Τι κι αν οι άλλοι θεωρούν ότι είσαι ό,τι δηλώσεις? Εσύ? Δεν πρέπει να είσαι προσεκτικός στις δηλώσεις σου? Και φειδωλός μη σου πω! Η υπερηφάνεια για αυτό που είμαστε, που γίναμε ή μας κάνανε, δεν είναι αξιόμεμπτη. Η ψωροπερηφάνια όμως για όσα έχουμε και για όσα κάναμε, θαρρώ πως βρίσκεται σε υψηλές τιμές στο αίμα μας! Και όπως όταν ανεβαίνουν τα λευκά ή τα ερυθρά αιμοσφαίρια, ο οργανισμός δίνει σήμα κινδύνου εκ των έσω, κάτι αντίστοιχο πρέπει να συμβεί στην περίπτωση αυτή από ένα εξωτερικό αναγκαστικό αίτιο.
Θαυμαστά τα έργα μας, εντάξει. Παλέψαμε, στερηθήκαμε, θυσιάσαμε για να τα χτίσουμε. Γκρεμίσαμε κάποια άλλα. Δεν είμαστε οι μόνοι όμως. Οι περισσότεροι, για να μην πω όλοι, το ίδιο νιώθουν τουλάχιστον. Όταν καλείσαι να συντάξεις το βιογραφικό σου επιστρατεύεις ακόμη και τα κενά μνήμης. Δεν έχεις αμνησία ποτέ. Δε σε πιάνει η νόσος του Alzheimer. Ανασκαλεύεις και αποκαλύπτεις όσα έκανες και όσα νομίζεις ότι έκανες ή ακόμα και όσα δεν έκανες για να τα πλασάρεις γαρνιρισμένα με σοβαροφάνεια σε έναν κατάλογο.
Κάποτε απέκτησες πτυχία, κατέκτησες θέσεις, ταξίδεψες σε μέρη μακρινά ή ταξίδεψες τους άλλους ή τη φαντασία τους μέσα από τα γραφόμενά σου. Συμμετείχες σε σεμινάρια, παρακολούθησες μαθήματα, εξέδωσες βιβλία, πήρες στην πλάτη σου μία εκδήλωση ή ένα μέρος της. Κι όταν καλείσαι να συντάξεις το βιογραφικό σου, ακόμη και σύντομο, σπεύδεις να στριμώξεις σε λίγες γραμμές τις ανιαρές παρακολουθήσεις σεμιναρίων για να μπεις στο μάτι της ελεγκτικής επιτροπής ή του αναγνώστη.
Το βιογραφικό μας, για να στραγγίξει από ναρκισσισμούς και εγωπάθειες, για να αποξηρανθεί μετά την πλημμύρα του εγωκεντρικού έλους, όπου βάλτωσε, χρειάζεται να μείνει κρεμασμένο στο σύρμα έτη πολλά. Να το δει ο ήλιος της ωριμότητας για να αφυδατωθεί από ασημαντότητες διογκωμένες. Και βιογραφικό δεν είναι μόνο το έντυπο ή ηλεκτρονικό πια curriculum vitae. Είναι η πρώτη γνωριμία ή η δεύτερη συνάντηση με κάποιον ή η μία ακόμη σύναξη με την παρέα σου, όπου, όταν κάποια στιγμή πάρεις ή υφαρπάξεις το λόγο, θα αρπάξεις και την ευκαιρία να πεις αυτό που θα προκαλέσει το θαυμασμό: δήθεν εν τη ρύμη του λόγου, επειδή το έφερε η κουβέντα ή επειδή εσύ την κατηύθυνες εκεί.
Το παράδοξο είναι, όταν μιλάς, να έχεις την αίσθηση του «Εσύ και κανένας άλλος». Βλέπεις οι υπόλοιποι να μη μιλούν αλλά μόνο να (σε) ακούν. Δε σπεύδουν να συμπληρώσουν: «Α! Κι εγώ μία φορά έκανα αυτό ή το άλλο...» αλλά μένουν σε αυτά που λες. Το πιο παράδοξο είναι να πιστεύεις πως είσαι ο μόνος στον κόσμο που κατορθώνεις πράγματα. Και το πιο ηλίθιο από όλα είναι η ατάκα που τη χρησιμοποιείς ως όπλο: «Είσαι μικρός /-ή ακόμα. Εγώ στην ηλικία σου...».
Καταρχήν αυτό δεν είναι όπλο αλλά νεροπίστολο, διότι: εσύ στην ηλικία μου την οποία ενδεχομένως και να την έζησες π.Χ. είχες άλλα δεδομένα ζωής, πολύ πιο διαφορετικά από τα δικά μου. Επίσης γεννήθηκες από άλλον μπαμπά, από άλλη μαμά, με άλλα αδέρφια και ξαδέρφια, σε άλλο σπίτι και άλλες εικόνες, πράγμα που σημαίνει ότι και συνομήλικοι να ήμασταν τα περιβάλλοντά μας = ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ. Η θεωρία του Χάους σου λέει κάτι? Αν όχι, μάθε απλά ότι αυτό που κάνεις ή έκανες εσύ είναι συνισταμένη των όσων σε επηρεάζουν από αξίες, ιδανικά, βιώματα, γνώσεις, πληροφορίες, ανθρώπους που ‘χεις πλάι ή μακριά σου και της πεταλούδας που πέταξε κάποια στιγμή στην Κίνα ενώ εσύ άπλωνες τραχανά!. Αντίστοιχα για μένα ισχύει το ίδιο για όσα κάνω ή δεν κάνω. Επίσης την ηλικία στην οποία βρίσκεσαι να τη χαίρεσαι, αν τη βρίσκεις τόσο διαφορετική, σε ομήγυρη μοναχά συνομηλίκων σου για να μην αισθάνεσαι και γέρος. Και κάτι ακόμη φίλε ονόματι «Εγώ στην ηλικία σου...»: το τι έκανες ή δεν μπόρεσες να κάνεις είναι αποτέλεσμα των όσων σε πλαισίωναν από μικρό. Οι αντοχές, ο συνδυασμός και συντονισμός πολλών πραγμάτων στα οποία μπορεί κάποιος άλλος να καταφέρνει πιο καλά από εσένα ή να καταφέρνει σκέτο, ενώ εσύ δεν μπορείς, είναι προνόμιο λίγων. Όταν κάτι δεν μπορέσαμε να πετύχουμε εμείς, δε σημαίνει από του αυτομάτου ότι δεν το μπορεί κανείς. Γι’ αυτό λοιπόν άκου, βλέπε, θαύμαζε και το τι έκανες εσύ θα μας τα πεις μιαν άλλη φορά και όχι μέσα από συγκριτική μελέτη βιογραφικών.
Δεν είμαι μυγιάγγιχτη. Δέχομαι τη συμβουλή. Και σέβομαι την εμπειρία. Απλά αποστρέφομαι τους διδακτισμούς με έπαρση. Μου αρέσουν οι χαμηλοί τόνοι. Κάνω προσπάθεια, ΝΟΜΙΖΩ, -γιατί μάλλον πλανώμαι πλάνην, και μάλιστα οικτράν - να χαμηλώσω και τους δικούς μου. Και επειδή την καμπούρα τη δική μου δεν μπορώ να τη δω, βλέπω αυτήν του μπροστινού μου. Χαριτωμένα σε μια παρέα να αραδιάζει πού ταξίδεψε ή τι σπούδασε, σοβαροφανώς να μου εκθέτει ένα βιογραφικό σημείωμα θεωρώντας ότι «Κανείς δεν έκανε παιδί μόνο η Μαριώ το Γιάννη», με περηφάνια να μου δείχνει όσα απέκτησε (ok! Κανείς δεν είπε ότι τα έκλεψε) και με επιδειξιομανία να μου τρίβει την ετικέτα που φέρει η μπλούζα που φορά.
Τα σέβομαι, εκτιμώ τους κόπους του, συγχαίρω τα κατορθώματά του αλλά ειδικά στα βιογραφικά με πιάνουν γέλια όταν βλέπω τραβηγμένα από τα μαλλιά σεμινάρια άνευ σημασίας, ξεχειλωμένες σημασίες που δίνονται σε μαθήματα που δεν παρακολούθησε αυστηρώς, διογκωμένες εκτιμήσεις, φουσκωμένες σαν το κέικ επάρσεις. Το θέμα είναι το target group. Πού χτυπάς? Σε ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα τι είναι τα όσα περιγράφεις και αναγράφεις? Τότε ναι θα σε θαυμάσουν. Σε ανθρώπους που έχουν κάνει όμως περισσότερα από εσένα? Να ξέρεις ότι αυτοί θα σε χλευάσουν.
Κι αν ενίσταται κάποιος τον καταλαβαίνω! Φυσικά και υπάρχουν οι με καλή τη προθέσει συνδαιτυμόνες που από καρδιάς και μετά χαράς θέλουν να μοιραστούν τη χαρά της δημιουργίας, να αποσπάσουν ένα «Μπράβο!» που θα τους δώσει κουράγιο για το παρακάτω βήμα και οι φίλοι που, αν μοιραστούν τη χαρά τους, εκείνη θα γίνει διπλή! Και τους πιστεύω και δεν αναφέρομαι σε εκείνους! Και φυσικά υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα έχουν κάνει περισσότερα από μας, και σπουδαιότερα και καλύτερα. Κι αυτό δηλαδή τι σημαίνει? Ότι εγώ δεν έχω το δικαίωμα να καταθέσω τα κατορθώματά μου? Και στο κάτω-κάτω, τι είναι το σπουδαίο, τι το μη σπουδαίο και τι τ’ ανάμεσό του?
Δεν ξέρω! Δηλώνω άγνοια. Κι αυτό με κάνει να ζω ευτυχής! Αυτό που ξέρω είναι ότι: Όταν για πραγματικά σπουδαίους ανθρώπους θέλησα κάποια στιγμή κάπου, κάπως, κάποτε να ψάξω το βιογραφικό τους, δεν έβρισκα παρά μερικές επιγραμματικά γραμμένες πληροφορίες που τόνιζαν τον τόπο καταγωγής και τον τρόπο που μεγάλωσαν. Κι όταν καθόμουνα μαζί τους δε μου λέγανε τι κάνανε αλλά τι σκοπεύουν να κάνουν ή τι πρέπει να κάνουν.
Τότε ένιωσα πως ναι, δεν είναι τυχαίο πως η ταπεινότητα εκτόξευσε στα ύψη αυτούς τους ανθρώπους και τότε κατάλαβα τον Ποιητή που μου έμαθαν στο σχολείο ότι έλεγε:
«Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά!»
