόσο ανέφικτο, εάν σκεφτεί κανείς πως ακόμη και εδώ υπάρχει μία τάξη μεγέθους: από εδώ μέχρις εδώ, για παράδειγμα, δικαιολογείται μία ποσότητα x βλακείας, και ηλιθιότητας, και ανεμυαλιάς, και χαζομάρας, και... και ... και...

Παρ’ όλα αυτά η βλακεία είναι γεγονός. Βασιλεύει και κυριαρχεί παντού! Και ποιος είπε ότι μετά από έναν πυρηνικό πόλεμο θα επιβιώσουν μόνο οι κατσαρίδες? Κάτι μου λέει ότι θα έχουνε παρέα και τους βλάκες!

ΥΓ: η γράφουσα δεν εξαιρεί τον εαυτό της από περιπτώσεις όπου αποδεικνύεται αυτιστικά πολύ βλάκας!

Βυθίσατε τη χώρα!

Κάποιες περιοχές ορισμένοι τις είχανε μόνο ακουστά και τους φάνταζαν εξωτικά σημεία που έχει ο χάρτης. Μερικές από αυτές τις έχουν πλέον σε card postal αναμνηστικές ή σε φωτογραφίες που τράβηξαν σε εκδρομές, όταν κάποτε αξιώθηκαν να τις επισκεφτούν οι ίδιοι τους και άλλες πια, γίνονται οι φιλόξενες ή αφιλόξενες γαίες που δέχονται απάτριδες στην ουσία μετανάστες, αφού τη χώρα τους φρόντισαν να τη διαλύσουν οι επικεφαλής στα εξ ων συνετέθη κάποτε (ει ποτέ!).  

Η μετανάστευση, εσωτερική ή εξωτερική, ως κοινωνικό φαινόμενο δεν είναι κάτι καινούργιο. Από τον Αφιλόξενο Πόντο που έγινε κατ’ ευφημισμόν και κατευναστικά Εύξεινος, δλδ Φιλόξενος, και τον Τρωικό πόλεμο που τελικά έγινε για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη, ως την Ελλάδα της δεκαετίας του ’60 και του Καζαντζίδη, αλλά και στην άναρχη αστικοποίηση της δεκαετίας του ’70 που δημιούργησε μια υδροκέφαλη πρωτεύουσα με τη συνθηματολογία του τοίχου «Έξω οι Βλάχοι από την Αθήνα», φτάσαμε να μιλάμε σήμερα για κύκλο και επανάληψη της ιστορίας αυτή τη φορά και αντιστρόφως. Οι «Βλάχοι» επιστρέφουν στα χωριά τους, αφού προηγήθηκε λουκέτο στις επιχειρήσεις της πόλης, αφού διώχθηκαν κακήν κακώς από τα εργοστάσια ή τις βιοτεχνίες που κλείνουνε με ταχύτητα του φωτός, αφού τα χρηματιστήρια τους απομύζησαν όλα τα κομποδέματα που είχανε κάποτε φτιάξει με κόπο και ιδρώτα ή αφού δεν αποπλήρωσαν τα δάνεια που αβγάτισαν υπερχρέη και έκοψαν και έραψαν το πάπλωμα πολύ πιο μακρύ από τα ποδάρια τους.

 Έτσι είναι οι «Βλάχοι»! Αποποιούμενοι την προσωπική τους ταυτότητα και την παραδοσιακή τους φλοκάτη, επιθύμησαν το πουπουλένιο πάπλωμα και τις εκδρομές σε παραδοσιακούς ξενώνες κατασκευασμένους από πακέτα Leader, σαν να μην είχαν δει ποτέ στη ζωή τους πέτρα και ξύλο σε αγροικία, ενώ η μπουρζουαζία της ελληνικής πρωτεύουσας πάθαινε αλλεργία στην ιδέα και μόνο ότι η οικονομική ταυτότητα της χώρας της είναι κατά βάση αγροτική και κτηνοτροφική και όχι βιομηχανική. Ωστόσο, από τους αριστοκράτες στους ψευτοαριστοκράτες και από κει στην ξεφτισμένη αριστοκρατία εξακολουθούμε να βλέπουμε την Ελλάδα να διαγράφει αν όχι κυκλική τουλάχιστον σπειροειδή πορεία της ιστορίας, με έντονα τα χαρακτηριστικά του αυτισμού και της απομόνωσης. Ετερόφωτη και κατ’ επανάληψη τηλεκατευθυνόμενη, η χώρα αυτή που γέννησε τη δημοκρατία, σήμερα σαν μια σύγχρονη Μήδεια σκοτώνει τα γεννήματα και τα θρέμματα της, αλλά για να εκδικηθεί ποιον? 

Οι νέοι μετανάστες, λοιπόν, που δεν αντέχουν άλλο να πέφτουν θύματα κακοποίησης μιας σχιζοφρενούς μάνας τολμούν τη μεγάλη Έξοδο, ακόμη κι αν θα ακολουθήσουν απώλειες για τη γενέτειρά τους. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης δεν υπολογίζει κοινωνικά ιδεώδη και συλλογικούς για την πατρίδα αγώνες. Κι αν κάποτε ο τόπος τούτους γέννησε ήρωες επαναστάτες, ήταν ο ίδιος που εξέθρεψε προδότες και πατριδοκάπηλους. Γέννησε ναι, τον Κολοκοτρώνη, αλλά η ίδια γέννησε και τον Μιαούλη, έφερε ναι, τον Καποδίστρια, αλλά η ίδια εξέθρεψε και τον Μαυρομιχάλη, έφτιαξε και προώθησε απαίδευτους αλλά και εξύμνησε παιδιά overqualified, αλλά αδυνατεί ή αδιαφορεί να τα εκμεταλλευτεί για να χτυπήσει αυτή τη χώρα από την αρχή στο σφυρί και στο αμόνι. Επέτρεψε δήθεν ηγέτες να την κυβερνούν και εξακολουθεί να πιστεύει σε οικογενειοκρατικές ηγεμονίες. Θίγεται δήθεν για την βασιλεία που ρήμαξε τον τόπο, καυχιέται για τη δημοκρατία που κατασκεύασε, αλλά εμμένει σε ένα πολίτευμα οξύμωρο εν τη γενέσει του: την “αιρετή βασιλεία” που θρέφει βασιλείς και αυτοκράτορες με πλήρη δηλ εξουσιοδότηση, «αρχηγούς» απερίσκεπτων κινήσεων στο τιμόνι, «αρχηγούς» με απερισκεψία και ασυνεννοησία έως ανοησία του τύπου «Βυθίσατε το “Χόρα”» στο τραγικότερο ανόητο «Βυθίσατε τη χώρα»... Κατά μάνα κατά κύρη, κατά γιο καραβοκύρη.

Έλληνα εκεί είναι η μοίρα σου, στον βυθό...

Όταν οι συνδρομές γίνονται σύνδρομα...

Όχι! Σίγουρα δεν είμαι! Διαπιστώνεται άλλωστε αμέσως επάνω μου! Δεν είμαι ειδική, αλλά ενθουσιάζομαι όταν ακούω ειδικούς, όταν ακούω εκείνους που χωρούν μόλις σε δυο αράδες κουβέντας ό,τι εσύ παλεύεις να εξηγήσεις σαν δυσλεκτικό με πλήρεις περιγραφές, ατέρμονες διηγήσεις και ανεξάντλητες επεξηγήσεις για συμπεριφορές δικές σου και των άλλων γύρω σου. Οι «ειδικές γλώσσες», όπως σοφά ονομάζονται από τους γλωσσολόγους, είναι σαφείς και σοφές (αφού σοφόν το σαφές), γιατί και αυτές, όπως και άλλες, προάγουν την οικονομία στην εκφορά του μηνύματος που με δυο λέξεις κάνουν αντιληπτό το περιεχόμενο του από τον δέκτη. Για άλλη μια φορά απεδείχθην φλύαρη και αδαής!

...Περιέγραφα σε ομοτράπεζους:

...συμπεριφορές δικές μου, δικές σου, δικές της, δικών μας, δικές του...μου, σου, του δλδ, που κοινό παρονομαστή έχουν την «προσφορά» προς κάποιον Άλλον χωρίς να μου, σου, του, μας κλπ ζητήσει αυτός ο Άλλος:

 «...και ορίστε αυτό, και πάρε το άλλο, και να και εκείνο, και να το άλλο, και πάει λέγοντας. Ο Άλλος αγχώνεται! Τουτέστιν σου ζητάει να σταματήσεις. Εσύ δεν έχεις ακοή, δεν έχεις αντίληψη του τι σου λέει, γενικώς δεν έχεις επαφή και εξακολουθείς να κάνεις το δικό σου από κεκτημένη ταχύτητα. Τον μπουκώνεις αυτόν τον κύριο καημένο Άλλον, εκείνος αδυνατεί να σε αντιμετωπίσει, ακόμη κι αν σου έχει επιστήσει πολλές φορές την προσοχή ότι α. Υπερβάλλεις β. Δεν χρειάζεται ό,τι του παρέχεις τουλάχιστον στον βαθμό που το κάνεις γ. Πρέπει να σταματήσεις αυθωρεί και παραχρήμα, πάραυτα και ανυπερθέτως!

»Αλλά... εν τέλει δεν σταματάς να δίνεις, να συντρέχεις και να αδειάζεις τσέπες και ψυχή από ό,τι αποθέματα σου μένουν χωρίς να υπολογίζεις ΚΑΝΕΝΑΝ παρά μόνο τον εαυτό σου. Ο οποίος Εαυτός έχει εν γένει μάθει να κινείται εγωκεντρικά. Ή αυτιστικά. Ή τέλος πάντων μοναχικά. Συνεργασία, Δημοκρατία, Τι θέλει και ο Άλλος... ούτε και που τα γνωρίζει ως όρους και ως καταστάσεις. Κάνει ό,τι ικανοποιεί τον ίδιο, όχι τους άλλους. Φαντάζεται πως τον έχει ανάγκη ο Άλλος, και αυτόν και τις δωρεές του, τις προληπτικές του κινήσεις για εκείνον τον Άλλον και το καλό εκείνου χωρίς όμως εκείνον και χωρίς την συγκατάθεσή του. Και άντε να ξεμάθει! Και γιατί να ξεμάθει?

»Το πρόβλημα είναι Πού? Προφανώς στην Αναγνώριση. Γιατί η προσφορά, ακόμη κι αν πάει βάσει νόμου πακέτο με τη ζήτηση, εν προκειμένω, είπαμε, παίρνει διαζύγιο. Προχωρά μόνη της μπροστά και αγέρωχη. Ακλόνητη από (προ)ειδοποιήσεις και περιμένει σε ραντεβού την Αναγνώριση. Αυτή όμως δεν έρχεται! Τουλάχιστον, όπως και όταν, και εκεί που την περιμένει. Και αρχίζει και θυμώνει. Τα βάζει με τον Άλλον, τον αχάριστο που δεν αναγνώρισε από αυτόν τίποτα. Και αρχίζουν τα «κατηγορώ» πακέτο με την κλάψα. Πάντα! Θυμός και εγωισμός και αυτομαστίγωμα που «σχίζεται» ο Εαυτός για τον Αχάριστο Άλλον που δεν αναγνώρισε τίποτα από τις θυσίες του. Εάν τον ρωτήσεις «Ποιος σου είπε να το κάνεις?» το πιθανό είναι να μη λάβεις απάντηση καμία με έρεισμα. Με έριδα μπορεί. Και το ακόμα πιο πιθανό δε, είναι απλά να θεωρήσει πως ως Ανώτερος ή ως Εντεταλμένος του Θεού έπρεπε να το κάνει. Η Ενδοσκόπηση πάλι δεν παίζει. Προφανώς και δε θα στραφεί στα μέσα του να δει πόσα Κενά καλύπτει με την αλόγιστη και χωρίς ζήτηση στους άλλους προσφορά. Εάν καλύπτει προσωπικές του ανασφάλειες δεν βλέπει. Τα μάτια βλέπουν μόνο προς τα Έξω...»

Και πάνω στην περιγραφή, πετάγεται ένας ομοτράπεζος ψυχολόγος και μου λέει: «Μόλις περιέγραψες το τρίπτυχο στο “Σύνδρομο του Σωτήρα”: Υπάρχουν άνθρωποι που θαρρούν πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα σώσουν τον κόσμο και θα του κάνουν καλό με τη συνδρομή βοήθειας, ακόμη και- και κυρίως- σε περιπτώσεις που δεν τους το ζήτησε ποτέ και κανένας. Είναι εκεί πριν από σας για σας. Δίνουν χωρίς να έχει προηγηθεί αίτηση. Συνήθως δίνουν πολλά. Ασφαλώς ο Άλλος δεν ανταποκρίνεται για πολλούς διάφορους, αδιάφορους, γνωστούς ή άγνωστους λόγους, και τότε ο Σωτήρας παίρνει τη θέση του Θύματος. Τα βάζει με τους Άλλους που δεν τον αναγνώρισαν ποτέ και το Θύμα γεμίζει Θυμό. Και όντας θυμωμένο θύμα, παίρνει μοιραία στο τέλος τον ρόλο του Κατηγόρου και εξαπολύει κατηγορίες και μομφές προς όλους σε όσους πρόσφερε!!»

Τρία τα βασικά μου συμπεράσματα:

1. Θαυμαστή η κάθε επιστήμη για τον δωρικό τρόπο έκφρασης. Μοντελοποιεί και εν γένει χωράει συμπεριφορές σε ολιστικά μοντέλα για οικονομία λόγου, εξέτασης, φαιάς και επίμοχθων λύσεων....Υποκλίνομαι!

2. Σεβαστός ο αριθμός τέτοιων συμπεριφορών σε ΟΛΑ τα επίπεδα σχέσεων, ακόμη και στα δάπεδα, κοινώς πατώματα, όταν ο άλλος σέρνεται για να σου αποδείξει τα δίκια του που δεν του καταλογίζεις! Σε λιβανίζει με το θουκυδίδειο «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός....» κλπ και κάνει ό,τι μπορεί να σε καταστήσει ενοχικό! Το σιχαίνομαι!

3. Ακόμη κι αυτός που θα αντιληφθεί ότι τον εν λόγω σύνδρομο τον αφορά, είτε εξ ολοκλήρου ως χαρακτηριστικό είτε εν μέρει ως μεμονωμένη συμπεριφορά, θα εξαιρέσει τον εαυτό του με αστερίσκους και δικαιολογίες. Όντως είναι δύσκολο να παραδεχτείς στον εαυτό σου τα κουσούρια σου, ακόμα κι αν είστε οι δυο σας! Απλά είναι γνωστό τοις πάσι πλέον πως ό,τι αιτιολογείται δεν δικαιολογείται, και ό,τι δικαιολογείται δεν δικαιώνεται! Άλλωστε τα πάντα ξεκινούν εξ ορισμού, και δη οι σχέσεις! Σπεύδω να ενδοσκοπήσω!

Σαν βγεις στον πηγεμό...

Το να ξεκινάς για Χίο και να καταλήγεις στην Κορσική είναι κάτι που γοητεύει. Δε νομίζω όμως ότι ο ομηρικός Οδυσσέας θα υποστήριζε το ίδιο, εάν μπορούσε να ξεγλιστρήσει από τις Σειρήνες και τους Λαιστρυγόνες, εάν είχε τη δυνατότητα να εξαφανίσει την Κίρκη και να αποφύγει τους Κύκλωπες. Κι άσε τον Αλεξανδρινό ποιητή να τραγουδάει και να εύχεται για πηγεμούς και μακρινές οδούς...Με όλο το σεβασμό στο απρόοπτο, υποκλίνομαι στον προγραμματισμό, χαιρετίζω την οργάνωση, επικροτώ την τάξη και προσυπογράφω το περιοδικό, το προβλέψιμο και το περιοδικά γινόμενο κ.ο.κ.

Το πρόγραμμα φυσικά βγαίνει βάσει δεδομένων....Τι γίνεται όμως όταν τα δεδομένα σου ανατρέπονται ξαφνικά και τρέπονται απλά σε ζητούμενα και κυρίως όταν τα ζητούμενα σου δημιουργούν τραγικά ζητήματα? Τι κάνεις όταν σχεδιάζεις διακοπές με απόλυτες προδιαγραφές και  καταλήγεις απλά να περνάς σε διαγραφές?...επιλογών, προτιμήσεων, θέλω...?

Το να προγραμματίζεις διακοπές για το τι να κάνεις όταν οι πάντες σταματούν να δουλεύουνε, ακόμη και τα ρολόγια, είναι φρόνιμο. Το καλοκαίρι άλλωστε είναι από μόνο του λίγο περίεργο ως εποχή. Είναι... πώς να το πω? Κυκλοθυμικό. Ενώ διαστέλλονται τα πάντα -η μέρα, ο χρόνος, οι θερμοκρασίες- για κάποιον λόγο συρρικνώνονται κάποια άλλα απότομα. Κι ενώ προσπαθείς να το παρατείνεις, το τραβάς από δω, το τεντώνεις από την άλλη, το ξεχειλώνεις πιο πέρα και στριμώχνεις μέσα του όλα όσα δεν πρόφτασες να κάνεις τους υπόλοιπους εννέα μήνες: να δεις εκείνον, να επισκεφτείς τον άλλον, να πας εκεί, να διαβάσεις κάποια SOS βιβλία, να ξεκινήσεις δραστηριότητες, να ανοίξεις δουλειές, να κλείσεις άλλες, να τακτοποιήσεις εκκρεμότητες.

 Κι ενώ όλον τον χρόνο πας σαν τη σβούρα από κεκτημένη ταχύτητα, αυτήν την εποχή σου φαίνεται πολύ περίεργο που κάθεσαι. Πρωτόγνωρες φαντάζουν οι εμπειρίες με τα μαζικά μέσα. Αφήνεις το αμάξι σου και παίρνεις τρένα, βαπόρια, αεροπλάνα, τρόλεϊ, μετρό. Μπαίνεις σε αυτοκίνητα που δεν οδηγείς εσύ. Σε πάνε κάπου, πας παντού, ανεβαίνεις σε κορυφές για να αγναντέψεις τη ματαιότητα, πιάνεις βυθούς, ενίοτε πάτους,  για να παγιδέψεις τους φόβους σου. Βαφτίζεσαι στις θάλασσες, ευλογείσαι στα επί αιθέρων κρεμάμενα μοναστήρια, λιώνεις σανδάλια σε πλακόστρωτα και τρως τα λάστιχα του ποδηλάτου σου σε δρόμους δασικούς. Αλλά και ξημερoβραδιάζεσαι σε τέσσερις τοίχους μαζί με τα βιβλία σου που φτιάχνουνε βουνά πιο δίπλα απ' το κρεβάτι σου. Και πιάνεις τα αρχαία, τα νέα και τα λατινικά. Κι αναλύεις Καβάφη, αμφισβητείς Ελύτη, τα τσουγκρίζεις με τον Εγγονόπουλο και πάλι από την αρχή. Και περνάνε πίκρες ξυστά και από δίπλα, και την πόρτα σου χτυπούν, αλλά παν και πιο πέρα. Και κυνηγάς τη δροσιά και τιμάς τα ευλογημένα φρούτα: καρπούζι με τυρί ή άνευ, και φρέσκιες σπιτικές μαρμελάδες, και κομπόστα γλυκό και γραφή και διάβασμα και ύπνο και ραχάτι και προβληματισμός και οργάνωση και ανοργανωσιά.

Να! Εγώ κάπως έτσι τα ‘χα σχεδιάσει με τον λιγοστό νου μου, αλλά δε ρώτησα τη ζωή, η οποία  όμως είχε άλλα σχέδια. Ούτε εκείνη μπήκε στη διαδικασία να με ρωτήσει. Άλλωστε αυτή δε ρωτάει ποτέ και κανέναν! Απλά σου πετάει κάτι εμπόδια εκεί στη μέση του δρόμου και συ ή διαλέγεις να τα προσπερνάς αδιάφορα, εάν και εφόσον είναι στο χέρι σου ή απλά συμπορεύεσαι μαζί τους. Κι αν κάποιο από αυτά είναι τόσο μεγάλο που σου φράζει το δρόμο, τότε αντί για την πεπατημένη θα πρέπει να ανακαλύψεις μόνο σου δικά σου μονοπάτια. Με όλη τη γοητεία του καινούργιου, αλλά και με την ακόμη μεγαλύτερη επικινδυνότητα του άγνωστου και ενδεχομένως απροσάρμοστου στις συνήθειές σου.

Έτσι ήτανε οι φετινές διακοπές. Άλλα ονειρεύτηκα τον δριμύ χειμώνα, άλλα σχεδίασα την ονειροπόλα άνοιξη και αλλού κατέληξα μεσούντος του καλοκαιριού, για να πιάσω τελικά και οριστικά στα χέρια μου εισιτήρια άλλ' αντ' άλλων διαδρομών. Και το πήρα απόφαση: τι σημασία έχει τι σχεδιάζεις? το θέμα είναι πού, πώς και με ποιους καταλήγεις. Τι σημασία έχει εάν μένεις σε ένα πύρινο καβούκι, σημασία έχει πώς θα το κάνεις να σε δροσίσει. Κοινώς: Carpe diem!

Εγώ πήγα, είδα, νίκησα και έχασα αυτά εδώ τα μέρη και συγχρωτίστηκα με ανθρώπους και λαούς όπως αυτούς στο παρακάτω βίντεο:

Εσεις?