Πετάει, πετάει...το μυαλό μου!!!

Θα ήθελα να είμαι αεροπλάνο να πετώ. Να κόβω τα σύννεφα στη μέση. Να σχίζω καισαρικά τους ουρανούς και να εγκλωβίζομαι σε παγωμένους αιθέρες. Ψηλά με σιδερένια φτερά να παραβγαίνω τους αετούς. Να βλέπω αφ’ υψηλού τους ψηλομύτες! Και να μην έχω προορισμό κανέναν. Θέλω να πηγαίνω. Μονάχα να πηγαίνω χωρίς επιστροφή. Το εισιτήριό μου να είναι one way, μόνο aller! Το retour  θα το σχίσω! Μόνο θα πηγαίνω σε έναν τόπο μακρινό, αλλά δε θα ξαναγυρίζω, γιατί σημείο αναφοράς θα έχω το εκεί, ποτέ το εδώ. Και θα φεύγω. Μου αρέσει να φεύγω, όχι να φεύγουν. Είναι μελαγχολικό να μένεις πίσω. Και δεν είναι καλό να γυρίζεις πίσω. Ο Οδυσσέας είναι passé! Είναι συναρπαστικό να πηγαίνεις μπροστά. Και να απογειώνεσαι. Ναι! Να απογειώνεσαι σαν τα αεροπλάνα. Να χάνεις έκπληκτος τη γη κάτω από τα πόδια σου και να αιωρείσαι. Να απομακρύνεσαι με τρόπο από όσα αφήνεις πίσω και να αποστασιοποιείσαι. Να αρχίσεις να βλέπεις τον κόσμο από μακριά, πολύ μακριά σαν κουκίδες. Να βλέπεις πως οι άνθρωποι φαντάζουν «ανθρωπάκια» που εχουν μικρότητες... κι εσύ, ένας μικρός σιδερένιος φτερωτός αετός, να χλευάζεις τη ματαιότητα του κόσμου, σαν θεός.  

Θα ήθελα να είμαι αεροπλάνο... αλλά δεν είμαι. Μια επιβάτης είμαι απλή που περιφέρεται σε σταθμούς αναχωρήσεων. Ποτέ αφίξεων. Μια επιβάτης που τη συνεπαίρνει η φινέτσα που τυλίγει σαν θείο δώρο την πτήση. Μου αρέσει η επιμονή διαχωρισμού των πάντων, η επιμονή για κατάταξη ιεραρχική όλων. Η τομή ανάμεσα στους αφιχθέντες και τους αναχωρήσοντες, στους ταξιδιώτες και στα μπαγκάζια τους. Και  η προσποιητή –έστω- ευγένεια! Και τα ακριβά φρου-φρου και αρώματα! Μου αρέσει και η ασφάλεια εν είδει τελετουργίας απαράβατης! Και η καθαριότης με τα πλακάκια όπου καθρεφτίζεις την αγωνία σου να πετάξεις! Και οι καλοντυμένοι κύριοι και οι σικάτες κυρίες, η έλλειψη πλέμπας και η επαιτεία που δεν απλώνει ρακένδυτα χέρια, αλλά είναι διάφανη και με «ετικέτα»: unicef!

Και μου αρέσει που επιτρέπεται το φαγητό! Δεν είναι ντροπή! Δεν το ζητάς καν! Σου το κερνάνε! Μου αρέσει και η μουσική που είναι επιβεβλημένα  ορχηστρική!

ΥΓ: Το λεωφορείο.... καλό δε λέω! Αλλά η τελευταία φορά που είδα κάποιον να τρώει σε λεωφορείο ήτανε μια γιαγιά που καθάριζε ένα αβγό στις 6.00 το πρωί για να πάρει τα χάπια της για την πίεση, το ζάχαρο και την καρδιά και τον οδηγό να τη μαλώνει σε μουσική υπόκρουση «τέρμα» σκυλάδικων (στις 6.00 το πρωί ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ!)

Αγώνας Τρόμου... των εχθρών και των φίλων της ΖΩΗΣ

...θανάτω θάνατον πατήσας... Σας εύχομαι από καρδιάς

Καλή Ανά(σ)ταση!!!

Η ώρα είχε πια φτάσει. Ήτανε όλα έτοιμα. Το βοηθητικό γήπεδο είχε γεμίσει από τους αθλητές που εδώ και ώρα έκαναν την προβλεπόμενη προθέρμανσή τους. Μία νευρική υπερκινητικότητα, γνωστή πριν τον αγώνα, είχε καταβάλει απαξάπαντες που κουνιόντουσαν ατάκτως στο γρασίδι κάνοντας διατάσεις πριν μπουν στο terrain. Άλλος έκανε επικύψεις, άλλος διέτεινε τους τετρακεφάλους και άλλος χαλάρωνε με κυκλικές κινήσεις τους καρπούς των χεριών του. Περιμένανε όλοι μέχρι που να ακουστεί το σύνθημα και να λάβουν θέσεις στο ταρτάν. Το σύνθημα δόθηκε από τα μεγάφωνα. Ο Μαραθώνιος Αντοχής θα ξεκινούσε σε λιγότερο από ένα λεπτό. Το μόνο σίγουρο ήτανε πως ο αγώνας θα ήτανε αγώνας ΖΩΗΣ και οπωσδήποτε για γερά νεύρα.  

Ακούστηκε ο κρότος και τότε άρχισαν όλοι να τρέχουν με αρκετά γοργό ρυθμό, όχι όμως τον ταχύτερο δυνατό. Άλλωστε το στοίχημα ήτανε να κρατήσουν ένα σταθερό tempo για να αντέξουνε μέχρι τέλους. Πρώτη είχε βγει μπροστά η Μάσκα-Υποκρισία. Ήθελε εξ αρχής να φαίνεται πως είναι πρώτη, καλύτερη και με διαφορά, ενώ ξωπίσω της έτρεχε η Ματαιοδοξία που με μία γκριμάτσα σνομπαρίας έδειχνε πως είναι θέμα χρόνου να περάσει πρώτη. Μεγάλωσε με την ψευδαίσθηση ότι οι πρωτιές και τα αξιώματα έχουν επάνω της την αποκλειστικότητα. Άλλωστε τρέχοντας, είχε το κεφάλι της στραμμένο στο κοινό που την αποθέωνε σε κάθε της βήμα, όταν περνούσε μπροστά από την κερκίδα μία αιθέρια με στητό κορμί ύπαρξη. Γι’ αυτό επέλεξε να τρέξει στον έξω διάδρομο. Τρίτη στη σειρά η Απώλεια. Το ζούσε τόσο πολύ, σαν να της είπανε πως αύριο θα πεθάνει. Έτρεχε καταϊδρωμένη να προλάβει να το ζήσει, να τρέξει για τη δόξα, να τρέξει για να τρέξει, κι όχι απαραίτητα  για να νικήσει.

 Όμως... μία φωνή  ακούστηκε πίσω της και γύρισε να δει ποιος ήτανε. Της φάνηκε γνώριμη, γιατί την άκουγε συχνά: «Παράτα τα! Είσαι εσύ τώρα για αγώνες και τρεξίματα? Κάτσε καλύτερα στο σπίτι σου!». Ξαναγύρισε όμως το κεφάλι μπροστά, γιατί το Φλερτ που ερχότανε πίσω της κόντευε, όπως νόμιζε, να την ξεπεράσει! Τι λάθος! Το Φλερτ ήτανε γεννημένο πειραχτήρι. Ποτέ δεν το ‘νοιαζε να βγει νικητής. Ο στόχος δεν ήτανε γι’ αυτό η Ιθάκη, αλλά ο πηγαιμός. Γι’ αυτό, μία σπίνιαρε να φτάσει τη Μάσκα και μία έκοβε ταχύτητα να πάει δίπλα και να πειράξει τη Ματαιοδοξία. Άλλωστε αυτή κολακευότανε και το Φλερτ είχε καταλάβει το ψώνιο της. Φούσκωνε και τα κομπλιμέντα λίγο παραπάνω και δώσ’ του εκείνη φούσκωνε με τη σειρά της σαν το παγώνι.

Ύστερα, έκοβε ακόμη περισσότερο ταχύτητα για να πατήσει μια ματιά στην Απώλεια, ώσπου... να σου και τους προσπερνάει η Παραίτηση που δεν είχε βάλει γλώσσα μέσα. Γκρίνιαζε και ωρυόταν και αναρωτιότανε τι θέλει η αλεπού στο παζάρι. Μονολογούσε όλη την ώρα: «Τι μας έπιασε και μπλέξαμε εμείς με τον αθλητισμό!? Δεν καθόμουνα καλύτερα στην αγαπημένη μου tv. Είναι αυτά της ηλικίας μου?» και έλεγε... Έτρεχε και έλεγε... Μουρμούριζε σαν τις βλάσφημες κακορίζικες γριές στα παραμύθια. Μα το Φλερτ, δεν έδινε σημασία στα λεγόμενα της. Εξακολουθούσε να κάνει κόρτε ακόμη και μ’ αυτήν την γκρινιάρα Παραίτηση!

Όμως, καθώς ο χρόνος κυλούσε, ο αγώνας είχε εκπλήξεις! Η Μάσκα τελικά σκόνταψε και ως εκ τούτου «έπεσε» και ο πόνος που προκλήθηκε από το πέσιμο, αλλά και τα λόγια της Παραίτησης την καθήλωσαν στο πάτωμα και δεν έκανε καν να σηκωθεί. Έμεινε εκεί, δείχνοντας τον πραγματικό της εαυτό, πως δεν είναι αυτή για μεγάλους αγώνες και μεγαλοστομίες. Έκανε το κομμάτι της για λίγο, έτρεξε πρώτη να φανεί, αλλά ο χρόνος και η αντοχή της έδειξαν ποια πραγματικά είναι.

Τώρα, ήταν η ευκαιρία της Ματαιοδοξίας να γευτεί εκείνη τους καρπούς των κόπων της. Πέρασε πρώτη, όχι γιατί το άξιζε, αλλά γιατί οι συγκυρίες την κάνανε. Άλλωστε το τόσο φτιασίδωμα και τα τόσα αναβολικά κάποια στιγμή θα της ξεγύμνωναν την αλήθεια. Όπερ και εγένετο! Την ξεπέρασε η Απώλεια στην επόμενη στροφή, η οποία όμως έπνεε τα λοίσθια μετά το καρδιακό επεισόδιο που υπέστη στο terrain. Ο αγώνας όμως δεν έπρεπε να σταματήσει, αλλά όλοι να συνεχίσουνε. Οι γιατροί θα αναλάμβαναν από κει και πέρα. Δυστυχώς όμως οι προσπάθειές τους έμειναν άκαρπες, αλλά δεν ανακοίνωσαν τίποτε εκείνη την ώρα μέχρις ο αγώνας να λάβει τέλος.

Από ό,τι έδειχναν τα πράγματα ο πιο χαλαρός αθλητής ήτανε το Φλερτ. Ήταν ξεκάθαρο πως πήγε εκεί για το χαβαλέ. Κι ενώ μια πείραζε τη Ματαιοδοξία και μία την Παραίτηση κατάλαβε πως ξωπίσω του κάθιδρη έτρεχε ασθμαίνοντας μία ακόμη αθλήτρια, σιωπηλή και ταπεινή, που του άπλωσε το χέρι για να τρέξουν μαζί τα τελευταία 100 μέτρα. Ξεπέρασαν επιδεικτικά την Παραίτηση και λίγο πριν το τέλος  και τη Ματαιοδοξία. Τότε το Φλερτ τράβηξε απότομα το χέρι σταματώντας ξωπίσω από την Ελπίδα που έκοβε νικήτρια πια το νήμα φωνάζοντας δυνατά σε ένα κοινό που την αποθέωνε: «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!»