Αυτός ο φίλος που ευφραίνει καρδίας
και βολτάρει στο λαρύγγι του καθενός με διάφορες παραλλαγές ως οίνος
(εκκλησιαστικά), ως κρασάκι (παρεΐστικα), ως ποτάκι (διασκεδαστικά), ως ρετσίνα
(πανηγυρικά), ως ρακή (κρητικά), ως ουζάκι (ορεκτικά), ως τσιπουράκι
(ανδροκρατουμενικά-μακριαποτηγυναικομουρμουρά) συμβάλλει κατά πολύ τις Άγιες ή
διαβολικές ημέρες των εορτών, των επίσημων τριημέρων, διημέρων, εβδομάδων
(Μεγάλων και μικρών) και όχι μόνο, ώστε να
ξεφύγεις από την ρουτίνα της καθημερινότητας.
Βγαίνει ο χρόνος, μπαίνει ο επόμενος,
βγαίνει ο χειμώνας, μπαίνει η άνοιξη, πατάς τα τριάντα, γεννάς τον γόνο σου,
τον κλώνο σου, γιορτάζεις το όνομά σου, συναντάς τους φίλους σου, θέλεις να τα
τσούξεις μόνος σου, δε μαγείρεψες απόψε και «πάμε έξω να τα πούμε και να τα πιούμε»,
να πάνε τα φαρμάκια κάτω, να ανέβει η διάθεση επάνω, να ευχηθείς στην υγειά
μας, να τσουγκρίσεις το ποτήρι, να βάψεις τον πάτο άσπρο, να ξεχάσεις τον έρωτα
που σε πλήγωσε, να θυμηθείς τα παλιά που περάσανε, ώσπου να αρχίσουν τα
παρατράγουδα...
...και να μιλάει το κρασί από μόνο
του, να σε στολίσει η γυναίκα σου που γύρισες στο σπίτι μόλις εκείνη ξύπνησε
και να καταλάβεις ότι δεν είχε και πολύ νόημα που έπινες τσίπουρα με τους
φίλους μόνος σου χωρίς εκείνη, γιατί τα ακούς τώρα μαζεμένα.
Και τι έγινε? Το κρασί είναι η
αφορμή. Είναι γιορτή. Οι γιορτές μισούν τη μοναξιά. Μαλώσανε εδώ και χρόνια.
Αποζητούν τις συντροφιές, γυρεύουν αγκαλιές. Μπροστά σε αναμμένα τζάκια με ένα
κρυστάλλινο Βοημίας, γύρω από υπαίθριες μακεδονικές φωτιές με ένα πλαστικό μιας
χρήσεως, στο λίγων τετραγωνικών ταβερνείο μέσα σε ένα γυάλινο διαφημιστικό
ρετσίνας Μαλαματίνα, στην αμμουδιά που σκάει το κύμα και στο βότσαλο που
προσπαθείς να στηρίξεις την ψάθινη παρακμιακή καρέκλα με πάγο που λιώνει στο λεπτό
υπό 40ο C... κρασί και άγιος ο Θεός!
Έτσι αποχαιρετάς ή υποδέχεσαι το
χρόνο, το χειμώνα, τη βροχή, τη μούχλα, τον ήλιο ή το φεγγάρι, το κρύο ή τη
ζέστη. Έτσι αγαπάς και δείχνεις ότι χαίρεσαι την παρέα, τους φίλους, τη γιαγιά
που σε μεγάλωσε, τον θείο που σε χαρτζιλίκωνε, όταν ήσουνα μικρός. Έτσι
αποδέχεσαι και τη νέα ρυτίδα που έκανε την εμφάνισή της άμα τη ενάρξει του
καινούργιου έτους στα γενέθλιά σου.
Κι ο γέρος χρόνος, με πλάτη
γυρισμένη, με διάθεση γερασμένη, με σκέψη κουρασμένη, διαλυμένη, άλλοτε δικαιωμένη
και άλλοτε συνυφασμένη με ελπίδες σκοτωμένες, ματωμένες και χαμένες, φορτώνει
το δισάκι του στον καμπουριασμένο του ώμο και με αργόσυρτα βήματα σου κλείνει
το μάτι καθώς βγαίνει από την πόρτα. Και επαναλαμβάνεις την ίδια επωδό: «Μα
πέρσι τέτοιος καιρός δεν ήτανε που τα πίναμε? Που είχε πάει 9.00 μ.μ. και δεν
είχε ακόμη νυχτώσει? Πώς πέρασε έτσι ο καιρός? Η χρονιά φέτος έφυγε γρήγορα».
Στο μεταξύ στην καλαθούνα γκρινιάζει
το μούλικο. Έχει απαιτήσεις, λες και το ξέραμε από χθες! Ποια είναι η μάνα του?
Ποιος το παράτησε στην πόρτα? Τι θέλει τώρα? Γιατί κλαίει? Γιατί δε λέει?
ΑΓΝΩΣΤΟΝ! Τα ερωτηματικά πολλά, τα ερωτήματα περισσότερα, τα ζητήματα που
προκαλεί πάμπολλα! Ποιος θα το θρέψει ελπίδα, ποιος θα το ταΐσει κουράγιο,
ποιος θα το ποτίσει πίστη, αγάπη, ευτυχία, ευλογία, χαρά, γέλιο, αντοχές,
ανοχές, ενοχές!
Έχει ένα σημείωμα καρφιτσωμένο στο
μαξιλαράκι του:
Ο ΦΕΤΙΝΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΠΕΡΑΣΕ ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΙ.
ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΠΙΑ. Ο ΓΕΓΟΝΕ, ΓΕΓΟΝΕ.
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΛΕΟΝ!
Καλοκαιράκι μικρό και γλυκό μου γεια
σου! Γνωρίζουμε όλοι πως η ανατροφή ενός παιδιού είναι η δυσκολότερη υπόθεση.
Και η ανατροφή απαιτεί καλή διάθεση, ευγενείς συμπεριφορές, ευσταθές και όχι
κλονισμένο νευρικό σύστημα, γερό στομάχι, άρρηκτες σχέσεις με τη λογική,
χαλκέντερες προσπάθειες, αγχίστροφες προσωπικότητες...
Ω με συγχωρείτε! Από το ένα θέμα στο
άλλο! Ήπια λίγο παραπάνω και μιλάει το κρασί... Χικ!
Καλό Καλοκαίρι!
