-Δεν ξέρω...δεν πρόσεχα
δλδ. Εγώ εκείνη την ώρα μιλούσα με τη Γιαδικιάρογλου. Ε? Δε μιλάγαμε?
-Βέβαια, βέβαια μιλάγαμε!
-Και ξαφνικά είδα την
Παπασταύρου να τσακώνεται με την Αλεξίου. Δεν ξέρω
-Εσύ Γιαδικιάρογλου?
-Εγώ...τώρα δεν σας
είπε η Ξανθοπούλου? Μιλούσαμε. Δεν είδαμε τίποτα. Είδαμε? Τίποτα. Δεν είδαμε
-Εσύ Πολυχρονοπούλου?
-Ορίστε? Κι εγώ δεν
πρόσεξα κύριε καθηγητά. Εκείνη την ώρα πρόσεχα την Ξανθοπούλου που μιλούσε με
τη Γιαδικιάρογλου. Έτσι κορίτσια?
-Ναι. Μας πρόσεχε, ναι.
Αυτό.
-Ούτε κι εσύ πρόσεξες
Λαζάρου?
-Ούτε κι εγώ κύριε
καθηγητά. Εγώ πρόσεχα την Πολυχρονοπούλου που πρόσεχε την Ξανθοπούλου που
μίλαγε με τη Γιαδικιάρογλου….
Εάν αυτή είναι η αντιπροσωπευτικότερη σκηνή του ελληνικού
κινηματογράφου που αποδεικνύει πως αυτή η χώρα δεν τρέφει δωσίλογους,
ερμηνευόμενη αντιστρόφως δεικνύει και αποδεικνύει πως από καταβολής η ίδια χώρα
πάσχει από την ασθένεια που λέγεται «Μετάθεση Ευθυνών»! Η αποποίηση πάσης
ευθύνης σχετικά με όσα βλέπουμε, με όσα ξέρουμε, με όσα γίνονται ή καλύτερα με
όσα κάνουμε είναι ένα ίδιον που φέρει σχεδόν ο καθένας μας ατομικά και σχεδόν
εξ ολοκλήρου το έθνος μας συλλογικά. Για καθετί που γίνεται ή που κάνουμε
συνήθως αγνοούμε το υποκείμενο των ενεργειών ή προσποιούμαστε πως το αγνοούμε ή
συνήθως το θέλουμε να υπάρχει σε μία τροχιά φυγόκεντρης δύναμης που διαγράφεται
έξω αλλά γύρω από το Εγώ μας. Η ανάληψη ευθυνών, είναι παραπλήσιας φύσης με την
ανάληψη πρωτοβουλιών. Μόνο που η δεύτερη έχει όρο αναφοράς την πράξη πριν αυτή
λάβει χώρα, ενώ η πρώτη τον απολογισμό της πράξης μετά την πραγμάτωσή της.
Κοινός παρονομαστής είναι πάντοτε η έλλειψη συμμετοχής και η απλή παρατήρηση -η
αδιαφορία- σε ό,τι έχει να κάνει με την αμεσότητα που ενδεχόμενα συνδέει το Εγώ
μας με αυτό που διαδραματίζεται γύρω μας. Εν ολίγοις η Γιαδικιάρογλου δε
συνδέεται πάντοτε με το τακτ ή την διακριτικότητα που πρέπει να φέρει κάθε
άνθρωπος όταν συμβαίνουν πράματα και θάματα στη ζωή του Άλλου παρά μόνο εάν δει
κανείς απομονωμένη τη σκηνή αυτή του ελληνικού κινηματογράφου από το υπόλοιπο
φιλμ! Η Γιαδικιάρογλου και η κάθε Γιαδικιάρογλου είναι χαρακτηριστική
καρικατούρα του κάθε Έλληνα ή σχεδόν του κάθε Έλληνα πολίτη ο οποίος ενώ
«τραγουδάει» και πάντα και παντού λέει τη γνώμη του χωρίς να τη ζητήσουνε δεν
αναλαμβάνει να εκστομίσει τι γνωρίζει για το εν λόγω θέμα, όταν υφίσταται λόγος
και δεν έχει το σθένος να αναλάβει ευθύνες για το κακό που συμβαίνει, γιατί
αφενός δεν κοτάει και αφετέρου προτιμάει να συμπεριφερθεί σαν κότα!